A-Pyrrolidinopentiophenon is een synthetisch stimulerend middel dat wordt beschouwd als een analoog van cathinon, het hoofdbestanddeel van de struik Catha edulis. Het wordt steeds populairder onder mensen die psychostimulerende middelen gebruiken. Afhankelijk van de aard van hun terminale amine-, alfa- en arylsubuent produceren ze hun effecten volgens het bekende werkingsmechanisme door heropname van verschillende neurotransmitters. Een farmacologische beoordeling van deze werking werd uitgevoerd door buitenlandse onderzoekers om het metabolisme van deze middelen te bestuderen, het gedrag te analyseren samen met de identificatie van locomotorische activiteit, enz. De toxicologische studie werd echter uitgevoerd in minimale hoeveelheden en werd voornamelijk beperkt tot een retrograde analytische studie van forensische aspecten bij overdoses met а-PVP enzovoort. Recentelijk zijn er in wetenschappelijke tijdschriften veel artikelen verschenen waarin gevallen van acute vergiftiging en fatale gevolgen bij patiënten met een voorgeschiedenis van middelengebruik worden geanalyseerd, wat beschouwd kan worden als een redelijke rechtvaardiging voor de relevantie van deze studie. Het doel van het onderzoek is het bepalen en analyseren van gegevens over acute toxiciteit bij ratten na intragastrische en intraperitoneale toediening van a-pyrrolidinopentiofenon.
Het onderzoek werd uitgevoerd bij 144 mannelijke Wistar ratten met een gewicht van 180-200 g. volgens de GLP-normen. De luchttemperatuur was 20 graden Celsius in alle cellen, de omstandigheden van opsluiting waren hetzelfde. De licht-donkercyclus, met een periodiciteit van 12 uur. De gebruikte stof: A-PVP(poeder, 98,1% zuiverheid) 3 groepen werden geïdentificeerd met 6 subgroepen (A1, A2, A3, A4, A5, A6; B1, B2, B3, B4, B5, B6 en C1, C2, C3, C4, C5, C6) van 8 ratten in elke subgroep volgens dosering. Groep A - de stof werd intraperitoneaal geïnjecteerd. Groep B - de stof werd geïnjecteerd via een maagslang. Groep C (controlegroep) - intacte dieren die equivalente doseringen 0,9% NaCl oplossing toegediend kregen. A-PVP werd opgelost in 0,9% bufferoplossing in de juiste concentraties.
Voor LD50-registratie kregen ratten van groep A de stof intraperitoneaal toegediend in de volgende enkelvoudige doses: 200, 350, 450, 700, 900 en 1200 mg/kg. Ratten van groep B kregen de stof intragastrisch toegediend in de volgende doses 300, 450, 600, 900, 1200 en 1600 mg/kg. Groep C kreeg een 0,9% natriumchlorideoplossing in equivalente doses.
Resultaten en discussie.
Evaluatie van de toxische werking van de onderzochte stof bij proefdieren werd uitgevoerd aan de hand van de klinische presentatie van de intoxicatie en het overlevingspercentage. De resultaten werden bepaald met behulp van de methode van (INITIALS) met LD50 verklaring. Fig.1. Intraperitoneale toediening van de stof. Intragastrische toediening van de stof aan dieren van groep B in doses variërend van 300-450 mg/kg leidde tot de volgende klinische presentatie: gedurende 2 minuten wordt de ademhaling dramatisch frequenter, er wordt actief geborsteld, er wordt geplast, maar niet gepoept, de ratten drinken water. Na 50-80 minuten bewegen de ratten matig rond de omtrek van de locatie, de ademhaling is snel, er wordt gepoept (1 tot 4 keer), er wordt actief geplast, herhaald. Na 120-200 minuten bewegen de ratten langzaam of matig, ze ademen snel, er wordt niet geplast of gepoept. Na 250 minuten beginnen de ratten matig rond de omtrek te bewegen, ze beginnen actief water te drinken en er is sprake van matige grooming. Deze symptomen manifesteerden zich bij ratten uit Groep A die de stof intraperitoneaal toegediend kregen in doses van 200-350 mg/kg met verschillende ernst en duur, maar het begin van de effecten was significant sneller in vergelijking met Groep B. Dus, na injectie bleef de klinische presentatie gedurende 30-40 seconden.Het onderzoek werd uitgevoerd bij 144 mannelijke Wistar ratten met een gewicht van 180-200 g. volgens de GLP-normen. De luchttemperatuur was 20 graden Celsius in alle cellen, de omstandigheden van opsluiting waren hetzelfde. De licht-donkercyclus, met een periodiciteit van 12 uur. De gebruikte stof: A-PVP(poeder, 98,1% zuiverheid) 3 groepen werden geïdentificeerd met 6 subgroepen (A1, A2, A3, A4, A5, A6; B1, B2, B3, B4, B5, B6 en C1, C2, C3, C4, C5, C6) van 8 ratten in elke subgroep volgens dosering. Groep A - de stof werd intraperitoneaal geïnjecteerd. Groep B - de stof werd geïnjecteerd via een maagslang. Groep C (controlegroep) - intacte dieren die equivalente doseringen 0,9% NaCl oplossing toegediend kregen. A-PVP werd opgelost in 0,9% bufferoplossing in de juiste concentraties.
Voor LD50-registratie kregen ratten van groep A de stof intraperitoneaal toegediend in de volgende enkelvoudige doses: 200, 350, 450, 700, 900 en 1200 mg/kg. Ratten van groep B kregen de stof intragastrisch toegediend in de volgende doses 300, 450, 600, 900, 1200 en 1600 mg/kg. Groep C kreeg een 0,9% natriumchlorideoplossing in equivalente doses.
Resultaten en discussie.
Dieren uit groep A(5,6), die 900-1200 mg/kg kregen, raakten na de injectie gedurende 30-80 seconden verdoofd. (Afb. 2-4) Klinische indicaties waren onder andere: tachypneu ademhaling, significant verminderde reflex van de normale positie bij het draaien op de rug. Ptosis en myosis werden geregistreerd. Er was geen defecatie en urineren. Na 10-15 minuten kon het dier niet meer op zijn poten staan, het lag op zijn buik of op zijn zij, de ademhaling was frequent, intermitterend en oppervlakkig.
Toen traden tonische stuiptrekkingen op, die binnen 70-100 seconden overgingen in stuiptrekkingen veroorzaakt door verstikking (klonisch, kortademigheid, cyanose). Binnen 1 minuut trad de dood in. Klinische indicaties van subgroepen B (5 en 6) waren vergelijkbaar met subgroepen A (5 en 6), maar de ernst van de indicatoren was minder en de duur was langer. De dood trad op binnen 40-70 minuten. Organen (hersenen, hart, nieren, lever, milt) werden uit de dode dieren verwijderd voor morfologische studies.
Conclusie:
1. LD50 voor ratten van 180-200 g bij intraperitoneale toediening ≈ 410,8 mg/kg. Voor een mens is deze dosering equivalent (met de juiste allometrische coëfficiënt) ≈ 86,4 mg/kg.
2. LD50 voor ratten met een gewicht van 180-200 g bij intragastrische toediening ≈ 1093,0 mg/kg. Voor een mens is deze dosering equivalent (met geschikte allometrische coëfficiënt) ≈ 262,3 mg/kg.
3. Volgens de resultaten van het uitgevoerde onderzoek moet stof A-Pyrrolidinopentiofenon bij intraveneuze toediening worden ingedeeld in klasse II (zeer gevaarlijk).
Last edited by a moderator:
