Inleiding
Je koopt LSD-25, maar het product heeft vreemde effecten of je twijfelt hieraan. Dan heb je besloten om de samenstelling ervan te achterhalen. Je opent dit artikel en gebruikt het als leidraad voor experimenten. De lijst van manipulaties met het product LSD, nuttige informatie voor thuisproeven en een korte beschrijving van het product staan hieronder.
Isomeren
LSD is een chirale verbinding met twee stereocentra op de koolstofatomen C-5 en C-8, zodat er theoretisch vier verschillende optische isomeren van LSD kunnen bestaan. LSD, ook wel (+)-D-LSD genoemd, heeft de absolute configuratie (5R,8R). De C-5 isomeren van lysergamiden bestaan niet in de natuur en worden niet gevormd tijdens de synthese van d-lyserginezuur. Retrosynthetisch zou het C-5 stereocentrum geanalyseerd kunnen worden als zijnde dezelfde configuratie van de alfakoolstof van het natuurlijk voorkomende aminozuur L-tryptofaan, de voorloper van alle biosynthetische ergolineverbindingen.
LSD en iso-LSD, de twee C-8 isomeren, kunnen echter snel interconverteren in aanwezigheid van basen, omdat het alfa proton zuur is en kan worden gedeprotoneerd en gereprotoneerd. Niet-psychoactieve iso-LSD, dat gevormd is tijdens de synthese, kan gescheiden worden door chromatografie en kan worden geïsomeriseerd tot LSD. Slechts één stereoisomeer (de d-) is psychoactief. Zo heeft racemisch (l/d 50-50 mix) LSD de helft van de potentie van de dextro-vorm. In synthese is het mogelijk om de l-vorm van het lyserginezuur terug te krijgen.
Zuivere zouten van LSD zijn triboluminescent en geven kleine witte lichtflitsen af als ze in het donker worden geschud. LSD is sterk fluorescerend en gloeit blauwachtig wit op onder UV-licht. De blauwe fluorescentie van LSD wordt geel wanneer LSD wordt geoxideerd. Het wordt aanbevolen om het in aluminiumfolie te wikkelen om licht uit te sluiten, het in een luchtdichte verpakking met een droogzak te bewaren en het vervolgens in de vriezer te leggen. De vier mogelijke stereo-isomeren van LSD. Alleen D(R)(+)-LSD is psychoactief.
LSD en iso-LSD, de twee C-8 isomeren, kunnen echter snel interconverteren in aanwezigheid van basen, omdat het alfa proton zuur is en kan worden gedeprotoneerd en gereprotoneerd. Niet-psychoactieve iso-LSD, dat gevormd is tijdens de synthese, kan gescheiden worden door chromatografie en kan worden geïsomeriseerd tot LSD. Slechts één stereoisomeer (de d-) is psychoactief. Zo heeft racemisch (l/d 50-50 mix) LSD de helft van de potentie van de dextro-vorm. In synthese is het mogelijk om de l-vorm van het lyserginezuur terug te krijgen.
Zuivere zouten van LSD zijn triboluminescent en geven kleine witte lichtflitsen af als ze in het donker worden geschud. LSD is sterk fluorescerend en gloeit blauwachtig wit op onder UV-licht. De blauwe fluorescentie van LSD wordt geel wanneer LSD wordt geoxideerd. Het wordt aanbevolen om het in aluminiumfolie te wikkelen om licht uit te sluiten, het in een luchtdichte verpakking met een droogzak te bewaren en het vervolgens in de vriezer te leggen. De vier mogelijke stereo-isomeren van LSD. Alleen D(R)(+)-LSD is psychoactief.
Vormen
LSD is een van de meest gebruikte stemmingsveranderende chemicaliën of psychedelica. Het is een hallucinogeen dat hallucinaties opwekt en stemmings- en gedragsveranderingen veroorzaakt bij de gebruiker. LSD wordt geproduceerd in kristalvorm en vervolgens gemengd met andere inactieve ingrediënten, of verdund als vloeistof voor productie in inneembare vormen. Het is geurloos, kleurloos en heeft een licht bittere smaak.LSD wordt meestal op straat gevonden in verschillende vormen, bijvoorbeeld
- vloeipapier (LSD gedrenkt op vellen absorberend papier met kleurrijke ontwerpen; gesneden in kleine, individuele doseringseenheden) - de meest voorkomende vorm.
- dunne vierkantjes gelatine (meestal ruitjes genoemd).
- tabletvorm (meestal kleine tabletten bekend als Microdots) of capsules.
- vloeistof op suikerklontjes.
- pure vloeibare vorm (misschien extreem krachtig).
- chocolade of andere zoete producten zoals marmelade of snoep.
Sommige mensen inhaleren LSD door de neus (snuiven) of injecteren het in een ader (spuiten). Er is geen manier om te voorspellen hoeveel LSD er in welke vorm dan ook geconsumeerd wordt.
De populairste toevoegingen aan LSD
LSD wordt geproduceerd als witte kristallen HCl-zout met een lichte beige tint. Er is een racemisch mengsel van L-/D-isomeren, die moeten worden gescheiden. LSD wordt geproduceerd als witte kristallen met een lichte beige tint. Een stof is een racemisch mengsel van L-/D-isomeren. Opgelost product met een bekende concentratie wordt geïmpregneerd met papier en er worden LSD-markeringen verkregen. De meest verspreide vervalsing is ketamine, dit komt doordat ketamine een licht visueel hallucinerend effect heeft zoals LSD. LSD kan ook worden vervangen door XX-NBOH, ХХ-NBOMe, fencyclidine (PCP), gabapentine, trimipramine, tryptaminen en bedorven bijproducten zoals lyserginezuur en nutteloze isomeren. Er is een lijst met analyserapporten met beschreven samenstellingen van LSD-producten uit de VS.
Algoritme van de procedures.
1. Ten eerste moet je zorgen voor een eenvoudig experiment met UV-licht.
Van LSD is al minstens sinds de jaren 1950 bekend dat het gloeit onder ultraviolet of zwart licht. Onlangs fotografeerden we onder blacklight verse vloeibare LSD versus zeven jaar oude LSD, en vloeibare LSD versus 25I-NBOMe vlekken op papier. Het primaire licht dat we gebruikten was een Spectroline Model UV-5NF, maar we gebruikten ook twee andere UV-lampen op batterijen. Alle UV-lichtbronnen lieten dezelfde resultaten zien, maar de Spectroline UV-5NF fotografeerde het best. Zelfs de LED UV micro lampen lieten LSD duidelijk fluoresceren, dus het is niet nodig om een dure UV lamp te gebruiken om LSD uit te sluiten. Als iets dat als LSD verkocht wordt niet fluoresceert, dan bevat het geen LSD. Als het wel fluoresceert, kan het van alles zijn en LSD is één mogelijkheid. De zeven jaar oude LSD was volgens de eigenaar erg zwak. Noch de oude LSD, noch de 25I-NBOMe vertoonden een zichtbare reactie op UV-licht, terwijl de verse LSD helder gloeide.
Om te testen op LSD met behulp van een UV-lamp, controleerden we eerst de papieren zelf onder het licht om te bepalen of (en in welke mate) een bepaald onbehandeld papiermonster gloeide. Sommige helderwitte en gekleurde papieren gloeiden alleen al onder UV-licht zo helder, zonder dat er LSD aanwezig was, dat een gloeiende plek moeilijk te herkennen zou zijn geweest. Nadat we hadden gecontroleerd of een papiermonster uit zichzelf helemaal niet gloeide, brachten we een druppel vloeibare LSD (in dit geval LSD in een alcoholoplossing) aan op het papier. Het vlekje LSD fluoresceerde (gloeide) helder onder het UV-licht. We speelden met de UV-lamp en de LSD op verschillende manieren, op een aantal verschillende papieren. De LSD fluoresceerde zowel droog als nat.
Merk op dat LSD wordt vernietigd door UV-licht in aanwezigheid van zuurstof, ook in water of watervrije alcohol (watervrije alcohol absorbeert water heel snel uit de lucht en blijft niet lang watervrij in normale omgevingen). Hoewel een korte blootstelling aan UV een enkel zuurtablet niet wezenlijk zal verzwakken, zal blootstelling aan zonlicht of lange blootstelling aan een UV-lamp de LSD-moleculen vernietigen, waardoor de d-LSD wordt omgezet in lumi-LSD (totaal inactief bij de mens).
Van LSD is al minstens sinds de jaren 1950 bekend dat het gloeit onder ultraviolet of zwart licht. Onlangs fotografeerden we onder blacklight verse vloeibare LSD versus zeven jaar oude LSD, en vloeibare LSD versus 25I-NBOMe vlekken op papier. Het primaire licht dat we gebruikten was een Spectroline Model UV-5NF, maar we gebruikten ook twee andere UV-lampen op batterijen. Alle UV-lichtbronnen lieten dezelfde resultaten zien, maar de Spectroline UV-5NF fotografeerde het best. Zelfs de LED UV micro lampen lieten LSD duidelijk fluoresceren, dus het is niet nodig om een dure UV lamp te gebruiken om LSD uit te sluiten. Als iets dat als LSD verkocht wordt niet fluoresceert, dan bevat het geen LSD. Als het wel fluoresceert, kan het van alles zijn en LSD is één mogelijkheid. De zeven jaar oude LSD was volgens de eigenaar erg zwak. Noch de oude LSD, noch de 25I-NBOMe vertoonden een zichtbare reactie op UV-licht, terwijl de verse LSD helder gloeide.
Om te testen op LSD met behulp van een UV-lamp, controleerden we eerst de papieren zelf onder het licht om te bepalen of (en in welke mate) een bepaald onbehandeld papiermonster gloeide. Sommige helderwitte en gekleurde papieren gloeiden alleen al onder UV-licht zo helder, zonder dat er LSD aanwezig was, dat een gloeiende plek moeilijk te herkennen zou zijn geweest. Nadat we hadden gecontroleerd of een papiermonster uit zichzelf helemaal niet gloeide, brachten we een druppel vloeibare LSD (in dit geval LSD in een alcoholoplossing) aan op het papier. Het vlekje LSD fluoresceerde (gloeide) helder onder het UV-licht. We speelden met de UV-lamp en de LSD op verschillende manieren, op een aantal verschillende papieren. De LSD fluoresceerde zowel droog als nat.
Merk op dat LSD wordt vernietigd door UV-licht in aanwezigheid van zuurstof, ook in water of watervrije alcohol (watervrije alcohol absorbeert water heel snel uit de lucht en blijft niet lang watervrij in normale omgevingen). Hoewel een korte blootstelling aan UV een enkel zuurtablet niet wezenlijk zal verzwakken, zal blootstelling aan zonlicht of lange blootstelling aan een UV-lamp de LSD-moleculen vernietigen, waardoor de d-LSD wordt omgezet in lumi-LSD (totaal inactief bij de mens).
Een druppel LSD op dof wit papier laat zien dat het helder gloeit onder ultraviolet (UV) licht. De LSD gloeit onder zowel kortere (254 nm) als langere golf (365 nm) UV. De lamp is een Spectroline UV-5NF.
Links is helder wit printerpapier te zien, dat uit zichzelf helder opgloeit. Rechts is dof wit papier met een druppel LSD erop. Een ultraviolette lamp wordt gebruikt om te laten zien dat de druppel LSD helder gloeit onder UV-licht, maar even helder is als het onbehandelde helderwitte printerpapier. De LSD gloeit zowel onder UV-licht met een kortere golflengte (254 nm) als onder UV-licht met een langere golflengte (365 nm). De gebruikte lamp is een Spectroline UV-5NF.
Een druppel LSD uit een vers flesje LSD (boven) vergeleken met een druppel LSD uit een zeven jaar oud flesje LSD (onder) waarvan de eigenaar zei dat het "erg zwak" was. Er was geen duidelijke UV-respons zichtbaar van de oude LSD-spot.
Links een druppel LSD-vloeistof met ongeveer 50 microgram per druppel; rechts een druppel 25I-NBOMe met ongeveer 100 microgram (getoond onder normaal gloeilicht). Beide druppels werden op dof wit papier gedropt en vervolgens gefotografeerd onder normaal gloeilicht. Een stukje helder wit papier is te zien onder de linkerrand van het matte witte papier.
Links een druppel LSD-vloeistof met ongeveer 50 microgram per druppel; rechts een druppel lab-gecontroleerd 25I-NBOMe met ongeveer 100 microgram. Beide druppels werden op mat wit papier gedruppeld en vervolgens bekeken met een handheld UV-lamp. De LSD-spot reageerde sterk op zowel korter (254 nm) als langer (365 nm) uv-licht. Helder wit papier is te zien gloeien van het UV-licht onder de linkerrand van het matte witte papier. De druppel 25I-NBOMe gloeide niet.
2. In tweede instantie kun je de resultaten van de eerste test goedkeuren en mengsels controleren met behulp van Ehrlich en Hofmann testreagens. Deze test geeft kleurreacties voor LSD en sommige bijmengingen. In de onderstaande link vind je de handleiding, uitleg, video en foto's van het experiment.
Als je geen LSD hebt gevonden of de veelvoorkomende Ketamine in je LSD-product wilt controleren, kun je een test doen met Liebermann- en Mandelin-testreagentia. Liebermann reagens geeft gele kleur, Mandelin geeft oranje kleur met Ketamine. Alle reagentia kun je zelf maken met behulp van de handleiding "Synthese van materialen voor het testen van PAS".
3. Na de mogelijke identificatie van de aanwezigheid van LSD is de volgende stap in de analyse het gebruik van dunnelaagchromatografie (TLC). Dit wordt gedaan omdat het, hoewel het niet kan worden gebruikt om de identiteit van LSD aan te tonen, kan worden gebruikt als een snelle, kosteneffectieve methode om de monsters te elimineren die een positieve kleurreactie gaven in de vermoedelijke tests, maar die deze drug niet bevatten. Deze zullen zeldzamer zijn als blotterzuren worden vermoed, maar kunnen vaker voorkomen als er andere substraten zijn gebruikt als drager voor de LSD zelf. De extracten worden bereid zoals hieronder beschreven.
Omdat de drug geïmpregneerd is op een papieren substraat, moet het materiaal geëxtraheerd worden voor de analyse. Om dit te doen voor presumptieve testen of kwalitatieve analyse, kan de extractie eenvoudig worden bereikt door het testmonster gedurende 30 seconden te mengen met voldoende methanol om een monsterconcentratie van 1 mg LSD/ml te bereiken. Er is ook gemeld dat een mengsel van methanol en water (1:1) de LSD efficiënter extraheert. Er moet aan worden herinnerd dat vast materiaal uit het extract moet worden verwijderd voordat chromatografische analyses worden uitgevoerd. Dit kan gedaan worden door te centrifugeren of door het extract door een 5 µm filter of een papieren filter te halen. De oplossing is verdampt. Het residu moet dan gereconstitueerd worden in een bekend volume oplosmiddel.
Er worden geactiveerde silicagelplaten met een fluorescerende kleurstof (die fluoresceert bij 254 nm) gebruikt. De te testen materialen plus positieve en negatieve controles worden op de plaat gespot en de chromatogrammen worden op de normale manier ontwikkeld. De oplosmiddelsystemen die gebruikt kunnen worden zijn onder andere systeem A - chloroform/methanol (9:1, volume) en systeem B - chloroform/aceton (1:4, volume). Na de ontwikkeling van het chromatogram worden de platen uit de chromatografietank gehaald, de oplosmiddelfronten gemarkeerd, de platen aan de lucht gedroogd en onder UV-licht met een korte (254 nm) en lange (360 nm) golflengte geobserveerd. Onder de eerste lichtomstandigheden verschijnt LSD als een donkere vlek op een lichte achtergrond, terwijl het onder de tweede lichtomstandigheden verschijnt als een heldere vlek op een donkere achtergrond. Het chromatogram moet dan ontwikkeld worden met Ehrlich's reagens, waarmee indoolalkaloïden, waaronder LSD, reageren om een paars product te geven. Als een product dezelfde resultaten (vertragingsfactor, R f, en kleurreactie) geeft als LSD onder alle beschreven omstandigheden. Als de materialen echter niet onder alle omstandigheden dezelfde fysisch-chemische reacties geven als LSD, dan is er een uitsluiting bereikt.
3. Na de mogelijke identificatie van de aanwezigheid van LSD is de volgende stap in de analyse het gebruik van dunnelaagchromatografie (TLC). Dit wordt gedaan omdat het, hoewel het niet kan worden gebruikt om de identiteit van LSD aan te tonen, kan worden gebruikt als een snelle, kosteneffectieve methode om de monsters te elimineren die een positieve kleurreactie gaven in de vermoedelijke tests, maar die deze drug niet bevatten. Deze zullen zeldzamer zijn als blotterzuren worden vermoed, maar kunnen vaker voorkomen als er andere substraten zijn gebruikt als drager voor de LSD zelf. De extracten worden bereid zoals hieronder beschreven.
Omdat de drug geïmpregneerd is op een papieren substraat, moet het materiaal geëxtraheerd worden voor de analyse. Om dit te doen voor presumptieve testen of kwalitatieve analyse, kan de extractie eenvoudig worden bereikt door het testmonster gedurende 30 seconden te mengen met voldoende methanol om een monsterconcentratie van 1 mg LSD/ml te bereiken. Er is ook gemeld dat een mengsel van methanol en water (1:1) de LSD efficiënter extraheert. Er moet aan worden herinnerd dat vast materiaal uit het extract moet worden verwijderd voordat chromatografische analyses worden uitgevoerd. Dit kan gedaan worden door te centrifugeren of door het extract door een 5 µm filter of een papieren filter te halen. De oplossing is verdampt. Het residu moet dan gereconstitueerd worden in een bekend volume oplosmiddel.
Er worden geactiveerde silicagelplaten met een fluorescerende kleurstof (die fluoresceert bij 254 nm) gebruikt. De te testen materialen plus positieve en negatieve controles worden op de plaat gespot en de chromatogrammen worden op de normale manier ontwikkeld. De oplosmiddelsystemen die gebruikt kunnen worden zijn onder andere systeem A - chloroform/methanol (9:1, volume) en systeem B - chloroform/aceton (1:4, volume). Na de ontwikkeling van het chromatogram worden de platen uit de chromatografietank gehaald, de oplosmiddelfronten gemarkeerd, de platen aan de lucht gedroogd en onder UV-licht met een korte (254 nm) en lange (360 nm) golflengte geobserveerd. Onder de eerste lichtomstandigheden verschijnt LSD als een donkere vlek op een lichte achtergrond, terwijl het onder de tweede lichtomstandigheden verschijnt als een heldere vlek op een donkere achtergrond. Het chromatogram moet dan ontwikkeld worden met Ehrlich's reagens, waarmee indoolalkaloïden, waaronder LSD, reageren om een paars product te geven. Als een product dezelfde resultaten (vertragingsfactor, R f, en kleurreactie) geeft als LSD onder alle beschreven omstandigheden. Als de materialen echter niet onder alle omstandigheden dezelfde fysisch-chemische reacties geven als LSD, dan is er een uitsluiting bereikt.
Conclusie
Met deze handleiding kun je LSD in een product identificeren, verontreinigende stoffen bepalen en resultaten goedkeuren met verschillende methoden zoals UV, TLC en verschillende kleurproeven. De beste manieren om de samenstelling van LSD te bepalen zijn GC-MS of LC-MS analyse.
Last edited: