Η πιο σημαντική περίοδος του πολέμου κατά των ναρκωτικών μπορεί να μην ήταν η δεκαετία του 1970, όταν ο πρόεδρος Ρίτσαρντ Νίξον κήρυξε τον πόλεμο και το Κογκρέσο ψήφισε τον νόμο περί ελεγχόμενων ουσιών, ούτε καν οι αρχές του 20ού αιώνα, όταν οι νομοθέτες ενέκριναν νέους φόρους και κανονισμούς που απαγόρευσαν ουσιαστικά τη διανομή ναρκωτικών για ψυχαγωγική χρήση.
Αντιθέτως, η ιστορικός Kathleen Friedl υποστηρίζει ότι οι πιο σημαντικές στιγμές μπορεί να συνέβησαν μεταξύ της δεκαετίας του 1940 και της δεκαετίας του 1970, όταν οι νομοθέτες άρχισαν να μετατοπίζουν τον πόλεμο κατά των ναρκωτικών από ένα μοντέλο φορολογίας και ρύθμισης σε μια προσέγγιση ποινικοποίησης.
Στο βιβλίο "The Drug Wars in America, 1940-1973" η Friedl υποστηρίζει ότι οι πολιτικοί της περιόδου ενέτειναν τις προσπάθειες κατά των ναρκωτικών ως μέσο εδραίωσης της κυβερνητικής εξουσίας - τόσο για να νομιμοποιήσουν την αυξημένη αστυνομική εξουσία στο εσωτερικό όσο και για να δικαιολογήσουν περισσότερες διεθνείς επιδρομές στο εξωτερικό. Η ομάδα του BB Project κάθισε μαζί με τη Friedl για να συζητήσει για το βιβλίο της, τον πόλεμο κατά των ναρκωτικών και για το τι μπορούμε να περιμένουμε από τη μελλοντική πολιτική για τα ναρκωτικά.
Αντιθέτως, η ιστορικός Kathleen Friedl υποστηρίζει ότι οι πιο σημαντικές στιγμές μπορεί να συνέβησαν μεταξύ της δεκαετίας του 1940 και της δεκαετίας του 1970, όταν οι νομοθέτες άρχισαν να μετατοπίζουν τον πόλεμο κατά των ναρκωτικών από ένα μοντέλο φορολογίας και ρύθμισης σε μια προσέγγιση ποινικοποίησης.
Στο βιβλίο "The Drug Wars in America, 1940-1973" η Friedl υποστηρίζει ότι οι πολιτικοί της περιόδου ενέτειναν τις προσπάθειες κατά των ναρκωτικών ως μέσο εδραίωσης της κυβερνητικής εξουσίας - τόσο για να νομιμοποιήσουν την αυξημένη αστυνομική εξουσία στο εσωτερικό όσο και για να δικαιολογήσουν περισσότερες διεθνείς επιδρομές στο εξωτερικό. Η ομάδα του BB Project κάθισε μαζί με τη Friedl για να συζητήσει για το βιβλίο της, τον πόλεμο κατά των ναρκωτικών και για το τι μπορούμε να περιμένουμε από τη μελλοντική πολιτική για τα ναρκωτικά.
Σύμφωνα με την Kathleen Friedl, μεγάλο μέρος της βιβλιογραφίας αντιμετωπίζει τον πόλεμο κατά των ναρκωτικών είτε ως μια φυλετική και ταξική ατζέντα είτε αντιμετωπίζει τον πόλεμο κατά των ναρκωτικών ως μια απάντηση στη νεωτερικότητα και την αταξία που αυτή δημιουργεί. Διαφωνεί με καμία από τις δύο γραμμές επιχειρηματολογίας, αλλά πιστεύει ότι και οι δύο παραβλέπουν το "πώς". Πώς το κράτος πέρασε από τη ρύθμιση των ναρκωτικών μέσω ενός φορολογικού καθεστώτος - φόροι και δασμοί - σε ποινικές κυρώσεις και ένα καθεστώς απαγόρευσης;
Το ιστορικό μέρος συμπληρώνει στην πραγματικότητα και τα δύο επιχειρήματα: το φυλετικό και ταξικό επιχείρημα και τον αγώνα για την αντιμετώπιση της νεωτερικότητας. Αυτό το νέο στρώμα και πλαίσιο αναφοράς είναι αυτό του κράτους και του τρόπου με τον οποίο το κράτος έκανε επιλογές σχετικά με τη διαχείριση της εξουσίας του στην αυγή της παγκόσμιας κυριαρχίας της Αμερικής. Ο τρόπος με τον οποίο το κράτος έκανε επιλογές σχετικά με τη διαχείριση της εξουσίας του αποδείχθηκε εξίσου σημαντικός για τη διαμόρφωση του σύγχρονου πολέμου κατά των ναρκωτικών με τη φυλή, την τάξη και τη νεωτερικότητα.
-> Το βιβλίο σας εστιάζει πολύ στο πώς το κράτος -η κυβέρνηση- δοκίμασε πολλές από αυτές τις προσεγγίσεις για τον έλεγχο των ναρκωτικών στην Περιφέρεια της Κολούμπια. Θεωρήθηκε η Ουάσιγκτον ως ένα είδος αφετηρίας εκείνη την εποχή;
Kathleen Friedl: D.C. αποτέλεσε το πεδίο δοκιμών για ορισμένες από τις πιο οξυμένες και αμφιλεγόμενες πτυχές του σύγχρονου πολέμου κατά των ναρκωτικών. Υπήρχαν συγκεκριμένα εργαλεία - υποχρεωτικές ελάχιστες ποινές, έρευνες χωρίς ένταλμα και κατάσχεση περιουσιακών στοιχείων - που δοκιμάστηκαν πρώτα στην Περιφέρεια πριν εξαχθούν στο πρόγραμμα για τα ναρκωτικά.
Το ιστορικό μέρος συμπληρώνει στην πραγματικότητα και τα δύο επιχειρήματα: το φυλετικό και ταξικό επιχείρημα και τον αγώνα για την αντιμετώπιση της νεωτερικότητας. Αυτό το νέο στρώμα και πλαίσιο αναφοράς είναι αυτό του κράτους και του τρόπου με τον οποίο το κράτος έκανε επιλογές σχετικά με τη διαχείριση της εξουσίας του στην αυγή της παγκόσμιας κυριαρχίας της Αμερικής. Ο τρόπος με τον οποίο το κράτος έκανε επιλογές σχετικά με τη διαχείριση της εξουσίας του αποδείχθηκε εξίσου σημαντικός για τη διαμόρφωση του σύγχρονου πολέμου κατά των ναρκωτικών με τη φυλή, την τάξη και τη νεωτερικότητα.
-> Το βιβλίο σας εστιάζει πολύ στο πώς το κράτος -η κυβέρνηση- δοκίμασε πολλές από αυτές τις προσεγγίσεις για τον έλεγχο των ναρκωτικών στην Περιφέρεια της Κολούμπια. Θεωρήθηκε η Ουάσιγκτον ως ένα είδος αφετηρίας εκείνη την εποχή;
Kathleen Friedl: D.C. αποτέλεσε το πεδίο δοκιμών για ορισμένες από τις πιο οξυμένες και αμφιλεγόμενες πτυχές του σύγχρονου πολέμου κατά των ναρκωτικών. Υπήρχαν συγκεκριμένα εργαλεία - υποχρεωτικές ελάχιστες ποινές, έρευνες χωρίς ένταλμα και κατάσχεση περιουσιακών στοιχείων - που δοκιμάστηκαν πρώτα στην Περιφέρεια πριν εξαχθούν στο πρόγραμμα για τα ναρκωτικά.
Αυτό δεν είναι τυχαίο. Υπάρχουν δύο σημαντικοί λόγοι για τους οποίους συνέβη. Πρώτον, η Περιφέρεια δεν είχε αυτοδιοίκηση- η Περιφέρεια δεν είχε καμία εξουσία να αυτοδιοικείται, οπότε αν το Κογκρέσο ήθελε να επιβάλει αυτά τα εργαλεία και γνώριζε ότι ήταν αμφιλεγόμενα, η Περιφέρεια ήταν το ιδανικό μέρος για να το κάνει. Δεύτερον, το γεγονός ότι η Περιφέρεια της Κολούμπια ήταν μια πόλη με κυρίως μαύρους εκείνη την εποχή συνδέθηκε στο μυαλό των νομοθετών και στο μυαλό των περισσότερων Αμερικανών με το κοινό-στόχο εναντίον του οποίου θα χρησιμοποιούνταν αυτά τα εργαλεία - και στην πραγματικότητα είναι ακόμα και σήμερα.
.
-> Ήταν η Ουάσιγκτον μια ιδιαίτερα βίαιη πόλη εκείνη την εποχή; Νομίζω ότι αυτό θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως δικαιολογία.
Kathleen Friedl: Αυτή είναι μια περίπλοκη ερώτηση. Θα σας δώσω την ευθεία απάντηση και στη συνέχεια θα προσθέσω ένα επίπεδο.
Η ευθεία απάντηση είναι όχι, δεν ήταν μια ιδιαίτερα βίαιη πόλη. Παρά τις προσπάθειες των βουλευτών του Νότου να την παρουσιάσουν ως μια πόλη στο χείλος της αβύσσου, όπου λευκά κορίτσια βιάζονταν μόνο και μόνο επειδή έβγαιναν έξω μετά το σούρουπο, το ποσοστό εγκληματικότητας στην Ουάσινγκτον για το μεγαλύτερο μέρος της δεκαετίας του 1950 ήταν ιστορικά χαμηλό. Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1960, το ποσοστό εγκληματικότητας της Ουάσινγκτον ήταν συγκρίσιμο με αυτό άλλων μεγάλων πόλεων - και, στην πραγματικότητα, συνήθως χαμηλότερο.
Οι βουλευτές του Νότου ήταν πολύ προσεκτικοί στην απεικόνισή τους, επειδή διατύπωσαν και δημιούργησαν μια εικόνα της εγκληματικότητας των μαύρων που πίστευαν ότι αποτελούσε αντίβαρο στην εικόνα που προωθούσε το Κίνημα για τα Πολιτικά Δικαιώματα.
Ωστόσο, υπάρχει και ένα άλλο επίπεδο εδώ. Μέχρι τη δεκαετία του 1950, η αστυνομία δεν επισκεπτόταν τις γειτονιές των μαύρων, ιδίως τις φτωχές γειτονιές των μαύρων, για να προσφέρει αστυνομικές υπηρεσίες. Η αστυνομία "τσέπωνε" τα εγκλήματα που συνέβαιναν στις μαύρες γειτονιές, δηλαδή δεν τα ανέφερε ως τέτοια. Έτσι, δεν μπορούμε να γνωρίζουμε σοβαρά ποιο ήταν το πραγματικό ποσοστό εγκληματικότητας σε αυτές τις γειτονιές μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1960, επειδή η αστυνομία δεν παρείχε αστυνομικές υπηρεσίες τόσο ενεργά όσο σε άλλα μέρη της πόλης.
Είναι λοιπόν ένα ενδιαφέρον ερώτημα: ποια επίδραση θα είχε στα ποσοστά εγκληματικότητας αν η αστυνομία ήταν πιο σχολαστική στην καταγραφή των εγκλημάτων σε αυτές τις γειτονιές;
-> Πώς άρχισε να αλλάζει η κατάσταση;
Kathleen Friedl: Η αστυνομία άρχισε για πρώτη φορά να προσφέρει υπηρεσίες σε αυτές τις γειτονιές τη δεκαετία του 1950. Στο πλαίσιο αυτό, θεωρούσαν τους εαυτούς τους προοδευτικούς και θεωρούσαν τους εαυτούς τους ως μια ευρύτερη συνιστώσα του κινήματος επαγγελματοποίησης της αστυνομίας που γινόταν εκείνη την εποχή.
Αλλά ο τρόπος με τον οποίο διείσδυσαν σε αυτές τις γειτονιές, με επιθετική χρήση βίας και υψηλά επίπεδα διαφθοράς, σόκαρε τους κατοίκους τόσο πολύ όσο και η εγκληματικότητα που υπέστησαν.
Ήταν λοιπόν μια πολύ αμφίσημη και αμφίπλευρη στιγμή: η αστυνομία θεωρούσε τους εαυτούς της πιο προοδευτικούς από ό,τι είχε προηγηθεί, αλλά αυτές οι γειτονιές, που ήθελαν πολύ τις αστυνομικές υπηρεσίες, έβλεπαν ωστόσο την αστυνομία ως παράγοντες που μερικές φορές δεν μπορούσαν να διαχωριστούν ουσιαστικά από τους εγκληματίες.
.
-> Ήταν η Ουάσιγκτον μια ιδιαίτερα βίαιη πόλη εκείνη την εποχή; Νομίζω ότι αυτό θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως δικαιολογία.
Kathleen Friedl: Αυτή είναι μια περίπλοκη ερώτηση. Θα σας δώσω την ευθεία απάντηση και στη συνέχεια θα προσθέσω ένα επίπεδο.
Η ευθεία απάντηση είναι όχι, δεν ήταν μια ιδιαίτερα βίαιη πόλη. Παρά τις προσπάθειες των βουλευτών του Νότου να την παρουσιάσουν ως μια πόλη στο χείλος της αβύσσου, όπου λευκά κορίτσια βιάζονταν μόνο και μόνο επειδή έβγαιναν έξω μετά το σούρουπο, το ποσοστό εγκληματικότητας στην Ουάσινγκτον για το μεγαλύτερο μέρος της δεκαετίας του 1950 ήταν ιστορικά χαμηλό. Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1960, το ποσοστό εγκληματικότητας της Ουάσινγκτον ήταν συγκρίσιμο με αυτό άλλων μεγάλων πόλεων - και, στην πραγματικότητα, συνήθως χαμηλότερο.
Οι βουλευτές του Νότου ήταν πολύ προσεκτικοί στην απεικόνισή τους, επειδή διατύπωσαν και δημιούργησαν μια εικόνα της εγκληματικότητας των μαύρων που πίστευαν ότι αποτελούσε αντίβαρο στην εικόνα που προωθούσε το Κίνημα για τα Πολιτικά Δικαιώματα.
Ωστόσο, υπάρχει και ένα άλλο επίπεδο εδώ. Μέχρι τη δεκαετία του 1950, η αστυνομία δεν επισκεπτόταν τις γειτονιές των μαύρων, ιδίως τις φτωχές γειτονιές των μαύρων, για να προσφέρει αστυνομικές υπηρεσίες. Η αστυνομία "τσέπωνε" τα εγκλήματα που συνέβαιναν στις μαύρες γειτονιές, δηλαδή δεν τα ανέφερε ως τέτοια. Έτσι, δεν μπορούμε να γνωρίζουμε σοβαρά ποιο ήταν το πραγματικό ποσοστό εγκληματικότητας σε αυτές τις γειτονιές μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1960, επειδή η αστυνομία δεν παρείχε αστυνομικές υπηρεσίες τόσο ενεργά όσο σε άλλα μέρη της πόλης.
Είναι λοιπόν ένα ενδιαφέρον ερώτημα: ποια επίδραση θα είχε στα ποσοστά εγκληματικότητας αν η αστυνομία ήταν πιο σχολαστική στην καταγραφή των εγκλημάτων σε αυτές τις γειτονιές;
-> Πώς άρχισε να αλλάζει η κατάσταση;
Kathleen Friedl: Η αστυνομία άρχισε για πρώτη φορά να προσφέρει υπηρεσίες σε αυτές τις γειτονιές τη δεκαετία του 1950. Στο πλαίσιο αυτό, θεωρούσαν τους εαυτούς τους προοδευτικούς και θεωρούσαν τους εαυτούς τους ως μια ευρύτερη συνιστώσα του κινήματος επαγγελματοποίησης της αστυνομίας που γινόταν εκείνη την εποχή.
Αλλά ο τρόπος με τον οποίο διείσδυσαν σε αυτές τις γειτονιές, με επιθετική χρήση βίας και υψηλά επίπεδα διαφθοράς, σόκαρε τους κατοίκους τόσο πολύ όσο και η εγκληματικότητα που υπέστησαν.
Ήταν λοιπόν μια πολύ αμφίσημη και αμφίπλευρη στιγμή: η αστυνομία θεωρούσε τους εαυτούς της πιο προοδευτικούς από ό,τι είχε προηγηθεί, αλλά αυτές οι γειτονιές, που ήθελαν πολύ τις αστυνομικές υπηρεσίες, έβλεπαν ωστόσο την αστυνομία ως παράγοντες που μερικές φορές δεν μπορούσαν να διαχωριστούν ουσιαστικά από τους εγκληματίες.
-> Μεγάλο μέρος του βιβλίου επικεντρώνεται στη μετάβαση από το μοντέλο της φορολογίας και της ρύθμισης στην απόλυτη ποινικοποίηση. Πώς πραγματοποιήθηκε αυτή η διαδικασία;
Kathleen Friedl: Συνέβη σταδιακά.
Πρώτα απ' όλα, η κυβέρνηση αυστηροποίησε την πολιτική της ποινικοποίησης του φορολογικού καθεστώτος. Αυτό επιχειρήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1950, χρησιμοποιώντας και πάλι την Περιφέρεια της Κολούμπια ως ένα είδος πειραματικού χώρου, και στη συνέχεια εξήχθη αργότερα στο καθεστώς των ναρκωτικών. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου εμφανίστηκαν για πρώτη φορά οι υποχρεωτικές ελάχιστες ποινές.
Στη συνέχεια, το 1956 η ηρωίνη κηρύχθηκε λαθρεμπόριο. Πριν από αυτό, η ηρωίνη θεωρούνταν ναρκωτικό και μιλούσαν για φάρμακο. Δεν διακινούνταν ευρέως ως φάρμακο, επειδή οι πηγές ηρωίνης είχαν στερέψει από τη δεκαετία του 1920. Παρόλα αυτά, φυλασσόταν στα γραφεία των φαρμακοποιών, στα γραφεία των φαρμακοποιών και η ηρωίνη χρησιμοποιούνταν μερικές φορές σε ιατρικά πειράματα όταν άλλα είδη φαρμάκων για το βήχα δεν λειτουργούσαν.
Το 1956, η κυβέρνηση δήλωσε ότι η ηρωίνη ήταν πλέον λαθραία. Εάν την έχετε, έχετε στην κατοχή σας λαθραία προϊόντα. Αυτό ήταν άλλο ένα σημαντικό βήμα στη μετάβαση στην ποινικοποίηση.
Αποκορύφωμα ήταν η μεταφορά του Γραφείου Ναρκωτικών από το Υπουργείο Οικονομικών στο Υπουργείο Δικαιοσύνης. Αυτό είναι ένα σαφές θεσμικό σημάδι ότι κάτι πήγαινε από την ατζέντα της φορολόγησης στην ατζέντα της ποινικοποίησης. Αυτό συνέβη το 1968.
Kathleen Friedl: Συνέβη σταδιακά.
Πρώτα απ' όλα, η κυβέρνηση αυστηροποίησε την πολιτική της ποινικοποίησης του φορολογικού καθεστώτος. Αυτό επιχειρήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1950, χρησιμοποιώντας και πάλι την Περιφέρεια της Κολούμπια ως ένα είδος πειραματικού χώρου, και στη συνέχεια εξήχθη αργότερα στο καθεστώς των ναρκωτικών. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου εμφανίστηκαν για πρώτη φορά οι υποχρεωτικές ελάχιστες ποινές.
Στη συνέχεια, το 1956 η ηρωίνη κηρύχθηκε λαθρεμπόριο. Πριν από αυτό, η ηρωίνη θεωρούνταν ναρκωτικό και μιλούσαν για φάρμακο. Δεν διακινούνταν ευρέως ως φάρμακο, επειδή οι πηγές ηρωίνης είχαν στερέψει από τη δεκαετία του 1920. Παρόλα αυτά, φυλασσόταν στα γραφεία των φαρμακοποιών, στα γραφεία των φαρμακοποιών και η ηρωίνη χρησιμοποιούνταν μερικές φορές σε ιατρικά πειράματα όταν άλλα είδη φαρμάκων για το βήχα δεν λειτουργούσαν.
Το 1956, η κυβέρνηση δήλωσε ότι η ηρωίνη ήταν πλέον λαθραία. Εάν την έχετε, έχετε στην κατοχή σας λαθραία προϊόντα. Αυτό ήταν άλλο ένα σημαντικό βήμα στη μετάβαση στην ποινικοποίηση.
Αποκορύφωμα ήταν η μεταφορά του Γραφείου Ναρκωτικών από το Υπουργείο Οικονομικών στο Υπουργείο Δικαιοσύνης. Αυτό είναι ένα σαφές θεσμικό σημάδι ότι κάτι πήγαινε από την ατζέντα της φορολόγησης στην ατζέντα της ποινικοποίησης. Αυτό συνέβη το 1968.
Εξίσου σημαντική και ταυτόχρονη με όλες αυτές τις αλλαγές ήταν η άρνηση να προστεθούν νέα συνθετικά ναρκωτικά στο φορολογικό καθεστώς. Στη δεκαετία του 1950, υπήρχε τεράστιο πρόβλημα με τις αμφεταμίνες και τα βαρβιτουρικά, τα οποία στοίχισαν τόσες ζωές όσες και κάθε άλλο ναρκωτικό. Αλλά το Κογκρέσο αρνήθηκε να προσθέσει αυτά τα ναρκωτικά στον νόμο Harrison για τη φορολόγηση των ναρκωτικών. Ήταν ένα σημάδι ότι δεν ήθελαν πλέον να πωλούν τα ναρκωτικά μέσω των φόρων.
Τελικά, το 1970, με την ψήφιση του νόμου για τις ελεγχόμενες ουσίες, δημιουργήσαμε τους καταλόγους. Τα ναρκωτικά του Πίνακα 1 ήταν παράνομες ουσίες. Αυτό ήταν πραγματικά το αποκορύφωμα 20 ετών αυξημένων ποινών, μεταγωγών σε σωφρονιστικά ιδρύματα και όλων των άλλων.
Ενώ άλλοι μελετητές του πολέμου κατά των ναρκωτικών τείνουν να θεωρούν το 1970 ως το σημείο εκκίνησης, εγώ το θεωρώ ως το σημείο λήξης της ιστορίας δύο δεκαετιών που προηγήθηκε.
-> Πώς λειτούργησε αυτό το μοντέλο φορολόγησης και ρύθμισης; Ξέρω ότι ορισμένοι μελετητές το χαρακτηρίζουν ως απαγόρευση επειδή ήταν πολύ αυστηρό. Θα συμφωνούσατε;
Kathleen Friedl: Ήταν ένα είδος φιλικής διαφωνίας μεταξύ εμού και άλλων ερευνητών του πολέμου κατά των ναρκωτικών. Επειδή κάτι είναι αυστηρά ρυθμισμένο, όπως η οξυκοντίνη, και μπορείτε να το χρησιμοποιήσετε μόνο για ιατρικούς σκοπούς, μου φαίνεται ότι αυτός είναι ένας πολύ διαφορετικός κόσμος από το να λέμε ότι είναι παράνομο. Παρ' όλα αυτά, έχουμε πολλούς μελετητές που επιμένουν ότι ο νόμος Harrison για τα ναρκωτικά [του 1914] ήταν στην πραγματικότητα απαγόρευση.
Η ηρωίνη έλαβε σίγουρα το στίγμα του εθισμού στις δεκαετίες του 1920 και 1930. Αλλά αυτό το στίγμα έγινε αναπόσπαστο μέρος της ευρύτερης φήμης της ως ναρκωτικού. Οι άνθρωποι τη συζητούσαν ως ναρκωτικό. Δημοσιεύματα εφημερίδων στα μέσα της δεκαετίας του 1950 μιλούσαν για προπονητές ποδοσφαίρου που έπρεπε να σκληρύνουν τις ομάδες τους δίνοντας στους παίκτες τους ηρωίνη, ώστε να μπορούν να αντέξουν περισσότερο πόνο. Όταν οι άνθρωποι έλεγαν "ηρωίνη" τη δεκαετία του 1950, εννοούσαν ένα ναρκωτικό που γνώριζαν ότι εκτρεφόταν στην παράνομη αγορά και χρησιμοποιούνταν για ψυχαγωγικούς σκοπούς.
Τελικά, το 1970, με την ψήφιση του νόμου για τις ελεγχόμενες ουσίες, δημιουργήσαμε τους καταλόγους. Τα ναρκωτικά του Πίνακα 1 ήταν παράνομες ουσίες. Αυτό ήταν πραγματικά το αποκορύφωμα 20 ετών αυξημένων ποινών, μεταγωγών σε σωφρονιστικά ιδρύματα και όλων των άλλων.
Ενώ άλλοι μελετητές του πολέμου κατά των ναρκωτικών τείνουν να θεωρούν το 1970 ως το σημείο εκκίνησης, εγώ το θεωρώ ως το σημείο λήξης της ιστορίας δύο δεκαετιών που προηγήθηκε.
-> Πώς λειτούργησε αυτό το μοντέλο φορολόγησης και ρύθμισης; Ξέρω ότι ορισμένοι μελετητές το χαρακτηρίζουν ως απαγόρευση επειδή ήταν πολύ αυστηρό. Θα συμφωνούσατε;
Kathleen Friedl: Ήταν ένα είδος φιλικής διαφωνίας μεταξύ εμού και άλλων ερευνητών του πολέμου κατά των ναρκωτικών. Επειδή κάτι είναι αυστηρά ρυθμισμένο, όπως η οξυκοντίνη, και μπορείτε να το χρησιμοποιήσετε μόνο για ιατρικούς σκοπούς, μου φαίνεται ότι αυτός είναι ένας πολύ διαφορετικός κόσμος από το να λέμε ότι είναι παράνομο. Παρ' όλα αυτά, έχουμε πολλούς μελετητές που επιμένουν ότι ο νόμος Harrison για τα ναρκωτικά [του 1914] ήταν στην πραγματικότητα απαγόρευση.
Η ηρωίνη έλαβε σίγουρα το στίγμα του εθισμού στις δεκαετίες του 1920 και 1930. Αλλά αυτό το στίγμα έγινε αναπόσπαστο μέρος της ευρύτερης φήμης της ως ναρκωτικού. Οι άνθρωποι τη συζητούσαν ως ναρκωτικό. Δημοσιεύματα εφημερίδων στα μέσα της δεκαετίας του 1950 μιλούσαν για προπονητές ποδοσφαίρου που έπρεπε να σκληρύνουν τις ομάδες τους δίνοντας στους παίκτες τους ηρωίνη, ώστε να μπορούν να αντέξουν περισσότερο πόνο. Όταν οι άνθρωποι έλεγαν "ηρωίνη" τη δεκαετία του 1950, εννοούσαν ένα ναρκωτικό που γνώριζαν ότι εκτρεφόταν στην παράνομη αγορά και χρησιμοποιούνταν για ψυχαγωγικούς σκοπούς.
Το φορολογικό καθεστώς ήταν αυστηρά ελεγχόμενο. Παρ' όλα αυτά, η εκτροπή προς την παράνομη αγορά γινόταν - όπως ακριβώς εκτρέπονται σήμερα τα συνταγογραφούμενα παυσίπονα.
Νομίζω ότι μια από τις πιο αδέξιες προσθήκες στο φορολογικό και δασμολογικό καθεστώς ήταν ο νόμος του 1937 για τη φορολόγηση της μαριχουάνας, ο οποίος πρόσθεσε τη μαριχουάνα στον κατάλογο των φορολογούμενων και ρυθμιζόμενων φαρμάκων, επειδή κανείς δεν μπορούσε να κατανοήσει πλήρως γιατί η μαριχουάνα ήταν φάρμακο. Κάποιοι άνθρωποι χρησιμοποιούσαν τη μαριχουάνα ως φάρμακο, αλλά κανείς δεν τη θεωρούσε πραγματικά φάρμακο. Έτσι, ο νόμος για τη φορολόγηση της μαριχουάνας ήταν μια πιο προφανής πράξη στην οποία η κυβέρνηση δεν είχε καμία πρόθεση να πουλήσει τη μαριχουάνα ως φάρμακο, αλλά είχε κάθε πρόθεση να την απαγορεύσει και να περιορίσει τη χρήση της μέχρι να εξαλειφθεί εντελώς.
Ο νόμος για τη φορολόγηση της μαριχουάνας ήταν η ίδια η πράξη πάνω στην οποία έπεσε ολόκληρο το καθεστώς. Στα τέλη της δεκαετίας του 1960, ο Timothy Leary αμφισβήτησε τον νόμο για τη φορολόγηση της μαριχουάνας στο Ανώτατο Δικαστήριο. Είπε: "Ο Λήρυ έχει δίκιο: "Πώς μπορώ να πληρώνω φόρους για κάτι που, πληρώνοντας φόρους, εκθέτω τον εαυτό μου; Δεν είναι αυτό ενάντια στο δικαίωμα της Πέμπτης Τροπολογίας κατά της αυτοενοχοποίησης;". Το Ανώτατο Δικαστήριο συμφώνησε μαζί του και κατήργησε τον νόμο.
Νομίζω ότι μια από τις πιο αδέξιες προσθήκες στο φορολογικό και δασμολογικό καθεστώς ήταν ο νόμος του 1937 για τη φορολόγηση της μαριχουάνας, ο οποίος πρόσθεσε τη μαριχουάνα στον κατάλογο των φορολογούμενων και ρυθμιζόμενων φαρμάκων, επειδή κανείς δεν μπορούσε να κατανοήσει πλήρως γιατί η μαριχουάνα ήταν φάρμακο. Κάποιοι άνθρωποι χρησιμοποιούσαν τη μαριχουάνα ως φάρμακο, αλλά κανείς δεν τη θεωρούσε πραγματικά φάρμακο. Έτσι, ο νόμος για τη φορολόγηση της μαριχουάνας ήταν μια πιο προφανής πράξη στην οποία η κυβέρνηση δεν είχε καμία πρόθεση να πουλήσει τη μαριχουάνα ως φάρμακο, αλλά είχε κάθε πρόθεση να την απαγορεύσει και να περιορίσει τη χρήση της μέχρι να εξαλειφθεί εντελώς.
Ο νόμος για τη φορολόγηση της μαριχουάνας ήταν η ίδια η πράξη πάνω στην οποία έπεσε ολόκληρο το καθεστώς. Στα τέλη της δεκαετίας του 1960, ο Timothy Leary αμφισβήτησε τον νόμο για τη φορολόγηση της μαριχουάνας στο Ανώτατο Δικαστήριο. Είπε: "Ο Λήρυ έχει δίκιο: "Πώς μπορώ να πληρώνω φόρους για κάτι που, πληρώνοντας φόρους, εκθέτω τον εαυτό μου; Δεν είναι αυτό ενάντια στο δικαίωμα της Πέμπτης Τροπολογίας κατά της αυτοενοχοποίησης;". Το Ανώτατο Δικαστήριο συμφώνησε μαζί του και κατήργησε τον νόμο.
Είναι ενδιαφέρον ότι η κυβέρνηση Νίξον ερμήνευσε την απόφαση ως παραβίαση ολόκληρης της ρυθμιστικής δομής των φαρμάκων σε αυτή τη χώρα. Στην πραγματικότητα, η απόφαση θα έπρεπε να έχει εφαρμογή μόνο στο συστατικό της μαριχουάνας, δεδομένου ότι ήταν το μόνο συστατικό που δεν είχε ποτέ διαδεδομένο ιατρικό σκοπό. Παρ' όλα αυτά, η κυβέρνηση Νίξον εκμεταλλεύτηκε το γεγονός αυτό και ανέπτυξε μια εντελώς νέα προσέγγιση, βασισμένη στη ρήτρα εμπορίου και όχι στη φορολογική εξουσία των Ηνωμένων Πολιτειών, και τη μετέφερε στον ποινικό κώδικα.
-> Έτσι, το Κογκρέσο αρνήθηκε να προσθέσει νέα συνθετικά ναρκωτικά όπως οι αμφεταμίνες και τα βαρβιτουρικά στο φορολογικό μοντέλο, αλλά οι νομοθέτες αντιστάθηκαν επίσης να συμπεριλάβουν πολλά από αυτά στο ποινικό μοντέλο. Μήπως επειδή πίστευαν ότι τα ναρκωτικά ήταν ιατρικά πολύτιμα, παρόλο που σκότωναν τόσους πολλούς ανθρώπους (και εξακολουθούν να σκοτώνουν);
Kathleen Friedl: Ακριβώς. Η φαρμακοβιομηχανία σε αυτή τη χώρα έχει πολλά να απαντήσει. Είναι ένας μη τετριμμένος λόγος για τον οποίο έχουμε πόλεμο κατά των ναρκωτικών. Επένδυσαν σημαντικά στις αμφεταμίνες και τα βαρβιτουρικά και έλαβαν κρίσιμα μέτρα στις δεκαετίες του 1950 και του 1960 για να διασφαλίσουν ότι οι χρήστες αυτών των ναρκωτικών δεν θα τιμωρούνταν ποινικά και, εξίσου σημαντικό, ότι δεν θα υπήρχαν περιορισμοί στην παραγωγή αυτών των ναρκωτικών.
Οι γιατροί της εποχής επιβεβαίωσαν ότι οι αμφεταμίνες και τα βαρβιτουρικά σκότωναν πολύ περισσότερους ανθρώπους από την ηρωίνη. Αλλά η ηρωίνη είχε ένα στίγμα και ένα στερεότυπο για την τυπική ομάδα χρηστών της, και είχαμε μια φαρμακευτική βιομηχανία που έβγαζε τόνους χρημάτων από τις αμφεταμίνες και τα βαρβιτουρικά.
-> Έτσι, το Κογκρέσο αρνήθηκε να προσθέσει νέα συνθετικά ναρκωτικά όπως οι αμφεταμίνες και τα βαρβιτουρικά στο φορολογικό μοντέλο, αλλά οι νομοθέτες αντιστάθηκαν επίσης να συμπεριλάβουν πολλά από αυτά στο ποινικό μοντέλο. Μήπως επειδή πίστευαν ότι τα ναρκωτικά ήταν ιατρικά πολύτιμα, παρόλο που σκότωναν τόσους πολλούς ανθρώπους (και εξακολουθούν να σκοτώνουν);
Kathleen Friedl: Ακριβώς. Η φαρμακοβιομηχανία σε αυτή τη χώρα έχει πολλά να απαντήσει. Είναι ένας μη τετριμμένος λόγος για τον οποίο έχουμε πόλεμο κατά των ναρκωτικών. Επένδυσαν σημαντικά στις αμφεταμίνες και τα βαρβιτουρικά και έλαβαν κρίσιμα μέτρα στις δεκαετίες του 1950 και του 1960 για να διασφαλίσουν ότι οι χρήστες αυτών των ναρκωτικών δεν θα τιμωρούνταν ποινικά και, εξίσου σημαντικό, ότι δεν θα υπήρχαν περιορισμοί στην παραγωγή αυτών των ναρκωτικών.
Οι γιατροί της εποχής επιβεβαίωσαν ότι οι αμφεταμίνες και τα βαρβιτουρικά σκότωναν πολύ περισσότερους ανθρώπους από την ηρωίνη. Αλλά η ηρωίνη είχε ένα στίγμα και ένα στερεότυπο για την τυπική ομάδα χρηστών της, και είχαμε μια φαρμακευτική βιομηχανία που έβγαζε τόνους χρημάτων από τις αμφεταμίνες και τα βαρβιτουρικά.
Σήμερα βγάζουν πολλά λεφτά από τα συνθετικά ναρκωτικά. Και αντιστέκονται στη ρύθμιση όσο και τότε.
Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1950, υπήρχαν δύο σημαντικές επαγγελματικές κοινότητες - η νομική και η ιατρική - που είχαν αρχίσει να επικρίνουν τις αυξημένες ποινικές κυρώσεις που σχετίζονταν με το ρυθμιστικό καθεστώς για τα ναρκωτικά. Αυτή η κριτική οδήγησε στη δημιουργία της Επιτροπής Κένεντι, η οποία αναθεώρησε ολόκληρη τη δομή.
Υπήρχαν επίσης άνθρωποι στο Κογκρέσο που ήταν φωνές, αν και μοναχικές, ενάντια στην επίθεση στις πολιτικές ελευθερίες που προκαλούσε ο Πόλεμος κατά των Ναρκωτικών. Ο γερουσιαστής Γουέιν Μορς αντιτάχθηκε στις έρευνες χωρίς χτύπημα και στις υποχρεωτικές ελάχιστες ποινές. Υπήρξε μια διαδοχή μελών του Κογκρέσου με ελευθεριακό πνεύμα που πίστευαν ότι ο πόλεμος κατά των ναρκωτικών επιτίθεται σε βασικές πολιτικές και νομικές παραδόσεις.
-> Πού πιστεύετε ότι πηγαίνουν τα πράγματα τώρα; Πιστεύετε ότι η χώρα κινείται προς το μοντέλο φορολόγησης και ρύθμισης που είχαμε παλαιότερα;
Kathleen Friedl: Σίγουρα όσον αφορά τη μαριχουάνα, βλέπω ένα πιο χαλαρό μοντέλο όπου η χώρα επιτρέπει την ψυχαγωγική χρήση.
Υπάρχουν δύο πράγματα που θα ήθελα να δω.
Πρώτον, ο πρόεδρος θα πρέπει να ζητήσει από την Εθνική Ακαδημία Επιστημών ή κάποια άλλη επιτροπή με γαλάζιες κορδέλες να μελετήσει τις εναλλακτικές λύσεις για την απαγόρευση και να σταθμίσει, σε μια ανάλυση κόστους-οφέλους, τι θα έφερνε η απαγόρευση από την άποψη των φόρων και των εισφορών έναντι
. Δεύτερον, οι διεθνείς συνθήκες που υποστηρίζουν τον πόλεμο κατά των ναρκωτικών θα πρέπει να αναμορφωθούν έτσι ώστε η νομιμοποίηση των ουσιών που κατονομάζονται στις τρέχουσες συμβάσεις να μην θεωρείται ως παρέκκλιση. Η Ουρουγουάη αντιμετώπισε κάποια προβλήματα επειδή αποφάσισε να νομιμοποιήσει τη μαριχουάνα. Νομίζω ότι αυτό είναι γελοίο. Πρέπει να μεταρρυθμίσουμε τις συμβάσεις, ώστε οι χώρες να μπορούν να χαράξουν τη δική τους πορεία.
Αυτά είναι δύο πράγματα που θα ήθελα να δω ως μεταρρυθμιστής και τα οποία πιστεύω ότι θα μας οδηγήσουν στην ημέρα που ο πόλεμος κατά των ναρκωτικών δεν θα θεωρείται απλώς ως μια παρεκτροπή 100 ετών, αλλά ως μια παρεκτροπή 1.000 ετών.
Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1950, υπήρχαν δύο σημαντικές επαγγελματικές κοινότητες - η νομική και η ιατρική - που είχαν αρχίσει να επικρίνουν τις αυξημένες ποινικές κυρώσεις που σχετίζονταν με το ρυθμιστικό καθεστώς για τα ναρκωτικά. Αυτή η κριτική οδήγησε στη δημιουργία της Επιτροπής Κένεντι, η οποία αναθεώρησε ολόκληρη τη δομή.
Υπήρχαν επίσης άνθρωποι στο Κογκρέσο που ήταν φωνές, αν και μοναχικές, ενάντια στην επίθεση στις πολιτικές ελευθερίες που προκαλούσε ο Πόλεμος κατά των Ναρκωτικών. Ο γερουσιαστής Γουέιν Μορς αντιτάχθηκε στις έρευνες χωρίς χτύπημα και στις υποχρεωτικές ελάχιστες ποινές. Υπήρξε μια διαδοχή μελών του Κογκρέσου με ελευθεριακό πνεύμα που πίστευαν ότι ο πόλεμος κατά των ναρκωτικών επιτίθεται σε βασικές πολιτικές και νομικές παραδόσεις.
-> Πού πιστεύετε ότι πηγαίνουν τα πράγματα τώρα; Πιστεύετε ότι η χώρα κινείται προς το μοντέλο φορολόγησης και ρύθμισης που είχαμε παλαιότερα;
Kathleen Friedl: Σίγουρα όσον αφορά τη μαριχουάνα, βλέπω ένα πιο χαλαρό μοντέλο όπου η χώρα επιτρέπει την ψυχαγωγική χρήση.
Υπάρχουν δύο πράγματα που θα ήθελα να δω.
Πρώτον, ο πρόεδρος θα πρέπει να ζητήσει από την Εθνική Ακαδημία Επιστημών ή κάποια άλλη επιτροπή με γαλάζιες κορδέλες να μελετήσει τις εναλλακτικές λύσεις για την απαγόρευση και να σταθμίσει, σε μια ανάλυση κόστους-οφέλους, τι θα έφερνε η απαγόρευση από την άποψη των φόρων και των εισφορών έναντι
. Δεύτερον, οι διεθνείς συνθήκες που υποστηρίζουν τον πόλεμο κατά των ναρκωτικών θα πρέπει να αναμορφωθούν έτσι ώστε η νομιμοποίηση των ουσιών που κατονομάζονται στις τρέχουσες συμβάσεις να μην θεωρείται ως παρέκκλιση. Η Ουρουγουάη αντιμετώπισε κάποια προβλήματα επειδή αποφάσισε να νομιμοποιήσει τη μαριχουάνα. Νομίζω ότι αυτό είναι γελοίο. Πρέπει να μεταρρυθμίσουμε τις συμβάσεις, ώστε οι χώρες να μπορούν να χαράξουν τη δική τους πορεία.
Αυτά είναι δύο πράγματα που θα ήθελα να δω ως μεταρρυθμιστής και τα οποία πιστεύω ότι θα μας οδηγήσουν στην ημέρα που ο πόλεμος κατά των ναρκωτικών δεν θα θεωρείται απλώς ως μια παρεκτροπή 100 ετών, αλλά ως μια παρεκτροπή 1.000 ετών.