In de nieuwe eeuw werden verdere pogingen gedaan op staatsniveau om de verspreiding van opiaatverslaving in Europese landen te beperken, vooral in Engeland, waar het als een sociaal kwaad werd erkend.
In 1893 riep de regering van William Gladstone, van wie gezegd werd dat hij zelf geen belangrijke toespraken in het openbaar hield zonder eerst een dosis te hebben genomen, een Koninklijke Onderzoekscommissie bijeen om het gebruik van opium te onderzoeken.
Twee jaar later presenteerde deze een rapport dat, zoals journalisten wrang opmerkten, concludeerde dat "de productie van opium in India niet verboden kan worden, zelfs als het wenselijk zou zijn" - maar het is ongewenst. Maar de wind van het publieke sentiment in Europa was al veranderd.
Dit werd ook gerealiseerd aan de andere kant van de wereld, in China. In 1905 nam het Qing-rijk, dat zijn laatste dagen beleefde, een tienjarenprogramma aan voor een gefaseerd opiumverbod, dat werd voltooid na de val van de monarchie in 1911.
In 1893 riep de regering van William Gladstone, van wie gezegd werd dat hij zelf geen belangrijke toespraken in het openbaar hield zonder eerst een dosis te hebben genomen, een Koninklijke Onderzoekscommissie bijeen om het gebruik van opium te onderzoeken.
Twee jaar later presenteerde deze een rapport dat, zoals journalisten wrang opmerkten, concludeerde dat "de productie van opium in India niet verboden kan worden, zelfs als het wenselijk zou zijn" - maar het is ongewenst. Maar de wind van het publieke sentiment in Europa was al veranderd.
Dit werd ook gerealiseerd aan de andere kant van de wereld, in China. In 1905 nam het Qing-rijk, dat zijn laatste dagen beleefde, een tienjarenprogramma aan voor een gefaseerd opiumverbod, dat werd voltooid na de val van de monarchie in 1911.
In 1907 legde de onderkoning van India, Lord Minto, een historische verklaring af: "Ik geef toe dat de volledige last van de gevolgen wanneer opium verboden wordt, zal vallen op degenen die het met mate gebruiken ... maar de hele beschaafde wereld heeft zeker een afkeer van de corrumperende effecten van overmatig gebruik".
Ondertussen begon de wereld een gecoördineerd standpunt in te nemen tegen opiaten.De ideoloog van de opiaatverbodsbeweging was Charles Henry Brent, hoofd van de Episcopale Kerk van de Filippijnen, toen onder Amerikaans bestuur.
Op zijn initiatief en met de steun van de Amerikaanse president Theodore Roosevelt kwam in 1909 een internationale commissie samen in Shanghai om het opiumprobleem op te lossen. De commissie werd bijgewoond door 13 staten - Groot-Brittannië, de Verenigde Staten, China, Frankrijk, Rusland, Perzië, Duitsland, Oostenrijk-Hongarije, Italië, Nederland, Portugal, Siam en Japan.
Het werk van de commissie leidde drie jaar later tot het bijeenroepen van een representatieve conferentie in Den Haag, waar de Internationale Opium Conventie werd opgesteld en ondertekend. Dit document verplichtte de ondertekenaars om het verkeer van drugs - morfine, cocaïne en hun derivaten - te controleren.
De Conventie was de eerste supranationale overeenkomst gericht op het bestrijden van drugsverslaving. Al in het volgende jaar, 1913, stopte Bayer met de vrije verkoop van heroïne. Een nieuw tijdperk in de geschiedenis van drugs brak aan.
Roosevelts "Grote Anti-Drugs Stok"
Aan het begin van de vorige eeuw werden de Verenigde Staten de leider van de wereldwijde anti-drugsbeweging. Tegen die tijd was het land de grootste markt voor opium en zijn derivaten buiten Azië geworden. Enerzijds waren er de Chinese koelies die in het midden van de 19e eeuw actief naar de Verenigde Staten migreerden. Anderzijds droeg de binnenlandse nuchterheidsbeweging, die tegen het einde van de eeuw een grote omvang bereikte, bij.
In 1893 hadden zes staten de productie en verkoop van alcohol al verboden, waardoor Amerikanen op zoek gingen naar een goedkoop alternatief voor alcohol. Net als eerder in Engeland leidde dit tot een snelle stijging in de populariteit van opiaten, vooral het roken van opium.
Rookhuizen werden bezocht door mensen van alle sociale klassen en leeftijden, zowel mannen als vrouwen.
Aan het begin van de vorige eeuw werden de Verenigde Staten de leider van de wereldwijde anti-drugsbeweging. Tegen die tijd was het land de grootste markt voor opium en zijn derivaten buiten Azië geworden. Enerzijds waren er de Chinese koelies die in het midden van de 19e eeuw actief naar de Verenigde Staten migreerden. Anderzijds droeg de binnenlandse nuchterheidsbeweging, die tegen het einde van de eeuw een grote omvang bereikte, bij.
In 1893 hadden zes staten de productie en verkoop van alcohol al verboden, waardoor Amerikanen op zoek gingen naar een goedkoop alternatief voor alcohol. Net als eerder in Engeland leidde dit tot een snelle stijging in de populariteit van opiaten, vooral het roken van opium.
Rookhuizen werden bezocht door mensen van alle sociale klassen en leeftijden, zowel mannen als vrouwen.
In 1901, na de moord op president William McKinley, werd het nieuwe staatshoofd Theodore Roosevelt, een fervent voorstander van een gezonde levensstijl. Hij was ook een voorstander van het uitbreiden van de Amerikaanse invloed over de hele wereld, vooral in Latijns-Amerika en Oost-Azië (de "big stick policy").
Roosevelt hoopte de invloed van de VS te vergroten, onder andere ten koste van het Britse Rijk, waarvan het koloniale beleid tegen die tijd sterk verbonden was met opium. In 1906 nam de VS de "Pure Food and Drug Act" aan, die vereiste dat alle medicijnen die in het land werden verkocht van een etiket werden voorzien. En in 1909 werd met de steun van Roosevelt een internationale commissie voor opium bijeengeroepen in Shanghai. Tegelijkertijd werd de import ervan in de VS verboden.
Twee jaar na de Haagse Opiumconferentie van 1912, waar de deelnemende landen - Duitsland, de Verenigde Staten, Frankrijk, Groot-Brittannië, China, Rusland, Japan, Italië, Perzië, Nederland, Portugal en Siam - overeenkwamen om de circulatie van drugs (morfine, cocaïne en hun derivaten) te controleren, ontwikkelden en keurden de staten een document goed dat een grote invloed had op het wereldwijde drugsbeleid in het algemeen en op opium en zijn preparaten in het bijzonder.
Roosevelt hoopte de invloed van de VS te vergroten, onder andere ten koste van het Britse Rijk, waarvan het koloniale beleid tegen die tijd sterk verbonden was met opium. In 1906 nam de VS de "Pure Food and Drug Act" aan, die vereiste dat alle medicijnen die in het land werden verkocht van een etiket werden voorzien. En in 1909 werd met de steun van Roosevelt een internationale commissie voor opium bijeengeroepen in Shanghai. Tegelijkertijd werd de import ervan in de VS verboden.
Twee jaar na de Haagse Opiumconferentie van 1912, waar de deelnemende landen - Duitsland, de Verenigde Staten, Frankrijk, Groot-Brittannië, China, Rusland, Japan, Italië, Perzië, Nederland, Portugal en Siam - overeenkwamen om de circulatie van drugs (morfine, cocaïne en hun derivaten) te controleren, ontwikkelden en keurden de staten een document goed dat een grote invloed had op het wereldwijde drugsbeleid in het algemeen en op opium en zijn preparaten in het bijzonder.
De zogenaamde Harrison Narcotics Tax Act (1914, genoemd naar de initiatiefnemer, congreslid Francis Burton Harrison) startte een volledig verbod op de verkoop van opiaten. Het deed dit niet direct, zoals men drugs probeerde tegen te gaan, eerst in China en daarna in Engeland.
Het stelde alleen registratie verplicht voor "alle personen die opium of cocabladeren en hun zouten, derivaten of preparaten produceren, importeren, vervaardigen, mengen, op de markt brengen, leveren, verkopen, afleveren of anderszins distribueren, ook voor andere doeleinden". Dit was nodig om een speciale belasting te kunnen heffen op alle verkopen van verdovende middelen.
Hoewel de Harrison Act formeel alleen de belasting op geneesmiddelen regelde, werd in de praktijk de beschikbaarheid van opiaten en cocaïne voor niet-medische recreatieve doeleinden drastisch beperkt. Dit leidde enerzijds tot het ontstaan van een grijze en vervolgens zwarte markt voor opium en heroïne, de opkomst van de drugsmaffia en anderzijds tot een toename van de criminaliteit onder de drugsverslaafde armen.
Het stelde alleen registratie verplicht voor "alle personen die opium of cocabladeren en hun zouten, derivaten of preparaten produceren, importeren, vervaardigen, mengen, op de markt brengen, leveren, verkopen, afleveren of anderszins distribueren, ook voor andere doeleinden". Dit was nodig om een speciale belasting te kunnen heffen op alle verkopen van verdovende middelen.
Hoewel de Harrison Act formeel alleen de belasting op geneesmiddelen regelde, werd in de praktijk de beschikbaarheid van opiaten en cocaïne voor niet-medische recreatieve doeleinden drastisch beperkt. Dit leidde enerzijds tot het ontstaan van een grijze en vervolgens zwarte markt voor opium en heroïne, de opkomst van de drugsmaffia en anderzijds tot een toename van de criminaliteit onder de drugsverslaafde armen.
De armen, die de veel duurdere drugs consumeerden, bevonden zich in een bijzonder moeilijke situatie.
Terwijl vroeger bijna elke schooier die verslaafd was aan laudanum of opiumpillen het zich kon veroorloven om ze bij de drogist te kopen, begonnen velen van hen nu vuilnisbelten en vuilnisbelten af te struinen, waar ze allerlei schroot verzamelden en stalen om het vervolgens te verkopen.
Zo ontstond in Engelstalige landen een minachtende bijnaam voor drugsverslaafden - junkie (van junk "scrap metal","junk"). Opiaten werden geassocieerd met gemarginaliseerde mensen en criminelen; in feite begon het publieke bewustzijn mensen die ervan afhankelijk waren te ontmenselijken.
In 1919 werd in de Verenigde Staten een totaal verbod op de verkoop van heroïne zonder medische indicatie ingevoerd. Vijf jaar later werd al het gebruik van heroïne in de Verenigde Staten verboden.
Terwijl vroeger bijna elke schooier die verslaafd was aan laudanum of opiumpillen het zich kon veroorloven om ze bij de drogist te kopen, begonnen velen van hen nu vuilnisbelten en vuilnisbelten af te struinen, waar ze allerlei schroot verzamelden en stalen om het vervolgens te verkopen.
Zo ontstond in Engelstalige landen een minachtende bijnaam voor drugsverslaafden - junkie (van junk "scrap metal","junk"). Opiaten werden geassocieerd met gemarginaliseerde mensen en criminelen; in feite begon het publieke bewustzijn mensen die ervan afhankelijk waren te ontmenselijken.
In 1919 werd in de Verenigde Staten een totaal verbod op de verkoop van heroïne zonder medische indicatie ingevoerd. Vijf jaar later werd al het gebruik van heroïne in de Verenigde Staten verboden.
Bijlage bekijken RZV0AbfQvL.jpg
Alleen China was toen in staat om een vergelijkbaar succes te laten zien in de campagne tegen opiaten. Het is waar dat de methoden die daar werden gebruikt heel anders waren. Zoals reeds vermeld, keurde het land in 1905 een tienjarig staatsprogramma tegen opium goed. Tegen die tijd rookte 27 procent van de volwassen bevolking in het Hemelse Rijk dope. Het land consumeerde 39.000 ton opium per jaar, terwijl de wereldproductie 41.000 ton bedroeg.
Om het probleem op te lossen, voerde de Chinese overheid verplichte registratie in van alle rokers, die een speciale vergunning moesten hebben om opium te mogen kopen. Anti-drugs NGO's kregen politiebevoegdheden.
Een golf van rechtszaken tegen drugshandelaren overspoelde het land. Boeren die papaver verbouwden werden nog harder aangepakt. Hun land werd in beslag genomen, hun bezittingen vernietigd, ze werden publiekelijk vernederd, gemarteld en geëxecuteerd.
Deze maatregelen hadden gevolgen: tegen 1915 werd de rechtstreekse invoer van Bengaalse opium in China (maar niet in Hong Kong) stopgezet en werden de meeste provincies vrij verklaard van de productie van de drug. Maar het effect was tijdelijk: de actieve campagne tegen het drankje kwam in een tijd van binnenlandse onrust - de val van het Qing Keizerrijk en de burgeroorlog.
De keizerlijke generaals, republikeinen en later communisten die eraan deelnamen, schuwden het niet om hun strijd te financieren ten koste van de drugshandel.
Dit werd al duidelijk in 1916, toen de onrust uitbrak na de dood van de zelfbenoemde keizer, generaal Yuan Shikai. Tegen de achtergrond van toenemende onrust was er een nieuwe stijging in opiumgebruik.
Hoewel volgens de Haagse Conventie in 1915 aan de voorwaarden moest zijn voldaan, hadden op dat moment alleen de Verenigde Staten, China en Nederland, evenals Noorwegen en Honduras dat gedaan.
Om het probleem op te lossen, voerde de Chinese overheid verplichte registratie in van alle rokers, die een speciale vergunning moesten hebben om opium te mogen kopen. Anti-drugs NGO's kregen politiebevoegdheden.
Een golf van rechtszaken tegen drugshandelaren overspoelde het land. Boeren die papaver verbouwden werden nog harder aangepakt. Hun land werd in beslag genomen, hun bezittingen vernietigd, ze werden publiekelijk vernederd, gemarteld en geëxecuteerd.
Deze maatregelen hadden gevolgen: tegen 1915 werd de rechtstreekse invoer van Bengaalse opium in China (maar niet in Hong Kong) stopgezet en werden de meeste provincies vrij verklaard van de productie van de drug. Maar het effect was tijdelijk: de actieve campagne tegen het drankje kwam in een tijd van binnenlandse onrust - de val van het Qing Keizerrijk en de burgeroorlog.
De keizerlijke generaals, republikeinen en later communisten die eraan deelnamen, schuwden het niet om hun strijd te financieren ten koste van de drugshandel.
Dit werd al duidelijk in 1916, toen de onrust uitbrak na de dood van de zelfbenoemde keizer, generaal Yuan Shikai. Tegen de achtergrond van toenemende onrust was er een nieuwe stijging in opiumgebruik.
Hoewel volgens de Haagse Conventie in 1915 aan de voorwaarden moest zijn voldaan, hadden op dat moment alleen de Verenigde Staten, China en Nederland, evenals Noorwegen en Honduras dat gedaan.
De opium van oorlog en revolutie
De andere partijen bij de conventie hielden zich op dat moment niet bezig met drugsbestrijding. Op 28 juli 1914 begon de Eerste Wereldoorlog. En opiaten namen er een zeer actieve rol in. Naast morfine, dat nog steeds veel gebruikt werd in veldchirurgie en een populair ontspanningsmiddel bleef onder soldaten, werd heroïne tijdens de oorlog ook gebruikt voor dezelfde doeleinden. Cocaïne werd daarentegen op grote schaal gebruikt aan het front om het moreel en de gevechtsvaardigheden op te vijzelen.
En op zo'n grote schaal dat in mei 1916 een streng verbod op de "witte fee" werd opgelegd aan Britse troepen. Het leger van de keizer kende dergelijke beperkingen niet.Tienduizenden soldaten en officieren bleven zelfs na de oorlog systematisch cocaïne gebruiken.
Bijvoorbeeld Hermann Goering, een toekomstige hogepriester van de Nazi's, die tijdens WO I één van de beste gevechtspiloten van het Reich was. Net als veel van zijn strijdmakkers vertrok hij voor gevechtsmissies nadat hij grondig was ingepoederd met wit poeder. Na de oorlog stapte Göring over van cocaïne op morfine, waaraan hij verslaafd was geraakt door zijn verwonding tijdens de "Beer Putsch" in 1923.
De andere partijen bij de conventie hielden zich op dat moment niet bezig met drugsbestrijding. Op 28 juli 1914 begon de Eerste Wereldoorlog. En opiaten namen er een zeer actieve rol in. Naast morfine, dat nog steeds veel gebruikt werd in veldchirurgie en een populair ontspanningsmiddel bleef onder soldaten, werd heroïne tijdens de oorlog ook gebruikt voor dezelfde doeleinden. Cocaïne werd daarentegen op grote schaal gebruikt aan het front om het moreel en de gevechtsvaardigheden op te vijzelen.
En op zo'n grote schaal dat in mei 1916 een streng verbod op de "witte fee" werd opgelegd aan Britse troepen. Het leger van de keizer kende dergelijke beperkingen niet.Tienduizenden soldaten en officieren bleven zelfs na de oorlog systematisch cocaïne gebruiken.
Bijvoorbeeld Hermann Goering, een toekomstige hogepriester van de Nazi's, die tijdens WO I één van de beste gevechtspiloten van het Reich was. Net als veel van zijn strijdmakkers vertrok hij voor gevechtsmissies nadat hij grondig was ingepoederd met wit poeder. Na de oorlog stapte Göring over van cocaïne op morfine, waaraan hij verslaafd was geraakt door zijn verwonding tijdens de "Beer Putsch" in 1923.
Ambtenaren ter plaatse zaten in een impasse - moesten ze de teelt toestaan of verbieden?
De Chinese regering was tegen de papaverteelt in Rusland. De bureaucraten van Petrograd kwamen op een eenvoudige manier uit de situatie: ze schoven de verantwoordelijkheid door naar hun collega's in het Verre Oosten. Die namen op hun beurt hun toevlucht tot een tactiek die zich had bewezen tijdens de Jekhaetoe-opstand en begonnen de Chinezen met geweld het land uit te zetten. De papaveroogst werd vernietigd. Door alle laksheid van de tsaristische "efficiënte managers" werd de productie van de medicinale grondstoffen die nodig waren voor het front pas in 1916 opgestart.
Onmiddellijk na het uitbreken van de oorlog werd in het keizerrijk de drooglegging ingevoerd, wat alleen maar kon bijdragen tot de verspreiding van opiaatverslaving, zowel in het leger als in het hele land. Het verdwijnen van Duitse drugs uit de vrije verkoop en de ongecoördineerde acties van de keizerlijke opperhoofden hielpen echter de wijdverspreide verspreiding van drugs in de eerste jaren van de oorlog te voorkomen.
De epidemie begon pas na de Februarirevolutie, toen aan de ene kant de autoriteiten veel van hun vermogen verloren om de orde te handhaven en aan de andere kant de desertie van de fronten in drommen begon.
De Chinese regering was tegen de papaverteelt in Rusland. De bureaucraten van Petrograd kwamen op een eenvoudige manier uit de situatie: ze schoven de verantwoordelijkheid door naar hun collega's in het Verre Oosten. Die namen op hun beurt hun toevlucht tot een tactiek die zich had bewezen tijdens de Jekhaetoe-opstand en begonnen de Chinezen met geweld het land uit te zetten. De papaveroogst werd vernietigd. Door alle laksheid van de tsaristische "efficiënte managers" werd de productie van de medicinale grondstoffen die nodig waren voor het front pas in 1916 opgestart.
Onmiddellijk na het uitbreken van de oorlog werd in het keizerrijk de drooglegging ingevoerd, wat alleen maar kon bijdragen tot de verspreiding van opiaatverslaving, zowel in het leger als in het hele land. Het verdwijnen van Duitse drugs uit de vrije verkoop en de ongecoördineerde acties van de keizerlijke opperhoofden hielpen echter de wijdverspreide verspreiding van drugs in de eerste jaren van de oorlog te voorkomen.
De epidemie begon pas na de Februarirevolutie, toen aan de ene kant de autoriteiten veel van hun vermogen verloren om de orde te handhaven en aan de andere kant de desertie van de fronten in drommen begon.
Lees ook onze publicaties in de serie "De wereld van opiaten
De wereldgeschiedenis van opium deel I
De wereldgeschiedenis van opium deel II
De wereldgeschiedenis van opium deel III
Over de grootste legale leverancier van opioïden
Koning van fentanyl
Chemische wapens fentanyl deel II
Chemische wapens fentanyl deel I
Last edited by a moderator: