Psychedelica kennen alduizenden jareneen lange gebruiksgeschiedenis als heilige en ceremoniële plantmedicijnen . Tijdens de culturele revolutie van de jaren 1960 in de Verenigde Staten werden ze populair bij voorstanders van bewustzijnsverruiming die ze gebruikten om ongewone bewustzijnstoestanden te bereiken . In de jaren 1970 verklaarde de regering-Nixon psychedelica echter illegaal, wat leidde tot een terugslag.
Tegenwoordig trekken psychedelica weer de aandacht van onderzoekers die nieuw bewijs vinden voor hun potentieel bij de behandeling van psychische aandoeningen. Dankzij dit onderzoek komen psychedelica langzaam uit hun schuilplaats en krijgen ze serieuze belangstelling als effectieve behandelingen die de toename van geestesziekten kunnen overwinnen.
Financiering voor onderzoek en pogingen om psychedelica te legaliseren groeit in de Verenigde Staten. Alleen al in januari van dit jaar implementeerden zeven staten nieuwe wetgeving met betrekking tot psychedelica, variërend van decriminalisering tot gecontroleerd gebruik door volwassenen en als onderdeel van psychiatrische behandelingen.
Overzee vond een historische gebeurtenis plaats in Australië, het land dat als eerste psilocybine (psychedelische paddenstoelen) en MDMA legaliseerde als drugs voorgeschreven door psychiaters. De Verenigde Staten zouden dit voorbeeld kunnen volgen: de FDA overweegt momenteel om MDMA in de nabije toekomstgoed te keuren voor therapie .
Deze belangrijke verandering in het drugsbeleid komt te midden van een crisis in de geestelijke gezondheid in de V.S., waar traditionele behandelingen ineffectief zijn geworden. Volgens het grootste rapport van de Wereldgezondheidsorganisatie worden de huidige interventiemethoden "ontoereikend en inadequaat" genoemd. Het gebruik van psychoactieve paddenstoelen voor de behandeling van hardnekkige geestelijke ziekten betekent een belangrijke ommekeer, die duidt op een uitputting van de huidige benaderingen en een interesse in werkelijk nieuwe behandelingen.
De standaardpsychiatrie richt zich op de studie van geestelijke stoornissen die klinische effecten hebben op gebieden die essentieel zijn voor het dagelijks functioneren, zoals emotionele regulatie, gedrag en denken. Het juiste gebruik van psychedelica kan echter meer goed doen dan alleen het behandelen van stoornissen. Degrondwet van de Wereldgezondheidsorganisatie definieert gezondheid als "een toestand van volledig lichamelijk, geestelijk en sociaal welzijn en niet slechts de afwezigheid van ziekte of gebrek". Psychedelica kunnen helpen om de aandacht te richten op het veranderen van het basisniveau van gewone, onveranderde ervaringen om datgene wat we "normaal" noemden te verrijken.
Volledig gebruik van deze stoffen kan echter een heel andere benadering van onderzoek en regelgevende normen vereisen dan de huidige traditionele pogingen om psychedelica te veranderen in een nieuwe generatie therapeutica. Om het potentieel van psychedelica voor het bredere project van menselijk welzijn te maximaliseren, is medicalisering alleen onvoldoende. Regelgevers zouden moeten overwegen om toegang tot deze drugs buiten de dokterspraktijk om toe te staan.
Maar er is geen consensus onder onderzoekers en beleidsmakers over toegang - wie krijgt toegang, waar en hoe - op een manier die de voordelen van psychedelica maximaliseert en tegelijkertijd de potentiële risico's in balans houdt.
Gezien de omvang van de crisis in de geestelijke gezondheidszorg moeten beleidsmakers nieuwe behandelingen omarmen om mensen met geestelijke ziekten te helpen. Maar bij deze omarming moeten we niet uit het oog verliezen wat psychedelica buiten de psychiatrie te bieden hebben. Bij holistisch gebruik kunnen deze drugs ons begrip van wat gezondere, rijkere en meer bloeiende bewustzijnstoestanden kunnen zijn, helpen vergroten. De verstikte droom van die hippies en voormalige psychologieprofessoren van Harvard die Amerikanen aanspoorden om hun horizon te verbreden met psychedelica zou nieuw leven kunnen worden ingeblazen op intelligentere, diversere en beter geïnformeerde manieren - op voorwaarde dat we ze niet in hokjes stoppen.
Waarom is de psychedelische renaissance gebaseerd op geestelijke ziekten?
In 1943 ontdektede Zwitserse chemicus Albert Hofmann de effecten van LSD, dat deel uitmaakt van de familie van "klassieke" psychedelica. Hiertoe behoren ook psilocybine (paddo's), mescaline (van peyote) en DMT. Deze stoffen zijn niet verslavend en werken in op serotoninereceptoren in de hersenen. Dit onderscheidt ze van "niet-klassieke" psychedelica zoals ketamine en MDMA, die anders werken en een hoger risico op bijwerkingen en misbruik hebben. MDMA in combinatie met uitdroging in een warme omgeving kan bijvoorbeeld leiden tot de dood door een hitteberoerte, terwijl ketamine hartaandoeningen kan verergeren.
https://www.nytimes.com/2021/11/04/...AIN_CONTENT&block=storyline_flex_guide_recirc
Net als de psychedelische ervaring zelf, heeft het verhaal van het Amerikaanse reizen in het midden van de eeuw na de komst van LSD geen eenduidig verhaal. Het was een divers en verwarrend tijdperk. LSD werd populair als psychotherapie bij de Hollywood-elite, de CIA gebruikte het voor experimenten met mind control en Jimi Hendrix bracht zwarte psychedelica in de cultuur. De meeste van deze experimenten eindigden echter in 1971 toen de Controlled Substances Act, getekend door president Richard Nixon, psychedelica (naast andere drugs) verbood en een einde maakte aan psychedelisch onderzoek.
Waarom is de psychedelische renaissance gebaseerd op geestelijke ziekten?
In 1943 ontdektede Zwitserse chemicus Albert Hofmann de effecten van LSD, dat deel uitmaakt van de familie van "klassieke" psychedelica. Hiertoe behoren ook psilocybine (paddo's), mescaline (van peyote) en DMT. Deze stoffen zijn niet verslavend en werken in op serotoninereceptoren in de hersenen. Dit onderscheidt ze van "niet-klassieke" psychedelica zoals ketamine en MDMA, die anders werken en een hoger risico op bijwerkingen en misbruik hebben. MDMA in combinatie met uitdroging in een warme omgeving kan bijvoorbeeld leiden tot de dood door een hitteberoerte, terwijl ketamine hartaandoeningen kan verergeren.
https://www.nytimes.com/2021/11/04/...AIN_CONTENT&block=storyline_flex_guide_recirc
Net als de psychedelische ervaring zelf, heeft het verhaal van het Amerikaanse reizen in het midden van de eeuw na de komst van LSD geen eenduidig verhaal. Het was een divers en verwarrend tijdperk. LSD werd populair als psychotherapie bij de Hollywood-elite, de CIA gebruikte het voor experimenten met mind control en Jimi Hendrix bracht zwarte psychedelica in de cultuur. De meeste van deze experimenten eindigden echter in 1971 toen de Controlled Substances Act, getekend door president Richard Nixon, psychedelica (naast andere drugs) verbood en een einde maakte aan psychedelisch onderzoek.
Hoewel de wetgeving onderzoekers die geïnteresseerd waren in psychedelica dwong om ondergronds te gaan, bleven ze daar niet lang. Tegen de jaren '90 begoneen nieuwe generatie onderzoekers het onderzoek uit de jaren '50 opnieuw te bekijken, terwijl de FDA en DEA een mildere kijk kregen op psychedelica. Regelgevende instanties zagen ze niet langer als exotische stoffen met onbekende langetermijneffecten, maar categoriseerden ze steeds meer als potentieel gevaarlijke drugs. In 1991 leidde een reeks juridische uitdagingen en de volharding van onderzoekers die psychedelica het bestuderen waard vonden, tot de eerste goedkeuring sinds de jaren '70 voor psychedelisch onderzoek op mensen.
De wettelijke hindernissen voor goedkeuring bleven echter aanzienlijk en jonge wetenschappers bleven hun reputatie op het spel zetten door onderzoek te doen met psychedelica. Maar een belangrijk artikel dat in 2006werd gepubliceerd in het Journal of Psychopharmacology over paddenstoelen en mystieke ervaringen, waarin deelnemers mystieke ervaringen van grote persoonlijke betekenis beschreven die maanden na de proef aanhielden, luidde een renaissance in van wetenschappelijk onderzoek dat professioneel aanvaardbaar en institutioneel geaccepteerd was, en dat al gaande was.
Deze keer lag de focus echter niet op het verruimen van de geest in de stijl van Timothy Leary, maar op het verlichten van geestelijke ziekten. Deze verschuiving was deels een strategisch antwoord op de morele paniek van de jaren '60 en de rechtszaken tegen psychedelica in de jaren '70 van de vorige eeuw. Door middel van medisch onderzoek besloten wetenschappers psychedelica opnieuw te introduceren via de meest geschikte en gecontroleerde kanalen om het risico op een nieuwe negatieve reactie te minimaliseren.
De positie in de psychiatrie kwam ook overeen met een dringende behoefte. Tegen het einde van 2019-2020 gafongeveer een vijfde van alle volwassenen - meer dan 50 miljoen Amerikanen, tegenover 39,8 miljoen in 2008 - aan een geestelijke ziekte te hebben. De groeiende hoeveelheid onderzoek met psychedelica laat een significante belofte zien voor de behandeling van de meest voorkomende aandoeningen, zoals depressie, angst en verslaving. De belofte van deze lijst kan zich blijven uitbreiden naarmate het onderzoek op nieuwe gebieden, zoalseetstoornissen, zich verder ontwikkelt.
Geen enkele groep chemische stoffen kan complexe geestelijke gezondheidsproblemen oplossen die de individuele geest overstijgen en sociale en politieke dimensies hebben. Maar als recent onderzoek juist blijkt te zijn, kunnen psychedelica de nodige verlichting bieden en tegelijkertijd inspireren tot nieuwe benaderingen van de psychiatrie. Dit is vooral belangrijk gezien het gebrek aan innovatie in de behandeling van geestelijke stoornissen, aangezien SSRI antidepressiva zoals Prozac al in de jaren tachtig werden goedgekeurd.
Er kleven echter ook nadelen aan het omzetten van psychedelica in farmaceutische drugs, en dit komt deels door het isoleren van de psychoactieve moleculen zelf van de grotere culturele praktijken die van oudsher onlosmakelijk verbonden zijn met de ervaring.
Geen enkele groep chemische stoffen kan complexe geestelijke gezondheidsproblemen oplossen die de individuele geest overstijgen en sociale en politieke dimensies hebben. Maar als recent onderzoek juist blijkt te zijn, kunnen psychedelica de nodige verlichting bieden en tegelijkertijd inspireren tot nieuwe benaderingen van de psychiatrie. Dit is vooral belangrijk gezien het gebrek aan innovatie in de behandeling van geestelijke stoornissen, aangezien SSRI antidepressiva zoals Prozac al in de jaren tachtig werden goedgekeurd.
Er kleven echter ook nadelen aan het omzetten van psychedelica in farmaceutische drugs, en dit komt deels door het isoleren van de psychoactieve moleculen zelf van de grotere culturele praktijken die van oudsher onlosmakelijk verbonden zijn met de ervaring.
"Het grote publiek leert voornamelijk over psychedelica door de lens van medische of therapeutische doeleinden " - zegt Ariel Clark, advocaat, vertegenwoordiger van de California Native American Odawa Anishinaabeorganisatie en bestuurslid van de Psychedelics Lawyers Association. "Het gebruik van heilige drugs in de inheemse cultuur is echter veel wijder verbreid dan het medische gebruik ervan".
Zoals de theologe Rachel Petersonvan Harvard het verwoordde: "Belangrijke wijsheid gaat verloren wanneer transcendentiemethoden uit hun spirituele en religieuze context worden gehaald en worden gepresenteerd als psychologische behandelingen". Tegenwoordig probeert een nieuwe generatie onderzoekers een breder spiritueel begrip van therapeutische en neurobiologische kwesties terug te winnen.
Hoe kunnen psychedelica je geest verrijken?
Tot voor kort was er onvoldoende financiering voor onderzoek naar psychedelica op vrijwilligers zonder gediagnosticeerde geestelijke ziekten, waarnaar verwezen wordt als "gezonde normale mensen". Roland Griffiths, directeur van het Johns Hopkins Center for Psychedelic and Consciousness Studies, pakte dit probleem aan door het Griffiths Fund op te richten. Dit fonds is bedoeld om onderzoek en leerstoelen aan de Hopkins Universiteit te ondersteunen om de effecten van psychedelica op het welzijn en de seculiere spiritualiteit van gezonde vrijwilligers te bestuderen. Griffiths gelooft dat dit het belangrijkste gebied is voor toekomstig onderzoek op dit gebied.
De eerste ontvanger van het fonds was David Yaden, een assistent-professor aan de Johns Hopkins University die werkzaam is bij het Center for Psychedelic and Consciousness Studies. Zijn werk richt zich op ervaringen van zelfverbetering of veranderde bewustzijnstoestanden die via verschillende methoden worden bereikt. In tegenstelling tot de meeste studies die spiritualiteit als een bijzaak behandelen, wil Yaden het onderwerp directbestuderen en beschouwt hij het als een hoofdzaak.
Zoals de theologe Rachel Petersonvan Harvard het verwoordde: "Belangrijke wijsheid gaat verloren wanneer transcendentiemethoden uit hun spirituele en religieuze context worden gehaald en worden gepresenteerd als psychologische behandelingen". Tegenwoordig probeert een nieuwe generatie onderzoekers een breder spiritueel begrip van therapeutische en neurobiologische kwesties terug te winnen.
Hoe kunnen psychedelica je geest verrijken?
Tot voor kort was er onvoldoende financiering voor onderzoek naar psychedelica op vrijwilligers zonder gediagnosticeerde geestelijke ziekten, waarnaar verwezen wordt als "gezonde normale mensen". Roland Griffiths, directeur van het Johns Hopkins Center for Psychedelic and Consciousness Studies, pakte dit probleem aan door het Griffiths Fund op te richten. Dit fonds is bedoeld om onderzoek en leerstoelen aan de Hopkins Universiteit te ondersteunen om de effecten van psychedelica op het welzijn en de seculiere spiritualiteit van gezonde vrijwilligers te bestuderen. Griffiths gelooft dat dit het belangrijkste gebied is voor toekomstig onderzoek op dit gebied.
De eerste ontvanger van het fonds was David Yaden, een assistent-professor aan de Johns Hopkins University die werkzaam is bij het Center for Psychedelic and Consciousness Studies. Zijn werk richt zich op ervaringen van zelfverbetering of veranderde bewustzijnstoestanden die via verschillende methoden worden bereikt. In tegenstelling tot de meeste studies die spiritualiteit als een bijzaak behandelen, wil Yaden het onderwerp directbestuderen en beschouwt hij het als een hoofdzaak.
"Ik geloof dat het belangrijk is om de focus te houden op onderzoek naar welzijn zonder het te overstemmen met een therapeutische benadering " - deelde Yaden met mij. Hij beschrijft de aanpak als een manier om te zien of psychedelica het welzijn kunnen verbeteren, zelfs bij mensen zonder psychische aandoeningen, en noemt het een "positief programma" van psychedelisch onderzoek.
En hoewel de Griffiths Foundation het eerste project was dat het onderwerp doelbewust bestudeerde onder gezonde vrijwilligers, is er al een klein fundament van academisch onderzoek over het onderwerp. Deze onderzoeken vallen grotendeels uiteen in twee groepen: het onderzoeken van de effecten van psychedelica op de hersenen en hun subjectieve effecten op het denken. Deze onzekere interactie tussen hersenen en geest is een van de vele mysteries die psychedelica kunnen helpen ontrafelen.
We kunnen objectieve gegevens verzamelen over hoe LSD het patroon van elektrische activiteit in de hersenen beïnvloedt met behulp van neuro-beeldvormende technieken zoals EEG en fMRI. We kunnen echter alleen vertrouwen op de herinneringen van mensen om de sensatie van psychedelische samensmelting met de wereld om hen heen te begrijpen. De sleutel tot psychedelisch onderzoek is wat direct gemeten kan worden, maar Yaden benadrukte dat subjectieve ervaring een integraal onderdeel is van het analyseren van de verbetering in welzijn op de lange termijn die sommige psychedelische gebruikers rapporteren.
Er zijn drie groepen waargenomen effecten van psychedelica in de hersenen. Ze versterken de neuroplasticiteit, wat helpt om bestaande neurale verbindingen te veranderen. Ze bevorderen ook neurogenese, dat wil zeggen de vorming van nieuwe hersencellen. Tot slot vergroten ze de "entropie" van de hersenen, wat betekent dat ze de diversiteit, willekeur en onvoorspelbaarheid van hersenactiviteit in verschillende gebieden vergroten.
En hoewel de Griffiths Foundation het eerste project was dat het onderwerp doelbewust bestudeerde onder gezonde vrijwilligers, is er al een klein fundament van academisch onderzoek over het onderwerp. Deze onderzoeken vallen grotendeels uiteen in twee groepen: het onderzoeken van de effecten van psychedelica op de hersenen en hun subjectieve effecten op het denken. Deze onzekere interactie tussen hersenen en geest is een van de vele mysteries die psychedelica kunnen helpen ontrafelen.
We kunnen objectieve gegevens verzamelen over hoe LSD het patroon van elektrische activiteit in de hersenen beïnvloedt met behulp van neuro-beeldvormende technieken zoals EEG en fMRI. We kunnen echter alleen vertrouwen op de herinneringen van mensen om de sensatie van psychedelische samensmelting met de wereld om hen heen te begrijpen. De sleutel tot psychedelisch onderzoek is wat direct gemeten kan worden, maar Yaden benadrukte dat subjectieve ervaring een integraal onderdeel is van het analyseren van de verbetering in welzijn op de lange termijn die sommige psychedelische gebruikers rapporteren.
Er zijn drie groepen waargenomen effecten van psychedelica in de hersenen. Ze versterken de neuroplasticiteit, wat helpt om bestaande neurale verbindingen te veranderen. Ze bevorderen ook neurogenese, dat wil zeggen de vorming van nieuwe hersencellen. Tot slot vergroten ze de "entropie" van de hersenen, wat betekent dat ze de diversiteit, willekeur en onvoorspelbaarheid van hersenactiviteit in verschillende gebieden vergroten.
Neuroplasticiteit speelt een belangrijke rol in de behandeling van psychische aandoeningen omdat het helpt om denkpatronen te herstructureren. Het is met name effectief in combinatie met psychotherapie en helpt om slechte gewoonten, van zelfkritiek tot verslaving, te veranderen in meer helpende gewoonten.
Het vergroten van de hersenentropie biedt niet alleen de mogelijkheid om te profiteren van een grotere neuroplasticiteit, die afneemt met de leeftijd, maar opent ook nieuwe perspectieven in de behandeling van ziekten. Neurowetenschapper Robin Carhart-Harris publiceerde in 2014 een artikel over het "entropische brein". Hij merkte op dat de ervaring van bewustzijnstoestanden afhangt van het niveau van entropie in de hersenactiviteit. De entropie is laag in staten met verminderd bewustzijn, zoals algemene anesthesie. In veranderde toestanden, zoalspsychedelische reizen of diepe meditatie, is de entropie hoger. In de normale waaktoestand blijft het op een gemiddeld niveau.
Volgens Carhart-Harris hebben de hersenen het vermogen ontwikkeld om een optimale balans te vinden tussen niveaus van entropie. Hij gelooft dat het default mode network (DMN), dat verantwoordelijk is voor het onderdrukken van entropie in de hersenen, het begrijpen van de omgeving en het overleven bevordert. Hij stelt echter dat het ook een beperkend effect kan hebben op het bewustzijn.
Psychedelica verminderen de activiteit van het DMN, waardoor de controle over entropieniveaus afneemt. Dit kan leiden tot verhoogde niveaus van entropie, wat voor onze savanne-bewonende voorouders misschien niet gunstig was. Voor moderne mensen, voor wie overleven niet ernstig bedreigd wordt, kunnen deze toestanden echter nieuwe perspectieven bieden.
Naast het simpelweg loslaten in diepere bewustzijnstoestanden, kunnen toestanden met een hoge entropie ons helpen om gewone toestanden vanuit een andere hoek te bekijken. Soms is het moeilijk voor ons om ons voor te stellen hoe anders dingen die ons zo vertrouwd lijken eruit kunnen zien, totdat we zelf een andere realiteit ervaren.
Het vergroten van de hersenentropie biedt niet alleen de mogelijkheid om te profiteren van een grotere neuroplasticiteit, die afneemt met de leeftijd, maar opent ook nieuwe perspectieven in de behandeling van ziekten. Neurowetenschapper Robin Carhart-Harris publiceerde in 2014 een artikel over het "entropische brein". Hij merkte op dat de ervaring van bewustzijnstoestanden afhangt van het niveau van entropie in de hersenactiviteit. De entropie is laag in staten met verminderd bewustzijn, zoals algemene anesthesie. In veranderde toestanden, zoalspsychedelische reizen of diepe meditatie, is de entropie hoger. In de normale waaktoestand blijft het op een gemiddeld niveau.
Volgens Carhart-Harris hebben de hersenen het vermogen ontwikkeld om een optimale balans te vinden tussen niveaus van entropie. Hij gelooft dat het default mode network (DMN), dat verantwoordelijk is voor het onderdrukken van entropie in de hersenen, het begrijpen van de omgeving en het overleven bevordert. Hij stelt echter dat het ook een beperkend effect kan hebben op het bewustzijn.
Psychedelica verminderen de activiteit van het DMN, waardoor de controle over entropieniveaus afneemt. Dit kan leiden tot verhoogde niveaus van entropie, wat voor onze savanne-bewonende voorouders misschien niet gunstig was. Voor moderne mensen, voor wie overleven niet ernstig bedreigd wordt, kunnen deze toestanden echter nieuwe perspectieven bieden.
Naast het simpelweg loslaten in diepere bewustzijnstoestanden, kunnen toestanden met een hoge entropie ons helpen om gewone toestanden vanuit een andere hoek te bekijken. Soms is het moeilijk voor ons om ons voor te stellen hoe anders dingen die ons zo vertrouwd lijken eruit kunnen zien, totdat we zelf een andere realiteit ervaren.
Na het benadrukken van het belang van entropie, neuroplasticiteit en andere aspecten die bestudeerd kunnen worden met beeldvorming van de hersenen, benadrukt Yaden dat dit slechts een deel van het hele plaatje is. Hij beschrijft deze als "neurobiologische processen op een laag niveau" en merkt op dat processen op een hoger niveau, zoals de subjectieve inhoud van iemands eigen ervaringen, een sleutelrol spelen bij het begrijpen van de voordelen van psychedelica.
Deze processen worden onderdeel van het meer nevelige gebied van effecten op de geest wanneer wetenschappelijke methoden niet volledig kunnen meten wat er gaande is. We moeten vertrouwen op onvolmaakte taal om deze aspecten te beschrijven: mystieke ervaringen, gevoelens van dood of opheffing van het ego, gebrek aan eigenaarschap, oceanische immensiteit. Ze kunnen zowel gelukzalig als angstaanjagend zijn, en de kwaliteit en intensiteit van deze ervaringen bepalen de gevolgen op de lange termijn.
Een studie vondbijvoorbeeld dat waarderingen van oceanische uitgestrektheid tijdens een psychedelische ervaring een betere indicator waren voor klinische resultaten op de lange termijn dan hallucinaties (bijv. visioenen van geometrische patronen). Dit betekent dat in het geval van psychedelica de relatie tussen dosis en resultaat niet zo rechtlijnig is als bij veel andere drugs. Soms zijn de ervaring van het individu zelf en de context waarin die plaatsvindt belangrijker dan de hoeveelheid psychedelica die wordt ingenomen.
Hoewel de meeste klinische psychedelische ervaringen positief worden beoordeeld, kan dit komen doordat onderzoekers de risico's onder controle hebben. Het beheersen van deze risico's kan echter beperkend zijn, net als het beheersen van de entropie in het netwerk. Klinisch gecontroleerde omgevingen en psychiatrische contexten creëren bepaalde omstandigheden, die bepaalde ervaringen bevorderen en andere onderdrukken. Veel voorstanders van psychedelische middelen stellen dat een grotere vrijheid in het kiezen van de plaats en het bedrijf om psychedelica in te nemen, de voordelen ervan kan vergroten, vooral voor gezonde individuen.
De wetgeving voor psychedelica die in verschillende Amerikaanse staten wordt ingevoerd, bepaalt de toegang tot deze middelen in eigen land en zou een model kunnen zijn voor wereldwijde strategieën. Schwarz-Plaschg merkt op dat de Verenigde Staten een proefgebied zijn waaruit lessen kunnen worden getrokken voor het opbouwen van een veilige omgeving voor het voortgezette gebruik van psychedelica.
Deze processen worden onderdeel van het meer nevelige gebied van effecten op de geest wanneer wetenschappelijke methoden niet volledig kunnen meten wat er gaande is. We moeten vertrouwen op onvolmaakte taal om deze aspecten te beschrijven: mystieke ervaringen, gevoelens van dood of opheffing van het ego, gebrek aan eigenaarschap, oceanische immensiteit. Ze kunnen zowel gelukzalig als angstaanjagend zijn, en de kwaliteit en intensiteit van deze ervaringen bepalen de gevolgen op de lange termijn.
Een studie vondbijvoorbeeld dat waarderingen van oceanische uitgestrektheid tijdens een psychedelische ervaring een betere indicator waren voor klinische resultaten op de lange termijn dan hallucinaties (bijv. visioenen van geometrische patronen). Dit betekent dat in het geval van psychedelica de relatie tussen dosis en resultaat niet zo rechtlijnig is als bij veel andere drugs. Soms zijn de ervaring van het individu zelf en de context waarin die plaatsvindt belangrijker dan de hoeveelheid psychedelica die wordt ingenomen.
Hoewel de meeste klinische psychedelische ervaringen positief worden beoordeeld, kan dit komen doordat onderzoekers de risico's onder controle hebben. Het beheersen van deze risico's kan echter beperkend zijn, net als het beheersen van de entropie in het netwerk. Klinisch gecontroleerde omgevingen en psychiatrische contexten creëren bepaalde omstandigheden, die bepaalde ervaringen bevorderen en andere onderdrukken. Veel voorstanders van psychedelische middelen stellen dat een grotere vrijheid in het kiezen van de plaats en het bedrijf om psychedelica in te nemen, de voordelen ervan kan vergroten, vooral voor gezonde individuen.
De wetgeving voor psychedelica die in verschillende Amerikaanse staten wordt ingevoerd, bepaalt de toegang tot deze middelen in eigen land en zou een model kunnen zijn voor wereldwijde strategieën. Schwarz-Plaschg merkt op dat de Verenigde Staten een proefgebied zijn waaruit lessen kunnen worden getrokken voor het opbouwen van een veilige omgeving voor het voortgezette gebruik van psychedelica.