Badanie

[Chem-Safe]

Przywiązujemy dużą wagę do rozpowszechniania wyników naszych działań i wkładu, jaki nasza praca może wnieść w rozwój redukcji ryzyka.

Z tego powodu opublikowaliśmy różne prace w krajowych i międzynarodowych czasopismach naukowych, a także rozdziały książek w pracach zbiorowych.

 

[Chem-Safe]

Ostre działanie farmakologiczne mefedronu podawanego doustnie i donosowo: Badanie obserwacyjne na ludziach

Mefedron (4-metylometkatynon) to syntetyczny katynon o właściwościach psychostymulujących, który pozostaje jedną z najpopularniejszych nowych substancji psychoaktywnych (NPS). Jest on często stosowany doustnie i/lub donosowo. Do tej pory żadne badania nie oceniały ostrych skutków i farmakokinetyki po samodzielnym podaniu mefedronu doustnie (spożycie) i donosowo (wdmuchiwanie) w warunkach naturalistycznych. Przeprowadzono badanie obserwacyjne w celu oceny i porównania ostrych efektów farmakologicznych, a także stężenia mefedronu podawanego doustnie i donosowo w płynie ustnym (ślinie). Dziesięciu zdrowych, doświadczonych użytkowników narkotyków (4 kobiety i 6 mężczyzn) samodzielnie podało pojedynczą dawkę mefedronu doustnie (n = 5, 100-200 mg; średnio 150 mg) lub donosowo (n = 5, 50-100 mg, średnio 70 mg). Parametry życiowe (ciśnienie krwi, tętno i temperatura skóry) mierzono na początku badania (0), 1, 2 i 4 godziny po samodzielnym podaniu. Każdy uczestnik wypełnił kwestionariusze subiektywnych skutków: Zestaw Wizualnych Skal Analogowych (VAS), 49-itemowy Inwentarz Centrum Badań nad Uzależnieniami (ARCI) oraz Ocenę Subiektywnych Efektów Substancji z Potencjałem Nadużywania (VESSPA-SSE) na początku badania, 1, 2 i 4 h po samopodawaniu. Płyn ustny i mocz zbierano przez 4 h. Obie drogi samodzielnego podawania mefedronu zwiększyły ocenę euforii i dobrego samopoczucia oraz zwiększyły efekty sercowo-naczyniowe u ludzi. Chociaż czasami oceniano, że droga doustna wywoływała większe i silniejsze efekty niż droga donosowa, stężenia mefedronu w płynie ustnym, a także całkowita ilość mefedronu i metabolitów w moczu wykazały, że stężenia mefedronu są znacznie wyższe w przypadku samodzielnego podawania donosowego w porównaniu z doustnym. Potrzebne są kontrolowane badania kliniczne, aby potwierdzić nasze wyniki obserwacyjne.

Papaseit, E., Olesti, E., Pérez-Mañá, C., Torrens, M., Fonseca, F., Grifell, M., Ventura, M., de la Torre, R., & Farré, M. (2021). Ostre działanie farmakologiczne doustnego i donosowego mefedronu: Badanie obserwacyjne na ludziach. Pharmaceuticals, 14(2), Artykuł 2. https://doi.org/10.3390/ph14020100