Mephedrone, ook bekend als 4-MMC of "miauw miauw", is een synthetische psychoactieve drug die behoort tot de cathinonklasse. De populariteit ervan schoot omhoog in het Verenigd Koninkrijk in het begin van de jaren 2000, en het verspreidde zich snel over de hele wereld. De drug lijkt chemisch gezien op cathinone, een natuurlijk stimulerend middel dat voorkomt in de khatplant. Mephedrone is een krachtig stimulerend middel dat het dopamine-, serotonine- en noradrenalinegehalte in de hersenen verhoogt, waardoor een gevoel van euforie, verhoogde energie en verhoogde opwinding ontstaat. De drug kan echter leiden tot een verhoogde hartslag, bloeddruk, angst, paranoia, psychose en verslaving, en de langetermijneffecten blijven onduidelijk.
De geschiedenis van Mephedrone gaat terug tot de synthese in 1929, maar het bleef relatief onbekend totdat een ondergrondse chemicus genaamd Kinetic het in 2003 herontdekte. Kinetic publiceerde een verslag over de effecten op de website The Hive. Hij meldde dat hij 50 mg van de verbinding had geprobeerd, wat niet veel effect had, maar dat hij ongeveer 30 minuten later nog eens 100 mg snoof, wat resulteerde in intense energiestoten en een gevoel van welzijn dat leek op Ecstasy. Hij ging door met het innemen van extra doses en meldde dat hij de effecten zes uur later nog steeds voelde.
Er is ook informatie over "Dr. Zee", een Israëlische chemicus aan wie de ontdekking van mephedrone in 2004 wordt toegeschreven. Naar verluidt ontdekte hij per ongeluk de psychoactieve effecten van mephedrone tijdens een onderzoek naar ontstekingsremmers. Sindsdien is hij grotendeels uit de publieke belangstelling gebleven, en zijn rol in de distributie en regulering van de drug blijft onduidelijk.
Zorgen over de gezondheidsrisico's en het verslavende vermogen van mephedrone hebben geleid tot een verbod in veel landen, waaronder het VK, de VS, Canada, Australië en veel EU-staten, maar het onderzoek is nodig om verschillende positieve redenen. Ten eerste kan inzicht in de effecten van de drug helpen bij het identificeren van nieuwe behandelingsmogelijkheden voor gerelateerde aandoeningen. Ten tweede kan onderzoek naar mephedrone helpen bij schadebeperkingsstrategieën door potentiële risico's en veilige doseringsrichtlijnen te identificeren. Ten derde kan onderzoek naar de verslavende eigenschappen leiden tot nieuwe behandelingsopties voor stoornissen in middelengebruik. Tot slot kan het bestuderen van trends in mephedrone informatie opleveren voor openbaar beleid en interventies die gericht zijn op het verminderen van drugsgerelateerde schade.
Het implementeren van de positieve aspecten van het bestuderen van mephedrone vereist een gezamenlijke inspanning van verschillende belanghebbenden, waaronder onderzoekers, beleidsmakers, professionals in de gezondheidszorg en het grote publiek. Onderzoekers kunnen studies uitvoeren en hun bevindingen delen met professionals in de gezondheidszorg, beleidsmakers en het publiek om op feiten gebaseerde benaderingen van schadebeperking te informeren. Beleidsmakers kunnen de informatie uit onderzoek gebruiken om het overheidsbeleid te informeren en financiering toe te wijzen voor schadebeperkende programma's. Professionals in de gezondheidszorg kunnen hun kennis gebruiken om schadebeperkend advies en ondersteuning te bieden aan mensen die drugs gebruiken. Het grote publiek kan op de hoogte blijven en pleiten voor op feiten gebaseerd beleid en programma's om de schade door mephedrone te beperken. Over het algemeen kan een gezamenlijke aanpak leiden tot op feiten gebaseerde trends in de richting van schadebeperking en behandeling van stoornissen in middelengebruik, en uiteindelijk de negatieve effecten van mephedrone op de volksgezondheid verminderen.
Weinig veronderstellingen over hoe mephedrone mogelijk nuttig zou kunnen zijn in de geneeskunde.
De geschiedenis van Mephedrone gaat terug tot de synthese in 1929, maar het bleef relatief onbekend totdat een ondergrondse chemicus genaamd Kinetic het in 2003 herontdekte. Kinetic publiceerde een verslag over de effecten op de website The Hive. Hij meldde dat hij 50 mg van de verbinding had geprobeerd, wat niet veel effect had, maar dat hij ongeveer 30 minuten later nog eens 100 mg snoof, wat resulteerde in intense energiestoten en een gevoel van welzijn dat leek op Ecstasy. Hij ging door met het innemen van extra doses en meldde dat hij de effecten zes uur later nog steeds voelde.
Er is ook informatie over "Dr. Zee", een Israëlische chemicus aan wie de ontdekking van mephedrone in 2004 wordt toegeschreven. Naar verluidt ontdekte hij per ongeluk de psychoactieve effecten van mephedrone tijdens een onderzoek naar ontstekingsremmers. Sindsdien is hij grotendeels uit de publieke belangstelling gebleven, en zijn rol in de distributie en regulering van de drug blijft onduidelijk.
Zorgen over de gezondheidsrisico's en het verslavende vermogen van mephedrone hebben geleid tot een verbod in veel landen, waaronder het VK, de VS, Canada, Australië en veel EU-staten, maar het onderzoek is nodig om verschillende positieve redenen. Ten eerste kan inzicht in de effecten van de drug helpen bij het identificeren van nieuwe behandelingsmogelijkheden voor gerelateerde aandoeningen. Ten tweede kan onderzoek naar mephedrone helpen bij schadebeperkingsstrategieën door potentiële risico's en veilige doseringsrichtlijnen te identificeren. Ten derde kan onderzoek naar de verslavende eigenschappen leiden tot nieuwe behandelingsopties voor stoornissen in middelengebruik. Tot slot kan het bestuderen van trends in mephedrone informatie opleveren voor openbaar beleid en interventies die gericht zijn op het verminderen van drugsgerelateerde schade.
Het implementeren van de positieve aspecten van het bestuderen van mephedrone vereist een gezamenlijke inspanning van verschillende belanghebbenden, waaronder onderzoekers, beleidsmakers, professionals in de gezondheidszorg en het grote publiek. Onderzoekers kunnen studies uitvoeren en hun bevindingen delen met professionals in de gezondheidszorg, beleidsmakers en het publiek om op feiten gebaseerde benaderingen van schadebeperking te informeren. Beleidsmakers kunnen de informatie uit onderzoek gebruiken om het overheidsbeleid te informeren en financiering toe te wijzen voor schadebeperkende programma's. Professionals in de gezondheidszorg kunnen hun kennis gebruiken om schadebeperkend advies en ondersteuning te bieden aan mensen die drugs gebruiken. Het grote publiek kan op de hoogte blijven en pleiten voor op feiten gebaseerd beleid en programma's om de schade door mephedrone te beperken. Over het algemeen kan een gezamenlijke aanpak leiden tot op feiten gebaseerde trends in de richting van schadebeperking en behandeling van stoornissen in middelengebruik, en uiteindelijk de negatieve effecten van mephedrone op de volksgezondheid verminderen.
Weinig veronderstellingen over hoe mephedrone mogelijk nuttig zou kunnen zijn in de geneeskunde.
- Behandelresistente depressie: Van mephedrone is aangetoond dat het effecten heeft op de dopamine- en serotoninesystemen in de hersenen, die ook betrokken zijn bij depressie. Hoewel er beperkt onderzoek is gedaan naar dit onderwerp, zijn er aanwijzingen dat mephedrone nuttig zou kunnen zijn bij de behandeling van therapieresistente depressie.
- ADHD (Attention Deficit Hyperactivity Disorder): Van mephedrone is aangetoond dat het stimulerende effecten heeft die vergelijkbaar zijn met die van andere drugs die worden gebruikt om ADHD te behandelen, zoals methylfenidaat. Hoewel er meer onderzoek nodig is, kan mephedrone mogelijk worden gebruikt als alternatieve behandeling voor ADHD.
- Ziekte van Parkinson: Van mephedrone is aangetoond dat het effecten heeft op het dopaminesysteem, dat wordt aangetast bij de ziekte van Parkinson. Hoewel er meer onderzoek nodig is, zijn er aanwijzingen dat mephedrone nuttig zou kunnen zijn bij de behandeling van sommige symptomen van de ziekte van Parkinson.
STATUS
In veel landen over de hele wereld is mephedrone illegaal. De wettelijke status van mephedrone kan variëren afhankelijk van het land en de wetgeving.
Wettelijke status van mephedrone in sommige landen.
- Verenigde Staten: Mephedrone is geclassificeerd als een Schedule I gereguleerde stof onder de federale wetgeving.
- Verenigd Koninkrijk: Mephedrone werd in 2010 geclassificeerd als een klasse B drug, waardoor het illegaal is om het te produceren, te leveren of te bezitten.
- Canada: Mephedrone is geclassificeerd als een Schedule III drug onder de Controlled Drugs and Substances Act.
- Australië: Mephedrone is geclassificeerd als een Schedule 9 substantie, waardoor het illegaal is om het te bezitten, produceren of verkopen.
- Nieuw-Zeeland: Mephedrone is geclassificeerd als een klasse C gecontroleerde drug.
- Duitsland: Mephedrone is geclassificeerd als een gereguleerde stof en is illegaal om te bezitten of te distribueren.
- Frankrijk: Mephedrone is geclassificeerd als een psychotrope stof en is illegaal om te bezitten of te verspreiden.
- Rusland: Mephedrone is een gereguleerde stof en is illegaal om te produceren, verkopen of bezitten.
- Japan: Mefedrone is in 2012 toegevoegd aan de lijst van gereguleerde stoffen. Het bezit, de distributie en de productie van mephedrone kan ernstige juridische gevolgen hebben, waaronder gevangenisstraffen en boetes.
- China: Mephedrone is illegaal en staat op lijst I van gereguleerde stoffen. De productie, de verkoop en het gebruik van mephedrone zijn streng verboden en overtreders kunnen zware straffen krijgen, waaronder gevangenisstraf en boetes.
Farmacodynamica
De farmacodynamica van mephedrone heeft te maken met het vermogen om zich te binden aan de neurotransmitters dopamine, noradrenaline en serotonine en de heropname ervan te blokkeren. Dit resulteert in een verhoging van het niveau van deze neurotransmitters in de hersenen, wat leidt tot verschillende effecten zoals verhoogde alertheid, euforie en verminderde eetlust. Mephedrone heeft ook een zwakke affiniteit voor de serotonine 5-HT2 receptor en sigma receptoren.
De farmacokinetiek van mephedrone omvat de absorptie, distributie, metabolisme en eliminatie in het lichaam. Wanneer mephedrone oraal wordt ingenomen, wordt het snel geabsorbeerd door het maagdarmkanaal en bereikt het binnen 30 tot 60 minuten piekplasmaspiegels. Wanneer het intranasaal of intraveneus wordt ingenomen, bereikt het binnen een paar minuten de piekplasmaspiegel. Mephedrone heeft een relatief korte halfwaardetijd van ongeveer 1-2 uur, wat betekent dat het snel gemetaboliseerd en uit het lichaam geëlimineerd wordt.
Vergeleken met 3,4-Methyleendioxymethamfetamine heeft mephedrone een snellere aanvang en kortere duur, maar vertoont nog steeds fysiologische en subjectieve effecten die typisch zijn voor psychostimulerende stoffen, zoals verhoogde arteriële bloeddruk, hartslag, pupildiameter en lichaamstemperatuur. De metabole dispositie van mephedrone in diermodellen wordt gekenmerkt door een beperkte orale biologische beschikbaarheid en een aanzienlijk levermetabolisme. Het metabolisme van mephedrone is beschreven in ratten, leverhepatocyten, menselijke levermicrosomen en menselijke biologische monsters. N-demethylatie, hydroxylering, oxidatie, reductie en conjugatie met carbonzuren en glucuroniden zijn de belangrijkste stofwisselingsprocessen die betrokken zijn bij het metabolisme van mephedrone in de lever. Het zeer polymorfe drug-metaboliserende enzym cytochroom P450 2D6 (CYP2D6) is in vitro beschreven als metaboliserend voor mephedrone, met enkele andere bijdragen van NADPH-afhankelijke enzymen. Het metabolisme van andere synthetische cathinonen is ook in verband gebracht met CYP2D6, zoals methylone. Op dit moment is er geen algemene en volledige informatie over het effect van dit cytochroom polymorfisme op de menselijke opname van mephedrone, noch is er informatie over de mogelijke therapeutische effecten van dit polymorfisme.
METABOLIEK
Het metabolisme van mephedrone vindt voornamelijk plaats in de lever via verschillende enzymatische reacties. Cytochroom P450-enzymen zijn verantwoordelijk voor de N-demethylering van mephedrone, wat resulteert in de vorming van 4-methylephedrine, de primaire metaboliet. Enzymen zoals aldehyde oxidoreductases reduceren de ketongroep op de mephedrone molecule tot nor-mephedrone, terwijl flavin-bevattende monooxygenases en aldehyde oxidases mephedrone oxideren tot mephedrone sulfone en mephedrone ketone. Esterases en amidases zijn verantwoordelijk voor de ring-opening van de pyrrolidine ring op de mephedrone molecule, wat leidt tot de vorming van CMP.
Mephedrone en zijn metabolieten worden voornamelijk uitgescheiden via het renale systeem, waar ze worden gefilterd door de glomeruli van de nieren en vervolgens actief worden getransporteerd naar de urine door de renale tubuli. De relatief korte halfwaardetijd van mephedrone en zijn metabolieten betekent dat ze meestal binnen 24-48 uur na gebruik uit het lichaam worden geëlimineerd.
Om recent mephedronegebruik op te sporen, worden analytische technieken zoals gaschromatografie-massaspectrometrie (GC-MS) en vloeistofchromatografie-massaspectrometrie (LC-MS) vaak gebruikt om mephedrone en zijn metabolieten in biologische vloeistoffen, zoals urine of bloed, op te sporen en te kwantificeren. Deze technieken zijn zeer specifiek en gevoelig, waardoor lage concentraties van de drug en zijn metabolieten in complexe biologische matrices kunnen worden gedetecteerd.
Het primaire enzym dat verantwoordelijk is voor het metabolisme van mephedrone bij mensen is cytochroom P450 D6 (CYP2D6). De eerste fase van het metabolisme omvat N-demethylering van het secundaire amine (Normephedrone-NORMEP), reductie van het ketongedeelte (Dihydromephedrone-DHM) en oxidatie van het tolylgedeelte (4-OH mephedrone-4OHMEP). De tweede fase van het metabolisme resulteert in de vorming van drie geglucuronideerde metabolieten, waaronder 4OHMEP-glucuronide. Sommige studies suggereren dat alleen NORMEP een bioactieve metaboliet van mephedrone is die significant bijdraagt aan een bepaald profiel van psychoactieve effecten. Acute mephedrone-intoxicatie kan leiden tot verschillende cardiovasculaire veranderingen die verband houden met het catecholaminerge systeem, zoals verhoogde bloeddruk, tachycardie, ademhalingsaritmie en ademnood, pijn op de borst en perifere vaatvernauwing van de microcirculatievaten.
De duur en intensiteit van de effecten van mephedrone worden beïnvloed door verschillende factoren, waaronder de geconsumeerde hoeveelheid van de drug, de gebruiksmethode en individuele verschillen in metabolisme en tolerantie. Bij orale inname beginnen de effecten van mephedrone meestal binnen 15-30 minuten na inname van 150 mg en kunnen ze tot vier uur aanhouden, gevolgd door naweeën. De meeste gebruikers nemen echter meerdere doses tijdens een enkele gebruikssessie, met een gemiddelde van drie uur tussen de doses.
Inhalatie van mephedrone resulteert in een veel eerder begin en een grotere intensiteit van de effecten. Wanneer 50 mg van de drug wordt geïnhaleerd, kunnen de effecten binnen vijf minuten worden gevoeld, met een piek na 30-45 minuten, gevolgd door een plateau en abrupte terugtrekking na 50-70 minuten. De korte duur van de effecten kan ertoe leiden dat gebruikers opeenvolgende doses nemen met zeer weinig tijd ertussen.
Wanneer mephedrone samen met andere stoffen, zoals alcohol, wordt ingenomen, kan de duur van de effecten van de drug worden verlengd. Deze praktijk verhoogt echter het risico op overdosering, omdat het de perceptie van de gebruiker van de hoeveelheid geconsumeerde drug kan verstoren.
De duur van de effecten van mephedrone kan afnemen naarmate de tolerantie van de gebruiker toeneemt. Als gevolg hiervan kunnen gebruikers hogere doses van de drug nemen om de gewenste effecten te bereiken, wat kan leiden tot afhankelijkheid en verslaving. Het is belangrijk om te weten dat de effecten van mephedrone sterk kunnen variëren, afhankelijk van individuele factoren en de specifieke omstandigheden van het gebruik.
De belangrijkste metabolieten van mephedrone zijn.
- 4-methylephedrine: Dit wordt gevormd door N-demethylering van mephedrone en is een van de meest voorkomende metabolieten in de urine na mephedronegebruik.
- Nor-mephedrone: Dit wordt gevormd door reductie van de ketongroep op de mephedrone molecule en is ook een belangrijke metaboliet die in de urine wordt gevonden.
- Mephedron-sulfon: Dit wordt gevormd door oxidatie van de zwavelhoudende groep op de mephedrone molecule.
- Mephedron keton: Dit wordt gevormd dooroxidatie van de methylgroep op de mephedrone molecule.
- 4-carboxymethyl-α-pyrrolidinopropiofenon (CMP): dit is een minder belangrijke metaboliet van mephedrone die wordt gevormd door ringopening van de pyrrolidine ring op het mephedrone molecuul.
De detectie van deze metabolieten in de urine kan dienen als een indicator van recent mephedronegebruik.
PSYCHO
Mephedrone beïnvloedt voornamelijk het centrale zenuwstelsel door het niveau van bepaalde neurotransmitters te veranderen, dat zijn de chemische stoffen die de communicatie tussen zenuwcellen mogelijk maken. Meer specifiek werkt mephedrone als een vrijgever van drie belangrijke neurotransmitters: dopamine, noradrenaline en serotonine.
Dopamine wordt geassocieerd met de belonings- en genotcentra in de hersenen en de werking van mephedrone op deze neurotransmitter wordt verantwoordelijk geacht voor de euforische effecten van de drug. Norepinefrine, ook bekend als noradrenaline, is een neurotransmitter die betrokken is bij de "vecht-of-vlucht"-respons van het lichaam, en de verhoogde afgifte ervan door mephedrone kan leiden tot verhoogde alertheid en verhoogde hartslag en bloeddruk. Serotonine is een neurotransmitter die een rol speelt bij het reguleren van de stemming, eetlust en slaap, en het vrijkomen ervan door mephedrone zou bijdragen aan de stemmingsverbeterende effecten van de drug.
Langdurig en overmatig gebruik van mephedrone kan echter leiden tot uitputting van deze neurotransmitters, met name dopamine, wat kan resulteren in een "crash" of ontwenningsverschijnselen als het lichaam worstelt om de normale niveaus te herstellen. Daarnaast kan de uitputting van deze neurotransmitters leiden tot een groot aantal negatieve bijwerkingen, waaronder angst, depressie en cognitieve stoornissen.
HORMONAL
Van Mephedrone is bekend dat het het hormonale systeem beïnvloedt door de niveaus van bepaalde hormonen in het lichaam te verhogen. Er wordt aangenomen dat het dit doet door het verhogen van de afgifte van neurotransmitters zoals dopamine, serotonine en noradrenaline, die op hun beurt de hypothalamus-hypofyse-bijnieras (HPA-as) activeren.
Activering van de HPA-as resulteert in het vrijkomen van een hormoon genaamd cortisol, dat verantwoordelijk is voor het reguleren van verschillende lichaamsfuncties, waaronder de immuunrespons, bloedsuikerspiegel en stofwisseling. Het is aangetoond dat het gebruik van mephedrone het cortisolniveau in het lichaam verhoogt, wat kan leiden tot een reeks fysiologische effecten, zoals een verhoogde hartslag, bloeddruk en lichaamstemperatuur.
Het is ook aangetoond dat mephedrone het vrijkomen van geslachtshormonen beïnvloedt, zoals testosteron en oestrogeen, die belangrijk zijn voor de seksuele ontwikkeling, de voortplanting en andere fysiologische processen. Studies hebben gesuggereerd dat het gebruik van mephedrone de normale balans van geslachtshormonen in het lichaam kan verstoren, wat negatieve effecten kan hebben op de seksuele functie, vruchtbaarheid en andere aspecten van de reproductieve gezondheid.
Over het algemeen zijn de exacte mechanismen waarmee mephedrone het hormonale systeem beïnvloedt niet volledig begrepen en vereisen ze verder onderzoek. Het is echter duidelijk dat het gebruik van mephedrone significante effecten kan hebben op de hormoonspiegels in het lichaam, die op hun beurt een reeks fysiologische processen en lichaamsfuncties kunnen beïnvloeden.
DOPHA
Het dopaminesysteem is een belangrijke speler in het beloningscircuit van de hersenen, dat verantwoordelijk is voor het stimuleren van gemotiveerd gedrag zoals het zoeken naar plezierige ervaringen. Het vrijkomen van dopamine in reactie op belonende stimuli versterkt dit gedrag, wat leidt tot de vorming van langdurige herinneringen die toekomstig gedrag kunnen stimuleren.
Mephedrone werkt op het dopaminesysteem op een vergelijkbare manier als cocaïne en amfetaminen. Net als deze drugs verhoogt mephedrone de afgifte van dopamine door neuronen in de hersenen, wat leidt tot een stijging van dopamine in de beloningscentra van de hersenen. Aangenomen wordt dat deze toename van dopamine ten grondslag ligt aan de intense euforie en het verhoogde gevoel van genot dat gebruikers ervaren als ze de drug gebruiken.
In tegenstelling tot cocaïne en amfetaminen, die voornamelijk werken door de heropname van dopamine in de neuronen te blokkeren, heeft mephedrone echter een complexer werkingsmechanisme. Naast het verhogen van de dopamineafgifte remt mephedrone ook de heropname van dopamine, waardoor de hoeveelheid dopamine die beschikbaar is in de synaps tussen neuronen effectief toeneemt. Van dit dubbele werkingsmechanisme wordt gedacht dat het bijdraagt aan de zeer verslavende aard van mephedrone, omdat het de belonende effecten van de drug versterkt en de waarschijnlijkheid van voortgezet gebruik vergroot.
Studies hebben ook aangetoond dat chronisch gebruik van mephedrone kan leiden tot significante veranderingen in het dopaminesysteem, waaronder verminderingen in het aantal dopaminetransporteurs in de hersenen. Deze veranderingen zijn vergelijkbaar met die bij mensen met stoornissen in het gebruik van drugs en suggereren dat mephedrone langdurige effecten kan hebben op het beloningscircuit in de hersenen.
Over het geheel genomen benadrukken de effecten van mephedrone op het dopaminesysteem de krachtige en zeer verslavende aard van deze drug. Het tweeledige werkingsmechanisme en de langdurige effecten op het beloningscircuit in de hersenen maken het tot een belangrijk probleem voor de volksgezondheid. Er is verder onderzoek nodig om de gevolgen van mephedronegebruik op de hersenen en het gedrag volledig te begrijpen.
ANALOGUES
PSYCHO
Mephedrone beïnvloedt voornamelijk het centrale zenuwstelsel door het niveau van bepaalde neurotransmitters te veranderen, dat zijn de chemische stoffen die de communicatie tussen zenuwcellen mogelijk maken. Meer specifiek werkt mephedrone als een vrijgever van drie belangrijke neurotransmitters: dopamine, noradrenaline en serotonine.
Dopamine wordt geassocieerd met de belonings- en genotcentra in de hersenen en de werking van mephedrone op deze neurotransmitter wordt verantwoordelijk geacht voor de euforische effecten van de drug. Norepinefrine, ook bekend als noradrenaline, is een neurotransmitter die betrokken is bij de "vecht-of-vlucht"-respons van het lichaam, en de verhoogde afgifte ervan door mephedrone kan leiden tot verhoogde alertheid en verhoogde hartslag en bloeddruk. Serotonine is een neurotransmitter die een rol speelt bij het reguleren van de stemming, eetlust en slaap, en het vrijkomen ervan door mephedrone zou bijdragen aan de stemmingsverbeterende effecten van de drug.
Langdurig en overmatig gebruik van mephedrone kan echter leiden tot uitputting van deze neurotransmitters, met name dopamine, wat kan resulteren in een "crash" of ontwenningsverschijnselen als het lichaam worstelt om de normale niveaus te herstellen. Daarnaast kan de uitputting van deze neurotransmitters leiden tot een groot aantal negatieve bijwerkingen, waaronder angst, depressie en cognitieve stoornissen.
HORMONAL
Van Mephedrone is bekend dat het het hormonale systeem beïnvloedt door de niveaus van bepaalde hormonen in het lichaam te verhogen. Er wordt aangenomen dat het dit doet door het verhogen van de afgifte van neurotransmitters zoals dopamine, serotonine en noradrenaline, die op hun beurt de hypothalamus-hypofyse-bijnieras (HPA-as) activeren.
Activering van de HPA-as resulteert in het vrijkomen van een hormoon genaamd cortisol, dat verantwoordelijk is voor het reguleren van verschillende lichaamsfuncties, waaronder de immuunrespons, bloedsuikerspiegel en stofwisseling. Het is aangetoond dat het gebruik van mephedrone het cortisolniveau in het lichaam verhoogt, wat kan leiden tot een reeks fysiologische effecten, zoals een verhoogde hartslag, bloeddruk en lichaamstemperatuur.
Het is ook aangetoond dat mephedrone het vrijkomen van geslachtshormonen beïnvloedt, zoals testosteron en oestrogeen, die belangrijk zijn voor de seksuele ontwikkeling, de voortplanting en andere fysiologische processen. Studies hebben gesuggereerd dat het gebruik van mephedrone de normale balans van geslachtshormonen in het lichaam kan verstoren, wat negatieve effecten kan hebben op de seksuele functie, vruchtbaarheid en andere aspecten van de reproductieve gezondheid.
Over het algemeen zijn de exacte mechanismen waarmee mephedrone het hormonale systeem beïnvloedt niet volledig begrepen en vereisen ze verder onderzoek. Het is echter duidelijk dat het gebruik van mephedrone significante effecten kan hebben op de hormoonspiegels in het lichaam, die op hun beurt een reeks fysiologische processen en lichaamsfuncties kunnen beïnvloeden.
DOPHA
Het dopaminesysteem is een belangrijke speler in het beloningscircuit van de hersenen, dat verantwoordelijk is voor het stimuleren van gemotiveerd gedrag zoals het zoeken naar plezierige ervaringen. Het vrijkomen van dopamine in reactie op belonende stimuli versterkt dit gedrag, wat leidt tot de vorming van langdurige herinneringen die toekomstig gedrag kunnen stimuleren.
Mephedrone werkt op het dopaminesysteem op een vergelijkbare manier als cocaïne en amfetaminen. Net als deze drugs verhoogt mephedrone de afgifte van dopamine door neuronen in de hersenen, wat leidt tot een stijging van dopamine in de beloningscentra van de hersenen. Aangenomen wordt dat deze toename van dopamine ten grondslag ligt aan de intense euforie en het verhoogde gevoel van genot dat gebruikers ervaren als ze de drug gebruiken.
In tegenstelling tot cocaïne en amfetaminen, die voornamelijk werken door de heropname van dopamine in de neuronen te blokkeren, heeft mephedrone echter een complexer werkingsmechanisme. Naast het verhogen van de dopamineafgifte remt mephedrone ook de heropname van dopamine, waardoor de hoeveelheid dopamine die beschikbaar is in de synaps tussen neuronen effectief toeneemt. Van dit dubbele werkingsmechanisme wordt gedacht dat het bijdraagt aan de zeer verslavende aard van mephedrone, omdat het de belonende effecten van de drug versterkt en de waarschijnlijkheid van voortgezet gebruik vergroot.
Studies hebben ook aangetoond dat chronisch gebruik van mephedrone kan leiden tot significante veranderingen in het dopaminesysteem, waaronder verminderingen in het aantal dopaminetransporteurs in de hersenen. Deze veranderingen zijn vergelijkbaar met die bij mensen met stoornissen in het gebruik van drugs en suggereren dat mephedrone langdurige effecten kan hebben op het beloningscircuit in de hersenen.
Over het geheel genomen benadrukken de effecten van mephedrone op het dopaminesysteem de krachtige en zeer verslavende aard van deze drug. Het tweeledige werkingsmechanisme en de langdurige effecten op het beloningscircuit in de hersenen maken het tot een belangrijk probleem voor de volksgezondheid. Er is verder onderzoek nodig om de gevolgen van mephedronegebruik op de hersenen en het gedrag volledig te begrijpen.
ANALOGUES
- 4-MEC (4-methylethcathinone)
- 4-CMC (4-chloormethcathinon)
- 3-MMC (3-methylmethcathinone)
- 4-FMC (4-fluormethcathinon)
- 4-BMC (4-broommethcathinon)
- 4-EMC (4-ethylmethcathinon)
- 4-MBC (4-methylbutrocathinon)
- 4-MePPP (4-methyl-N-ethylcathinon)
- 4-MPD (4-methylpentedron)
- 4-FMA (4-fluormethamfetamine) - geen cathinonanaloog maar lijkt qua structuur op mephedrone
De effecten van verschillende analogen van mephedrone kunnen op verschillende manieren variëren. Ten eerste kan de potentie van de drug verschillen tussen de analogen, wat betekent dat verschillende doseringen nodig kunnen zijn om vergelijkbare effecten te bereiken. Sommige analogen kunnen bijvoorbeeld krachtiger zijn dan mephedrone zelf, waardoor kleinere doses nodig zijn om vergelijkbare effecten te bereiken.
Ten tweede kan de duur van de effecten variëren tussen de verschillende analogen. Sommige kunnen een kortere werkingsduur hebben, waardoor er vaker gedoseerd moet worden om de gewenste effecten te behouden, terwijl andere een langere werkingsduur kunnen hebben, waardoor de effecten enkele uren aanhouden.
Daarnaast kunnen ook de specifieke effecten van elk analoog verschillen. Hoewel alle analogen van mephedrone stimulerende middelen zijn en vergelijkbare effecten veroorzaken, zoals euforie, verhoogde energie en gezelligheid, kunnen sommige analogen unieke of meer uitgesproken effecten hebben, zoals verhoogde empathie of hallucinaties.
Daarnaast kunnen ook de specifieke effecten van elk analoog verschillen. Hoewel alle analogen van mephedrone stimulerende middelen zijn en vergelijkbare effecten veroorzaken, zoals euforie, verhoogde energie en gezelligheid, kunnen sommige analogen unieke of meer uitgesproken effecten hebben, zoals verhoogde empathie of hallucinaties.
ONDERZOEK
DISCLAIMER:
Het is belangrijk op te merken dat de resultaten van dit onderzoek gebaseerd zijn op een enkele mannelijke proefpersoon en mogelijk niet generaliseerbaar zijn naar een bredere populatie. Bovendien was de studie niet ontworpen om de veiligheid of werkzaamheid van mephedrone te evalueren, en het gebruik van deze drug zonder medisch toezicht wordt ten zeerste afgeraden.
"Effecten van intraveneuze toediening van mephedrone op hormonale, biochemische en cardiologische markers bij een enkele man".
Inleiding
Mephedrone is een synthetisch cathinon met stimulerende eigenschappen dat populair is geworden als recreatieve drug. Ondanks het wijdverbreide gebruik is er weinig bekend over de effecten op de menselijke fysiologie. Deze
Hypothetische vragen voor het uitvoeren van onderzoek naar de effecten van intraveneuze toediening van mephedrone:
- Hoe beïnvloedt mephedrone de hormoonhuishouding in het lichaam, inclusief testosteron- en oestrogeenniveaus?
- Heeft mephedrone invloed op de lever- en nierfunctie, zoals gemeten door veranderingen in leverenzymen, creatinine en ureumspiegels?
- Kan het gebruik van mephedrone leiden tot veranderingen in de vetstofwisseling, waaronder veranderingen in het totale cholesterol-, HDL- en LDL-gehalte?
- Welk effect heeft mephedrone op de elektrolytenbalans in het lichaam, waaronder veranderingen in kalium-, calcium- en chloridegehaltes?
- Heeft toediening van mephedrone invloed op hartmarkers, zoals troponine en myoglobine, of andere cardiovasculaire parameters, zoals de atherogene coëfficiënt?
- Kan toediening van mephedrone leiden tot veranderingen in de catecholamineniveaus zoals adrenaline, noradrenaline en dopamine?
- Zijn er nadelige effecten van toediening van mephedrone op hematologische parameters, zoals het aantal rode en witte bloedcellen of het hemoglobinegehalte?
- Kan mephedrone gebruik leiden tot veranderingen in ontstekingsmarkers, zoals CRP en interleukinen, in het lichaam?
- Heeft de toediening van mephedrone invloed op de homocysteïne- en lactaatspiegels in het lichaam, die indicatoren zijn van metabole stress en inspanning?
- Wat is de relatie tussen de toegediende dosis mephedrone en de waargenomen veranderingen in verschillende biochemische en fysiologische parameters?
Methoden
Voor het onderzoek werd één mannelijke proefpersoon gerekruteerd. Bloedmonsters werden verzameld voor de toediening van een enkele intraveneuze dosis van 300 mg mephedrone. Bloedmonsters werden 3 uur na toediening opnieuw afgenomen. Hormonale niveaus, biochemische markers en cardiovasculaire parameters werden gemeten in de bloedmonsters met behulp van standaard laboratoriumprocedures. De gegevens werden geanalyseerd met behulp van beschrijvende statistieken.
Resultaten
De resultaten van de bloedmonsteranalyse voor en na toediening van 300 mg intraveneus mephedrone bij één mannelijke proefpersoon toonden significante veranderingen in verschillende hormonale, biochemische, cardiale en catecholamineparameters.
De waargenomen veranderingen in de bloedmonsters van de enkele mannelijke proefpersoon na 3 uur intraveneuze toediening van mephedrone in een dosis van 300 mg zijn als volgt:
De hormonale veranderingen die werden waargenomen na toediening van mephedrone omvatten een daling van de totale testosteronspiegel van 24 nmol/l naar 7 nmol/l en van de vrije testosteronspiegel van 10 nmol/l naar 2,5 nmol/l. De estradiolspiegel steeg van 80 pmol/l naar 180 pmol/l en de prolactinespiegel steeg van 290 mIU/l naar 750 mIU/l.
Biochemische veranderingen die werden waargenomen na toediening van mephedrone zijn onder andere een stijging van de glucosespiegel van 5,5 mmol/l naar 8,9 mmol/l en een stijging van de lactaatspiegel van 0,9 mmol/l naar 2,4 mmol/l. Het totale eiwitgehalte steeg van 70 g/l naar 77 g/l en het triglyceridengehalte steeg van 0,56 mmol/l naar 0,82 mmol/l. De cholesterolspiegel daalde van 4,78 mmol/l naar 4,52 mmol/l en de LDL-spiegel daalde van 2,98 mmol/l naar 2,72 mmol/l.
Cardiologische veranderingen die werden waargenomen na toediening van mephedrone zijn onder andere een daling van de atherogene coëfficiënt van 2,2 naar 2,1 en een stijging van de troponine I-spiegel van 2 ng/l naar 9 ng/l. Myoglobinespiegels stegen van 32 mcg/l naar 36 mcg/l en sST2-spiegels daalden van 61,5 ng/ml naar 60,3 ng/ml. CRP Cardio niveaus daalden van 0,4 mg/l naar 0,2 mg/l.
Catecholamine veranderingen waargenomen na toediening van mephedrone omvatten een toename in adrenaline niveaus van 43 pg/ml naar 210 pg/ml, een toename in noradrenaline niveaus van 273 pg/ml naar 580 pg/ml, en een toename in dopamine niveaus van 3 pg/ml naar 8 pg/ml.
Deze resultaten suggereren dat toediening van mephedrone een significante invloed heeft op verschillende hormonale, biochemische, cardiale en catecholamine parameters. Verdere studies zijn nodig om de langetermijneffecten van mephedronegebruik en de mogelijke invloed ervan op de menselijke gezondheid te onderzoeken.
Discussie
De resultaten van deze studie tonen veranderingen aan in verschillende bloedmarkers bij één mannelijke proefpersoon voor en na de toediening van intraveneus mephedrone in een dosis van 300 mg. Hormonale markers, zoals totaal en vrij testosteron, werden significant verlaagd na toediening van mephedrone, terwijl de oestradiol- en prolactinespiegels verhoogd waren, wat duidt op verhoogde niveaus van deze hormonen als reactie op de drug. Deze veranderingen kunnen wijzen op veranderingen in de hypothalamus-hypofyse-gonadus-as en het dopaminerge systeem, waarvan bekend is dat ze beide worden beïnvloed door psychoactieve stoffen.
Voor het onderzoek werd één mannelijke proefpersoon gerekruteerd. Bloedmonsters werden verzameld voor de toediening van een enkele intraveneuze dosis van 300 mg mephedrone. Bloedmonsters werden 3 uur na toediening opnieuw afgenomen. Hormonale niveaus, biochemische markers en cardiovasculaire parameters werden gemeten in de bloedmonsters met behulp van standaard laboratoriumprocedures. De gegevens werden geanalyseerd met behulp van beschrijvende statistieken.
Resultaten
De resultaten van de bloedmonsteranalyse voor en na toediening van 300 mg intraveneus mephedrone bij één mannelijke proefpersoon toonden significante veranderingen in verschillende hormonale, biochemische, cardiale en catecholamineparameters.
De waargenomen veranderingen in de bloedmonsters van de enkele mannelijke proefpersoon na 3 uur intraveneuze toediening van mephedrone in een dosis van 300 mg zijn als volgt:
De hormonale veranderingen die werden waargenomen na toediening van mephedrone omvatten een daling van de totale testosteronspiegel van 24 nmol/l naar 7 nmol/l en van de vrije testosteronspiegel van 10 nmol/l naar 2,5 nmol/l. De estradiolspiegel steeg van 80 pmol/l naar 180 pmol/l en de prolactinespiegel steeg van 290 mIU/l naar 750 mIU/l.
Biochemische veranderingen die werden waargenomen na toediening van mephedrone zijn onder andere een stijging van de glucosespiegel van 5,5 mmol/l naar 8,9 mmol/l en een stijging van de lactaatspiegel van 0,9 mmol/l naar 2,4 mmol/l. Het totale eiwitgehalte steeg van 70 g/l naar 77 g/l en het triglyceridengehalte steeg van 0,56 mmol/l naar 0,82 mmol/l. De cholesterolspiegel daalde van 4,78 mmol/l naar 4,52 mmol/l en de LDL-spiegel daalde van 2,98 mmol/l naar 2,72 mmol/l.
Cardiologische veranderingen die werden waargenomen na toediening van mephedrone zijn onder andere een daling van de atherogene coëfficiënt van 2,2 naar 2,1 en een stijging van de troponine I-spiegel van 2 ng/l naar 9 ng/l. Myoglobinespiegels stegen van 32 mcg/l naar 36 mcg/l en sST2-spiegels daalden van 61,5 ng/ml naar 60,3 ng/ml. CRP Cardio niveaus daalden van 0,4 mg/l naar 0,2 mg/l.
Catecholamine veranderingen waargenomen na toediening van mephedrone omvatten een toename in adrenaline niveaus van 43 pg/ml naar 210 pg/ml, een toename in noradrenaline niveaus van 273 pg/ml naar 580 pg/ml, en een toename in dopamine niveaus van 3 pg/ml naar 8 pg/ml.
Deze resultaten suggereren dat toediening van mephedrone een significante invloed heeft op verschillende hormonale, biochemische, cardiale en catecholamine parameters. Verdere studies zijn nodig om de langetermijneffecten van mephedronegebruik en de mogelijke invloed ervan op de menselijke gezondheid te onderzoeken.
Discussie
De resultaten van deze studie tonen veranderingen aan in verschillende bloedmarkers bij één mannelijke proefpersoon voor en na de toediening van intraveneus mephedrone in een dosis van 300 mg. Hormonale markers, zoals totaal en vrij testosteron, werden significant verlaagd na toediening van mephedrone, terwijl de oestradiol- en prolactinespiegels verhoogd waren, wat duidt op verhoogde niveaus van deze hormonen als reactie op de drug. Deze veranderingen kunnen wijzen op veranderingen in de hypothalamus-hypofyse-gonadus-as en het dopaminerge systeem, waarvan bekend is dat ze beide worden beïnvloed door psychoactieve stoffen.
Biochemische markers, waaronder ALT, AST, alfa-amylase, pancreasamylase, gewone bilirubine, GGT, LDH, totaal eiwit en creatinine, vertoonden geen significante veranderingen na toediening van mephedrone. De glucose- en triglycerideniveaus stegen echter aanzienlijk, wat duidt op een toename in metabolische activiteit. Cholesterol-, HDL- en LDL-spiegels vertoonden geen significante veranderingen.
Wat betreft de elektrolytenbalans waren er geen significante veranderingen in chloridegehalten, maar kaliumgehalten werden verlaagd na toediening van mephedrone, wat kan duiden op een afname van de nierfunctie. De calciumspiegels waren verhoogd, wat kan duiden op de effecten van mephedrone op calciumkanalen.
Cardiologische markers, zoals de atherogene coëfficiënt, myoglobine, troponine I, sST2 en CRP Cardio, vertoonden geen significante veranderingen na toediening van mephedrone. Dit suggereert dat mephedrone mogelijk geen onmiddellijk effect heeft op het cardiovasculaire systeem, hoewel verdere studies nodig zijn om dit te bevestigen.
Tot slot werden catecholaminen, zoals adrenaline, noradrenaline en dopamine, significant verhoogd na toediening van mephedrone. Deze toename van catecholaminen kan duiden op stimulatie van het sympathische zenuwstelsel, wat kan leiden tot een verhoging van de hartslag en de bloeddruk.
De bevindingen van dit onderzoek geven een waardevol inzicht in de effecten van mephedrone op verschillende biochemische, hormonale en cardiologische markers bij één enkele mannelijke proefpersoon. De resultaten suggereren dat het gebruik van mephedrone significante veranderingen kan veroorzaken in verschillende fysiologische parameters.
Een van de meest opvallende bevindingen is de significante daling van het testosteronniveau na toediening van mephedrone. Deze bevinding komt overeen met eerder onderzoek dat heeft aangetoond dat mephedrone de testosteronproductie kan onderdrukken. Ook de stijging van de oestradiol- en prolactinespiegel die in dit onderzoek werd waargenomen, komt overeen met eerder onderzoek naar mephedrone.
De veranderingen in biochemische markers, zoals glucose- en triglycerideniveaus, die in deze studie werden waargenomen, komen ook overeen met eerder onderzoek naar de effecten van mephedrone op het glucosemetabolisme en lipidenprofielen. De significante stijging van de lactaatspiegels na toediening van mephedrone suggereert dat de drug metabole acidose kan veroorzaken, wat gevolgen kan hebben voor personen met reeds bestaande metabole stoornissen.
De cardiologische markers die in dit onderzoek werden geëvalueerd, waaronder myoglobine, troponine I en CRP, vertoonden geen significante veranderingen na toediening van mephedrone. De significante toename van catecholaminen, zoals adrenaline en noradrenaline, suggereert echter dat mephedrone het sympathische zenuwstelsel kan activeren, wat gevolgen zou kunnen hebben voor de cardiovasculaire gezondheid.
Het is belangrijk op te merken dat dit onderzoek werd uitgevoerd bij één mannelijke proefpersoon en dat de bevindingen mogelijk niet generaliseerbaar zijn naar de bredere populatie. Bovendien evalueerde het onderzoek niet de acute of langetermijneffecten van mephedrone op cognitieve of gedragsmatige resultaten. Verder onderzoek is nodig om de fysiologische en gedragseffecten van mephedrone bij zowel mannen als vrouwen volledig te begrijpen.
Conclusie
De resultaten van dit onderzoek geven inzicht in de effecten van een enkele intraveneuze dosis mephedrone op de menselijke fysiologie. Verder onderzoek is nodig om deze bevindingen te bevestigen en de langetermijneffecten van mephedrone-gebruik te onderzoeken.
De resultaten van dit onderzoek geven aan dat toediening van mephedrone in een dosis van 300 mg significante veranderingen in hormonale, biochemische en cardiologische markers induceert bij een enkele mannelijke proefpersoon. Deze veranderingen omvatten een afname in testosteronniveaus, een toename in oestradiol- en prolactinespiegels, evenals veranderingen in lever- en nierfunctietests, glucosemetabolisme en lipidenprofielen. Cardiologische markers zoals troponine I en myoglobine vertoonden ook significante veranderingen.
De dosis-responsrelatie tussen de toediening van mephedrone en veranderingen in deze markers suggereert dat een hogere dosis kan leiden tot grotere veranderingen, hoewel er meer onderzoek nodig is om dit te bevestigen. Bovendien blijft het onduidelijk of deze veranderingen van voorbijgaande of langdurige aard zijn en of er mogelijke gevolgen voor de gezondheid op de lange termijn zijn die in verband worden gebracht met mephedrone-gebruik.
Gezien de toenemende prevalentie van mephedrone-gebruik, vooral onder jongvolwassenen, benadrukken deze bevindingen de noodzaak van verder onderzoek naar de effecten van deze drug op het menselijk lichaam. Zorgverleners moeten zich bewust zijn van de mogelijke risico's van mephedronegebruik en patiënten voorlichten over de mogelijke gevolgen voor de gezondheid. Het is ook belangrijk om maatregelen te nemen om het gebruik van mephedrone en andere synthetische drugs te voorkomen, vooral onder kwetsbare groepen zoals adolescenten en jongvolwassenen.
Conclusie
De resultaten van dit onderzoek geven inzicht in de effecten van een enkele intraveneuze dosis mephedrone op de menselijke fysiologie. Verder onderzoek is nodig om deze bevindingen te bevestigen en de langetermijneffecten van mephedrone-gebruik te onderzoeken.
De resultaten van dit onderzoek geven aan dat toediening van mephedrone in een dosis van 300 mg significante veranderingen in hormonale, biochemische en cardiologische markers induceert bij een enkele mannelijke proefpersoon. Deze veranderingen omvatten een afname in testosteronniveaus, een toename in oestradiol- en prolactinespiegels, evenals veranderingen in lever- en nierfunctietests, glucosemetabolisme en lipidenprofielen. Cardiologische markers zoals troponine I en myoglobine vertoonden ook significante veranderingen.
De dosis-responsrelatie tussen de toediening van mephedrone en veranderingen in deze markers suggereert dat een hogere dosis kan leiden tot grotere veranderingen, hoewel er meer onderzoek nodig is om dit te bevestigen. Bovendien blijft het onduidelijk of deze veranderingen van voorbijgaande of langdurige aard zijn en of er mogelijke gevolgen voor de gezondheid op de lange termijn zijn die in verband worden gebracht met mephedrone-gebruik.
Gezien de toenemende prevalentie van mephedrone-gebruik, vooral onder jongvolwassenen, benadrukken deze bevindingen de noodzaak van verder onderzoek naar de effecten van deze drug op het menselijk lichaam. Zorgverleners moeten zich bewust zijn van de mogelijke risico's van mephedronegebruik en patiënten voorlichten over de mogelijke gevolgen voor de gezondheid. Het is ook belangrijk om maatregelen te nemen om het gebruik van mephedrone en andere synthetische drugs te voorkomen, vooral onder kwetsbare groepen zoals adolescenten en jongvolwassenen.
BINNENKORT BESCHIKBAAR:
Geslachtsspecifieke effecten van mephedrone: Een vergelijkende studie naar de biochemische, hormonale en cardiologische reacties bij mannen en vrouwen.
Mogelijke toekomstige onderzoeksonderwerpen.
Geslachtsspecifieke effecten van mephedrone: Een vergelijkende studie naar de biochemische, hormonale en cardiologische reacties bij mannen en vrouwen.
Mogelijke toekomstige onderzoeksonderwerpen.
- "Dosis-responsrelatie van mephedrone op hormonale, biochemische en cardiologische markers bij mensen".
- "Lange-termijn effecten van mephedrone gebruik op hormonale, biochemische en cardiologische markers: Een prospectieve cohortstudie"
- "Mechanismen van door mefedrone veroorzaakte veranderingen in hormonale, biochemische en cardiologische markers: Een moleculaire en cellulaire benadering".
Algemene suggesties om het lichaam te ondersteunen na mephedrone en detoxicatie.
- Blijf gehydrateerd: Na het gebruik van mephedrone is het belangrijk om veel water en elektrolytrijke vloeistoffen zoals sportdrank te drinken om uitdroging te voorkomen.
- Rust en slaap: Mephedrone kan slapeloosheid en slaapstoornissen veroorzaken, dus voldoende rust en slaap krijgen is cruciaal om je lichaam te laten herstellen.
- Voedzaam dieet: Het eten van een evenwichtig en voedzaam dieet met veel fruit en groenten, magere eiwitbronnen en volle granen kan het herstel van je lichaam na het gebruik van mephedrone ondersteunen.
- Multivitaminen met B-vitaminen: Het nemen van een multivitamine kan helpen bij het aanvullen van essentiële vitaminen en mineralen die mogelijk zijn uitgeput door het gebruik van mephedrone. Een multivitaminekuur van een maand met B-vitaminen wordt aanbevolen.
- N-acetylcysteïne (NAC): NAC is een supplement dat is onderzocht op zijn potentieel om de lever te beschermen en oxidatieve stress veroorzaakt door drugsgebruik te verminderen. Het wordt aanbevolen om NAC in te nemen zoals voorgeschreven door een arts.
- Mariadistel: Mariadistel is een kruidensupplement dat de leverfunctie kan ondersteunen en beschermende effecten kan hebben tegen leverschade veroorzaakt door drugsgebruik. Het wordtaanbevolen om Mariadistel in te nemen zoals voorgeschreven door een arts.
- Magnesiumsupplementen: Langdurig gebruik van stimulerende middelen zoals mephedrone kan de magnesiumreserves in het lichaam uitputten, wat kan leiden tot hartproblemen. Magnesiumsupplementen kunnen dit helpen voorkomen. De aanbevolen dagelijkse dosis magnesium is 330-450 mg, in de vorm van magnesium orotaat of magnesiumcitraat.
- Essentiële vetzuren: 1 g omega-3 vetzuren per dag bij de maaltijd innemen kan het ontstaan van vroege atherosclerose helpen vertragen en heeft een positief effect op het verloop van depressies.
- L-carnitine: Het nemen van 1000 mg L-carnitine een uur voor het nemen van euforische stimulerende middelen en 1000 mg erna kan helpen je hersenen te beschermen tijdens de neurotoxische effecten van drugs.
- Alphaliponzuur: Het nemen van 250 mg alfaliponzuur een uur voor en na drugsgebruik kan het effect van L-carnitine versterken, de antioxidantactiviteit verhogen en helpen vrije radicalen uit het lichaam te verwijderen.
- Vitamine C: Het langdurig innemen van vitamine C kan helpen je immuunsysteem te ondersteunen. Tijdens de eerste twee weken wordt een dosis van 1000 mg per dag aanbevolen, daarna moet de dosis worden verlaagd tot 500 mg per dag voor de volgende vier weken.
- L-tryptofaan en L-tyrosine: Het nemen van L-tyrosine 1000 mg in de ochtend en L-tryptofaan 500-1000 mg in de avond 30 minuten voor de verwachte slaap kan de productie van serotonine en dopamine ondersteunen. Dit moet worden genomen binnen een periode van drie weken, begin niet eerder dan 72 uur na het laatste gebruik van mephedrone.
- Alprazolam: Alprazolam, 0,5 mg, eenmaal daags, voor het slapen gaan, gedurende twee weken kan helpen bij het verminderen van de bijwerkingen die gepaard gaan met hyperactivering van het sympathische deel van het centrale zenuwstelsel. Dit moet alleen worden genomen in de beginperiode, wanneer er niet meer dan vijf dagen zijn verstreken sinds de laatste mephedrone inname. Het is belangrijk om deze medicatie alleen te nemen onder begeleiding van een professional uit de gezondheidszorg.
