Fencyclidine (PCP) & MAOI
Fencyclidine (PCP) is een dissociatief verdovend middel dat op grote schaal is onderzocht op zijn effecten op cognitie en gedrag. PCP werkt voornamelijk als een antagonist op de NMDA (N-methyl-D-aspartaat) receptor in de hersenen. De NMDA-receptor is een type glutamaatreceptor en blokkade ervan door PCP leidt tot een afname van de activiteit van deze receptor. Aangenomen wordt dat deze werking verantwoordelijk is voor veel van de hallucinogene en dissociatieve effecten van de drug.
Sommige onderzoeken suggereren dat PCP de dopamineniveaus in de hersenen kan beïnvloeden. Zo toonde het middel SEP-363856 werkzaamheid aan bij knaagdiermodellen die verband houden met aspecten van schizofrenie, waaronder door PCP veroorzaakte hyperactiviteit. Hoewel het exacte werkingsmechanisme van SEP-363856 nog niet volledig is opgehelderd, suggereren in vitro en in vivo farmacologische gegevens dat er onder andere interacties met dopaminereceptoren bij betrokken zouden kunnen zijn.
Een andere studie suggereert dat het stikstofmonoxide (NO) systeem betrokken kan zijn bij het werkingsmechanisme van PCP. De NO-donor, natriumnitroprusside (SNP), bleek de door PCP veroorzaakte gedragseffecten volledig te elimineren, wat suggereert dat geneesmiddelen die zich richten op het glutamaat-NO-systeem een nieuwe benadering zouden kunnen zijn voor de behandeling van door PCP veroorzaakte psychose en mogelijk schizofrenie.
Van PCP is aangetoond dat het cognitieve stoornissen in diermodellen induceert, met name in taken die omkeringsleren vereisen. Van sommige anti-epileptica, zoals fenytoïne, is aangetoond dat ze de door PCP veroorzaakte cognitieve stoornissen voorkomen, wat suggereert dat blokkade van het natriumkanaal een mechanisme zou kunnen zijn waardoor sommige geneesmiddelen de effecten van PCP kunnen tegengaan.
Monoamine oxidase remmers (MAO-remmers) zijn een klasse antidepressiva die al tientallen jaren worden gebruikt om depressies te behandelen. Hier volgt een samenvatting van hun werkingsmechanisme en enkele voorbeelden:
Monoamine oxidase (MAO) is een enzym dat verantwoordelijk is voor de afbraak van verschillende neurotransmitters, waaronder catecholaminen (zoals dopamine en noradrenaline) en andere monoaminen zoals serotonine en tryptamine.
MAO-remmers werken door de activiteit van het enzym MAO te remmen. Wanneer MAO wordt geremd, neemt de afbraak van monoaminen af. Dit leidt tot een verhoging van de concentratie in de hersenen. Dit leidt tot een verhoging van de concentratie van deze neurotransmitters in de synaptische spleet (de ruimte tussen zenuwcellen waar neurotransmitters vrijkomen). De verhoogde concentratie neurotransmitters in de synaptische spleet kan de neurotransmissie verbeteren, waardoor de symptomen van depressie zouden verminderen.
Voorbeelden van MAO-remmers:
- Moclobemide: Een selectieve en reversibele remmer van het MAO-A subtype. Het is een van de nieuwere en veiligere MAO-remmers die gebruikt worden bij de behandeling van depressie.
- Befloxatone: Nog een selectieve en omkeerbare MAO-A-remmer.
- Toloxaton: Nog een andere selectieve en omkeerbare MAO-A-remmer.
- Brofaromine: Dit is ook een selectieve en omkeerbare MAO-A-remmer.
- Iproniazide: Een van de eerst ontdekte MAO-remmers, in eerste instantie gebruikt als antituberculair geneesmiddel, maar later werd ontdekt dat het antidepressieve eigenschappen had.
Hoewel MAO-remmers effectief kunnen zijn bij de behandeling van depressie, kunnen ze ook een wisselwerking hebben met bepaalde voedingsmiddelen en andere medicijnen, wat kan leiden tot ernstige bijwerkingen. Daarom wordt mensen die MAO-remmers gebruiken vaak geadviseerd om specifieke dieetbeperkingen te volgen om voedsel met een hoog tyraminegehalte te vermijden, dat een hypertensieve crisis kan veroorzaken in combinatie met MAO-remmers.
Hoewel de specifieke interactiemechanismen tussen PCP en MAO-remmers niet gedetailleerd zijn, is het belangrijk om de individuele werking van deze geneesmiddelen en de manieren waarop ze op elkaar kunnen inwerken te begrijpen. Het is de moeite waard om te kijken naar het multi-vector en niet volledig begrepen effect van PCP op het centrale zenuwstelsel. Blijkbaar wordt de cascade van reacties die deze stof teweegbrengt op de een of andere manier gegeven in bijna alle neurotransmittersystemen, waardoor hun werking wordt gedestabiliseerd en verstoord. De gevolgen van het toevoegen van MAO-remmers aan deze status zijn moeilijk te voorspellen, maar het is onwaarschijnlijk dat ze positief en aangenaam zullen zijn.
De combinatie kan mogelijk leiden tot te hoge serotonineniveaus, wat leidt tot symptomen als agitatie, verwarring, snelle hartslag en hoge bloeddruk. Dit is een potentieel levensbedreigende aandoening.
Al met al raden we aan om deze combinatie onder alle omstandigheden te vermijden.
Last edited by a moderator: