Een deel hiervan is waar. Een deel heb ik verzonnen. Maar aan het eind kom ik eindelijk ter zake.
In de tijd van de koude oorlog gaven de Russen de Amerikaanse ambassade in Moskou een teken van (wat dan ook). Het was een houtsnijwerk ter grootte van een halve muur, gemaakt van een soort duur hout. De veiligheidschef van de ambassade liet het grondig controleren op insecten, maar het was schoon. Maar omdat er echt geen plek was om het op te hangen en iedereen het lelijk en stom vond, stopte het ambassadepersoneel het in de kelder.
Een paar maanden later kwam er een belangrijke Russische man naar de ambassade voor een of andere conferentie. Het zou een geheime bijeenkomst zijn tussen de VS en Rusland over een of andere niet-publieke overeenkomst. Er waren veel van deze geheime overeenkomsten en afspraken die waarschijnlijk WO III hebben voorkomen, maar ze moesten geheim blijven omdat de politiek voor beide partijen thuis niet goed uitkwam.
Voorafgaand aan de ontmoeting, toen hij incheckte bij de veiligheidschef van de ambassade, vertelde de belangrijke Russische man dat hij benieuwd was naar de manier waarop de Amerikanen besloten het blijvende symbool van (wat dan ook) te tonen. Zodra hij kon, lichtte de beveiligingschef de uitvoerend assistent van de ambassadeur in, die onmiddellijk het beeldhouwwerk uit de kelder liet halen. Ze ruimden het op en het hoofd van de beveiliging controleerde voor de zekerheid nog een keer het apparaat. Het kostte verschillende mannen moeite om het ding naar boven te krijgen. Wat een leuke bijkomstigheid was, was dat de uitvoerend assistent van de ambassadeur ervoor zorgde dat het in de geheime vergaderruimte kwam, recht tegenover het raam waar de belangrijke Rus altijd naast zat. Hij vond het daar fijn omdat hij het raam open kon zetten als het te benauwd werd in de kamer.
De belangrijke Russische man was erg tevreden over hoe de Amerikanen het houten gedrocht hadden gemonteerd. Hij merkte op dat het bijzonder passend was dat ze een geheime vergaderzaal hadden gekozen; een gedurfd bewijs van de hoop dat hun twee naties op een dag geen geheimen meer zouden hebben.
Ze hielden de geheime vergadering. Het leven ging verder. De jaren gingen voorbij. De muur viel en er gingen nog meer jaren voorbij.
In mei 2000 werd de gloednieuwe Amerikaanse ambassade in Moskou met veel tamtam geopend en de inmiddels gepensioneerde veiligheidschef was uit de VS overgevlogen om de opening bij te wonen. De ceremonie was afgelopen en de gepensioneerde veiligheidschef liep terug naar zijn hotel, toen er een gezicht op hem afkwam dat hij kende. Het was de belangrijke Russische man, veel ouder natuurlijk. De belangrijke Rus stak zijn hand uit en nodigde de veiligheidschef uit voor een kop koffie.
Terwijl ze in het café van hun koffie zaten te drinken, hadden ze niet echt iets om over te praten, totdat de belangrijke Russische man een stuk papier tevoorschijn haalde en op tafel openvouwde. Het was een tekening, een soort vereenvoudigd schema.
De belangrijke Russische man gaf een brede, krachtige glimlach die zijn slechte gebit blootlegde. Hij wilde de Amerikanen deze tekening al meer dan 25 jaar laten zien.
De belangrijke Russische man herinnerde zich het houtsnijwerk van al die jaren geleden. Het was zo'n gek idee en zo'n afschuwelijk lelijk houtsnijwerk; hij en zijn team konden niet geloven dat ze de Amerikanen zover hadden gekregen om het in de geheime vergaderruimte te monteren, en precies waar ze het wilden hebben: met het gezicht naar het raam.
Toen de belangrijke Russische man zag dat de gepensioneerde veiligheidschef er genoeg van had, wees hij op het vereenvoudigde schema en legde het uit.
De pupillen van de Russische Beer in het midden van het beeldhouwwerk waren niet massief. Ze waren hol, als een trommel. Ze waren elk bedekt met een speciaal behandelde strook membraan uit de buitenste laag van het hart van een hert; erg dun uitgerekt en eenmaal behandeld erg stijf. Onder dit vlies zaten verschillende pianosnaren die speciaal waren gemaakt om hun trilling aan te passen.
Nu glimlachte en knikte de gepensioneerde veiligheidschef. Hij kon zien waar dit naartoe ging en hij hield ervan om de "onthullingen" van vroeger te horen.
Het diagram toonde de Paralleled Beam, (Non-Contact), Doppler Vibrometry Laser en een kleine versterker die de trillingen vertaalde in elektrische stroom die de magneten van de luidsprekers aandreef waarvan de output werd opgenomen.
De Russen hadden het opgesteld in het flatgebouw een straat verderop, met lasers gericht op de ogen van de beer. De apparatuur was iets hoger geplaatst dan het beeldhouwwerk, omdat de neerwaartse hoek ervoor zorgde dat de breking van de lasers die het raam raakten niet merkbaar was van binnenuit.
Vanaf het moment dat het beeld in de muur werd gemonteerd totdat de ambassade werd ontmanteld, konden de Russen meeluisteren met elke vergadering die werd gehouden in de geheime vergaderzaal van de Amerikaanse ambassade. In het begin konden de Russen 70-80% van wat er gezegd werd verstaan. Tegen het einde, ondanks aanzienlijke verbeteringen in de gebruikte technologie, werd de aantasting van de ogen van de Russische Beer te veel.
Als je nog steeds aan het lezen bent, ben ik semi-verbaasd.
Het punt van het verhaal is dat als ze je maar graag genoeg willen afluisteren, ze wel een manier vinden. Ik denk dat het meer met OpSec te maken heeft. Als je ze geen reden geeft om te kijken, zullen ze dat waarschijnlijk ook niet doen en ben je effectief verborgen in een hoop lawaai waar ze geen reden voor hebben om in te graven. Ik vraag me soms af of alleen al het gebruik van bepaalde tools argwaan wekt? Maar ik gebruik ze nog steeds.
Of we verhuizen naar een klein land zonder uitlevering en betalen een hoop smeergeld. Dat zou waarschijnlijk ook werken.
