De Global Commission on Drug Policy bracht onlangs haar laatste rapport uit over het wereldwijde drugsprobleem. Het rapport schetst de publieke perceptie en roept op tot het ontkrachten van mythes over psychoactieve stoffen en de mensen die ze gebruiken, omdat negatieve houdingen en irrationele angst het bewustzijn van de gemiddelde burger en de machthebbers vertroebelen als het gaat om het ontwikkelen van een effectief en humaan beleidsprogramma op dit gebied.
Het is drugfobie en de vooroordelen die ermee gepaard gaan die grotendeels verantwoordelijk zijn voor het feit dat het dominante model van het drugbeleid vandaag de dag het prohibitionisme is, d.w.z. het politieverbod.En om de situatie te verbeteren en de schade van druggebruik te verminderen, moet deze houding veranderen.
De Commissie bestaat uit prominente publieke intellectuelen, twaalf voormalige staatshoofden, een voormalig secretaris-generaal van de Verenigde Naties en drie Nobelprijswinnaars. Voor het dertiende jaar op rij heeft ze onze aandacht gevestigd op het feit dat het "oorlog tegen drugs"-beleid van de afgelopen vijftig jaar of meer een complete mislukking is geweest, aangezien geen enkele van de doelstellingen werd bereikt, om nog maar te zwijgen van het feit dat deze doelstellingen zelf heel wat vragen oproepen.
Het is drugfobie en de vooroordelen die ermee gepaard gaan die grotendeels verantwoordelijk zijn voor het feit dat het dominante model van het drugbeleid vandaag de dag het prohibitionisme is, d.w.z. het politieverbod.En om de situatie te verbeteren en de schade van druggebruik te verminderen, moet deze houding veranderen.
De Commissie bestaat uit prominente publieke intellectuelen, twaalf voormalige staatshoofden, een voormalig secretaris-generaal van de Verenigde Naties en drie Nobelprijswinnaars. Voor het dertiende jaar op rij heeft ze onze aandacht gevestigd op het feit dat het "oorlog tegen drugs"-beleid van de afgelopen vijftig jaar of meer een complete mislukking is geweest, aangezien geen enkele van de doelstellingen werd bereikt, om nog maar te zwijgen van het feit dat deze doelstellingen zelf heel wat vragen oproepen.
Het hoofddoel is een drugsvrije wereld. Mensen genieten daar van hun bestaan en de ongeremde consumptie van goederen en familiewaarden in volledige kapitalistische harmonie met zichzelf, zonder de hulp van welke substantie dan ook.
De leden van de Commissie vragen onze aandacht voor het feit dat dit doel niet alleen onbereikbaar is (niemand met gezond verstand zal dit ontkennen), maar dat het inherent verkeerd is.
Drugs, of beter gezegd, psychoactieve stoffen, vergezellen de mens al eeuwenlang; ze hielpen onze voorouders bij het leren over zichzelf en de wereld om hen heen, bij het omgaan met pijn en vermoeidheid, bij communicatie, bij het vergeten van wrok en bij het hebben van seks.
Volgens sommige hypothesen, zoals de beruchte theorie van Terence McKenna, speelden zulke stoffen (in het bijzonder psilocybine paddenstoelen) een sleutelrol bij de transformatie van de rechtopstaande mens in de voelende mens. Of dit waar is of niet, is nog steeds moeilijk na te gaan, maar het lijdt geen twijfel dat mensen door de geschiedenis heen de eigenschappen van drugs hebben bestudeerd, ze zorgvuldig hebben gesystematiseerd en hun kennis van generatie op generatie hebben doorgegeven.
Op deze manier hebben deze stoffen een belangrijke plaats ingenomen in de menselijke cultuur. Sommige wereld- of stemmingsveranderende planten werden gebruikt voor rituele, religieuze en ceremoniële doeleinden.
De leden van de Commissie vragen onze aandacht voor het feit dat dit doel niet alleen onbereikbaar is (niemand met gezond verstand zal dit ontkennen), maar dat het inherent verkeerd is.
Drugs, of beter gezegd, psychoactieve stoffen, vergezellen de mens al eeuwenlang; ze hielpen onze voorouders bij het leren over zichzelf en de wereld om hen heen, bij het omgaan met pijn en vermoeidheid, bij communicatie, bij het vergeten van wrok en bij het hebben van seks.
Volgens sommige hypothesen, zoals de beruchte theorie van Terence McKenna, speelden zulke stoffen (in het bijzonder psilocybine paddenstoelen) een sleutelrol bij de transformatie van de rechtopstaande mens in de voelende mens. Of dit waar is of niet, is nog steeds moeilijk na te gaan, maar het lijdt geen twijfel dat mensen door de geschiedenis heen de eigenschappen van drugs hebben bestudeerd, ze zorgvuldig hebben gesystematiseerd en hun kennis van generatie op generatie hebben doorgegeven.
Op deze manier hebben deze stoffen een belangrijke plaats ingenomen in de menselijke cultuur. Sommige wereld- of stemmingsveranderende planten werden gebruikt voor rituele, religieuze en ceremoniële doeleinden.
Pogingen om verschillende stoffente"bestrijden" bestaan ook al heel lang. Er zijn veel fouten gemaakt door wereldwijde transformaties in sociale interactie. Het begin van de moderniteit, de herconfiguratie van de wereld na de ontdekking van nieuwe continenten door de Europeanen, de uitbreiding van de handelsbetrekkingen - dit alles leidde ertoe dat sommige stoffen, die traditioneel waren voor bepaalde regio's, "migreerden" naar andere landen, waar ze een nieuwigheid waren.
Dergelijke ontleningen gingen gepaard met angsten en excessen op het gebied van wetgeving. Zo werden koffie en tabak in een aantal Europese landen negatief gekarakteriseerd: ergens werden deze nieuwigheden met groot enthousiasme ontvangen, en ergens met argwaan, soms zo sterk dat men zelfs probeerde ze te verbieden.
Tabak, door Columbus in 1493 uit Amerika geïmporteerd, begon zich al snel door heel Europa te verspreiden, maar niet overal was het proces onder controle. In het Ottomaanse Rijk bijvoorbeeld, waar tabak in de 16e eeuw opdook en werd gebruikt als medicijn, veranderde in 1633 de houding en voerde sultan Murad IV de doodstraf in voor roken. Maar ook hier bleek het verbod niet effectief en werd het ingetrokken door de volgende heerser, die in plaats daarvan de tabakshandel begon te belasten.
Dergelijke ontleningen gingen gepaard met angsten en excessen op het gebied van wetgeving. Zo werden koffie en tabak in een aantal Europese landen negatief gekarakteriseerd: ergens werden deze nieuwigheden met groot enthousiasme ontvangen, en ergens met argwaan, soms zo sterk dat men zelfs probeerde ze te verbieden.
Tabak, door Columbus in 1493 uit Amerika geïmporteerd, begon zich al snel door heel Europa te verspreiden, maar niet overal was het proces onder controle. In het Ottomaanse Rijk bijvoorbeeld, waar tabak in de 16e eeuw opdook en werd gebruikt als medicijn, veranderde in 1633 de houding en voerde sultan Murad IV de doodstraf in voor roken. Maar ook hier bleek het verbod niet effectief en werd het ingetrokken door de volgende heerser, die in plaats daarvan de tabakshandel begon te belasten.
In de VS werden de eerste wetten aangenomen die een aantal andere stoffen verboden. De Harrison Act van 1914 bijvoorbeeld criminaliseerde opiaten en cocaïne, waarvan het gebruik in die tijd wijdverspreid was. In 1971 noemde president Richard Nixon het tijdperk dan ook "de oorlog tegen drugs".
In het begin van de 20e eeuw begon ook een propagandacampagne om de anti-drugshysterie in de maatschappij aan te wakkeren en om op het opkomende tij van deze paranoia nieuwe economische en politieke middelen aan te trekken om een anti-drugsapparaat in stand te houden.
De anti-drugspropagandamachine die in de jaren '30 van de vorige eeuw in de Verenigde Staten op gang kwam, heeft de stereotypen, vooroordelen en angsten gecreëerd die vandaag de dag nog steeds heersen en die hun macht over onze geest nog steeds niet verloren hebben.
De vader van deze propaganda was Harry Anslinger, de man die het Amerikaanse Federal Bureau of Narcotics letterlijk uit het niets oprichtte. Zijn politieke werktuig was een drugshysterie gebaseerd op schaamteloos racisme. De strijd tegen bepaalde stoffen was al gebaseerd op xenofobie. De strategie van Anslinger blijkt duidelijk uit verschillende van zijn beroemde citaten.
In het begin van de 20e eeuw begon ook een propagandacampagne om de anti-drugshysterie in de maatschappij aan te wakkeren en om op het opkomende tij van deze paranoia nieuwe economische en politieke middelen aan te trekken om een anti-drugsapparaat in stand te houden.
De anti-drugspropagandamachine die in de jaren '30 van de vorige eeuw in de Verenigde Staten op gang kwam, heeft de stereotypen, vooroordelen en angsten gecreëerd die vandaag de dag nog steeds heersen en die hun macht over onze geest nog steeds niet verloren hebben.
De vader van deze propaganda was Harry Anslinger, de man die het Amerikaanse Federal Bureau of Narcotics letterlijk uit het niets oprichtte. Zijn politieke werktuig was een drugshysterie gebaseerd op schaamteloos racisme. De strijd tegen bepaalde stoffen was al gebaseerd op xenofobie. De strategie van Anslinger blijkt duidelijk uit verschillende van zijn beroemde citaten.
"Er zijn in totaal 100.000 marihuanarokers in de Verenigde Staten en de meesten zijn negers, Hispanics, Filippino's en showmannen. Hun satanische muziek, jazz en swing is het resultaat van marihuanagebruik. Diezelfde marihuana zorgt ervoor dat blanke vrouwen seksuele intimiteit zoeken met negers, showmannen en anderen. Wiet laat zwarte mannen denken dat ze net zo goed zijn als blanke mannen. De belangrijkste reden om marihuana te verbieden is het effect ervan op gedegenereerde rassen".
In die tijd zou het onmogelijk zijn geweest om de aanzienlijke fondsen te verkrijgen die Anslinger nodig had om wiet te bestrijden zonder op agressieve wijze gruwelijke mythes te verspreiden over de effecten van deze vreselijke drug op mensen: het maakt ongebreidelde hoeren van vrouwen en moordenaars en verkrachters van mannen.
De initiatiefnemer van de krankzinnige campagne kreeg echter wat hij wilde en kreeg het geld om het Bureau op te richten. Er werden steeds meer begrotingsmiddelen toegewezen aan de strijd tegen "gevaarlijke drugs". De hysterie begon zich uit te breiden naar andere landen.
Tot het begin van de twintigste eeuw waren de pogingen om de stoffen te verbieden en te reguleren meer lokaal, maar al in 1912 tekende de eerste Internationale Opium Conferentie in Den Haag een verdrag om de productie van en handel in morfine, cocaïne en hun derivaten te controleren.
Na de Tweede Wereldoorlog, in een tijdperk van een andere tumultueuze wereldwijde transformatie, ook in de internationale betrekkingen, besloten staten om deze afspraken te versterken. De Enkelvoudige Conventie over Verdovende Middelen van 1961 consolideerde een systeem van werelddrugsbeleid dat vandaag de dag nog steeds van kracht is. Het rapport van de Global Commission merkt op dat de tekst van dit verdrag hysterisch gekleurde taal gebruikt, een uniek geval in de wereldwetgeving.
De initiatiefnemer van de krankzinnige campagne kreeg echter wat hij wilde en kreeg het geld om het Bureau op te richten. Er werden steeds meer begrotingsmiddelen toegewezen aan de strijd tegen "gevaarlijke drugs". De hysterie begon zich uit te breiden naar andere landen.
Tot het begin van de twintigste eeuw waren de pogingen om de stoffen te verbieden en te reguleren meer lokaal, maar al in 1912 tekende de eerste Internationale Opium Conferentie in Den Haag een verdrag om de productie van en handel in morfine, cocaïne en hun derivaten te controleren.
Na de Tweede Wereldoorlog, in een tijdperk van een andere tumultueuze wereldwijde transformatie, ook in de internationale betrekkingen, besloten staten om deze afspraken te versterken. De Enkelvoudige Conventie over Verdovende Middelen van 1961 consolideerde een systeem van werelddrugsbeleid dat vandaag de dag nog steeds van kracht is. Het rapport van de Global Commission merkt op dat de tekst van dit verdrag hysterisch gekleurde taal gebruikt, een uniek geval in de wereldwetgeving.
De Enkelvoudige Conventie van 1961 noemt verslaving aan illegale drugs bijvoorbeeld een "ernstig kwaad" - een definitie die we in geen enkel ander internationaal instrument zullen vinden, of het nu gaat om de akkoorden over genocide, slavernij, apartheid, foltering of de verspreiding van kernwapens.
De ervaring van Anslinger en andere "dienaars van het volk" die speculeren op drugfobie en deze tegelijkertijd opblazen, is zeer succesvol geweest: politici hebben gezien dat de oorlog tegen "ernstige kwaden" zoals wit poeder en groene wiet een win-win optie is in de strijd om electorale kijkcijfers. Tot voor kort was het roepen van onzinnige slogans als "Drugs zijn slecht!" een must in het repertoire van iedereen die aan de macht wilde komen en de harten van goedgelovige en bange kiezers wilde winnen.
Tegelijkertijd zijn experts recent begonnen met de aandacht van het publiek te vestigen op het feit dat de status van stoffen ("gelegaliseerd/verboden") bijna niets te maken heeft met de mate van schade die ze kunnen toebrengen aan de gezondheid.
Volgens professor David Nutt uit het Verenigd Koninkrijk is alcohol bijvoorbeeld een van de gevaarlijkste drugs wat betreft de fysiologische effecten en de invloed op sociaal gedrag, "die meer mensen doodt dan malaria, meningitis, tuberculose en knokkelkoorts samen", en toch is het in de meeste landen legaal.
In 2009 publiceerde David Nutt zijn beroemde ranglijst van schadelijke stoffen, gebaseerd op een analyse van een grote hoeveelheid wetenschappelijke gegevens. Het rapport van de Global Commission bevat een tabel met deze resultaten en laat duidelijk zien dat de mate van internationale regulering van de consumptie van en handel in stoffen volstrekt willekeurig is en op geen enkele manier correleert met hun potentiële schade.
De ervaring van Anslinger en andere "dienaars van het volk" die speculeren op drugfobie en deze tegelijkertijd opblazen, is zeer succesvol geweest: politici hebben gezien dat de oorlog tegen "ernstige kwaden" zoals wit poeder en groene wiet een win-win optie is in de strijd om electorale kijkcijfers. Tot voor kort was het roepen van onzinnige slogans als "Drugs zijn slecht!" een must in het repertoire van iedereen die aan de macht wilde komen en de harten van goedgelovige en bange kiezers wilde winnen.
Tegelijkertijd zijn experts recent begonnen met de aandacht van het publiek te vestigen op het feit dat de status van stoffen ("gelegaliseerd/verboden") bijna niets te maken heeft met de mate van schade die ze kunnen toebrengen aan de gezondheid.
Volgens professor David Nutt uit het Verenigd Koninkrijk is alcohol bijvoorbeeld een van de gevaarlijkste drugs wat betreft de fysiologische effecten en de invloed op sociaal gedrag, "die meer mensen doodt dan malaria, meningitis, tuberculose en knokkelkoorts samen", en toch is het in de meeste landen legaal.
In 2009 publiceerde David Nutt zijn beroemde ranglijst van schadelijke stoffen, gebaseerd op een analyse van een grote hoeveelheid wetenschappelijke gegevens. Het rapport van de Global Commission bevat een tabel met deze resultaten en laat duidelijk zien dat de mate van internationale regulering van de consumptie van en handel in stoffen volstrekt willekeurig is en op geen enkele manier correleert met hun potentiële schade.
Volgens de Commissie is dit een van de grootste problemen die aantonen dat het ineffectieve en inhumane drugbeleid moet worden herzien.
Totdat mensen kritisch beginnen na te denken over hun irrationele angsten - totdat het debat over "middelen" en de gebruikers ervan ontdaan is van de hysterische erfenis van de jaren 1930 - kunnen we geen volwassen en serieus gesprek voeren over de verschillende alternatieven op dit gebied.
Onder hen zijn decriminalisatie van druggebruik en -bezit en legalisatie van drugs, dat wil zeggen de controle over drugmarkten overdragen van criminele groepen naar de staat.
Commissarissen besteden speciale aandacht aan de taal die we gebruiken om het probleem te bespreken, want het is de taal die ons denken en onze perceptie van de realiteit bepaalt. Nog niet zo lang geleden werden mensen die drugs gebruikten "beesten", "zombies", "strontkoppen" en andere termen genoemd - en dit was de sociale norm.
Het belangrijkste doel en de intentie van degenen die zo'n lexicale keuze maken, is duidelijk om de "junkies" te ontmenselijken, om een negatieve publieke opinie over hen in stand te houden. Bijgevolg kunnen ze gedood worden (neem tenminste zo'n monsterlijk atavisme als de doodstraf voor drugsmisdrijven in een aantal landen, of de vreselijke situatie op de Filippijnen, waar op verzoek van president Duterte ongeveer 14.000 mensen die verdacht werden van het gebruik van illegale middelen zonder proces werden gedood), gemarteld, ontvoerd en vastgehouden in "afkick" centra.
Je kan TV-reportages maken over inbeslagnames van bordelen, die soms halfnaakte vrouwen tonen zonder hun toestemming, enz.
Totdat mensen kritisch beginnen na te denken over hun irrationele angsten - totdat het debat over "middelen" en de gebruikers ervan ontdaan is van de hysterische erfenis van de jaren 1930 - kunnen we geen volwassen en serieus gesprek voeren over de verschillende alternatieven op dit gebied.
Onder hen zijn decriminalisatie van druggebruik en -bezit en legalisatie van drugs, dat wil zeggen de controle over drugmarkten overdragen van criminele groepen naar de staat.
Commissarissen besteden speciale aandacht aan de taal die we gebruiken om het probleem te bespreken, want het is de taal die ons denken en onze perceptie van de realiteit bepaalt. Nog niet zo lang geleden werden mensen die drugs gebruikten "beesten", "zombies", "strontkoppen" en andere termen genoemd - en dit was de sociale norm.
Het belangrijkste doel en de intentie van degenen die zo'n lexicale keuze maken, is duidelijk om de "junkies" te ontmenselijken, om een negatieve publieke opinie over hen in stand te houden. Bijgevolg kunnen ze gedood worden (neem tenminste zo'n monsterlijk atavisme als de doodstraf voor drugsmisdrijven in een aantal landen, of de vreselijke situatie op de Filippijnen, waar op verzoek van president Duterte ongeveer 14.000 mensen die verdacht werden van het gebruik van illegale middelen zonder proces werden gedood), gemarteld, ontvoerd en vastgehouden in "afkick" centra.
Je kan TV-reportages maken over inbeslagnames van bordelen, die soms halfnaakte vrouwen tonen zonder hun toestemming, enz.
De commissarissen raden ons, en vooral de media en politici, aan om voorzichtig te zijn met het taalgebruik.
Als het woord "drugsverslaafde" al jarenlang niet meer gebruikt wordt door fatsoenlijke mensen, stelt de Commissie voor om nog verder te gaan en de term "drugsgebruiker" af te schaffen en te vervangen door "persoon die drugs gebruikt", waarbij zowel syntactisch als semantisch het hoofdwoord "persoon" is.
Het rapport vestigt ook de aandacht op het feit dat stigmatiserend taalgebruik ook mensen treft die zelf drugs gebruiken, en vooral degenen die ervan afhankelijk zijn. Omdat ze gefixeerd zijn op het "stigma" dat door de maatschappij wordt opgelegd, geloven ze niet meer in hun eigen kracht, beginnen ze zichzelf te beschouwen als niets, als "slaven" van drugs en verliezen ze zo de kracht om hun doelen te bereiken en weigeren ze bovenal om maatregelen te nemen om van hun drugsverslaving af te komen.
Het resultaat is een vicieuze cirkel: door de maatschappij op te roepen tot "nultolerantie" tegenover "drugsverslaafden" en hen niet als mensen te beschouwen tot ze hun "schadelijke passie" "overwinnen", creëren ze zelf een omgeving waarin het veel moeilijker is voor mensen om sterker te worden, hulp te zoeken en iets te veranderen.
Als het woord "drugsverslaafde" al jarenlang niet meer gebruikt wordt door fatsoenlijke mensen, stelt de Commissie voor om nog verder te gaan en de term "drugsgebruiker" af te schaffen en te vervangen door "persoon die drugs gebruikt", waarbij zowel syntactisch als semantisch het hoofdwoord "persoon" is.
Het rapport vestigt ook de aandacht op het feit dat stigmatiserend taalgebruik ook mensen treft die zelf drugs gebruiken, en vooral degenen die ervan afhankelijk zijn. Omdat ze gefixeerd zijn op het "stigma" dat door de maatschappij wordt opgelegd, geloven ze niet meer in hun eigen kracht, beginnen ze zichzelf te beschouwen als niets, als "slaven" van drugs en verliezen ze zo de kracht om hun doelen te bereiken en weigeren ze bovenal om maatregelen te nemen om van hun drugsverslaving af te komen.
Het resultaat is een vicieuze cirkel: door de maatschappij op te roepen tot "nultolerantie" tegenover "drugsverslaafden" en hen niet als mensen te beschouwen tot ze hun "schadelijke passie" "overwinnen", creëren ze zelf een omgeving waarin het veel moeilijker is voor mensen om sterker te worden, hulp te zoeken en iets te veranderen.
Zolang de houding van het publiek tegenover dit probleem hetzelfde blijft, zullen we het drugbeleid niet kunnen veranderen. En we zouden het heel graag veranderen, om ons samenleven met stoffen weer vreedzaam en productief te maken en om de controle over de markt over te dragen van de handen van de drugsmaffia naar de staten.
De moorddadige en zinloze "oorlog" tegen drugs moet stoppen en er moet gezocht worden naar manieren om het te reguleren, gebaseerd op wetenschappelijk bewijs en gezond verstand, in plaats van toe te geven aan hysterie en politieke manipulatie. Alles heeft zijn tijd en plaats, en we kunnen gerust zeggen dat de plaats en tijd om de mythes over drugs te ontkrachten hier en nu is.
De moorddadige en zinloze "oorlog" tegen drugs moet stoppen en er moet gezocht worden naar manieren om het te reguleren, gebaseerd op wetenschappelijk bewijs en gezond verstand, in plaats van toe te geven aan hysterie en politieke manipulatie. Alles heeft zijn tijd en plaats, en we kunnen gerust zeggen dat de plaats en tijd om de mythes over drugs te ontkrachten hier en nu is.
Last edited:
