De belangrijkste periode van de Oorlog tegen Drugs was misschien niet de jaren 1970, toen president Richard Nixon de oorlog verklaarde en het Congres de Controlled Substances Act aannam, of zelfs het begin van de 20e eeuw, toen wetgevers nieuwe belastingen en regels goedkeurden die de distributie van drugs voor recreatief gebruik effectief verboden.
Historica Kathleen Friedl stelt dat de belangrijkste momenten plaatsvonden tussen de jaren 1940 en 1970, toen wetgevers de oorlog tegen drugs begonnen te verschuiven van een belasting- en reguleringsmodel naar een criminaliseringsaanpak.
In het boek "The Drug Wars in America, 1940-1973" stelt Friedl dat politici in die periode hun anti-drugsinspanningen intensiveerden als een middel om de macht van de overheid te consolideren - zowel om de toegenomen politiemacht in eigen land te legitimeren als om meer internationale invallen in het buitenland te rechtvaardigen. Het BB Project team sprak met Friedl over haar boek, de oorlog tegen drugs en wat we kunnen verwachten van het toekomstige drugbeleid.
Historica Kathleen Friedl stelt dat de belangrijkste momenten plaatsvonden tussen de jaren 1940 en 1970, toen wetgevers de oorlog tegen drugs begonnen te verschuiven van een belasting- en reguleringsmodel naar een criminaliseringsaanpak.
In het boek "The Drug Wars in America, 1940-1973" stelt Friedl dat politici in die periode hun anti-drugsinspanningen intensiveerden als een middel om de macht van de overheid te consolideren - zowel om de toegenomen politiemacht in eigen land te legitimeren als om meer internationale invallen in het buitenland te rechtvaardigen. Het BB Project team sprak met Friedl over haar boek, de oorlog tegen drugs en wat we kunnen verwachten van het toekomstige drugbeleid.
Volgens Kathleen Friedl wordt de oorlog tegen drugs in veel literatuur behandeld als een agenda voor rassen en klassen of als een reactie op de moderniteit en de wanorde die deze creëert. Hij is het met geen van beide argumenten eens, maar vindt dat beide voorbijgaan aan het "hoe". Hoe ging de staat over van het reguleren van drugs via een fiscaal regime - belastingen en tarieven - naar strafrechtelijke sancties en een prohibitionistisch regime?
Het geschiedenisgedeelte vult eigenlijk beide argumenten aan: het ras- en klassenargument en de strijd om met de moderniteit om te gaan. Deze nieuwe laag en referentiekader is die van de staat en hoe de staat keuzes maakte over het beheer van zijn macht aan het begin van Amerika's wereldwijde dominantie. Hoe de staat keuzes maakte over het beheer van zijn macht is net zo belangrijk gebleken voor de formulering van de moderne oorlog tegen drugs als ras, klasse en moderniteit.
-> In je boek wordt veel aandacht besteed aan hoe de staat - de regering - veel van deze benaderingen van drugcontrole testte in het District Columbia. Werd D.C. toen beschouwd als een soort startpunt?
Kathleen Friedl: D.C. is de proeftuin geweest voor enkele van de meest wrange en controversiële aspecten van de moderne oorlog tegen drugs. Er waren specifieke instrumenten - verplichte minimumstraffen, huiszoekingen zonder huiszoekingsbevel en verbeurdverklaring van bezittingen - die eerst getest werden in het District voordat ze werden geëxporteerd naar het drugsprogramma.
Het geschiedenisgedeelte vult eigenlijk beide argumenten aan: het ras- en klassenargument en de strijd om met de moderniteit om te gaan. Deze nieuwe laag en referentiekader is die van de staat en hoe de staat keuzes maakte over het beheer van zijn macht aan het begin van Amerika's wereldwijde dominantie. Hoe de staat keuzes maakte over het beheer van zijn macht is net zo belangrijk gebleken voor de formulering van de moderne oorlog tegen drugs als ras, klasse en moderniteit.
-> In je boek wordt veel aandacht besteed aan hoe de staat - de regering - veel van deze benaderingen van drugcontrole testte in het District Columbia. Werd D.C. toen beschouwd als een soort startpunt?
Kathleen Friedl: D.C. is de proeftuin geweest voor enkele van de meest wrange en controversiële aspecten van de moderne oorlog tegen drugs. Er waren specifieke instrumenten - verplichte minimumstraffen, huiszoekingen zonder huiszoekingsbevel en verbeurdverklaring van bezittingen - die eerst getest werden in het District voordat ze werden geëxporteerd naar het drugsprogramma.
Dit is geen toeval. Er zijn twee belangrijke redenen waarom dit gebeurde. Ten eerste had het District geen zelfbestuur; het District had geen autoriteit om zichzelf te besturen, dus als het Congres deze middelen wilde opleggen en wist dat ze controversieel waren, dan was het District de perfecte plaats om het te doen. Ten tweede werd het feit dat het District Columbia in die tijd een overwegend zwarte stad was, in de hoofden van de wetgevers en in de hoofden van de meeste Amerikanen geassocieerd met de doelgroep tegen wie deze middelen zouden worden gebruikt - en dat is het zelfs vandaag nog.
-> Was D.C. destijds een bijzonder gewelddadige stad? Ik denk dat dat als excuus kan worden gebruikt.
Kathleen Friedl: Dat is een ingewikkelde vraag. Ik zal je een duidelijk antwoord geven en er dan een laag aan toevoegen.
Het directe antwoord is nee, het was geen bijzonder gewelddadige stad. Ondanks pogingen van zuidelijke congresleden om de stad af te schilderen als een stad aan de rand van de afgrond, waar blanke meisjes werden verkracht alleen omdat ze na zonsondergang naar buiten gingen, was het misdaadcijfer in D.C. voor het grootste deel van de jaren 1950 historisch laag. Tot halverwege de jaren 60 was de criminaliteit in D.C. vergelijkbaar met die in andere grote steden - en meestal zelfs lager.
Zuidelijke congresleden waren erg voorzichtig in hun portrettering omdat ze een beeld van zwarte criminaliteit poneerden en creëerden dat volgens hen een tegenwicht vormde voor het beeld dat door de Civil Rights Movement werd gepromoot.
Er is hier echter nog een laag. Tot de jaren 1950 bezocht de politie geen zwarte buurten, vooral geen arme zwarte buurten, om politiediensten aan te bieden. De politie "stak" misdaden in zwarte buurten in haar zak, dat wil zeggen dat ze die niet als zodanig rapporteerden. We kunnen dus niet echt weten wat het werkelijke misdaadcijfer in deze buurten was tot het eind van de jaren 60, omdat de politie niet zo actief politiediensten verleende als in andere delen van de stad.
Het is dus een interessante vraag: welk effect zou het op de misdaadcijfers hebben gehad als de politie de misdaad in deze buurten nauwgezetter had geregistreerd?
-> Hoe begon de situatie te veranderen?
Kathleen Friedl: De politie begon voor het eerst diensten aan te bieden in deze buurten in de jaren 1950. Daarin beschouwden ze zichzelf als progressieven en zagen ze zichzelf als een groter onderdeel van de professionaliseringsbeweging van de politie die toen gaande was.
Maar de manier waarop ze deze buurten infiltreerden, met agressief gebruik van geweld en een hoge mate van corruptie, schokte de bewoners net zo erg als de criminaliteit waar ze onder te lijden hadden.
Het was dus een zeer ambivalent en tweesnijdend moment: de politie zag zichzelf als progressiever dan wat er voor hen was geweest, maar deze buurten, die heel graag politiediensten wilden, zagen de politie niettemin als actoren die soms niet zinvol van de criminelen konden worden gescheiden.
-> Was D.C. destijds een bijzonder gewelddadige stad? Ik denk dat dat als excuus kan worden gebruikt.
Kathleen Friedl: Dat is een ingewikkelde vraag. Ik zal je een duidelijk antwoord geven en er dan een laag aan toevoegen.
Het directe antwoord is nee, het was geen bijzonder gewelddadige stad. Ondanks pogingen van zuidelijke congresleden om de stad af te schilderen als een stad aan de rand van de afgrond, waar blanke meisjes werden verkracht alleen omdat ze na zonsondergang naar buiten gingen, was het misdaadcijfer in D.C. voor het grootste deel van de jaren 1950 historisch laag. Tot halverwege de jaren 60 was de criminaliteit in D.C. vergelijkbaar met die in andere grote steden - en meestal zelfs lager.
Zuidelijke congresleden waren erg voorzichtig in hun portrettering omdat ze een beeld van zwarte criminaliteit poneerden en creëerden dat volgens hen een tegenwicht vormde voor het beeld dat door de Civil Rights Movement werd gepromoot.
Er is hier echter nog een laag. Tot de jaren 1950 bezocht de politie geen zwarte buurten, vooral geen arme zwarte buurten, om politiediensten aan te bieden. De politie "stak" misdaden in zwarte buurten in haar zak, dat wil zeggen dat ze die niet als zodanig rapporteerden. We kunnen dus niet echt weten wat het werkelijke misdaadcijfer in deze buurten was tot het eind van de jaren 60, omdat de politie niet zo actief politiediensten verleende als in andere delen van de stad.
Het is dus een interessante vraag: welk effect zou het op de misdaadcijfers hebben gehad als de politie de misdaad in deze buurten nauwgezetter had geregistreerd?
-> Hoe begon de situatie te veranderen?
Kathleen Friedl: De politie begon voor het eerst diensten aan te bieden in deze buurten in de jaren 1950. Daarin beschouwden ze zichzelf als progressieven en zagen ze zichzelf als een groter onderdeel van de professionaliseringsbeweging van de politie die toen gaande was.
Maar de manier waarop ze deze buurten infiltreerden, met agressief gebruik van geweld en een hoge mate van corruptie, schokte de bewoners net zo erg als de criminaliteit waar ze onder te lijden hadden.
Het was dus een zeer ambivalent en tweesnijdend moment: de politie zag zichzelf als progressiever dan wat er voor hen was geweest, maar deze buurten, die heel graag politiediensten wilden, zagen de politie niettemin als actoren die soms niet zinvol van de criminelen konden worden gescheiden.
-> Een groot deel van het boek richt zich op de overgang van een belasting- en reguleringsmodel naar regelrechte criminalisering. Hoe vond dit proces plaats?
Kathleen Friedl: Het gebeurde geleidelijk.
Eerst verscherpte de overheid het beleid om het belastingregime te criminaliseren. Dit werd geprobeerd in het begin van de jaren 1950 met het District of Columbia als een soort experimentele locatie, en later geëxporteerd naar het drugregime. In deze periode werden voor het eerst verplichte minimumstraffen opgelegd.
In 1956 werd heroïne tot smokkelwaar verklaard. Daarvoor werd heroïne beschouwd als een drug en werd er over gesproken als een medicijn. Het werd niet op grote schaal gedistribueerd als medicijn omdat de heroïnebronnen sinds de jaren 1920 waren opgedroogd. Toch werd het bewaard in apotheken, bij apothekers, en heroïne werd soms gebruikt in medische experimenten als andere soorten hoestmiddelen niet werkten.
In 1956 verklaarde de overheid dat heroïne nu smokkelwaar was. Als je het in je bezit hebt, ben je in het bezit van smokkelwaar. Dit was nog een grote stap in de overgang naar criminalisering.
Het culmineerde in de overplaatsing van het Bureau of Narcotics van het Ministerie van Financiën naar het Ministerie van Justitie. Dit is een duidelijk institutioneel teken dat er iets aan het veranderen was van een belastingagenda naar een criminaliseringsagenda. Dit gebeurde in 1968.
Kathleen Friedl: Het gebeurde geleidelijk.
Eerst verscherpte de overheid het beleid om het belastingregime te criminaliseren. Dit werd geprobeerd in het begin van de jaren 1950 met het District of Columbia als een soort experimentele locatie, en later geëxporteerd naar het drugregime. In deze periode werden voor het eerst verplichte minimumstraffen opgelegd.
In 1956 werd heroïne tot smokkelwaar verklaard. Daarvoor werd heroïne beschouwd als een drug en werd er over gesproken als een medicijn. Het werd niet op grote schaal gedistribueerd als medicijn omdat de heroïnebronnen sinds de jaren 1920 waren opgedroogd. Toch werd het bewaard in apotheken, bij apothekers, en heroïne werd soms gebruikt in medische experimenten als andere soorten hoestmiddelen niet werkten.
In 1956 verklaarde de overheid dat heroïne nu smokkelwaar was. Als je het in je bezit hebt, ben je in het bezit van smokkelwaar. Dit was nog een grote stap in de overgang naar criminalisering.
Het culmineerde in de overplaatsing van het Bureau of Narcotics van het Ministerie van Financiën naar het Ministerie van Justitie. Dit is een duidelijk institutioneel teken dat er iets aan het veranderen was van een belastingagenda naar een criminaliseringsagenda. Dit gebeurde in 1968.
Even belangrijk en samenvallend met al deze veranderingen was de weigering om nieuwe synthetische drugs toe te voegen aan het belastingregime. In de jaren 1950 was er een enorm probleem met amfetaminen en barbituraten, die evenveel levens eisten als elke andere drug. Maar het Congres weigerde deze drugs toe te voegen aan de Harrison Drug Tax Act. Het was een teken dat ze niet langer drugs wilden verkopen door middel van belastingen.
Uiteindelijk creëerden we in 1970, met de goedkeuring van de Controlled Substances Act, de schema's. Schema 1 drugs waren illegale stoffen. Drugs uit lijst 1 waren illegale stoffen. Dit was echt het hoogtepunt van 20 jaar van verhoogde straffen, overplaatsingen naar penitentiaire inrichtingen en al het andere.
Terwijl andere wetenschappers van de oorlog tegen drugs 1970 als het beginpunt beschouwen, zie ik het als het eindpunt van de twee decennia die eraan voorafgingen.
-> Hoe werkte dit model van belasting en regulering? Ik weet dat sommige wetenschappers het karakteriseren als een verbod omdat het erg streng was. Bent u het daarmee eens?
Kathleen Friedl: Het was een soort vriendschappelijk meningsverschil tussen mijzelf en andere drugoorlog onderzoekers. Het feit dat iets sterk gereguleerd is, zoals oxycontin, en je het alleen mag gebruiken voor medische doeleinden, lijkt me een heel andere wereld dan te zeggen dat het illegaal is. Toch zijn er veel geleerden die volhouden dat de Harrison Narcotics Act [van 1914] eigenlijk een verbod was.
Heroïne kreeg zeker het stigma van verslaving in de jaren 1920 en 1930. Maar dat stigma werd een integraal onderdeel van de bredere reputatie als drug. Mensen bespraken het als een drug. Krantenartikelen in het midden van de jaren 50 spraken over voetbalcoaches die hun teams harder moesten maken door hun spelers heroïne te geven zodat ze meer pijn konden verdragen. Als mensen in de jaren 1950 "heroïne" zeiden, bedoelden ze een drug waarvan ze wisten dat die werd afgeleid naar de illegale markt en werd gebruikt voor recreatieve doeleinden.
Uiteindelijk creëerden we in 1970, met de goedkeuring van de Controlled Substances Act, de schema's. Schema 1 drugs waren illegale stoffen. Drugs uit lijst 1 waren illegale stoffen. Dit was echt het hoogtepunt van 20 jaar van verhoogde straffen, overplaatsingen naar penitentiaire inrichtingen en al het andere.
Terwijl andere wetenschappers van de oorlog tegen drugs 1970 als het beginpunt beschouwen, zie ik het als het eindpunt van de twee decennia die eraan voorafgingen.
-> Hoe werkte dit model van belasting en regulering? Ik weet dat sommige wetenschappers het karakteriseren als een verbod omdat het erg streng was. Bent u het daarmee eens?
Kathleen Friedl: Het was een soort vriendschappelijk meningsverschil tussen mijzelf en andere drugoorlog onderzoekers. Het feit dat iets sterk gereguleerd is, zoals oxycontin, en je het alleen mag gebruiken voor medische doeleinden, lijkt me een heel andere wereld dan te zeggen dat het illegaal is. Toch zijn er veel geleerden die volhouden dat de Harrison Narcotics Act [van 1914] eigenlijk een verbod was.
Heroïne kreeg zeker het stigma van verslaving in de jaren 1920 en 1930. Maar dat stigma werd een integraal onderdeel van de bredere reputatie als drug. Mensen bespraken het als een drug. Krantenartikelen in het midden van de jaren 50 spraken over voetbalcoaches die hun teams harder moesten maken door hun spelers heroïne te geven zodat ze meer pijn konden verdragen. Als mensen in de jaren 1950 "heroïne" zeiden, bedoelden ze een drug waarvan ze wisten dat die werd afgeleid naar de illegale markt en werd gebruikt voor recreatieve doeleinden.
Het belastingregime werd streng gecontroleerd. Desondanks vond er omleiding naar de illegale markt plaats - net zoals pijnstillers op recept vandaag de dag worden omgeleid.
Ik denk dat een van de meest onhandige toevoegingen aan het belasting- en tariefregime de marihuana Tax Act van 1937 was, die marihuana toevoegde aan de lijst van belaste en gereguleerde drugs omdat niemand volledig kon begrijpen waarom marihuana een medicijn was. Sommige mensen gebruikten marihuana als medicijn, maar niemand zag het echt als medicijn. De wet op de marihuanabelasting was dus een meer voor de hand liggende wet waarin de overheid niet de intentie had om marihuana als medicijn te verkopen, maar wel om het te verbieden en het gebruik ervan te beperken tot het volledig uitgeroeid was.
De wet op de marihuanabelasting was precies de wet waarop het hele regime viel. Eind jaren '60 vocht Timothy Leary de marihuanabelastingwet aan bij het Hooggerechtshof. Hij zei: "Hoe kan ik belasting betalen voor iets waarmee ik mezelf compromitteer? Is dat niet in strijd met mijn Vijfde Amendement tegen zelfbeschuldiging?". Het Hooggerechtshof was het met hem eens en schrapte de wet.
Ik denk dat een van de meest onhandige toevoegingen aan het belasting- en tariefregime de marihuana Tax Act van 1937 was, die marihuana toevoegde aan de lijst van belaste en gereguleerde drugs omdat niemand volledig kon begrijpen waarom marihuana een medicijn was. Sommige mensen gebruikten marihuana als medicijn, maar niemand zag het echt als medicijn. De wet op de marihuanabelasting was dus een meer voor de hand liggende wet waarin de overheid niet de intentie had om marihuana als medicijn te verkopen, maar wel om het te verbieden en het gebruik ervan te beperken tot het volledig uitgeroeid was.
De wet op de marihuanabelasting was precies de wet waarop het hele regime viel. Eind jaren '60 vocht Timothy Leary de marihuanabelastingwet aan bij het Hooggerechtshof. Hij zei: "Hoe kan ik belasting betalen voor iets waarmee ik mezelf compromitteer? Is dat niet in strijd met mijn Vijfde Amendement tegen zelfbeschuldiging?". Het Hooggerechtshof was het met hem eens en schrapte de wet.
Het is interessant dat de regering Nixon de uitspraak interpreteerde als een schending van de hele drugregulerende structuur in dit land. In feite had de uitspraak alleen moeten gelden voor de marihuanacomponent, omdat dit het enige bestanddeel was dat nooit een wijdverspreid medisch doel had gehad. Desondanks greep de regering Nixon dit aan en ontwikkelde een geheel nieuwe aanpak, gebaseerd op de handelsclausule in plaats van de belastingbevoegdheid van de Verenigde Staten, en verplaatste het naar het wetboek van strafrecht.
-> Het Congres weigerde dus om nieuwe synthetische drugs zoals amfetaminen en barbituraten toe te voegen aan het belastingmodel, maar wetgevers weigerden ook om veel van deze drugs op te nemen in het strafrechtelijk model. Was dat niet omdat ze dachten dat de drugs medisch waardevol waren, ook al doodden ze zoveel mensen (en nog steeds)?
Kathleen Friedl: Precies. De farmaceutische industrie in dit land heeft veel te verantwoorden. Het is een niet-triviale reden waarom we een oorlog tegen drugs hebben. Ze investeerden zwaar in amfetaminen en barbituraten en namen cruciale stappen in de jaren 1950 en 1960 om ervoor te zorgen dat misbruikers van deze drugs niet strafrechtelijk gestraft zouden worden en, net zo belangrijk, dat er geen beperkingen zouden komen op de productie van deze drugs.
Artsen uit die tijd bevestigden dat amfetaminen en barbituraten veel meer mensen doodden dan heroïne. Maar heroïne had een stigma en een stereotype over de typische gebruikersgroep en we hadden een farmaceutische industrie die bakken met geld verdiende aan amfetaminen en barbituraten.
-> Het Congres weigerde dus om nieuwe synthetische drugs zoals amfetaminen en barbituraten toe te voegen aan het belastingmodel, maar wetgevers weigerden ook om veel van deze drugs op te nemen in het strafrechtelijk model. Was dat niet omdat ze dachten dat de drugs medisch waardevol waren, ook al doodden ze zoveel mensen (en nog steeds)?
Kathleen Friedl: Precies. De farmaceutische industrie in dit land heeft veel te verantwoorden. Het is een niet-triviale reden waarom we een oorlog tegen drugs hebben. Ze investeerden zwaar in amfetaminen en barbituraten en namen cruciale stappen in de jaren 1950 en 1960 om ervoor te zorgen dat misbruikers van deze drugs niet strafrechtelijk gestraft zouden worden en, net zo belangrijk, dat er geen beperkingen zouden komen op de productie van deze drugs.
Artsen uit die tijd bevestigden dat amfetaminen en barbituraten veel meer mensen doodden dan heroïne. Maar heroïne had een stigma en een stereotype over de typische gebruikersgroep en we hadden een farmaceutische industrie die bakken met geld verdiende aan amfetaminen en barbituraten.
Tegenwoordig verdienen ze bakken met geld aan synthetische drugs. En ze verzetten zich net zo goed tegen regulering als toen.
Tegen het einde van de jaren 1950 waren er twee belangrijke professionele gemeenschappen - juridische en medische - die kritiek begonnen te leveren op de verhoogde strafrechtelijke sancties die gepaard gingen met het reguleringsregime voor drugs. Deze kritiek leidde tot de oprichting van de Kennedy Commissie, die de hele structuur herzag.
Er waren ook mensen in het Congres die, zij het eenzame, stemmen lieten horen tegen de aanval op de burgerlijke vrijheden door de Oorlog tegen Drugs. Senator Wayne Morse verzette zich tegen huiszoekingen en verplichte minimumstraffen. Er was een opeenvolging van libertair denkende Congresleden die vonden dat de oorlog tegen drugs een aanval was op fundamentele politieke en wettelijke tradities.
-> Waar denk je dat het nu heen gaat? Denkt u dat het land opschuift in de richting van het model van belasting en regulering dat we vroeger hadden?
Kathleen Friedl: Zeker met betrekking tot marihuana zie ik een meer ontspannen model waarbij het land recreatief gebruik toestaat.
Er zijn twee dingen die ik graag zou zien.
Ten eerste zou de president de National Academy of Sciences of een andere commissie met een blauwe band moeten vragen om alternatieven voor het verbod te bestuderen en in een kosten-batenanalyse af te wegen wat het verbod zou opleveren in termen van belastingen en heffingen versus
Ten tweede zouden de internationale verdragen ter ondersteuning van de oorlog tegen drugs moeten worden hervormd, zodat legalisering van stoffen die in de huidige verdragen worden genoemd niet wordt gezien als een afwijking. Uruguay is in de problemen gekomen omdat het besloot marihuana te legaliseren. Ik vind dit belachelijk. We moeten de conventies hervormen zodat landen hun eigen koers kunnen varen.
Dat zijn twee dingen die ik als hervormer graag zou zien en die ons naar mijn mening zullen leiden naar de dag waarop de oorlog tegen drugs niet alleen wordt gezien als een 100-jarige aberratie, maar als een 1000-jarige aberratie.
Tegen het einde van de jaren 1950 waren er twee belangrijke professionele gemeenschappen - juridische en medische - die kritiek begonnen te leveren op de verhoogde strafrechtelijke sancties die gepaard gingen met het reguleringsregime voor drugs. Deze kritiek leidde tot de oprichting van de Kennedy Commissie, die de hele structuur herzag.
Er waren ook mensen in het Congres die, zij het eenzame, stemmen lieten horen tegen de aanval op de burgerlijke vrijheden door de Oorlog tegen Drugs. Senator Wayne Morse verzette zich tegen huiszoekingen en verplichte minimumstraffen. Er was een opeenvolging van libertair denkende Congresleden die vonden dat de oorlog tegen drugs een aanval was op fundamentele politieke en wettelijke tradities.
-> Waar denk je dat het nu heen gaat? Denkt u dat het land opschuift in de richting van het model van belasting en regulering dat we vroeger hadden?
Kathleen Friedl: Zeker met betrekking tot marihuana zie ik een meer ontspannen model waarbij het land recreatief gebruik toestaat.
Er zijn twee dingen die ik graag zou zien.
Ten eerste zou de president de National Academy of Sciences of een andere commissie met een blauwe band moeten vragen om alternatieven voor het verbod te bestuderen en in een kosten-batenanalyse af te wegen wat het verbod zou opleveren in termen van belastingen en heffingen versus
Ten tweede zouden de internationale verdragen ter ondersteuning van de oorlog tegen drugs moeten worden hervormd, zodat legalisering van stoffen die in de huidige verdragen worden genoemd niet wordt gezien als een afwijking. Uruguay is in de problemen gekomen omdat het besloot marihuana te legaliseren. Ik vind dit belachelijk. We moeten de conventies hervormen zodat landen hun eigen koers kunnen varen.
Dat zijn twee dingen die ik als hervormer graag zou zien en die ons naar mijn mening zullen leiden naar de dag waarop de oorlog tegen drugs niet alleen wordt gezien als een 100-jarige aberratie, maar als een 1000-jarige aberratie.