"We hadden wat sociaal constructivisme, actor-netwerk theorie en rave assemblages"
Hoe bestuderen sociologen en antropologen middelengebruik?
Heb je artikelen gelezen over hoe roken het geheugen beïnvloedt?
Hoe helpt deze of gene stof tegen depressie, lichamelijke pijn of zelfs kanker?
Welke psychoactieve stoffen zijn effectief als pijnstillers?
Deze publicatie gaat over iets anders.
Deze publicatie gaat over welke benaderingen van de publieke rol van illegale psychoactieve stoffen worden aangeboden door sociale onderzoekers en onderzoekers. Hun ideeën en theorieën zijn vaak contra-intuïtief, en daarin ligt hun waarde: ze bieden nieuwe inzichten in psychoactieve stoffen en hun werking in hedendaagse menselijke samenlevingen.
Door de stigmatiserende benadering te verwerpen en consumptie niet te reduceren tot een "verslaving" of een "probleem", zullen we de relatie tussen mensen en psychoactieve stoffen presenteren als een spectrum van mogelijke modaliteiten: monstruositeit, sociale interacties en "gehechtheid".
Hoe bestuderen sociologen en antropologen middelengebruik?
Heb je artikelen gelezen over hoe roken het geheugen beïnvloedt?
Hoe helpt deze of gene stof tegen depressie, lichamelijke pijn of zelfs kanker?
Welke psychoactieve stoffen zijn effectief als pijnstillers?
Deze publicatie gaat over iets anders.
Deze publicatie gaat over welke benaderingen van de publieke rol van illegale psychoactieve stoffen worden aangeboden door sociale onderzoekers en onderzoekers. Hun ideeën en theorieën zijn vaak contra-intuïtief, en daarin ligt hun waarde: ze bieden nieuwe inzichten in psychoactieve stoffen en hun werking in hedendaagse menselijke samenlevingen.
Door de stigmatiserende benadering te verwerpen en consumptie niet te reduceren tot een "verslaving" of een "probleem", zullen we de relatie tussen mensen en psychoactieve stoffen presenteren als een spectrum van mogelijke modaliteiten: monstruositeit, sociale interacties en "gehechtheid".
Carrières van druggebruikers
Een van de belangrijkste werken van de moderne drugsstudies is Outsiders van Howard Becker, een klassieker in de moderne sociologie. Becker heeft zich altijd gericht op mensen en sociale groepen die gemarginaliseerd worden in de maatschappij: jazzmuzikanten, psychiatrische patiënten, wietrokers. Deze laatsten staan centraal in slechts twee hoofdstukken in Outsiders, maar ze behoren tot de interessantste hoofdstukken van de hedendaagse drugssociologie.
Om het sociale traject van cannabisgebruikers te analyseren, gebruikt Becker het concept van een afwijkende carrière. Het begrip loopbaan zelf, dat afkomstig is uit beroepsonderzoek, verwijst naar "een opeenvolging van bewegingen van de ene positie in een professioneel systeem naar een andere door een individu dat in dat systeem werkt". Zo'n beweging wordt bepaald door loopbaanvoorwaarden, dat wil zeggen "de factoren waarvan de overgang van de ene positie naar de andere afhangt".
Voor Becker is het ook belangrijk dat loopbanen zowel "succesvol" als "onsuccesvol" kunnen zijn en dat individuen uit vrije wil of door verschillende omstandigheden hun loopbaanbeweging kunnen stoppen of hervatten.
Een van de belangrijkste werken van de moderne drugsstudies is Outsiders van Howard Becker, een klassieker in de moderne sociologie. Becker heeft zich altijd gericht op mensen en sociale groepen die gemarginaliseerd worden in de maatschappij: jazzmuzikanten, psychiatrische patiënten, wietrokers. Deze laatsten staan centraal in slechts twee hoofdstukken in Outsiders, maar ze behoren tot de interessantste hoofdstukken van de hedendaagse drugssociologie.
Om het sociale traject van cannabisgebruikers te analyseren, gebruikt Becker het concept van een afwijkende carrière. Het begrip loopbaan zelf, dat afkomstig is uit beroepsonderzoek, verwijst naar "een opeenvolging van bewegingen van de ene positie in een professioneel systeem naar een andere door een individu dat in dat systeem werkt". Zo'n beweging wordt bepaald door loopbaanvoorwaarden, dat wil zeggen "de factoren waarvan de overgang van de ene positie naar de andere afhangt".
Voor Becker is het ook belangrijk dat loopbanen zowel "succesvol" als "onsuccesvol" kunnen zijn en dat individuen uit vrije wil of door verschillende omstandigheden hun loopbaanbeweging kunnen stoppen of hervatten.
In "Outsiders"wordt het concept van loopbaan getransformeerd van de professionele sfeer naar de sociale trajecten van individuen. Becker onderscheidt twee grote groepen van sociale loopbanen: conformisten en devianten.
Conformisten bouwen carrières op van "normale" mensen, die geleidelijk gewend raken aan algemeen erkende instellingen en gedragsvormen. Net als in professionele carrières is in sociale carrières de ene stap gerelateerd aan de andere: om normaal te zijn moet je afstuderen van school, naar de universiteit gaan, een baan krijgen, trouwen, enzovoort. Tegelijkertijd mag je niet naar de gevangenis, drugs gebruiken of psychische problemen hebben.
Zoals Becker schrijft: "De gemiddelde persoon zou niet geïnteresseerd moeten zijn in drugs omdat er veel meer op het spel staat dan onmiddellijk plezier; hij kan geloven dat zijn baan, familie en reputatie bij zijn buren ervan afhangen of hij de verleiding blijft vermijden".
Er zijn echter mensen die er op de een of andere manier in slagen om uit de greep van de conventionele maatschappij te blijven. Zulke mensen worden door de conventionele samenleving als afwijkend beschouwd.
In tegenstelling tot psychologische en sociale theorieën, die afwijkend gedrag zien als een manifestatie van een innerlijke motivatie van individuen, suggereert Becker dat het het resultaat is van een sociaal leerproces: het individu leert lid te zijn van een subcultuur die georganiseerd is rond afwijkende activiteiten.
Conformisten bouwen carrières op van "normale" mensen, die geleidelijk gewend raken aan algemeen erkende instellingen en gedragsvormen. Net als in professionele carrières is in sociale carrières de ene stap gerelateerd aan de andere: om normaal te zijn moet je afstuderen van school, naar de universiteit gaan, een baan krijgen, trouwen, enzovoort. Tegelijkertijd mag je niet naar de gevangenis, drugs gebruiken of psychische problemen hebben.
Zoals Becker schrijft: "De gemiddelde persoon zou niet geïnteresseerd moeten zijn in drugs omdat er veel meer op het spel staat dan onmiddellijk plezier; hij kan geloven dat zijn baan, familie en reputatie bij zijn buren ervan afhangen of hij de verleiding blijft vermijden".
Er zijn echter mensen die er op de een of andere manier in slagen om uit de greep van de conventionele maatschappij te blijven. Zulke mensen worden door de conventionele samenleving als afwijkend beschouwd.
In tegenstelling tot psychologische en sociale theorieën, die afwijkend gedrag zien als een manifestatie van een innerlijke motivatie van individuen, suggereert Becker dat het het resultaat is van een sociaal leerproces: het individu leert lid te zijn van een subcultuur die georganiseerd is rond afwijkende activiteiten.
De carrière van cannabisrokers bestaat bijvoorbeeld uit drie hoofdfasen: "het beheersen van de techniek"; "hetbeheersen van het vermogen om de effecten te onderscheiden"; en "hetbeheersen van het vermogen om van de effecten te genieten". Elk van deze stadia vereist oefening, maar ook sociale interacties en actieve betrokkenheid bij de culturele en sociale context - bijvoorbeeld praten met meer ervaren gebruikers of bekendheid met films en literaire werken die het gebruiksproces beschrijven.
Al met al is het geen gemakkelijke taak en niet iedereen slaagt.In elk stadium kan er iets misgaan - en dan is je carrière als gebruiker voorbij, je besluit dat het niets voor je is.
Het doorlopen van de drie basisleerstappen is noodzakelijk maar niet voldoende voor een carrière als gebruiker. Het individu moet nog leren omgaan met de krachtige krachten van sociale controle die cannabisgebruik onverstandig, immoreel of beide doen lijken.
Het belangrijke punt hier is dat voor Becker deviantie niet te maken heeft met de handeling van het roken, maar met hoe de rest van de samenleving deze handeling ziet. De grootste schade van het roken van wiet is juist de veroordelende houding van de maatschappij en wetshandhavers.
"Sociale stigmatisering" kan leiden tot problemen op het werk, met familie, vrienden en in het algemeen een negatieve invloed hebben op sociale interacties en de psychologische toestand van het individu.
In het geval van wetshandhaving kan de roker aanzienlijke financiële verliezen lijden of helemaal opgesloten worden.
Al met al is het geen gemakkelijke taak en niet iedereen slaagt.In elk stadium kan er iets misgaan - en dan is je carrière als gebruiker voorbij, je besluit dat het niets voor je is.
Het doorlopen van de drie basisleerstappen is noodzakelijk maar niet voldoende voor een carrière als gebruiker. Het individu moet nog leren omgaan met de krachtige krachten van sociale controle die cannabisgebruik onverstandig, immoreel of beide doen lijken.
Het belangrijke punt hier is dat voor Becker deviantie niet te maken heeft met de handeling van het roken, maar met hoe de rest van de samenleving deze handeling ziet. De grootste schade van het roken van wiet is juist de veroordelende houding van de maatschappij en wetshandhavers.
"Sociale stigmatisering" kan leiden tot problemen op het werk, met familie, vrienden en in het algemeen een negatieve invloed hebben op sociale interacties en de psychologische toestand van het individu.
In het geval van wetshandhaving kan de roker aanzienlijke financiële verliezen lijden of helemaal opgesloten worden.
Objectgeoriënteerde gehechtheid
Becker's begrip van druggebruik benadrukte de sociale en culturele componenten van het proces, terwijl de activiteit van de drug zelf ofwel werd genegeerd ofwel werd geanalyseerd door het prisma van culturele en sociale relaties.
Een andere benadering wordt geboden door Antoni Hennion en Emile Gomart in "A Sociology of Attachment:Muziekamateurs, Druggebruikers". De Franse sociologen stellen voor om het consumptieobject zelf te beschouwen als een actor in het proces van interacties met mensen.
In hun studie vermengen Hennion en Gomart muziek en drugsverslaving. Alleen spreken ze niet van verliefdheid, maar van gehechtheid. Het is met dit woord (gehechtheid) dat ze het complexe geheel van relaties beschrijven die ontstaan tussen een individu en het object van zijn "gehechtheid", of het nu muziek is of dezelfde Mary Jane.
Volgens Franse sociologen moet je, wil iets je "ontroeren", ook hard werken: een zekere sociale training doormaken, je smaak, je zintuigen en je gevoelens ontwikkelen.
De gehechtheid waar Hennion en Gomart over spreken, impliceert echter de aanwezigheid van minstens twee actoren. De substantie moet worden gezien als een even actieve actor in het consumptieproces als de consument.
De menselijke actor moet door een reeks specifieke toestanden gaan (openheid, geduld, ontvankelijkheid, gevoeligheid), maar alleen om het object van zijn aantrekkingskracht zichzelf te laten beheersen en zichzelf te laten transformeren.
Becker's begrip van druggebruik benadrukte de sociale en culturele componenten van het proces, terwijl de activiteit van de drug zelf ofwel werd genegeerd ofwel werd geanalyseerd door het prisma van culturele en sociale relaties.
Een andere benadering wordt geboden door Antoni Hennion en Emile Gomart in "A Sociology of Attachment:Muziekamateurs, Druggebruikers". De Franse sociologen stellen voor om het consumptieobject zelf te beschouwen als een actor in het proces van interacties met mensen.
In hun studie vermengen Hennion en Gomart muziek en drugsverslaving. Alleen spreken ze niet van verliefdheid, maar van gehechtheid. Het is met dit woord (gehechtheid) dat ze het complexe geheel van relaties beschrijven die ontstaan tussen een individu en het object van zijn "gehechtheid", of het nu muziek is of dezelfde Mary Jane.
Volgens Franse sociologen moet je, wil iets je "ontroeren", ook hard werken: een zekere sociale training doormaken, je smaak, je zintuigen en je gevoelens ontwikkelen.
De gehechtheid waar Hennion en Gomart over spreken, impliceert echter de aanwezigheid van minstens twee actoren. De substantie moet worden gezien als een even actieve actor in het consumptieproces als de consument.
De menselijke actor moet door een reeks specifieke toestanden gaan (openheid, geduld, ontvankelijkheid, gevoeligheid), maar alleen om het object van zijn aantrekkingskracht zichzelf te laten beheersen en zichzelf te laten transformeren.
Deze voorbereiding is nodig zodat het object van de gehechtheid zich vollediger kan openbaren. Analyse van interviews met druggebruikers en muziekkenners laat zien dat beiden het subject beschouwen als een actieve agent in de situatie van interactie. Bovendien kan het subject "zichzelf verliezen" en toestaan dat de psychoactieve stof hem of haar beheerst.
Gehechtheid blijkt dus een complex en fragiel geheel van interacties te zijn waarin zowel object als persoon zich voortdurend aan elkaar proberen aan te passen, ofwel actiever worden ofwel overgaan naar een meer passieve fase.
Het is als een klassieke roman, met passies, verraad en verraad, waarbij absoluut elk einde mogelijk is. Ja, dit is de meest intieme en op zijn eigen lieve manier sociologische studie in verband met druggebruik.
De nadelen zijn dat de Franse onderzoekers weinig aandacht besteden aan de mogelijke negatieve effecten van drugs: afbraak van het gezin, persoonlijkheidsvermindering, gezondheidsproblemen, verlies van werk, slechte eetlust, slaapstoornissen, prikkelbaarheid, vergeetachtigheid, enzovoort. Het lezen van hun artikel kan leiden tot de verkeerde veronderstelling dat drugsgebruik nauwelijks problematischer is dan luisteren naar je favoriete muziek.
Gehechtheid blijkt dus een complex en fragiel geheel van interacties te zijn waarin zowel object als persoon zich voortdurend aan elkaar proberen aan te passen, ofwel actiever worden ofwel overgaan naar een meer passieve fase.
Het is als een klassieke roman, met passies, verraad en verraad, waarbij absoluut elk einde mogelijk is. Ja, dit is de meest intieme en op zijn eigen lieve manier sociologische studie in verband met druggebruik.
De nadelen zijn dat de Franse onderzoekers weinig aandacht besteden aan de mogelijke negatieve effecten van drugs: afbraak van het gezin, persoonlijkheidsvermindering, gezondheidsproblemen, verlies van werk, slechte eetlust, slaapstoornissen, prikkelbaarheid, vergeetachtigheid, enzovoort. Het lezen van hun artikel kan leiden tot de verkeerde veronderstelling dat drugsgebruik nauwelijks problematischer is dan luisteren naar je favoriete muziek.
Rave Monster
Psychoactieve stoffen en muziek worden gecombineerd in een andere zeer interessante en theoretisch significante studie - "An assemblage of desire, drugs and techno // J. Fitzgerald". Dit is een postmoderne antropoloog gewapend met meerdere interviews met DJ's, promotors en ravers, evenals een heel jaar van etnografische observaties op legale en illegale raves in Melbourne.
Fitzgerald ziet de ravecultuur als de cultuur van een translokale en situationele stam die in het weekend vervalt in een goddeloze "stedelijke" extase en verlaten fabrieksgebouwen of clubs uitkiest om zijn smerige cultus te voeren. Drugs zijn in de meeste gevallen een van de sleutelelementen van raves.
Volgens Fitzgerald kunnen drugs tijdens een rave meerdere functies tegelijkertijd vervullen.
Ten eerste veroorzaken ze de extase die zich door het collectieve lichaam van de rave verspreidt, waardoor dat lichaam verenigd wordt en de spanning en gevoeligheid ervan ingesteld worden.
Ten tweede fungeren de drugs als een soort bemiddelaar tussen het lichaam van de raver en zijn omgeving, vooral de muziek.
Veel ravers beschrijven hun ervaringen onder invloed van middelen als een volledig opgaan in de muziek, erin oplossen, wanneer je lichaam slechts een verlengstuk van het ritme wordt, de belichaming ervan. Dance-muziek-drugs is de basisas in het rave-ensemble. Het is echter de kunst om elke keer unieke situaties samen te stellen uit bijna dezelfde basiscomponenten.
Psychoactieve stoffen en muziek worden gecombineerd in een andere zeer interessante en theoretisch significante studie - "An assemblage of desire, drugs and techno // J. Fitzgerald". Dit is een postmoderne antropoloog gewapend met meerdere interviews met DJ's, promotors en ravers, evenals een heel jaar van etnografische observaties op legale en illegale raves in Melbourne.
Fitzgerald ziet de ravecultuur als de cultuur van een translokale en situationele stam die in het weekend vervalt in een goddeloze "stedelijke" extase en verlaten fabrieksgebouwen of clubs uitkiest om zijn smerige cultus te voeren. Drugs zijn in de meeste gevallen een van de sleutelelementen van raves.
Volgens Fitzgerald kunnen drugs tijdens een rave meerdere functies tegelijkertijd vervullen.
Ten eerste veroorzaken ze de extase die zich door het collectieve lichaam van de rave verspreidt, waardoor dat lichaam verenigd wordt en de spanning en gevoeligheid ervan ingesteld worden.
Ten tweede fungeren de drugs als een soort bemiddelaar tussen het lichaam van de raver en zijn omgeving, vooral de muziek.
Veel ravers beschrijven hun ervaringen onder invloed van middelen als een volledig opgaan in de muziek, erin oplossen, wanneer je lichaam slechts een verlengstuk van het ritme wordt, de belichaming ervan. Dance-muziek-drugs is de basisas in het rave-ensemble. Het is echter de kunst om elke keer unieke situaties samen te stellen uit bijna dezelfde basiscomponenten.
Een andere functie van drugs is het produceren van "monstruositeit", dat wil zeggen, zulke negatieve toestanden en situaties, die ook deel uitmaken van de rave en de donkere grens ervan bepalen.
We hebben het over overdoses en badtrips, waardoor het lichaam van de raver verandert in het lichaam van een volledig onbeheersbaar en disfunctioneel "monster".
Dit monster, dat op het eerste gezicht niet bij de ravecultuur lijkt te horen, kan worden gezien als het constitutieve element ervan, het element dat onvoorspelbaarheid en nieuwigheid introduceert, waardoor rave altijd de potentie heeft om iets anders te worden.
We hebben het over overdoses en badtrips, waardoor het lichaam van de raver verandert in het lichaam van een volledig onbeheersbaar en disfunctioneel "monster".
Dit monster, dat op het eerste gezicht niet bij de ravecultuur lijkt te horen, kan worden gezien als het constitutieve element ervan, het element dat onvoorspelbaarheid en nieuwigheid introduceert, waardoor rave altijd de potentie heeft om iets anders te worden.
"Tijdens een rave zijn lichaamsveranderingen mogelijk die in een andere omgeving onmogelijk zijn. Hier bestaat de mogelijkheid van een monsterlijke epidemie, een ongelooflijke intensiteit van stromen die een wortelstok vormen die op zijn beurt een onstuitbaar proces van infectie genereert. Het kan een "wonderbaarlijke", "monsterlijke" en "nomadische" ervaring van wanorde zijn".
- aldus Fitzgerald.
- aldus Fitzgerald.
Onuitsprekelijk
Terwijl de studie van Fitzgerald, net als alle voorgaande, gebaseerd is op een analyse van wat er gezegd wordt over middelen,richt het artikel van Valverde en O'Malley zich op iets dat niet vaak besproken wordt in nauw verband met drugs in hedendaagse samenlevingen, namelijk genot.
In "Pleasure, Freedom and Drugs:The Uses of 'Pleasure' in Liberal Governance of Drug and Alcohol Consumption" proberen de onderzoekers te begrijpen hoe discursieve regimes van het openbare discours over drugs en drugsgebruik worden gereguleerd en geherformuleerd. Hun belangrijkste stelling is dat in de huidige politiek relevante discussies over deze onderwerpen, plezier bijna nooit een argument is, en er meestal helemaal niet over gesproken of genoemd wordt.
De uitsluiting of stigmatisering van de categorie "plezier" in het debat over drugsgebruik heeft een eigen geschiedenis en heeft nog steeds een grote invloed op hoe we drugs begrijpen en wat we erover zeggen.
Terwijl de studie van Fitzgerald, net als alle voorgaande, gebaseerd is op een analyse van wat er gezegd wordt over middelen,richt het artikel van Valverde en O'Malley zich op iets dat niet vaak besproken wordt in nauw verband met drugs in hedendaagse samenlevingen, namelijk genot.
In "Pleasure, Freedom and Drugs:The Uses of 'Pleasure' in Liberal Governance of Drug and Alcohol Consumption" proberen de onderzoekers te begrijpen hoe discursieve regimes van het openbare discours over drugs en drugsgebruik worden gereguleerd en geherformuleerd. Hun belangrijkste stelling is dat in de huidige politiek relevante discussies over deze onderwerpen, plezier bijna nooit een argument is, en er meestal helemaal niet over gesproken of genoemd wordt.
De uitsluiting of stigmatisering van de categorie "plezier" in het debat over drugsgebruik heeft een eigen geschiedenis en heeft nog steeds een grote invloed op hoe we drugs begrijpen en wat we erover zeggen.
Valverde en O'Malley laten zien dat hoewel het discours over drugs in veel samenlevingen door de geschiedenis heen is veranderd, van de achttiende eeuw tot de moderne "schade minimalisatie" benadering, het gebruik altijd is verklaard door iets anders dan wat conventioneel het plezier van het proces en de resultaten kan worden genoemd.
Zo werd het gebruik van harde alcohol, en later elke alcohol, van de achttiende tot het midden van de negentiende eeuw verklaard door het feit dat de lagere klassen net beesten waren (dehogere klassen hadden geen problemen met de fles) en hun instincten en verlangens niet goed onder controle konden houden.
Later werd alcoholisme toegeschreven aan de onderdrukkende invloed van een steeds meer geïsoleerde levensstijl in de grote stad, dat wil zeggen, gezien als een reactie op de desorganisatie, crises en onrechtvaardigheden van de buitenwereld, die problemen alleen maar verergerden in plaats van ze te helpen oplossen.
Drugsgebruik in de twintigste eeuw werd eerst gezien als een teken van een innerlijke pathologie, daarna als een indicator van een asociale levensstijl, negatieve invloed van de sociale omgeving, het resultaat van psychologische of chemische afhankelijkheid, een remedie voor depressie, enzovoort.
Zelfs het "schade minimaliseren" discours, dat de reputatie heeft het meest vooruitstrevend te zijn, associeert druggebruik met potentiële gezondheids- of andere risico's. En ook de wetenschappelijk georiënteerde benadering eromheen ziet het gebruik alleen in pragmatische termen.
- Verhoogt roken de creativiteit?
- En hoe beïnvloedt het het geheugen?
- Zijn paddo's nuttig voor de behandeling van psychologische stoornissen?
En zo verder tot in het oneindige.
Valverde en O'Malley concluderen dat het verband tussen druggebruik en genot onderhevig is geweest aan ernstige en langdurige ideologische onderdrukking en stilzwijgen. Ze stellen dat de politieke logica van moderne liberale samenlevingen, waarin genot altijd wordt gekoppeld aan categorieën van normaal en toelaatbaar, hier debet aan is. Genotmiddelen die worden geassocieerd met sociaal en wettelijk afgekeurde praktijken worden onvermijdelijk gedemoniseerd en gestigmatiseerd.
In het overheidsdiscours over drugs en alcohol wordt plezier als motief voor consumptie vaak verdoezeld en wordt in plaats daarvan een visie gegeven op consumptie die samenhangt met dwang, pijn en pathologie.
Er wordt beweerd dat problematisch druggebruik niet wordt veroorzaakt door de zoektocht naar genot, maar door zaken als "wilsslavernij"; "gedragsdriften" in veel moderne psychologische theorieën; of een ander lichamelijk, sociaal of psychologisch falen of defect dat mensen aanzet tot "onredelijke handelingen".
Toch wordt er opgeroepen om af te stappen van de ideologische censuur wanneer er over drugs wordt gepraat, al was het maar omdat censuur een adequaat gesprek verhindert.
Valverde en O'Malley concluderen dat het verband tussen druggebruik en genot onderhevig is geweest aan ernstige en langdurige ideologische onderdrukking en stilzwijgen. Ze stellen dat de politieke logica van moderne liberale samenlevingen, waarin genot altijd wordt gekoppeld aan categorieën van normaal en toelaatbaar, hier debet aan is. Genotmiddelen die worden geassocieerd met sociaal en wettelijk afgekeurde praktijken worden onvermijdelijk gedemoniseerd en gestigmatiseerd.
In het overheidsdiscours over drugs en alcohol wordt plezier als motief voor consumptie vaak verdoezeld en wordt in plaats daarvan een visie gegeven op consumptie die samenhangt met dwang, pijn en pathologie.
Er wordt beweerd dat problematisch druggebruik niet wordt veroorzaakt door de zoektocht naar genot, maar door zaken als "wilsslavernij"; "gedragsdriften" in veel moderne psychologische theorieën; of een ander lichamelijk, sociaal of psychologisch falen of defect dat mensen aanzet tot "onredelijke handelingen".
Toch wordt er opgeroepen om af te stappen van de ideologische censuur wanneer er over drugs wordt gepraat, al was het maar omdat censuur een adequaat gesprek verhindert.