Cannabis sativa is de natuurlijke bron van cannabinoïden. Het is een tweehuizige plant die afzonderlijke exemplaren heeft met mannelijke en vrouwelijke bloemen. Cannabis is pretentieloos genoeg om op industriële schaal gekweekt te worden. Het is al lang een bron van materiaal voor stoffen en touwen: de beroemde henneptouwen werden gemaakt van hennepvezels. Ook werden verschillende delen van cannabis gebruikt als cosmetische producten en als veevoer. De psychoactieve eigenschappen van cannabis waren ook bekend bij mensen, maar het werd zelden op die manier gebruikt. Industriële exploitatie van cannabis werd ernstig beperkt in 1961 door het van kracht worden van de "Single Convention on Narcotic Drugs". Ondanks het feit dat veel landen wetten hebben aangenomen die het gebruik van cannabisderivaten verbieden, wordt het tegenwoordig door 130-230 miljoen mensen als drug gebruikt.
De psychoactieve effecten van cannabis zijn te danken aan cannabinoïden - een groep terpenfenolische verbindingen van plantaardige oorsprong. Er zijn tientallen cannabinoïden bekend, maar Δ9-tetrahydrocannabiol is de krachtigste in termen van psychoactieve effecten. Andere leden van de cannabinoïdenfamilie hebben deze in mindere mate. Cannabinoïden worden op twee manieren gevormd in planten. De polyketide route omvat hun synthese uit olivetolzuur. De tweede route is complexer: deze is gebaseerd op de productie van geranyldifosfaat gevolgd door de synthese van monoterpenen. Vraag je je af waarom cannabis deze groep stoffen überhaupt nodig heeft? Waarschijnlijk zijn cannabinoïden, net als nicotine, een beschermende factor tegen insecten. Het is niet helemaal duidelijk of ze een direct effect hebben op het centrale zenuwstelsel van insecten of ze op een andere manier beïnvloeden, maar hun effectiviteit in deze rol kan niet worden betwist.
In een recente studie van het Institute of Molecular Medicine in Lissabon, samen met onderzoekers van de Britse Lancaster University, werd gesteld dat langdurig gebruik van cannabis het geheugen verslechtert. Deze conclusie zou zowel gelden voor mensen die het recreatief gebruiken als voor mensen die cannabisbevattende medicijnen gebruiken voor de behandeling van sommige vormen van epilepsie, chronische pijn en multiple sclerose. De Universiteit van Lancaster bestudeerde het effect van een specifieke drug genaamd WIN-55.212 en ontdekte ernstige geheugenstoornissen bij die proefdieren. Als gevolg van langdurig gebruik tijdens ethologische experimenten konden de muizen geen onderscheid maken tussen een bekend en een nieuw voorwerp. Tijdens functionele studies van de hersenen van de dieren werden onder andere bepaalde stoornissen zichtbaar in sommige gebieden die betrokken zijn bij het geheugen en het leren. Dit alles ligt in feite ten grondslag aan de negatieve effecten van cannabis op het geheugenproces.
In 2012 toonden onderzoekers onder leiding van Abush aan dat langdurig cannabisgebruik een statistisch significante associatie had met cognitieve disfunctie en een verhoogd risico op het ontwikkelen van symptomen van mentale stoornissen, waaronder een spectrum van schizofrene stoornissen. Bij diermodellen werd onthuld dat de negatieve effecten van cannabinoïden op leren en geheugen in verband werden gebracht met disfunctie van de langetermijnpotentiëring van synaptische transmissie. Ook met een verminderde modificatie van neurale oscillaties gemodelleerd door gabaerge interneuronen en met een verandering in activiteit in de monoaminerge en cholinerge paden van het hippocampus septum, dat een belangrijke rol speelt in plasticiteit en andere belangrijke processen.
Wetenschappers probeerden al lange tijd het doelwit van de werking van cannabinoïden te vinden. Dit gebeurde in 1988, toen het eerste type cannabinoïde receptoren (CB1-receptoren) werd beschreven. In 1993 werd ook het tweede type receptoren onthuld (CB2-receptoren). CB1-receptoren bevinden zich in het centrale zenuwstelsel. Activering en blokkering van CB1 hebben invloed op geheugenprocessen, neuroprotectie en nociceptie. Behalve in de hersenen zijn ze ook te vinden in de lever, het myocard, de nieren, het maagdarmkanaal, de longen en in de endotheelbekleding en de spierwand van bloedvaten. CB2 is op grote schaal aanwezig in immuun- en endotheelcellen. Synthetische cannabinoïden, die deel uitmaken van rookmengsels, stimuleren voornamelijk CB1-receptoren, waardoor deze stoffen iemands mentale toestand veranderen.
CB1- en CB2-receptoren zijn voor 44% identiek in hun aminozuursequentie. Beide typen receptoren behoren tot de klasse van de G-proteïnegekoppelde receptoren. Wetenschappers kennen nu de zeer nauwkeurige kristalstructuur van de cannabinoïde-receptor. Bovendien is het de afgelopen jaren mogelijk geworden om te begrijpen hoe receptoren veranderen tijdens interactie met THC en met een andere cannabinoïde - hexahydrocannabiol. Het is interessant dat het met farmacologische methoden mogelijk is om CB1- en CB2-receptoren afzonderlijk te blokkeren, maar tegelijkertijd is het niet mogelijk om ze afzonderlijk te stimuleren. De vraag rijst: waarom hebben we überhaupt receptoren voor cannabis in ons lichaam? Een jaar voor de beschrijving van het tweede type receptoren publiceerde het tijdschrift Science een artikel over een ander onderdeel van het endocannabinoïde systeem - anandamide. Met andere woorden, het is een molecuul dat in het menselijk lichaam wordt geproduceerd en op dezelfde receptoren werkt als cannabinoïden. Naast anandamide bevatten endogene cannabinoïden ook 2-arachidonoylglycerine. CB1-receptoren worden gevonden in de neuronen van de hersenschors, de basale ganglia, de kleine hersenen en de hippocampus. De functie van deze receptoren is het verminderen van de afgifte van neurotransmitters - GABA of glutamaat.
Ondanks beperkingen in de toepassing, werden marihuana en geïsoleerde stoffen van cannabis gebruikt in de geneeskunde. Het kweken van cannabis voor medische doeleinden en de productie van medicijnen uit cannabis zijn streng gereguleerd door de overheid. Het is onwaarschijnlijk dat wetenschappelijk onderzoek op dit moment kan worden beschouwd als een argument ten gunste van de legalisatie van marihuana en de veiligheid ervan. Als het gaat om cannabis en de toepassing ervan in de geneeskunde, schiet me een ander voorbeeld van een "natuurlijk" medicijn te binnen - penicilline. De uitvinding van penicilline was te danken aan het feit dat een bepaald soort schimmel de groei van bacteriën in het laboratorium onderdrukte. Nobelprijswinnaar Alexander Fleming, die deze ontdekking deed, was later van plan om de werkzame stof te isoleren, op industriële schaal te synthetiseren en als medicijn te gebruiken. De situatie met cannabis en cannabinoïden is vergelijkbaar: waarom zou je mensen marihuana laten roken als je de werkzame stof kunt bepalen, synthetiseren of isoleren uit planten en gebruiken voor de behandeling van ziekten? De medische toepassing van cannabinoïden lijkt op de manier waarop artemisinine, geïsoleerd uit alsem, werd gebruikt voor de behandeling van malaria. De Chinese onderzoeker Yu Tu ontving in 2015 de Nobelprijs voor Fysiologie of Geneeskunde voor deze ontdekking.
In de meta-analyse van 2013 werd ontdekt dat het gebruik van THC en marihuana zelf de eetlust van patiënten in deze groep verhoogde en bijdroeg aan gewichtstoename. In eerdere onderzoeken werd dronabinol (een synthetisch analoog van THC) qua effectiviteit vergeleken met megestrolacetaat wat betreft gewichtstoename bij patiënten met kankercachexie. Het bleek dat megestrol zijn concurrent in deze taak overtrof. Een andere toepassing van cannabinoïden is de behandeling van misselijkheid en braken bij patiënten die chemotherapie ondergaan voor oncologische ziekten. Het hersengebied dat verantwoordelijk is voor de braakreactie (area postrema) is rijk aan CB1-receptoren. Deze zelfde receptoren zijn in grote aantallen aanwezig in de nucleus van het solitaire tractus en de nuclei van de nervus vagus, die ook betrokken zijn bij de processen van misselijkheid en braken. Stimulatie van cannabinoïdereceptoren in deze zenuwstructuren leidt tot een afname van het gevoel van misselijkheid en het stoppen van braken. Studies hebben aangetoond dat cannabinoïden misselijkheid en braken veroorzaakt door chemotherapie beter aanpakken dan neuroleptica, maar ze zijn nog steeds een slechtere optie dan ondansetron. Gewoonlijk zijn cannabinoïden geen eerstelijns medicatie en worden ze gebruikt wanneer andere behandelingsmethoden niet werken.
Interessant genoeg hebben cannabinoïden het potentieel om kankerbestrijdende medicijnen te zijn. Er is een grote hoeveelheid laboratoriumgegevens verzameld over stimulatie van cannabinoïdereceptoren die leidt tot het afsterven van kankercellen. Soortgelijke onderzoeken zijn uitgevoerd op borst-, prostaat-, long- en alvleesklierkanker. Deze soorten tumoren zijn wijdverspreid in de bevolking en geven hoge sterftecijfers, en de bestaande behandelingsmethoden geven vaak geen bevredigend resultaat. Als we een manier kunnen vinden om de cannabinoïdereceptoren van kankercellen te stimuleren zonder de receptoren in het centrale zenuwstelsel erbij te betrekken, dan hebben we een goed medicijn voor de behandeling van kanker in handen. Naast de toepassing van cannabinoïden bij de behandeling van kanker en AIDS, kunnen ze ook worden gebruikt bij de behandeling van multiple sclerose. Ze kunnen beter tegen spasticiteit dan placebo (maar het verschil is niet erg groot). Daarnaast zijn ze zeer nuttig tegen neuropathische pijn van verschillende oorsprong, wat nog een van hun voordelen is.
Enkele medicijnen op basis van cannabinoïden .
De psychoactieve effecten van cannabis zijn te danken aan cannabinoïden - een groep terpenfenolische verbindingen van plantaardige oorsprong. Er zijn tientallen cannabinoïden bekend, maar Δ9-tetrahydrocannabiol is de krachtigste in termen van psychoactieve effecten. Andere leden van de cannabinoïdenfamilie hebben deze in mindere mate. Cannabinoïden worden op twee manieren gevormd in planten. De polyketide route omvat hun synthese uit olivetolzuur. De tweede route is complexer: deze is gebaseerd op de productie van geranyldifosfaat gevolgd door de synthese van monoterpenen. Vraag je je af waarom cannabis deze groep stoffen überhaupt nodig heeft? Waarschijnlijk zijn cannabinoïden, net als nicotine, een beschermende factor tegen insecten. Het is niet helemaal duidelijk of ze een direct effect hebben op het centrale zenuwstelsel van insecten of ze op een andere manier beïnvloeden, maar hun effectiviteit in deze rol kan niet worden betwist.
In een recente studie van het Institute of Molecular Medicine in Lissabon, samen met onderzoekers van de Britse Lancaster University, werd gesteld dat langdurig gebruik van cannabis het geheugen verslechtert. Deze conclusie zou zowel gelden voor mensen die het recreatief gebruiken als voor mensen die cannabisbevattende medicijnen gebruiken voor de behandeling van sommige vormen van epilepsie, chronische pijn en multiple sclerose. De Universiteit van Lancaster bestudeerde het effect van een specifieke drug genaamd WIN-55.212 en ontdekte ernstige geheugenstoornissen bij die proefdieren. Als gevolg van langdurig gebruik tijdens ethologische experimenten konden de muizen geen onderscheid maken tussen een bekend en een nieuw voorwerp. Tijdens functionele studies van de hersenen van de dieren werden onder andere bepaalde stoornissen zichtbaar in sommige gebieden die betrokken zijn bij het geheugen en het leren. Dit alles ligt in feite ten grondslag aan de negatieve effecten van cannabis op het geheugenproces.
In 2012 toonden onderzoekers onder leiding van Abush aan dat langdurig cannabisgebruik een statistisch significante associatie had met cognitieve disfunctie en een verhoogd risico op het ontwikkelen van symptomen van mentale stoornissen, waaronder een spectrum van schizofrene stoornissen. Bij diermodellen werd onthuld dat de negatieve effecten van cannabinoïden op leren en geheugen in verband werden gebracht met disfunctie van de langetermijnpotentiëring van synaptische transmissie. Ook met een verminderde modificatie van neurale oscillaties gemodelleerd door gabaerge interneuronen en met een verandering in activiteit in de monoaminerge en cholinerge paden van het hippocampus septum, dat een belangrijke rol speelt in plasticiteit en andere belangrijke processen.
Wetenschappers probeerden al lange tijd het doelwit van de werking van cannabinoïden te vinden. Dit gebeurde in 1988, toen het eerste type cannabinoïde receptoren (CB1-receptoren) werd beschreven. In 1993 werd ook het tweede type receptoren onthuld (CB2-receptoren). CB1-receptoren bevinden zich in het centrale zenuwstelsel. Activering en blokkering van CB1 hebben invloed op geheugenprocessen, neuroprotectie en nociceptie. Behalve in de hersenen zijn ze ook te vinden in de lever, het myocard, de nieren, het maagdarmkanaal, de longen en in de endotheelbekleding en de spierwand van bloedvaten. CB2 is op grote schaal aanwezig in immuun- en endotheelcellen. Synthetische cannabinoïden, die deel uitmaken van rookmengsels, stimuleren voornamelijk CB1-receptoren, waardoor deze stoffen iemands mentale toestand veranderen.
CB1- en CB2-receptoren zijn voor 44% identiek in hun aminozuursequentie. Beide typen receptoren behoren tot de klasse van de G-proteïnegekoppelde receptoren. Wetenschappers kennen nu de zeer nauwkeurige kristalstructuur van de cannabinoïde-receptor. Bovendien is het de afgelopen jaren mogelijk geworden om te begrijpen hoe receptoren veranderen tijdens interactie met THC en met een andere cannabinoïde - hexahydrocannabiol. Het is interessant dat het met farmacologische methoden mogelijk is om CB1- en CB2-receptoren afzonderlijk te blokkeren, maar tegelijkertijd is het niet mogelijk om ze afzonderlijk te stimuleren. De vraag rijst: waarom hebben we überhaupt receptoren voor cannabis in ons lichaam? Een jaar voor de beschrijving van het tweede type receptoren publiceerde het tijdschrift Science een artikel over een ander onderdeel van het endocannabinoïde systeem - anandamide. Met andere woorden, het is een molecuul dat in het menselijk lichaam wordt geproduceerd en op dezelfde receptoren werkt als cannabinoïden. Naast anandamide bevatten endogene cannabinoïden ook 2-arachidonoylglycerine. CB1-receptoren worden gevonden in de neuronen van de hersenschors, de basale ganglia, de kleine hersenen en de hippocampus. De functie van deze receptoren is het verminderen van de afgifte van neurotransmitters - GABA of glutamaat.
Ondanks beperkingen in de toepassing, werden marihuana en geïsoleerde stoffen van cannabis gebruikt in de geneeskunde. Het kweken van cannabis voor medische doeleinden en de productie van medicijnen uit cannabis zijn streng gereguleerd door de overheid. Het is onwaarschijnlijk dat wetenschappelijk onderzoek op dit moment kan worden beschouwd als een argument ten gunste van de legalisatie van marihuana en de veiligheid ervan. Als het gaat om cannabis en de toepassing ervan in de geneeskunde, schiet me een ander voorbeeld van een "natuurlijk" medicijn te binnen - penicilline. De uitvinding van penicilline was te danken aan het feit dat een bepaald soort schimmel de groei van bacteriën in het laboratorium onderdrukte. Nobelprijswinnaar Alexander Fleming, die deze ontdekking deed, was later van plan om de werkzame stof te isoleren, op industriële schaal te synthetiseren en als medicijn te gebruiken. De situatie met cannabis en cannabinoïden is vergelijkbaar: waarom zou je mensen marihuana laten roken als je de werkzame stof kunt bepalen, synthetiseren of isoleren uit planten en gebruiken voor de behandeling van ziekten? De medische toepassing van cannabinoïden lijkt op de manier waarop artemisinine, geïsoleerd uit alsem, werd gebruikt voor de behandeling van malaria. De Chinese onderzoeker Yu Tu ontving in 2015 de Nobelprijs voor Fysiologie of Geneeskunde voor deze ontdekking.
In de meta-analyse van 2013 werd ontdekt dat het gebruik van THC en marihuana zelf de eetlust van patiënten in deze groep verhoogde en bijdroeg aan gewichtstoename. In eerdere onderzoeken werd dronabinol (een synthetisch analoog van THC) qua effectiviteit vergeleken met megestrolacetaat wat betreft gewichtstoename bij patiënten met kankercachexie. Het bleek dat megestrol zijn concurrent in deze taak overtrof. Een andere toepassing van cannabinoïden is de behandeling van misselijkheid en braken bij patiënten die chemotherapie ondergaan voor oncologische ziekten. Het hersengebied dat verantwoordelijk is voor de braakreactie (area postrema) is rijk aan CB1-receptoren. Deze zelfde receptoren zijn in grote aantallen aanwezig in de nucleus van het solitaire tractus en de nuclei van de nervus vagus, die ook betrokken zijn bij de processen van misselijkheid en braken. Stimulatie van cannabinoïdereceptoren in deze zenuwstructuren leidt tot een afname van het gevoel van misselijkheid en het stoppen van braken. Studies hebben aangetoond dat cannabinoïden misselijkheid en braken veroorzaakt door chemotherapie beter aanpakken dan neuroleptica, maar ze zijn nog steeds een slechtere optie dan ondansetron. Gewoonlijk zijn cannabinoïden geen eerstelijns medicatie en worden ze gebruikt wanneer andere behandelingsmethoden niet werken.
Interessant genoeg hebben cannabinoïden het potentieel om kankerbestrijdende medicijnen te zijn. Er is een grote hoeveelheid laboratoriumgegevens verzameld over stimulatie van cannabinoïdereceptoren die leidt tot het afsterven van kankercellen. Soortgelijke onderzoeken zijn uitgevoerd op borst-, prostaat-, long- en alvleesklierkanker. Deze soorten tumoren zijn wijdverspreid in de bevolking en geven hoge sterftecijfers, en de bestaande behandelingsmethoden geven vaak geen bevredigend resultaat. Als we een manier kunnen vinden om de cannabinoïdereceptoren van kankercellen te stimuleren zonder de receptoren in het centrale zenuwstelsel erbij te betrekken, dan hebben we een goed medicijn voor de behandeling van kanker in handen. Naast de toepassing van cannabinoïden bij de behandeling van kanker en AIDS, kunnen ze ook worden gebruikt bij de behandeling van multiple sclerose. Ze kunnen beter tegen spasticiteit dan placebo (maar het verschil is niet erg groot). Daarnaast zijn ze zeer nuttig tegen neuropathische pijn van verschillende oorsprong, wat nog een van hun voordelen is.
Enkele medicijnen op basis van cannabinoïden .
- Nabiximol - spray, bevat een mengsel van 2 cannabinoïden: THC en cannabidiol. Wordt gebruikt voor de behandeling van spasticiteit en pijn als symptoom van multiple sclerose. Het wordt ook gebruikt voor de behandeling van pijnsyndromen bij oncologische aandoeningen.
- Dronabinol - synthetische THC, dat een anti-emetische werking heeft en de eetlust bevordert. Het wordt gebruikt om uitgemergelde aidspatiënten en patiënten met misselijkheid en braken tijdens chemotherapie te behandelen.
- Nabilon - medicatie gebaseerd op een cannabinoïde die qua structuur lijkt op THC. Het wordt gebruikt om braken en misselijkheid veroorzaakt door chemotherapie te behandelen.
Bij het bestuderen van de hersenen van mensen die lange tijd cannabis gebruikten (meer dan een jaar dagelijks of minstens 3 keer per week) door middel van functionele magnetische resonantie beeldvorming, werden significante veranderingen aangetoond in de functionele verbindingen van hersenstructuren die verband houden met "zelfbewustzijn" en bepaalde soorten geheugen, evenals functionele veranderingen in de structuren van de mediale temporale kwab en prefrontale cortex. Het Departement Biomedische en Biologische Wetenschappen van de Universiteit van Lancaster heeft veel werk verricht om het effect van chronisch cannabisgebruik op bepaalde metabolische processen van de hersenen, de functionele verbindingen en het herkenningsgeheugen te bestuderen. De resultaten van het experiment toonden een verstoord hersenmetabolisme en abnormale functionele verbindingen aan met de cortico-thalamo-hippocampale circuits die ten grondslag liggen aan de processen van het geheugen.
Tegelijkertijd werd een tekort aan herkenningsgeheugen aangetoond zonder tekenen van veranderde motoriek en angstig gedrag. CB1-r in synapsen remt glutamaterge en GABA-erge transmissie met modellering van verschillende vormen van synaptische plasticiteit en neurale oscillaties die verschillende cognitieve functies ondersteunen, waaronder gedrag en geheugen. Ook was er een verstoring van de functionele verbindingen van het subiculum (de basis van de hippocampus). Het subiculum maakt deel uit van het herkenningsgeheugen en ontvangt directe axonverbindingen van andere delen van de hersenen die verantwoordelijk zijn voor het langetermijngeheugen. Veranderingen in de werking van het serotoninesysteem worden bevestigd door veranderde functionele verbindingen van het deel van de hersenen dat de habenula wordt genoemd, de nuclei raphes met een verandering in de inductie van serotonineniveaus in synapsen en de dichtheid van serotoninereceptoren. Dit alles leidt tot de ontwikkeling van geheugenfunctiestoornissen. Een interessant feit is dat bij gebruik van de CB1r antagonist (AM-251) het negatieve effect van cannabinoïden op het geheugen wordt afgevlakt, en bij hoge doses cannabis en AM-251 is er geen uitgesproken afname van de glucose-opname en mitochondriale ademhaling.
Tegelijkertijd werd een tekort aan herkenningsgeheugen aangetoond zonder tekenen van veranderde motoriek en angstig gedrag. CB1-r in synapsen remt glutamaterge en GABA-erge transmissie met modellering van verschillende vormen van synaptische plasticiteit en neurale oscillaties die verschillende cognitieve functies ondersteunen, waaronder gedrag en geheugen. Ook was er een verstoring van de functionele verbindingen van het subiculum (de basis van de hippocampus). Het subiculum maakt deel uit van het herkenningsgeheugen en ontvangt directe axonverbindingen van andere delen van de hersenen die verantwoordelijk zijn voor het langetermijngeheugen. Veranderingen in de werking van het serotoninesysteem worden bevestigd door veranderde functionele verbindingen van het deel van de hersenen dat de habenula wordt genoemd, de nuclei raphes met een verandering in de inductie van serotonineniveaus in synapsen en de dichtheid van serotoninereceptoren. Dit alles leidt tot de ontwikkeling van geheugenfunctiestoornissen. Een interessant feit is dat bij gebruik van de CB1r antagonist (AM-251) het negatieve effect van cannabinoïden op het geheugen wordt afgevlakt, en bij hoge doses cannabis en AM-251 is er geen uitgesproken afname van de glucose-opname en mitochondriale ademhaling.
Daarom werd voorgesteld om een behandelingsstrategie te bepalen voor het herstel van duidelijke geheugentekorten, correctie van cognitieve stoornissen bij mensen die lange tijd cannabis gebruiken. Het volgende algoritme voor therapeutische correctie van cognitieve stoornissen wordt aanbevolen:
- Matige intensiteit van lichamelijke activiteit, intellectuele oefening en een verandering van "gewoonteomgeving": dagelijks zwemmen, fysiotherapie, bordspellen (schaken, enz.), wisselen van handen bij het tandenpoetsen, voorlezen, vreemde talen leren, naleving van de slaap-waakcyclus.
- "Namenda" - 5 mg per dag bij de maaltijd gedurende twee weken, daarna 5 mg eenmaal per drie dagen gedurende anderhalve maand.
- "Tebokan" (EGb 761) - één tablet per dag gedurende één maand (NB: heeft geen bewezen effectiviteit).
- "Meldonium Olainfarm - één tablet (250 mg) 's ochtends bij de maaltijd gedurende 1,5 maand.
- Multivitaminen - kuur.
- "Acetyl-L-carnitine - twee keer per dag 500 mg gedurende 1,5 maand.
- "Nicerbium of Sermion - kuur van 14 dagen.
Last edited by a moderator:
