Εισαγωγή.
Οι προσμίξεις που βρίσκονται στην ηρωίνη του δρόμου κυμαίνονται από καφέ μέχρι κινίνη και σωματίδια γυαλιού. Οι περισσότερες προσμίξεις, όπως ο καφές, είναι ακίνδυνες. Μπορεί ακόμη και να σας αρέσουν κάποιες από αυτές. Ο καφές, για παράδειγμα, δοκιμάζεται μετά την ένεση ηρωίνης που έχει κοπεί με αυτόν. Ορισμένες προσμίξεις, όπως το γυαλί και ίσως ακόμη και η κινίνη, μπορεί να είναι θανατηφόρες. Σας ενθαρρύνω θερμά να απομακρύνετε τις προσμίξεις από την ηρωίνη που αγοράζετε. Αυτό που ακολουθεί είναι μια συνταγή που λειτουργεί παρά το γεγονός ότι έχει διαδοθεί ευρέως στο Διαδίκτυο.
Προειδοποίηση.
Αυτή η συνταγή εξηγεί μια σοβαρή χημική διαδικασία με τους συνακόλουθους κινδύνους: τα ατυχήματα που γίνονται κατά τη διάρκεια της διαδικασίας θα μπορούσαν να προκαλέσουν βλάβη με τη μορφή εκρήξεων, τοξικών ατμών και άγνωστων άλλων απειλών για την ασφάλεια του επίδοξου χημικού και όσων βρίσκονται κοντά- ακόμη και αν εκτελεστεί ακριβώς όπως γράφεται, αυτή η συνταγή δεν θα αυξήσει την ποσότητα, παρά μόνο την ποιότητα αυτού που ήδη υπήρχε. Ως χημικός που έχει ασχοληθεί με τη φαιντανύλη, ήθελα να σχολιάσω το θέμα του κατά πόσο είναι επικίνδυνη η διαδικασία αυτή για να χρησιμοποιηθεί σε "ηρωίνη" του δρόμου που περιέχει πράγματι φαιντανύλη.
Η απλή φαιντανύλη δεν θα πρέπει να μετατραπεί σε κάτι επικίνδυνο μέσω της διαδικασίας που αναφέρεται. Εκτός εάν οι υψηλές ή χαμηλές τιμές pH που σχετίζονται με τη διαδικασία συνδυάστηκαν με παρατεταμένη έκθεση σε θερμότητα, δεν θα πρέπει να συμβεί καμία μετατροπή της φαιντανύλης. Από όσο γνωρίζω, δεν θα παραγόταν τίποτα επικίνδυνο. Εάν το προϊόν είναι ένα ανάλογο της φαιντανύλης όπως η σουφεντανίλη, δεν είμαι βέβαιος για το τι μπορεί να συμβεί σε ορισμένους από τους πιο εύθραυστους αρωματικούς δακτυλίους κατά την έκθεση σε ισχυρό οξύ ή βάση, αλλά και πάλι θα υπέθετα ότι δεν θα συνέβαινε τίποτα επικίνδυνο.
Ωστόσο, εάν η "ηρωίνη" περιείχε φεντανύλη, θα προέκυπταν δύο προβλήματα κατά τη χρήση αυτής της διαδικασίας. Πρώτον, το υδροχλωρικό άλας της φαιντανύλης είναι αδιάλυτο στο νερό και η διαδικασία εκχύλισης θα ήταν άχρηστη, καθώς σε πολλά στάδια το επιθυμητό προϊόν θα απορρίπτονταν. Δεύτερον, η ποσότητα της φαιντανύλης σε ένα τέτοιο μείγμα θα ήταν πολύ μικρή, πιθανώς περίπου 10 mg σε ένα γραμμάριο ηρωίνης του δρόμου. Αυτό θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο για έναν αρχάριο χημικό να το εξαγάγει και ακόμη πιο δύσκολο να το χρησιμοποιήσει σωστά. Επομένως, αν ένας χρήστης υποψιάζεται ότι έχει φαιντανύλη (βραχύχρονη υψηλή δόση, λιγότερη ευφορία, πολύ λευκή σκόνη κ.λπ.), θα του πρότεινα να μην δοκιμάσει αυτή την προσέγγιση. Για κανονική ηρωίνη, θα το συνιστούσα ανεπιφύλακτα.
Εάν υποθέσουμε ότι η ηρωίνη του δρόμου θα μπορούσε να είναι φεναντίλη + έκδοχο πληρωτικού υλικού για την αραίωση και τη μείωση της δραστικότητας σε επίπεδο ηρωίνης και εξαλείψουμε το πληρωτικό υλικό, θα ήταν δυνατόν να υποστεί κανείς υπερβολική δόση λαμβάνοντας την καθαρισμένη φεναντίλη. Έτσι, πριν από τον καθαρισμό, πρέπει να είμαστε σίγουροι ότι έχουμε ηρωίνη και όχι fenantyl με TLC ήteststrype.
Από την άλλη πλευρά, αυτή η τεχνική καθαρισμού ισχύει μόνο για την απομάκρυνση των μη αλκαλοειδών πληρωτικών υλικών/κομματιών. Εάν η "ηρωίνη" περιέχει καφεΐνη, μορφίνη, κωδεΐνη, κοκαΐνη ή άλλα αλκαλοειδή, αυτά θα περάσουν από τη διαδικασία καθαρισμού μαζί με την ηρωίνη, επειδή αντιδρούν παρόμοια με την ηρωίνη σε εκχύλιση με βάση οξέων.
Χρειάζεστε.
Η απλή φαιντανύλη δεν θα πρέπει να μετατραπεί σε κάτι επικίνδυνο μέσω της διαδικασίας που αναφέρεται. Εκτός εάν οι υψηλές ή χαμηλές τιμές pH που σχετίζονται με τη διαδικασία συνδυάστηκαν με παρατεταμένη έκθεση σε θερμότητα, δεν θα πρέπει να συμβεί καμία μετατροπή της φαιντανύλης. Από όσο γνωρίζω, δεν θα παραγόταν τίποτα επικίνδυνο. Εάν το προϊόν είναι ένα ανάλογο της φαιντανύλης όπως η σουφεντανίλη, δεν είμαι βέβαιος για το τι μπορεί να συμβεί σε ορισμένους από τους πιο εύθραυστους αρωματικούς δακτυλίους κατά την έκθεση σε ισχυρό οξύ ή βάση, αλλά και πάλι θα υπέθετα ότι δεν θα συνέβαινε τίποτα επικίνδυνο.
Ωστόσο, εάν η "ηρωίνη" περιείχε φεντανύλη, θα προέκυπταν δύο προβλήματα κατά τη χρήση αυτής της διαδικασίας. Πρώτον, το υδροχλωρικό άλας της φαιντανύλης είναι αδιάλυτο στο νερό και η διαδικασία εκχύλισης θα ήταν άχρηστη, καθώς σε πολλά στάδια το επιθυμητό προϊόν θα απορρίπτονταν. Δεύτερον, η ποσότητα της φαιντανύλης σε ένα τέτοιο μείγμα θα ήταν πολύ μικρή, πιθανώς περίπου 10 mg σε ένα γραμμάριο ηρωίνης του δρόμου. Αυτό θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο για έναν αρχάριο χημικό να το εξαγάγει και ακόμη πιο δύσκολο να το χρησιμοποιήσει σωστά. Επομένως, αν ένας χρήστης υποψιάζεται ότι έχει φαιντανύλη (βραχύχρονη υψηλή δόση, λιγότερη ευφορία, πολύ λευκή σκόνη κ.λπ.), θα του πρότεινα να μην δοκιμάσει αυτή την προσέγγιση. Για κανονική ηρωίνη, θα το συνιστούσα ανεπιφύλακτα.
Εάν υποθέσουμε ότι η ηρωίνη του δρόμου θα μπορούσε να είναι φεναντίλη + έκδοχο πληρωτικού υλικού για την αραίωση και τη μείωση της δραστικότητας σε επίπεδο ηρωίνης και εξαλείψουμε το πληρωτικό υλικό, θα ήταν δυνατόν να υποστεί κανείς υπερβολική δόση λαμβάνοντας την καθαρισμένη φεναντίλη. Έτσι, πριν από τον καθαρισμό, πρέπει να είμαστε σίγουροι ότι έχουμε ηρωίνη και όχι fenantyl με TLC ήteststrype.
Από την άλλη πλευρά, αυτή η τεχνική καθαρισμού ισχύει μόνο για την απομάκρυνση των μη αλκαλοειδών πληρωτικών υλικών/κομματιών. Εάν η "ηρωίνη" περιέχει καφεΐνη, μορφίνη, κωδεΐνη, κοκαΐνη ή άλλα αλκαλοειδή, αυτά θα περάσουν από τη διαδικασία καθαρισμού μαζί με την ηρωίνη, επειδή αντιδρούν παρόμοια με την ηρωίνη σε εκχύλιση με βάση οξέων.
Χρειάζεστε.
- γραμμάριο διακετυλομορφίνης (ηρωίνη).
- δοκιμαστικούς σωλήνες 13 x 100 mm X 2.
- Ποτήρι ζέσεως 150 ml.
- Πιάτο Petri ή παρόμοιο μικρό γυάλινο δοχείο.
- φλιτζάνι υδροχλωρικό οξύ.
- γυάλινο σταγονόμετρο ή πιπέτα.
- φλιτζάνι αποσταγμένο νερό.
- φλιτζάνι υδροξείδιο του αμμωνίου (κανονική, διαυγής οικιακή αμμωνία).
- φλιτζάνι αιθυλαιθέρα (ορισμένα υγρά εκκίνησης ντίζελ- είναι σημαντικό να διαβάσετε την ετικέτα πριν την αγορά).
- φλιτζάνι διττανθρακικό νάτριο (μαγειρική σόδα).
- μικρό δοχείο για να χωρέσει τα 200-300 mg καθαρής ηρωίνης που προκύπτουν.
Διαδικασία.
Απομάκρυνση των σωματιδίων.
Η χρήση βαμβακιού για φιλτράρισμα όταν η ηρωίνη μαγειρεύεται πριν χρησιμοποιηθεί αποτελεί μια μικρή προσπάθεια καθαρισμού της ηρωίνης που προσλαμβάνεται. Αλλά πολύ καλύτερη δουλειά μπορεί να γίνει με λίγο υδροχλωρικό οξύ (HCl). Τοποθετήστε περίπου ένα γραμμάριο ηρωίνης σε ένα μικρό γυάλινο δοχείο (ένας δοκιμαστικός σωλήνας είναι καλύτερος, αλλά οποιοδήποτε γυάλινο σκεύος που επιτρέπει την ανάμιξη θα λειτουργήσει). Προσθέστε μερικές σταγόνες υδροχλωρικού οξέος 28% και αφήστε το να αντιδράσει για μερικά λεπτά. Στη συνέχεια, προσθέστε 5 ml απεσταγμένου νερού και ανακατέψτε δυνατά, ώστε να διαλυθούν όλα όσα μπορεί να διαλύσει. Σε αυτό το σημείο της διαδικασίας, η ηρωίνη βρίσκεται σε διάλυμα. Το μη διαλυτό υλικό στο δοχείο είναι σκουπίδια που δεν θέλετε να καταπιείτε. Αφήστε το διάλυμα να καθίσει έτσι ώστε η σωματιδιακή ύλη να κατακαθίσει στον πυθμένα και, στη συνέχεια, βγάλτε με σιφώνιο το διάλυμα, αφήνοντας πίσω τη σωματιδιακή ύλη. Το απλούστερο είδος πιπέτας είναι ένα σταγονόμετρο για τα μάτια. Εάν δεν υπάρχει πιπέτα, μπορείτε να χύσετε το διάλυμα από ένα δοχείο σε ένα άλλο, προσέχοντας να μην μεταφερθεί σωματιδιακή ύλη.
Απομάκρυνση των διαλυτών προσμίξεων.
Προσθέστε υδροξείδιο του αμμωνίου στο διάλυμα, μία σταγόνα κάθε φορά. Αυτό θα προκαλέσει το σχηματισμό ενός λευκού ιζήματος. Συνεχίστε να προσθέτετε το αμμώνιο μέχρι να βεβαιωθείτε ότι δεν σχηματίζεται πλέον ίζημα. Στη συνέχεια, το διάλυμα αναμιγνύεται απαλά για να διασφαλιστεί ότι το αμμώνιο κατανέμεται ομοιόμορφα. Σε αυτό το σημείο, το διάλυμα θα έχει γαλακτώδη όψη. Το διάλυμα προστίθεται στη συνέχεια σε περίπου 100 ml αιθυλαιθέρα - ένα χημικό με το οποίο πρέπει να δίνεται μεγάλη προσοχή, καθώς είναι αρκετά εύφλεκτο. Αυτό το νέο διάλυμα αναμιγνύεται στη συνέχεια έντονα και αφήνεται να παραμείνει σε ηρεμία. Αυτό θα προκαλέσει την καθίζηση του νερού στον πυθμένα του δοχείου- αφαιρείται με πιπέτα και στη συνέχεια απορρίπτεται. Δημιουργείται μείγμα 5 mL HCl και 5 mL απεσταγμένου νερού και προστίθεται στο μείγμα αιθυλαιθέρα. Αυτό αναδεύεται έντονα για αρκετά λεπτά. Στη συνέχεια, θα σχηματιστεί ένα στρώμα νερού στον πυθμένα του δοχείου. Στη συνέχεια το βγάζετε με σιφώνιο και το μεταφέρετε σε ένα μικρό δοχείο, όπως ένα τρυβλίο Petri.
Αποξίνιση
Προσθέστε σιγά σιγά μαγειρική σόδα στο διάλυμα στο τρυβλίο Petri. Αυτό θα προκαλέσει φυσαλίδες στο διάλυμα. Όταν σταματήσουν οι φυσαλίδες, η διαδικασία αυτή έχει ολοκληρωθεί. Το διάλυμα που προκύπτει στη συνέχεια ξηραίνεται στον αέρα, οπότε προκύπτει καθαρή ηρωίνη και επιτραπέζιο αλάτι (NaCl). Το αλάτι είναι ακίνδυνο και μπορεί να καταποθεί για μεγάλο χρονικό διάστημα μαζί με την ηρωίνη.
Η ηρωίνη απολαμβάνεται συνηθέστερα μέσω ένεσης. Συνήθως, οι χρήστες αναμειγνύουν περίπου 100 mg καθαρής ηρωίνης σε σκόνη με περίπου 10 cc αποστειρωμένου ισοτονικού νερού για ένεση. Το μείγμα αυτό θερμαίνεται μέχρι βρασμού και μεταφέρεται με σύριγγα ενώ είναι ακόμη ζεστό. Και πάλι, αυτό δεν πρόκειται να φροντίσει ένα κόψιμο από φαιντανύλη. Εάν η φαιντανύλη είναι παρούσα στην ηρωίνη, θα γίνει μια εξαιρετικά επικίνδυνη ουσία.
Η χρήση βαμβακιού για φιλτράρισμα όταν η ηρωίνη μαγειρεύεται πριν χρησιμοποιηθεί αποτελεί μια μικρή προσπάθεια καθαρισμού της ηρωίνης που προσλαμβάνεται. Αλλά πολύ καλύτερη δουλειά μπορεί να γίνει με λίγο υδροχλωρικό οξύ (HCl). Τοποθετήστε περίπου ένα γραμμάριο ηρωίνης σε ένα μικρό γυάλινο δοχείο (ένας δοκιμαστικός σωλήνας είναι καλύτερος, αλλά οποιοδήποτε γυάλινο σκεύος που επιτρέπει την ανάμιξη θα λειτουργήσει). Προσθέστε μερικές σταγόνες υδροχλωρικού οξέος 28% και αφήστε το να αντιδράσει για μερικά λεπτά. Στη συνέχεια, προσθέστε 5 ml απεσταγμένου νερού και ανακατέψτε δυνατά, ώστε να διαλυθούν όλα όσα μπορεί να διαλύσει. Σε αυτό το σημείο της διαδικασίας, η ηρωίνη βρίσκεται σε διάλυμα. Το μη διαλυτό υλικό στο δοχείο είναι σκουπίδια που δεν θέλετε να καταπιείτε. Αφήστε το διάλυμα να καθίσει έτσι ώστε η σωματιδιακή ύλη να κατακαθίσει στον πυθμένα και, στη συνέχεια, βγάλτε με σιφώνιο το διάλυμα, αφήνοντας πίσω τη σωματιδιακή ύλη. Το απλούστερο είδος πιπέτας είναι ένα σταγονόμετρο για τα μάτια. Εάν δεν υπάρχει πιπέτα, μπορείτε να χύσετε το διάλυμα από ένα δοχείο σε ένα άλλο, προσέχοντας να μην μεταφερθεί σωματιδιακή ύλη.
Απομάκρυνση των διαλυτών προσμίξεων.
Προσθέστε υδροξείδιο του αμμωνίου στο διάλυμα, μία σταγόνα κάθε φορά. Αυτό θα προκαλέσει το σχηματισμό ενός λευκού ιζήματος. Συνεχίστε να προσθέτετε το αμμώνιο μέχρι να βεβαιωθείτε ότι δεν σχηματίζεται πλέον ίζημα. Στη συνέχεια, το διάλυμα αναμιγνύεται απαλά για να διασφαλιστεί ότι το αμμώνιο κατανέμεται ομοιόμορφα. Σε αυτό το σημείο, το διάλυμα θα έχει γαλακτώδη όψη. Το διάλυμα προστίθεται στη συνέχεια σε περίπου 100 ml αιθυλαιθέρα - ένα χημικό με το οποίο πρέπει να δίνεται μεγάλη προσοχή, καθώς είναι αρκετά εύφλεκτο. Αυτό το νέο διάλυμα αναμιγνύεται στη συνέχεια έντονα και αφήνεται να παραμείνει σε ηρεμία. Αυτό θα προκαλέσει την καθίζηση του νερού στον πυθμένα του δοχείου- αφαιρείται με πιπέτα και στη συνέχεια απορρίπτεται. Δημιουργείται μείγμα 5 mL HCl και 5 mL απεσταγμένου νερού και προστίθεται στο μείγμα αιθυλαιθέρα. Αυτό αναδεύεται έντονα για αρκετά λεπτά. Στη συνέχεια, θα σχηματιστεί ένα στρώμα νερού στον πυθμένα του δοχείου. Στη συνέχεια το βγάζετε με σιφώνιο και το μεταφέρετε σε ένα μικρό δοχείο, όπως ένα τρυβλίο Petri.
Αποξίνιση
Προσθέστε σιγά σιγά μαγειρική σόδα στο διάλυμα στο τρυβλίο Petri. Αυτό θα προκαλέσει φυσαλίδες στο διάλυμα. Όταν σταματήσουν οι φυσαλίδες, η διαδικασία αυτή έχει ολοκληρωθεί. Το διάλυμα που προκύπτει στη συνέχεια ξηραίνεται στον αέρα, οπότε προκύπτει καθαρή ηρωίνη και επιτραπέζιο αλάτι (NaCl). Το αλάτι είναι ακίνδυνο και μπορεί να καταποθεί για μεγάλο χρονικό διάστημα μαζί με την ηρωίνη.
Η ηρωίνη απολαμβάνεται συνηθέστερα μέσω ένεσης. Συνήθως, οι χρήστες αναμειγνύουν περίπου 100 mg καθαρής ηρωίνης σε σκόνη με περίπου 10 cc αποστειρωμένου ισοτονικού νερού για ένεση. Το μείγμα αυτό θερμαίνεται μέχρι βρασμού και μεταφέρεται με σύριγγα ενώ είναι ακόμη ζεστό. Και πάλι, αυτό δεν πρόκειται να φροντίσει ένα κόψιμο από φαιντανύλη. Εάν η φαιντανύλη είναι παρούσα στην ηρωίνη, θα γίνει μια εξαιρετικά επικίνδυνη ουσία.
Καθαρισμός της ηρωίνης και πάλι (προαιρετικά).
1. Διαλύστε την ηρωίνη του δρόμου σε νερό.
2. Χρησιμοποιήστε τα εύκολα διαθέσιμα χαρτιά Hydrion pH για την παρακολούθηση του pH κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας. Προσθέστε υδροξείδιο του νατρίου στο διάλυμα σταδιακά, ενώ ελέγχετε το pH. Χρησιμοποιήστε μια στενή γυάλινη ή πλαστική ράβδο για να ακουμπήσετε ένα ελάχιστο μέρος του διαλύματος του ναρκωτικού στο χαρτί για να αποφύγετε τις απώλειες. Σταματήστε όταν το pH φθάσει περίπου στο 9.
3. Εκχυλίστε με χλωροφόρμιο. Το χλωροφόρμιο υπερτερεί κατά πολύ έναντι του διαιθυλαιθέρα, καθώς είναι μη εύφλεκτο και δεν παρουσιάζει προβλήματα αποθήκευσης, όπου μπορεί να σχηματιστούν εκρηκτικά υπεροξείδια. Σημείωση: Το χλωροφόρμιο είναι ιδανικός διαλύτης για την ηρωίνη, την κωδεΐνη και τα περισσότερα άλλα οπιούχα, με τη βασική εξαίρεση της μορφίνης που απαιτεί μικτό διαλύτη.
4. Διαχωρίστε το στρώμα χλωροφορμίου και πλύνετε με ελάχιστη ποσότητα κρύου νερού: 1-2 ml λειτουργούν καλά. Εξατμίστε το χλωροφόρμιο, προσέχοντας να μην κάψετε το υπόλειμμα στον πυθμένα του ποτηριού ζέσεως. Σημείωση: Το χλωροφόρμιο είναι γνωστό καρκινογόνο, οπότε συνιστάται άφθονος εξαερισμός(και αναπνευστική συσκευή). Το χλωροφόρμιο είναι τόσο πτητικό που αυτό το βήμα είναι στην πραγματικότητα αρκετά εύκολο να εκτελεστεί.
5. Προσθέστε ένα αραιό διάλυμα HCl σταγόνα-σταγόνα ενώ αναδεύετε με μια γυάλινη ράβδο. Παρακολουθήστε στενά το pH. Καθώς προστίθεται το οξύ, η βάση της διακετυλικής μορφίνης εξουδετερώνεται και μετατρέπεται στην υδατοδιαλυτή μορφή υδροχλωρικού άλατος.
6. Όταν όλο το στερεό υλικό έχει μόλις διαλυθεί, σταματήστε την προσθήκη του HCl. Διαπίστωσα ότι αυτό λαμβάνει χώρα γύρω στο pH 5-6. Σημείωση: Εάν προσπαθήσει κανείς να ανεβάσει το pH μέχρι το 7, το ελεύθερο αλκαλοειδές της βάσης κατακρημνίζεται ξανά, απαιτώντας την προσθήκη περισσότερου HCl.
7. Το διάλυμα που θα προκύψει θα είναι σε ενέσιμη μορφή- θα είναι πλέον εντελώς διαυγές, χωρίς έγχρωμες προσμίξεις ή σωματίδια.
Έχοντας αποσαφηνίσει αυτή τη διαδικασία, θα ήθελα να ελπίζω ότι κανείς δεν θα την επιχειρήσει στην πραγματικότητα. Για έναν έμπειρο χημικό, όλα αυτά είναι τόσο συνηθισμένα που θα μπορούσατε να τα κάνετε με δεμένα τα μάτια. Αλλά παρατήρησα ότι ακόμη και οι φοιτητές στο εργαστήριο Οργανικής Χημείας, οι οποίοι δεν είχαν καμία προηγούμενη εμπειρία στην οργανική χημεία, ήταν εντυπωσιακά άσχετοι με ένα διαχωριστικό χωνί την πρώτη φορά. Αυτό σημαίνει ότι αυτό που είναι ασήμαντο στα χέρια ενός έμπειρου χημικού θα είναι πιθανότατα άχρηστο (στην καλύτερη περίπτωση) και επικίνδυνο (στη χειρότερη) στα χέρια ενός ερασιτέχνη. Αυτή η χημεία δεν είναι για να παίζει κανείς μαζί της.
2. Χρησιμοποιήστε τα εύκολα διαθέσιμα χαρτιά Hydrion pH για την παρακολούθηση του pH κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας. Προσθέστε υδροξείδιο του νατρίου στο διάλυμα σταδιακά, ενώ ελέγχετε το pH. Χρησιμοποιήστε μια στενή γυάλινη ή πλαστική ράβδο για να ακουμπήσετε ένα ελάχιστο μέρος του διαλύματος του ναρκωτικού στο χαρτί για να αποφύγετε τις απώλειες. Σταματήστε όταν το pH φθάσει περίπου στο 9.
3. Εκχυλίστε με χλωροφόρμιο. Το χλωροφόρμιο υπερτερεί κατά πολύ έναντι του διαιθυλαιθέρα, καθώς είναι μη εύφλεκτο και δεν παρουσιάζει προβλήματα αποθήκευσης, όπου μπορεί να σχηματιστούν εκρηκτικά υπεροξείδια. Σημείωση: Το χλωροφόρμιο είναι ιδανικός διαλύτης για την ηρωίνη, την κωδεΐνη και τα περισσότερα άλλα οπιούχα, με τη βασική εξαίρεση της μορφίνης που απαιτεί μικτό διαλύτη.
4. Διαχωρίστε το στρώμα χλωροφορμίου και πλύνετε με ελάχιστη ποσότητα κρύου νερού: 1-2 ml λειτουργούν καλά. Εξατμίστε το χλωροφόρμιο, προσέχοντας να μην κάψετε το υπόλειμμα στον πυθμένα του ποτηριού ζέσεως. Σημείωση: Το χλωροφόρμιο είναι γνωστό καρκινογόνο, οπότε συνιστάται άφθονος εξαερισμός(και αναπνευστική συσκευή). Το χλωροφόρμιο είναι τόσο πτητικό που αυτό το βήμα είναι στην πραγματικότητα αρκετά εύκολο να εκτελεστεί.
5. Προσθέστε ένα αραιό διάλυμα HCl σταγόνα-σταγόνα ενώ αναδεύετε με μια γυάλινη ράβδο. Παρακολουθήστε στενά το pH. Καθώς προστίθεται το οξύ, η βάση της διακετυλικής μορφίνης εξουδετερώνεται και μετατρέπεται στην υδατοδιαλυτή μορφή υδροχλωρικού άλατος.
6. Όταν όλο το στερεό υλικό έχει μόλις διαλυθεί, σταματήστε την προσθήκη του HCl. Διαπίστωσα ότι αυτό λαμβάνει χώρα γύρω στο pH 5-6. Σημείωση: Εάν προσπαθήσει κανείς να ανεβάσει το pH μέχρι το 7, το ελεύθερο αλκαλοειδές της βάσης κατακρημνίζεται ξανά, απαιτώντας την προσθήκη περισσότερου HCl.
7. Το διάλυμα που θα προκύψει θα είναι σε ενέσιμη μορφή- θα είναι πλέον εντελώς διαυγές, χωρίς έγχρωμες προσμίξεις ή σωματίδια.
Έχοντας αποσαφηνίσει αυτή τη διαδικασία, θα ήθελα να ελπίζω ότι κανείς δεν θα την επιχειρήσει στην πραγματικότητα. Για έναν έμπειρο χημικό, όλα αυτά είναι τόσο συνηθισμένα που θα μπορούσατε να τα κάνετε με δεμένα τα μάτια. Αλλά παρατήρησα ότι ακόμη και οι φοιτητές στο εργαστήριο Οργανικής Χημείας, οι οποίοι δεν είχαν καμία προηγούμενη εμπειρία στην οργανική χημεία, ήταν εντυπωσιακά άσχετοι με ένα διαχωριστικό χωνί την πρώτη φορά. Αυτό σημαίνει ότι αυτό που είναι ασήμαντο στα χέρια ενός έμπειρου χημικού θα είναι πιθανότατα άχρηστο (στην καλύτερη περίπτωση) και επικίνδυνο (στη χειρότερη) στα χέρια ενός ερασιτέχνη. Αυτή η χημεία δεν είναι για να παίζει κανείς μαζί της.
Last edited by a moderator:
