Fencyklidyna (PCP) i DMT
Fencyklidyna (PCP), znana również jako "anielski pył", jest dysocjacyjnym środkiem znieczulającym, który wpływa na mózg i ciało poprzez zmianę układów neuroprzekaźników, w szczególności układu glutaminianu. Działa przede wszystkim jako niekompetycyjny antagonista receptora N-metylo-D-asparaginianu (NMDA), który jest podtypem receptora glutaminianu. Glutaminian jest głównym neuroprzekaźnikiem pobudzającym w mózgu, odgrywającym kluczową rolę w procesach takich jak pamięć, poznanie i percepcja.
Kiedy PCP wiąże się z receptorem NMDA, zapobiega przedostawaniu się jonów wapnia do neuronów, co zakłóca transmisję synaptyczną. Działanie to jest odpowiedzialne za dysocjacyjne efekty narkotyku, w których użytkownicy mogą doświadczać oderwania od rzeczywistości, doznań poza ciałem lub poczucia nierzeczywistości. Hamowanie receptorów NMDA upośledza również przetwarzanie sensoryczne, prowadząc do charakterystycznych halucynogennych i percepcyjnych zniekształceń obserwowanych podczas używania PCP. Odłączenie zmysłów może wpływać na wzrok, dźwięk i poczucie czasu.
Oprócz wpływu na układ glutaminianu, PCP wpływa również na inne układy neuroprzekaźników, w tym dopaminę i serotoninę. Zwiększa uwalnianie dopaminy w niektórych regionach mózgu, takich jak jądro półleżące, co jest związane z nagradzającymi i wzmacniającymi właściwościami narkotyku. Zwiększona aktywność dopaminy może przyczyniać się do uczucia euforii, ale może również prowadzić do objawów psychotycznych, takich jak urojenia i paranoja. Modulacja serotoniny przez PCP może dodatkowo zmieniać nastrój, percepcję i funkcje poznawcze.
Dimetylotryptamina (DMT ) to silny związek psychodeliczny, który występuje naturalnie w kilku roślinach i zwierzętach, w tym u ludzi, gdzie występuje w śladowych ilościach. Jest strukturalnie podobny do neuroprzekaźnika serotoniny i innych tryptamin, takich jak psylocybina. Podstawowym działaniem DMT jest jego interakcja z receptorami serotoniny w mózgu, w szczególności z receptorem 5-HT2A. Receptor ten jest silnie zaangażowany w regulację nastroju, percepcji i funkcji poznawczych.
Kiedy DMT jest spożywane, wdychane lub wstrzykiwane, szybko przekracza barierę krew-mózg ze względu na swoją małą, lipofilową strukturę. Po dostaniu się do mózgu DMT działa jako silny agonista receptorów 5-HT2A, głównie w korze mózgowej. Uważa się, że aktywacja tych receptorów prowadzi do głębokich zmian w percepcji, nastroju i poznaniu charakterystycznych dla doświadczenia DMT. Efekty te obejmują żywe halucynacje wzrokowe i słuchowe, zmienione poczucie czasu, rozpad ego i doświadczenia "przebijania się" do alternatywnych rzeczywistości lub napotykania bytów.
Oprócz 5-HT2A, DMT wpływa również na inne podtypy receptorów serotoninowych, w tym 5-HT1A i 5-HT2C. Złożona interakcja między tymi receptorami przyczynia się do jego unikalnego profilu psychodelicznego. Aktywacja receptorów 5-HT1A wiąże się z regulacją nastroju i działaniem uspokajającym, podczas gdy receptory 5-HT2C wpływają na niepokój, apetyt i nastrój. Jednoczesna modulacja tych szlaków serotoninowych tworzy intensywne i często mistyczne doświadczenia zgłaszane przez użytkowników DMT.
Oprócz receptorów serotoninowych, DMT oddziałuje również z receptorami sigma-1, mniej znanym typem receptora zaangażowanym w komórkowe reakcje na stres i neuroprotekcję. Dokładna rola receptorów sigma-1 w doświadczeniu DMT nie jest w pełni zrozumiała, ale ich aktywacja może przyczyniać się do niektórych zmienionych stanów świadomości i efektów poznawczych. Badania sugerują, że DMT może zwiększać neuroplastyczność, prawdopodobnie poprzez swoje działanie na te receptory, co może wyjaśniać niektóre z trwałych psychologicznych i emocjonalnych skutków doświadczeń DMT, w szczególności pozytywne efekty uboczne zgłaszane przez użytkowników.
Połączenie PCP i DMT stanowi wyjątkowe wyzwanie i niebezpieczeństwo ze względu na ich odmienne działanie farmakologiczne. W połączeniu, interakcja między tymi dwoma narkotykami może wzmocnić zarówno efekty dysocjacyjne, jak i halucynogenne, prowadząc do intensywnych i nieprzewidywalnych doświadczeń.
Wpływ PCP na receptory NMDA może wywoływać oderwany, podobny do znieczulenia stan, który może kolidować z typowo żywym, ekspansywnym doświadczeniem DMT. Może to spowodować, że użytkownik nie będzie w stanie odróżnić rzeczywistości od halucynacji, zwiększając ryzyko niebezpiecznych zachowań, wypadków lub psychozy. Dodatkowo, działanie PCP na dopaminę może wzmocnić stany paranoidalne lub psychotyczne, podczas gdy serotoninergiczne efekty DMT mogą prowadzić do intensywnych wahań emocjonalnych, przyczyniając się do wysoce niestabilnego stanu psychicznego.
Połączenie to jest również niebezpieczne ze względu na możliwość wystąpienia poważnych skutków fizjologicznych. Oba narkotyki mogą upośledzać osąd i koordynację ruchową, zwiększając ryzyko obrażeń. Dodatkowo, wysokie dawki obu narkotyków mogą prowadzić do poważnych powikłań, takich jak drgawki, hipertermia, stres sercowo-naczyniowy, a nawet niewydolność oddechowa. Nie ma takich badań naukowych dotyczących konkretnych interakcji PCP i DMT, ale obie substancje zostały powiązane ze szkodliwymi skutkami, gdy są stosowane osobno, a ich połączenie prawdopodobnie zwiększa to ryzyko.
Biorąc pod uwagę, że intensywne, szybkie efekty DMT i długotrwały, dysocjacyjny charakter PCP w różny sposób wpływają na układy neuroprzekaźników, ich połączenie może prowadzić do chaotycznego i potencjalnie traumatycznego doświadczenia, z dużym prawdopodobieństwem długotrwałych konsekwencji psychologicznych, w tym psychozy lub zaburzeń dysocjacyjnych.
Biorąc wszystko pod uwagę, zalecamy unikanie tej kombinacji.
Last edited by a moderator: