Een overzicht van een onaangename en zelfs gevaarlijke aandoening die onlangs (op het niveau van de geneeskunde) als aparte diagnose is aangemerkt en die iedereen kan treffen die regelmatig cannabis gebruikt.
Cannabinoïdhyperemesis syndrome (CHS) werd voor het eerst beschreven in 2004 en associeert cyclische misselijkheid en braken met buikpijn bij regelmatige cannabisgebruikers.
CHS is niet erg bekend. Een arts van een spoedeisende hulp afdeling in 2018 merkte op dat de aandoening niet op hun "radar" stond in de 5 jaar daarvoor, hoewel de aandoening nu vaker werd gediagnosticeerd. Veel mensen zijn verbaasd over het idee dat cannabis symptomen van misselijkheid en braken kan opwekken, gezien het feit dat cannabis wordt gebruikt om misselijkheid en braken te voorkomen. De portmanteau "scromiting"(gillen + braken) is gebruikt als een gebruikelijke naam voor de aandoening.
Symptomen en diagnose
Een te late diagnose verlengt het lijden en is de oorzaak van veelvuldige ziekenhuisopnames en onnodige dure onderzoeken, zoals bestralingsbeelden, endoscopieën en zelfs oriënterende laparoscopieën. CHS kan de voorbode zijn van ernstige complicaties zoals acuut nierfalen, elektrolytenstoornissen, verbranding van de huid of pseudoobstructie van de darmen. Dodelijke slachtoffers van CHS, waarschijnlijk geassocieerd met elektrolytstoornissen en uitdroging, zijn ook gemeld. Naast gezondheidsgerelateerde aandoeningen wordt CHS en het daaruit voortvloeiende gebruik van warm water in verband gebracht met hoge waterrekeningen en verspilling.
De diagnose is afhankelijk van de voorgeschiedenis. Een systematische review door Sorensen et al. identificeerde de belangrijkste kenmerken van patiënten met CHS:
- Ernstige misselijkheid en overgeven die maandenlang terugkomen in een cyclisch patroon (100%)
- Buikpijn (85,1%)
- Ten minste wekelijks cannabisgebruik (97,4%)
- Geschiedenis van regelmatig cannabisgebruik gedurende >1 jaar (74,8%)
- Oplossing van symptomen na stoppen met cannabis (96,8%)
- Compulsief warm douchen of baden met verlichting van symptomen (92,3%)
- Leeftijd <50 ten tijde van evaluatie (100%)
Fasen
CHS heeft drie fasen:
1. De prodromale fase bestaat uit misselijkheid in de vroege ochtend, angst om over te geven, anorexia en buikpijn die dagenlang aanhoudt. Veel mensen verhogen het cannabisgebruik tijdens
deze fase in de verkeerde veronderstelling dat dit hun misselijkheid en andere
symptomen zal verlichten.
2. De hyperemetische fase wordt gekenmerkt door cyclische vlagen van oncontroleerbare misselijkheid en braken, evenals een verhoogde intensiteit van de buikpijn en een drang om in heet water te baden om de symptomen te verlichten. Dit patroon van cyclisch braken kan zich om de paar weken of maanden herhalen.
3. In de herstelfase verdwijnen de symptomen. Deze fase, die optreedt wanneer de patiënt afziet van cannabis, wordt gekenmerkt door een terugkeer naar normaal eten en baden, evenals de
afwezigheid van misselijkheid, braken en buikpijn. Zelfs bij onthouding kan het 7 tot 10 dagen duren voordat de CHS-symptomen verdwijnen.
Herintroductie van cannabis leidt meestal tot onmiddellijke terugkeer van de symptomen.
Mechanismen
Er zijn verschillende mechanismen voorgesteld om te verklaren hoe bij bepaalde individuen de bewezen anti-emetische eigenschappen van cannabis worden tenietgedaan en CHS ontstaat. Er zijn ongeveer honderden cannabinoïden geïdentificeerd, en elke cannabinoïde draagt mogelijk op verschillende wijze bij aan ziektemechanismen. Eén hypothese suggereert dat stimulatie van enterische cannabinoïde receptoren 1 (CB1) de motiliteit van maag en darmen remt, wat mogelijk braken veroorzaakt dat gerelateerd is aan CHS.
Een andere hypothese is dat stimulatie van vasculaire CB1 receptoren splanchnische vaatverwijding induceert. Zoals bij cirrose in een laat stadium zou mesenteriale congestie kunnen bijdragen aan de symptomen. Blootstelling aan warm water herverdeelt de bloedstroom naar de huid en zou dan symptoomverlichting kunnen verklaren. Op basis van observationele en dierstudies wordt ook gesuggereerd dat cannabis de hypothalamus-hypofyse-bijnieras verstoort, waardoor de homoeostase van de spijsvertering en de thermoregulatie worden beïnvloed, vergelijkbaar met het cyclisch braken syndroom.
Tot slot is de hypothese geopperd dat genetische variaties in hepatische drugtransformerende enzymen, resulterend in excessieve niveaus van proemetische cannabismetabolieten, de verschillen in klinische presentaties tussen cannabisgebruikers kunnen verklaren. Het type cannabis wordt vaak niet gespecificeerd in publicaties. Eén observationeel onderzoek, met 2567 patiënten die zich meldden bij een academische spoedeisende hulpafdeling met aan cannabis gerelateerde aandoeningen, suggereerde echter dat CHS vaker voorkwam bij mensen die waren blootgesteld aan inhaleerbare cannabis.
Epidemiologie
Gegevens uit een retrospectief onderzoek in de VS onder 1571 patiënten toonden aan dat CHS voorkomt bij tot 6% van de patiënten die op de spoedeisende hulp komen voor terugkerend braken. Bovendien meldt ongeveer een derde van de regelmatige cannabisrokers warme douches of baden als middel om misselijkheid en/of braken te verlichten. Als we deze resultaten extrapoleren naar de bevolking van de Verenigde Staten, zouden naar schatting 2,1-3,3 miljoen mensen jaarlijks aan CHS kunnen lijden. In Colorado, waar cannabis in 2009 werd gelegaliseerd, verdubbelde het aantal bezoeken aan spoedafdelingen voor cyclisch braken na de legalisatie. In 2013 waren naar schatting 182 miljoen mensen wereldwijd cannabisgebruiker.
Daarom kan CHS een belangrijke diagnose zijn om te overwegen bij elke patiënt die op consult komt voor terugkerend braken.
Hoe wordt het behandeld?
De enige effectieve behandeling op lange termijn is stoppen met cannabis, waarbij de symptomen volledig en permanent verdwijnen binnen de eerste twee weken na het stoppen met cannabis.
Een onderdompeling in een warm bad of warme douche verlicht de symptomen binnen enkele minuten, waarbij de verlichting toeneemt bij hogere watertemperaturen. Sommige patiënten meldden dat ze meer dan de helft van de dag in bad gingen en zelfs wakker werden uit hun slaap om te douchen. De effectiviteit van baden wordt niet goed begrepen. Aangezien CB1-receptoren zich in de buurt van het thermoregulatiecentrum in de hypothalamus bevinden, wordt verondersteld dat ze een rol spelen bij de intestinale vasodilatatie en de regulatie van de lichaamstemperatuur.
Capsaïcine is ook beschreven als een goedkope, gemakkelijk verkrijgbare en veilige behandeling voor CHS met een redelijke werkzaamheid. De theorie is dat capsaïcine de TRPV1 G-proteïne gekoppelde receptor activeert, die een wisselwerking heeft met het endocannabinoïde systeem.
De voorgestelde behandeling bestaat uit het 3 keer per dag aanbrengen van capsaïcinecrème met een concentratie van 0,075% op de buik of arm van de patiënt, waarbij gevoelige gebieden zoals gezicht, ogen, tepels en perineum vermeden moeten worden.
De persoon die de crème aanbrengt moet nitril handschoenen dragen en na afloop de handen wassen. De patiënt kan aanvankelijk ongemak ervaren en de bijwerkingen kunnen bestaan uit plaatselijk branden, jeuk, roodheid en zwelling, vooral als er hogere doses worden gebruikt. Bij overmatige irritatie is het wassen van de huid met zeep of alcohol effectiever om de capsaïcine te verwijderen dan gewoon water. Veel ziekenhuizen hebben dit product op recept en het is te vinden in de automaten op de spoedeisende hulp of te verkrijgen bij de intramurale apotheek.
apotheek.
Symptomatische behandeling is geprobeerd, maar patiënten reageren slecht op veel gangbare anti-emetische therapieën, zoals promethazine, metoclopramide en ondansetron, en op niet-typische middelen, zoals benzodiazepinen en olanzapine.
Antidopaminerge antipsychotica zoals haloperidol en droperidol blijken matig succesvol te zijn bij het onder controle houden van symptomen tijdens de hyperemetische fase. Een recente retrospectieve review toonde aan dat CHS-patiënten die werden behandeld met droperidol minder dan de helft van de verblijfsduur hadden in vergelijking met patiënten die werden behandeld met conventionele therapieën. Er is aangetoond dat delta-9-tetrahydrocannabinol de dopaminesynthese, turnover, efflux en celvuren verhoogt, wat het mechanisme van het succes van deze klasse medicijnen kan verklaren. Typische doseringen zijn 5 mg intraveneus of intramusculair van haloperidol en 0,625 mg tot 2,5 mg intraveneus van droperidol. Een mogelijke bijwerking is QT-verlenging, die bij beide middelen is gemeld. Het risico op QT-verlenging treedt meestal op bij intraveneuze toediening en bij hoeveelheden die groter zijn dan de aanbevolen dosis. Deze farmacologische benaderingen kunnen nuttig zijn in de fase om de gastro-intestinale symptomen en pijn te verlichten, maar ze zijn niet bedoeld als langdurige behandelingen omdat ze zelf ernstige bijwerkingen kunnen hebben.
Andere behandelingen kunnen bestaan uit protonpompremmers voor gastritis en vloeistofresuscitatie om vocht- en elektrolytenonevenwichtigheden te corrigeren om respectievelijk schade aan de eindorganen of hartritmestoornissen te voorkomen.
Tot slot raden de meeste auteurs aan om opioïden te vermijden voor pijnbestrijding, omdat die de misselijkheid kunnen verergeren.
Prognose
De prognose is over het algemeen goed zolang de diagnose in een vroeg stadium wordt gesteld en de patiënt zich verplicht om te stoppen met cannabinoïden. De morbiditeit die met deze ziekte samenhangt, is gerelateerd aan een slechte controle over de symptomen door voortdurend gebruik van cannabinoïden en frequente ziekenhuisopnames.
Zoals altijd dank ik u voor uw tijd.
Ik nodig iedereen die geïnteresseerd is in dit onderwerp uit voor een dialoog.
Als u een soortgelijk fenomeen hebt meegemaakt, beschrijf dan alstublieft uw ervaring.
