Kavalacton
Kavalactonen zijn een klasse van lactonverbindingen die voornamelijk voorkomen in de kava kava plant (Piper methysticum). Daarnaast kunnen ze ook gevonden worden in de plant Alpinia Zerumbet [1]. Deze klasse verbindingen is de reden voor de psychoactieve eigenschappen van kava, die Europa leerde kennen in de 18e eeuw [2]. Ik leerde voor het eerst informatie over deze plant uit het werk van de Amerikaanse chemicus Alexander Shulgin, die een van de pioniers was in de studie naar de eigenschappen van deze plant.
Er zijn in totaal 6 belangrijke kavalactonen: - Kavain, 7,8-dihydrokavain
- Methylsticine
- 7,8-dihydromethystycine
- Yangonine
- Desmethoxyangonine.
Eigenschappen
De actieve bestanddelen zijn bestudeerd op hun pijnstillende eigenschappen. Bij orale toediening vertonen kavaïne en dihydrokavaïne de kortste absorptietijd, waarbij de piek van het effect maximaal 10 minuten na consumptie bereikt wordt. Methysticine en dihydromethysticine zijn sterker, maar het maximale effect wordt pas 45 minuten na inname gezien. Samen hebben deze stoffen een synergetisch effect [3]. Naast de pijnstillende eigenschappen werden er ook schimmelwerende en anticonvulsieve effecten gevonden in een studie van Alexander Shulgin uit 1973.
Maar wat vertelt de moderne wetenschap ons over kava? Wetenschappers hebben aangetoond dat het belangrijkste effect van kavalactonen komt van het feit dat ze liganden zijn van GABA-A receptoren [4, 5, 6]. Een studie uit 2007 suggereert echter dat GABA niet beperkt is tot GABA alleen. Dat bleek wel zo te zijn. In een artikel uit 2012 toonden medewerkers van de Italiaanse Nationale Onderzoeksraad aan dat een van de kava-verbindingen, yangonin, een CB-1 ligand is van de endocannabinoïde receptor (niet zo sterk als THC, maar toch). Het is echter vermeldenswaard dat dit werk alleen in vitro is gedaan, dus er is meer onderzoek nodig om te bevestigen dat psychoactieve cannabimimetische effecten ook bij mensen optreden. In de praktijk consumeren mensen ongeveer 10 keer zoveel yangonine als er in één keer is onderzocht, dus toch kunnen de effecten op CB-1 aannemelijk worden geacht [7]. Wat ook interessant is, is dat kavalactonen MAO-remmers zijn die in potentie vergelijkbaar zijn met curcumine, dat in de studie als referentie werd gekozen [8]. Dit kan hun activiteit tegen depressie verklaren.
Toepassingen
Naast recreatief gebruik heeft kava zich gevestigd als medicinaal middel. Hoewel er enige onzekerheid is in studies over het werkingsmechanisme van deze alkaloïde, is er al interessante en bevestigde informatie in studies over de effecten van kava kava op bepaalde ziekten. Zoals je in de vorige paragraaf hebt opgemerkt, hebben kavalactonen een angstremmende werking. Waarom dit niet gebruiken voor een echte ziekte die gepaard gaat met angst? Het vroegste werk dat ik vond dateert uit 2009. Het toont aan dat kava-extract een veilige en effectieve behandeling is voor depressie en gegeneraliseerde angststoornis (bij een consumptie van niet meer dan 250 mg kavalactonen per dag) [9]. Latere onderzoeken (waaronder een dubbelblind, placebogecontroleerd onderzoek) hebben de therapeutische werkzaamheid van deze plant bevestigd, met vermeldingen dat deze werkzaamheid vergelijkbaar is met die van buspiron en opipramol [10, 11, 12].
Beperkingen
Ondanks de positieve eigenschappen van kava, zijn er ook negatieve effecten van deze plant. Omdat sommige kavalactonen MAO-remmers zijn, kunnen ze niet samen met antidepressiva gebruikt worden vanwege het risico op het serotoninesyndroom, dat dodelijk kan zijn. Ook mag kava niet samen met kaas worden geconsumeerd, omdat er dan een risico bestaat op het tyraminesyndroom. Bovendien zijn kavalactonen slecht voor de lever. In zeldzame gevallen kan kava-extract een sterk hepatotoxisch effect hebben [13, 14, 15]. Cultivars die worden aanbevolen voor traditioneel gebruik bevatten minder flavokavines die giftig zijn voor de lever. Het verzamelen van wortels van planten jonger dan 5 jaar wordt afgeraden.
Traditioneel gebruik
Alexander Shulgin meldt dat kava werd gebruikt als een stimulerend drankje dat een normaal onderdeel was van het sociale leven, zoals koffie in onze cultuur. Tijdens de ceremonie kruisten mensen hun benen voor zich en zaten in een roes. Twee methoden om de drank te maken zijn goed gedocumenteerd [16].
Tonga Methode
Bij deze methode kauwden de mensen eerst op de wortels van de plant om deze te pletten, waarbij ze speekselcontact met het vruchtvlees zoveel mogelijk vermeden en het doorslikken ervan vermeden. Vervolgens werd het gekauwde materiaal in water geweekt en geïnfuseerd. Daarna werd de vloeistof gedecanteerd en was het klaar voor consumptie. De persoon die op de plant kauwde ervoer een verdoofd gevoel op de tong en een langdurig verlies van smaak. De beschrijving van de effecten na consumptie was vergelijkbaar met een sterke alcoholische roes.
Missionarissen verboden deze methode echter vanwege de onhygiënische aard ervan. Het belangrijkste deel van het ritueel is het toevoegen van water aan de massa. De voltooide drank wordt aan elke persoon afzonderlijk geserveerd, waarbij iedereen bij naam wordt genoemd; in Samoa worden hiervoor speciale namen gebruikt, die buiten deze ceremonie niet worden gebruikt. Na het ontvangen van de drank klapt de persoon in zijn handen en morst een kleine hoeveelheid kava voor de goden, waarna hij de rest opdrinkt.
Fiji Methode
Deze procedure is tegenwoordig gebruikelijker. De wortel wordt mechanisch vermalen en bevochtigd met water. De resulterende brij wordt vervolgens in water gedrenkt. Bij deze methode worden de psychoactieve effecten minder gevoeld en overheersen de tonische en anti-angst effecten. Shulgin suggereert dat enzymen in het speeksel een transformatie van de actieve stoffen van kava kava kunnen veroorzaken, wat zou bijdragen aan de psychoactieve effecten die beschreven worden bij gebruik van de methode die in het koninkrijk Tonga gebruikt wordt.
Conclusie
Ondanks alle aantrekkingskracht van kavalactonen en kava, is het niet gemakkelijk om de wortel van deze plant te kopen. In sommige staten en landen in Europa staan bedwelmende pepers op de lijst van zeer krachtige en giftige stoffen, waardoor het gebruik ervan in voedingssupplementen verboden is. Je kunt echter wel legaal naar de kava-ceremonie op de eilanden van Fiji gaan, waar het volgens alle tradities wordt gehouden.
Maar wat vertelt de moderne wetenschap ons over kava? Wetenschappers hebben aangetoond dat het belangrijkste effect van kavalactonen komt van het feit dat ze liganden zijn van GABA-A receptoren [4, 5, 6]. Een studie uit 2007 suggereert echter dat GABA niet beperkt is tot GABA alleen. Dat bleek wel zo te zijn. In een artikel uit 2012 toonden medewerkers van de Italiaanse Nationale Onderzoeksraad aan dat een van de kava-verbindingen, yangonin, een CB-1 ligand is van de endocannabinoïde receptor (niet zo sterk als THC, maar toch). Het is echter vermeldenswaard dat dit werk alleen in vitro is gedaan, dus er is meer onderzoek nodig om te bevestigen dat psychoactieve cannabimimetische effecten ook bij mensen optreden. In de praktijk consumeren mensen ongeveer 10 keer zoveel yangonine als er in één keer is onderzocht, dus toch kunnen de effecten op CB-1 aannemelijk worden geacht [7]. Wat ook interessant is, is dat kavalactonen MAO-remmers zijn die in potentie vergelijkbaar zijn met curcumine, dat in de studie als referentie werd gekozen [8]. Dit kan hun activiteit tegen depressie verklaren.
Toepassingen
Naast recreatief gebruik heeft kava zich gevestigd als medicinaal middel. Hoewel er enige onzekerheid is in studies over het werkingsmechanisme van deze alkaloïde, is er al interessante en bevestigde informatie in studies over de effecten van kava kava op bepaalde ziekten. Zoals je in de vorige paragraaf hebt opgemerkt, hebben kavalactonen een angstremmende werking. Waarom dit niet gebruiken voor een echte ziekte die gepaard gaat met angst? Het vroegste werk dat ik vond dateert uit 2009. Het toont aan dat kava-extract een veilige en effectieve behandeling is voor depressie en gegeneraliseerde angststoornis (bij een consumptie van niet meer dan 250 mg kavalactonen per dag) [9]. Latere onderzoeken (waaronder een dubbelblind, placebogecontroleerd onderzoek) hebben de therapeutische werkzaamheid van deze plant bevestigd, met vermeldingen dat deze werkzaamheid vergelijkbaar is met die van buspiron en opipramol [10, 11, 12].
Beperkingen
Ondanks de positieve eigenschappen van kava, zijn er ook negatieve effecten van deze plant. Omdat sommige kavalactonen MAO-remmers zijn, kunnen ze niet samen met antidepressiva gebruikt worden vanwege het risico op het serotoninesyndroom, dat dodelijk kan zijn. Ook mag kava niet samen met kaas worden geconsumeerd, omdat er dan een risico bestaat op het tyraminesyndroom. Bovendien zijn kavalactonen slecht voor de lever. In zeldzame gevallen kan kava-extract een sterk hepatotoxisch effect hebben [13, 14, 15]. Cultivars die worden aanbevolen voor traditioneel gebruik bevatten minder flavokavines die giftig zijn voor de lever. Het verzamelen van wortels van planten jonger dan 5 jaar wordt afgeraden.
Traditioneel gebruik
Alexander Shulgin meldt dat kava werd gebruikt als een stimulerend drankje dat een normaal onderdeel was van het sociale leven, zoals koffie in onze cultuur. Tijdens de ceremonie kruisten mensen hun benen voor zich en zaten in een roes. Twee methoden om de drank te maken zijn goed gedocumenteerd [16].
Tonga Methode
Bij deze methode kauwden de mensen eerst op de wortels van de plant om deze te pletten, waarbij ze speekselcontact met het vruchtvlees zoveel mogelijk vermeden en het doorslikken ervan vermeden. Vervolgens werd het gekauwde materiaal in water geweekt en geïnfuseerd. Daarna werd de vloeistof gedecanteerd en was het klaar voor consumptie. De persoon die op de plant kauwde ervoer een verdoofd gevoel op de tong en een langdurig verlies van smaak. De beschrijving van de effecten na consumptie was vergelijkbaar met een sterke alcoholische roes.
Missionarissen verboden deze methode echter vanwege de onhygiënische aard ervan. Het belangrijkste deel van het ritueel is het toevoegen van water aan de massa. De voltooide drank wordt aan elke persoon afzonderlijk geserveerd, waarbij iedereen bij naam wordt genoemd; in Samoa worden hiervoor speciale namen gebruikt, die buiten deze ceremonie niet worden gebruikt. Na het ontvangen van de drank klapt de persoon in zijn handen en morst een kleine hoeveelheid kava voor de goden, waarna hij de rest opdrinkt.
Fiji Methode
Deze procedure is tegenwoordig gebruikelijker. De wortel wordt mechanisch vermalen en bevochtigd met water. De resulterende brij wordt vervolgens in water gedrenkt. Bij deze methode worden de psychoactieve effecten minder gevoeld en overheersen de tonische en anti-angst effecten. Shulgin suggereert dat enzymen in het speeksel een transformatie van de actieve stoffen van kava kava kunnen veroorzaken, wat zou bijdragen aan de psychoactieve effecten die beschreven worden bij gebruik van de methode die in het koninkrijk Tonga gebruikt wordt.
Conclusie
Ondanks alle aantrekkingskracht van kavalactonen en kava, is het niet gemakkelijk om de wortel van deze plant te kopen. In sommige staten en landen in Europa staan bedwelmende pepers op de lijst van zeer krachtige en giftige stoffen, waardoor het gebruik ervan in voedingssupplementen verboden is. Je kunt echter wel legaal naar de kava-ceremonie op de eilanden van Fiji gaan, waar het volgens alle tradities wordt gehouden.
Albizia Julibrissin
Het eerste deel van de wetenschappelijke naam, Albizia, komt van de Florentijn Filippo del Albizzi, die de plant in 1745 in Europa introduceerde. De soortnaam, julibrissin, is een vervorming van gul-i abrisham, wat "zijdebloem" betekent in het Farsi. De bladeren sluiten zich 's nachts langzaam en als het regent, buigen de bladeren naar beneden; vandaar dat de moderne Perzische naam "shabkhosb" "nachtslaap" betekent. Deze neiging verklaart ook de veelgebruikte Chinese naam "hehuan", die "gelukkige sluiter" betekent en een gelukkig stel in bed symboliseert. De gangbare namen in Japan zijn nemunoki, nemurinoki en nenenoki, wat "slaapboom" betekent. De nemu boom is een gedeeltelijke vertaling van het woord nemunoki.
A. julibrissin wordt veel gekweekt als sierplant in parken en tuinen omwille van zijn mooi gestructureerde bladeren, bloemen en aantrekkelijke horizontale kroon. Hij wordt vaak aangeplant in semi-aride gebieden zoals de Central Valley van Californië, centraal Texas en Oklahoma.
De brede kroon van de volwassen boom zorgt voor bonte schaduw. De bloemkleuren variëren van wit tot rijk geel met rode punten. Er zijn ook varianten met crèmekleurige of lichtgele bloemen.
Gebruik
Deze plant wordt in Aziatische landen gebruikt als een op zichzelf staand medicijn tegen slapeloosheid, maar ook in combinatie met andere planten. Er is veel vraag naar. In 2002 maakte deze plant in Taiwan bijvoorbeeld deel uit van een combinatie van drie medicinale kruiden die werden voorgeschreven aan patiënten die aan slapeloosheid leden [17]. De schors of de bloemen van de boom in gedroogde vorm worden meestal gebruikt om de doseringsvorm te maken.Drie stoffen zouden verantwoordelijk zijn voor de kalmerende effecten van de plant:
- Quercitrine
- Isoquercitrine
- Julibroside C1 Het
Ondanks het gewenste kalmerende effect, kan het gebruik van de plant echter beperkt worden door het feit dat de schors cytotoxische saponinen bevat [21, 22], die echter hun toepassing kunnen vinden in de behandeling van leukemie vanwege hun activering van caspase-3 [23].
Anadenanthera peregrina
Anadenanthera peregrina, beter bekend als yopo of cohoba, is een overblijvende boom die behoort tot de Fabaceae familie. Deze plant is inheems in de tropische gebieden van Zuid-Amerika, met name in het stroomgebied van de Orinoco-rivier en het Caribisch gebied, en heeft de aandacht getrokken van zowel onderzoekers als liefhebbers vanwege de krachtige psychoactieve effecten. De zaden van A. peregrina bevatten een rijk scala aan alkaloïden, waaronder bufotenine, dimethyltryptamine (DMT) en 5-MeO-DMT, die verantwoordelijk zijn voor de geestverruimende eigenschappen. Door de geschiedenis heen hebben verschillende inheemse culturen deze plant gebruikt voor spirituele, medicinale en recreatieve doeleinden, wat de culturele betekenis en veelzijdigheid benadrukt.
Botanische beschrijving en groeipatronen
Anadenanthera peregrina is een middelgrote boom die meestal 15 tot 20 meter hoog wordt. De schors is glad en grijsachtig, terwijl de bladeren dubbelgeveerd zijn, met kleine, elliptische blaadjes. De boom produceert geurige, crèmekleurige bloemen die uitgroeien tot langwerpige, houtachtige zaaddozen. Elke peul bevat talloze roodbruine zaden, die de primaire bron zijn van de psychoactieve bestanddelen van de plant.
A. peregrina gedijt goed in tropische en subtropische klimaten, met een voorkeur voor goed gedraineerde grond en voldoende zonlicht. De boom is veerkrachtig en kan verschillende omgevingsomstandigheden verdragen, waaronder periodieke overstromingen en droogte. Zijn natuurlijke verspreiding strekt zich uit van Venezuela en Colombia tot de zuidelijke regio's van Brazilië en Paraguay.
Traditioneel gebruik en culturele betekenis
Het gebruik van Anadenanthera peregrina gaat terug tot de precolumbiaanse tijd, met archeologisch bewijs dat wijst op de consumptie door inheemse culturen zoals de Taïno, de Cariben en de Yanomami. De zaden werden traditioneel vermalen tot een fijn poeder, dat vervolgens werd gemengd met een gecalcineerde substantie, zoals slakkenhuizen of plantenas, om een snuif te maken die yopo of cohoba werd genoemd. Dit mengsel werd meestal via de neusgaten toegediend met behulp van speciale inhalatie-instrumenten, zoals benen of houten buisjes.
De psychoactieve effecten van A. peregrina werden zeer gewaardeerd in rituele en sjamanistische contexten, omdat men geloofde dat ze de communicatie met de geestenwereld vergemakkelijkten en genezing bevorderden. Daarnaast werd de plant af en toe gebruikt voor recreatieve doeleinden, waarbij gebruikers zochten naar de euforische en hallucinogene eigenschappen.
Psychoactieve effecten en actieve bestanddelen
De zaden van Anadenanthera peregrina bevatten een complex mengsel van tryptamine alkaloïden, waaronder bufotenine, DMT en 5-MeO-DMT. Deze verbindingen werken als agonisten op de 5-HT2A receptor en veroorzaken een reeks psychoactieve effecten, waaronder visuele en auditieve hallucinaties, veranderde perceptie van tijd en ruimte, euforie en verhoogde introspectie.
De intensiteit en duur van de ervaring hangen af van verschillende factoren, zoals de toedieningsmethode, individuele gevoeligheid en de aanwezigheid van andere alkaloïden of additieven. Over het algemeen worden de effecten van A. peregrina gekenmerkt door een snel begin, met een piek binnen 15 tot 30 minuten, en afnemend na 1 tot 2 uur.
Bereiding, consumptie en dosering
Om de psychoactieve eigenschappen van Anadenanthera peregrina te benutten, moeten de zaden op de juiste manier bereid en geconsumeerd worden. Traditionele methoden bestaan uit het vermalen van de zaden tot een fijn poeder en ze te combineren met een gecalcineerde substantie om de absorptie te vergemakkelijken en mogelijke schade aan het neusslijmvlies te verminderen. Moderne aanpassingen kunnen de extractie en zuivering van de actieve alkaloïden omvatten, die dan verdampt of oraal ingenomen kunnen worden.
Dosering is een kritieke factor bij het bepalen van de intensiteit en veiligheid van de A. peregrina ervaring. Een typische begindosis voor de snuifvorm varieert van 3 tot 5 zaadjes per neusgat, waarbij ervaren gebruikers soms voor hogere hoeveelheden kiezen. Voor geëxtraheerde alkaloïden moet de dosering dienovereenkomstig worden aangepast, rekening houdend met de zuiverheid en potentie van het preparaat.
Conclusie
Anadenanthera peregrina is een opmerkelijke plant met een rijke geschiedenis en een divers scala aan psychoactieve effecten. De unieke combinatie van botanische, culturele en farmacologische eigenschappen maken het een fascinerend onderwerp voor verder onderzoek. Door het traditionele gebruik en de gebruiken rondom A. peregrina te begrijpen en te respecteren, kunnen we waardevolle inzichten krijgen in de potentiële toepassingen van de plant en bijdragen aan het veld van de etnobotanie.