Inleiding
Je hebt cocaïne gekocht, maar het product heeft vreemde effecten. Toen besloot je de samenstelling ervan te achterhalen. Je opent dit artikel en gebruikt het als leidraad voor experimenten. De lijst van manipulaties met het cocaïneproduct, nuttige informatie voor thuisproeven en een beknopte beschrijving van het product staan hieronder vermeld.
Vormen
Zouten.
Cocaïne - een tropaanalkaloïde - is een zwak basische verbinding en kan daarom combineren met zure verbindingen om zouten te vormen. Het hydrochloridezout (HCl) van cocaïne wordt veruit het meest aangetroffen, hoewel het sulfaatzout ((SO4)2-) en het nitraatzout (NO3-) af en toe ook voorkomen. Verschillende zouten lossen in meer of mindere mate op in verschillende oplosmiddelen - het hydrochloridezout heeft een polair karakter en is goed oplosbaar in water. Alle zouten van cocaïne zijn absoluut witte poeders of klontjes met glanzende deeltjes.
Base.
Zoals de naam al aangeeft, is "freebase" de basevorm van cocaïne, in tegenstelling tot de zoutvorm. Het is praktisch onoplosbaar in water, terwijl het hydrochloridezout wel in water oplosbaar is. Het roken van freebase cocaïne heeft als bijkomend effect dat er methylecgonidine vrijkomt in het systeem van de gebruiker door de pyrolyse van de stof (een bijwerking die niet optreedt bij het insuffleren of injecteren van poedercocaïne). Sommige onderzoeken suggereren dat het roken van freebase cocaïne zelfs meer cardiotoxisch kan zijn dan andere toedieningsroutes, vanwege de effecten van methylecgonidine op longweefsel en leverweefsel. Pure cocaïne wordt bereid door het samengestelde zout te neutraliseren met een alkalische oplossing, waardoor apolaire basische cocaïne neerslaat. Het wordt verder verfijnd door vloeistof-vloeistof extractie met water en oplosmiddel.
Crackcocaïne.
Crack is een minder zuivere vorm van vrije basiscocaïne die meestal wordt gemaakt door neutralisatie van cocaïnehydrochloride met een oplossing van zuiveringszout (natriumbicarbonaat, NaHCO3) en water, waardoor een zeer hard/broos, gebroken wit tot bruin gekleurd, amorf materiaal ontstaat dat natriumcarbonaat, ingesloten water en andere bijproducten als belangrijkste onzuiverheden bevat.
Cocaïne - een tropaanalkaloïde - is een zwak basische verbinding en kan daarom combineren met zure verbindingen om zouten te vormen. Het hydrochloridezout (HCl) van cocaïne wordt veruit het meest aangetroffen, hoewel het sulfaatzout ((SO4)2-) en het nitraatzout (NO3-) af en toe ook voorkomen. Verschillende zouten lossen in meer of mindere mate op in verschillende oplosmiddelen - het hydrochloridezout heeft een polair karakter en is goed oplosbaar in water. Alle zouten van cocaïne zijn absoluut witte poeders of klontjes met glanzende deeltjes.
Base.
Zoals de naam al aangeeft, is "freebase" de basevorm van cocaïne, in tegenstelling tot de zoutvorm. Het is praktisch onoplosbaar in water, terwijl het hydrochloridezout wel in water oplosbaar is. Het roken van freebase cocaïne heeft als bijkomend effect dat er methylecgonidine vrijkomt in het systeem van de gebruiker door de pyrolyse van de stof (een bijwerking die niet optreedt bij het insuffleren of injecteren van poedercocaïne). Sommige onderzoeken suggereren dat het roken van freebase cocaïne zelfs meer cardiotoxisch kan zijn dan andere toedieningsroutes, vanwege de effecten van methylecgonidine op longweefsel en leverweefsel. Pure cocaïne wordt bereid door het samengestelde zout te neutraliseren met een alkalische oplossing, waardoor apolaire basische cocaïne neerslaat. Het wordt verder verfijnd door vloeistof-vloeistof extractie met water en oplosmiddel.
Crackcocaïne.
Crack is een minder zuivere vorm van vrije basiscocaïne die meestal wordt gemaakt door neutralisatie van cocaïnehydrochloride met een oplossing van zuiveringszout (natriumbicarbonaat, NaHCO3) en water, waardoor een zeer hard/broos, gebroken wit tot bruin gekleurd, amorf materiaal ontstaat dat natriumcarbonaat, ingesloten water en andere bijproducten als belangrijkste onzuiverheden bevat.
Cocaïne-isomeren
Er worden vier paren enantiomeren voorspeld op basis van de aanvaarde structuurformule van cocaïne. Elk lid van een paar enantiomeren heeft een diastereoisomerische relatie met leden van alle andere paren. Cocablad bevat l-ecgonine, cinnamylcocaïne en alfa- en bèta-truxillyl ecgonine (cocamine), die kunnen worden omgezet in cocaïne, maar d-ecgonine of pseudoecgonine leidt tot isomeren die verstoken zijn van de sterke centrale stimulerende effecten van l-cocaïne. Tijdens het isolatieproces van het blad wordt l-cocaïne omgezet in ecgonine (tropan-3-bèta-of-2-bèta-carbonzuur), dat gemakkelijk weer wordt omgezet in l-cocaïne(benzoylecgonine methylester).
R(l-)-cocaïne is het meest actieve isomeer van cocaïne. Er is een tabel met kwantitatieve gegevens over de activiteit van de cocaïne-isomeren. De halfmaximale remmende concentratie (IC50) is een maat voor de werkzaamheid van een stof bij het remmen van een specifieke biologische of biochemische functie. IC50 is een kwantitatieve maat die aangeeft hoeveel van een bepaalde remmende stof (bijvoorbeeld een geneesmiddel) nodig is om in vitro een bepaald biologisch proces of biologische component met 50% te remmen.
De populairste toevoegingen aan cocaïne
De populairste toevoegingen zijn tetramisool (fenyltetrahydroimidazothiazool) en cafeïne. Cafeïne heeft een gestimuleerd CNS-effect als cocaïne, tetramisool kan de effecten van cocaïne versterken. Cocaïne met levamisol is in verband gebracht met auto-immuunziekten. Ook synthetische lokale verdovingsmiddelen zoals benzocaïne, proparacaïne, lidocaïne en tetracaïne geven dezelfde sensaties tijdens consumptie en kunnen aan cocaïnepoeder worden toegevoegd om de eigen kosten van het product te verlagen.
Voorbeelden van pure cocaïne
Al deze cocaïneproducten hebben een zuiverheid van 95%+, bevestigd door GC-MS.Dit is ~50% cocaïne, verontreinigd met benzocaïne. Toegevoegde cocaïne is meestal absoluut wit poeder en heeft geen kleurverschil.
1. Ten eerste moet je zorgen voor een visuele controle van je spullen. Als je product een andere kleur heeft dan wit, heeft het waarschijnlijk een organische of anorganische vervuiling die de kleur kan veranderen. Elke kleur die verschilt van wit betekent een vuil of vervangen product.
2. Zorg voor een eenvoudig ontbindingsexperiment met je product. Los 100 mg (100 mg is genoeg, maar meer is beter) van het cocaïnemonster op in 7-10 ml water op kamertemperatuur. Als je monster goed oplost, betekent dit dat je waarschijnlijk een zuivere drug hebt. Ook kunnen grote klonten na verloop van tijd oplossen. Belangrijk: maal dichte klonten poeder voor het experiment fijn, er kunnen zich kleine klonten vormen in het sediment.
2. Zorg voor een eenvoudig ontbindingsexperiment met je product. Los 100 mg (100 mg is genoeg, maar meer is beter) van het cocaïnemonster op in 7-10 ml water op kamertemperatuur. Als je monster goed oplost, betekent dit dat je waarschijnlijk een zuivere drug hebt. Ook kunnen grote klonten na verloop van tijd oplossen. Belangrijk: maal dichte klonten poeder voor het experiment fijn, er kunnen zich kleine klonten vormen in het sediment.
Je moet de resultaten van het ontbindingsexperiment interpreteren. Als je product volledig onoplosbaar is of gedeeltelijk oplost, kan dit worden veroorzaakt door de toevoeging van benzocaïne, proparacaïne, lidocaïne, cafeïne of tetracaïne. Er zijn links naar eenvoudige experimenten om cafeïne in amfetaminepoeder te bepalen met Wagner's reagens en salpeterzuur en ammoniakoplossing. Deze methoden zijn ook geschikt voor cocaïne.
Ik heb cocaïne gemengd met benzocaïne ~50% van de concentratie. Tijdens het oplossen van cocaïnepoeder kreeg ik een oplossing met zwevende vlokken en onoplosbaar sediment. GC-MS-analyse keurde bijmenging van benzocaïne goed.
Ik heb cocaïne gemengd met benzocaïne ~50% van de concentratie. Tijdens het oplossen van cocaïnepoeder kreeg ik een oplossing met zwevende vlokken en onoplosbaar sediment. GC-MS-analyse keurde bijmenging van benzocaïne goed.
Het kan ook MCC (microkristallijne cellulose), siliciumdioxide, anorganische zouten zijn (zie "Bepaling van onzuiverheid in synthetische PAS").
3. Bevestig ten derde de overeenstemming van het product met de aangegeven cocaïne door LF-tests (drugstestkits). Je krijgt een duidelijk resultaat over je stof en de toegediende verdovende stof (als die er is) en deze tests helpen bij het kiezen van de volgende stap.
4. Controleer ten vierde de pH-waarde van het product. Controleer ten vierde de pH van de oplossing. Het cocaïneproduct kan verontreinigd zijn door organische poederzuren (ascorbinezuur, citroenzuur, enz.), organische poederbasen (novocaïne, lidocaïne, cafeïne, enz.). In "Determination of impurity in synthetic PAS" (Bepaling van onzuiverheid in synthetisch PAS) worden de bepalingsmethoden precies beschreven. Deze methoden zijn ook geldig voor cocaïne.
5. Je hebt het gevoel dat jouw cocaïneproduct niet het juiste effect heeft en eerdere tests lieten geen verontreiniging zien. Je moet een experiment uitvoeren om tetramisool in jouw cocaïneproduct te bepalen. Het is een veel voorkomende bijmenging die oplosbaar is in water en geen reacties vertoont zoals hierboven beschreven. Gebruik "The Separation of Cocaine and Phenyltetrahydroimidazothiazole Mixtures". Er zijn bepalende en zuiverende methoden.
6. Als er vervolgens geen verontreinigende stoffen worden gevonden en je nog steeds twijfelt aan je cocaïnemonster of LF-tests narcotische substanties aantonen, voer dan experimenten uit met testreagentia. Gebruik "Drugstestreagentia". Deze methoden helpen om het soort bijmenging te bepalen. Er zijn handleidingen, waarin de procedures en betekenis van de controlemethode worden beschreven, waarin je methoden voor de synthese van reagentia kunt vinden. Op basis van de gegevens van het testen van reagentia kun je het resultaat vergelijken en goedkeuren met TLC.
Je hebt bijvoorbeeld testresultaten ontvangen met Marquis en Mecke-reagens, dat amfetamine/methamfetaminekleuren (geel tot oranje) gaf. Nadat je een paar druppels Mecke- of Marquis-reagens hebt toegevoegd, verandert de kleur van de druppels in gelig. Meestal betekent dit dat je cocaïne verdund is met amfetamine/methamfetamine. Neem een TLC-plaat met een verontreinigd cocaïnemonster, echte heldere cocaïne, heldere amfetamine en methamfetamine (als je die hebt), maak vier vlekken van de stoffen en elueer ze, tel de Rf en vergelijk de resultaten met de literatuurgegevens. Als de vlekken van je cocaïnemonster zich opsplitsen in twee of meer delen met hetzelfde gehalte aan amfetamine of methamfetamine en heldere cocaïne, betekent dit dat je monster verontreinigd is met amfetamine en/of methamfetamine.
Gebruik eerst Mandelin Reagent om je cocaïne te controleren op lidocaïne, levamisol en andere stoffen.
3. Bevestig ten derde de overeenstemming van het product met de aangegeven cocaïne door LF-tests (drugstestkits). Je krijgt een duidelijk resultaat over je stof en de toegediende verdovende stof (als die er is) en deze tests helpen bij het kiezen van de volgende stap.
4. Controleer ten vierde de pH-waarde van het product. Controleer ten vierde de pH van de oplossing. Het cocaïneproduct kan verontreinigd zijn door organische poederzuren (ascorbinezuur, citroenzuur, enz.), organische poederbasen (novocaïne, lidocaïne, cafeïne, enz.). In "Determination of impurity in synthetic PAS" (Bepaling van onzuiverheid in synthetisch PAS) worden de bepalingsmethoden precies beschreven. Deze methoden zijn ook geldig voor cocaïne.
5. Je hebt het gevoel dat jouw cocaïneproduct niet het juiste effect heeft en eerdere tests lieten geen verontreiniging zien. Je moet een experiment uitvoeren om tetramisool in jouw cocaïneproduct te bepalen. Het is een veel voorkomende bijmenging die oplosbaar is in water en geen reacties vertoont zoals hierboven beschreven. Gebruik "The Separation of Cocaine and Phenyltetrahydroimidazothiazole Mixtures". Er zijn bepalende en zuiverende methoden.
6. Als er vervolgens geen verontreinigende stoffen worden gevonden en je nog steeds twijfelt aan je cocaïnemonster of LF-tests narcotische substanties aantonen, voer dan experimenten uit met testreagentia. Gebruik "Drugstestreagentia". Deze methoden helpen om het soort bijmenging te bepalen. Er zijn handleidingen, waarin de procedures en betekenis van de controlemethode worden beschreven, waarin je methoden voor de synthese van reagentia kunt vinden. Op basis van de gegevens van het testen van reagentia kun je het resultaat vergelijken en goedkeuren met TLC.
Je hebt bijvoorbeeld testresultaten ontvangen met Marquis en Mecke-reagens, dat amfetamine/methamfetaminekleuren (geel tot oranje) gaf. Nadat je een paar druppels Mecke- of Marquis-reagens hebt toegevoegd, verandert de kleur van de druppels in gelig. Meestal betekent dit dat je cocaïne verdund is met amfetamine/methamfetamine. Neem een TLC-plaat met een verontreinigd cocaïnemonster, echte heldere cocaïne, heldere amfetamine en methamfetamine (als je die hebt), maak vier vlekken van de stoffen en elueer ze, tel de Rf en vergelijk de resultaten met de literatuurgegevens. Als de vlekken van je cocaïnemonster zich opsplitsen in twee of meer delen met hetzelfde gehalte aan amfetamine of methamfetamine en heldere cocaïne, betekent dit dat je monster verontreinigd is met amfetamine en/of methamfetamine.
Gebruik eerst Mandelin Reagent om je cocaïne te controleren op lidocaïne, levamisol en andere stoffen.
Conclusie
Smeltpuntcontrole kan worden toegevoegd aan de tweede stap om te bevestigen dat de kwaliteit in orde is en om de mate van onzuiverheid te bepalen. Metdeze handleiding kan de mate van onzuiverheid van cocaïne worden vastgesteld, kunnen verontreinigende stoffen worden bepaald en kunnen de resultaten met verschillende methoden worden goedgekeurd.
Last edited:
