Meskalina (3,4,5-trimetoksyfenetyloamina) to substancja pochodzenia roślinnego. Należy do grupy fenyloetyloamin i enteogennej klasy substancji psychoaktywnych. Ma głównie efekty psychodeliczne, takie jak LSD i do pewnego stopnia psilocybina, jednak jednym z charakterystycznych efektów meskaliny jest wyższy poziom towarzyskości. Substancja ta występuje w kaktusach z rodzajów Lophophora i Echinopsis (znanych wcześniej jako trichocereus). Najpopularniejszymi gatunkami wyżej wymienionych kaktusów są Peyote, San Pedro i Peruvian Torch. Te gatunki roślin charakteryzują się powolnym tempem wzrostu, najczęściej występują w południowych częściach USA, Meksyku, Ameryce Środkowej i Południowej. Ponadto niektóre gatunki akacji mogą zawierać pewne ilości meskaliny, na przykład Acacia Berlandieri i Fernasiana, jednak oprócz meskaliny zawierają one znacznie wyższe stężenia innych substancji psychoaktywnych, Chronologia stosowania meskaliny sięga co najmniej 5000 lat wstecz, istnieją na to dane archeologiczne. Początkowo spożywano albo szybko rosnące kaktusy San Pedro, które górują nad górzystymi pustynnymi krzewami w Andach, albo wolno rosnący pejotl. Europejczycy po raz pierwszy zetknęli się z pejotlem na początku XVI wieku, kiedy Hiszpania pokonała Meksyk. Podejmowane przez misjonarzy próby zakazania używania kaktusów okazały się skuteczne. W rzeczywistości doprowadziło to do rozprzestrzenienia się różnych rytuałów z użyciem pejotlu wśród rdzennych Amerykanów (np. Osage Nation) po tym, jak musieli przenieść się do rezerwatów. Do XX wieku istniała tylko niewielka liczba osób, które wiedziały o meskalinie i nie należały ani nie podzielały kultury rdzennych mieszkańców Ameryki. Ich doniesienia o działaniu tej substancji wywołały ogromne zainteresowanie medycyną i duchowością. W tradycyjnych rytuałach faza halucynacji opisywana jest jako "ciągłe przesuwanie się / dryfowanie". W 1887 r. lekarz z Teksasu John Raleigh Briggs (1851-1907) po raz pierwszy opisał w czasopiśmie medycznym własne objawy podczas stosowania tej substancji, które były wyraźne i intensywne, w tym między innymi przyspieszone tętno i trudności w oddychaniu po zjedzeniu niewielkiej części "guzika pejotlowego" - wysuszonego wierzchołka kaktusa. Firma farmaceutyczna Parke-Davis z Detroit, która badała botaniczne źródła potencjalnych leków Ameryki Południowej i innych krajów, zwróciła uwagę na te informacje, ponieważ szukała alternatywy dla kokainy. W 1983 roku przedstawiciele tej firmy zaoferowali nalewkę z pejotlu jako środek psychostymulujący. Następnie, metodą prób i błędów, rozpoczęto badania nad meskaliną, bez żadnych względów etycznych i bezpieczeństwa.
W 1895 roku z organizacji, która obecnie nazywa się George Washington University w Waszyngtonie, wyszły dwa raporty opisujące nieprzewidywalność tej substancji. W jednym z nich młody chemik żuł "guzik pejotlowy", po czym opisał następujące objawy: nudności, po których nastąpiły przyjemne wizje, nad którymi miał do pewnego stopnia kontrolę, następnie pojawiła się depresja i bezsenność, która trwała 8 godzin. W 1897 r. niemieckiemu chemikowi Arthurowi Carlowi Wilhelmowi Heffterowi po raz pierwszy udało się wyizolować i zidentyfikować meskalinę z pejotlu. W 1913 roku farmakolodzy Alwyn Knauer i William Maloney przeprowadzili dość duże w tamtym czasie badanie na 23 uczestnikach; mieli nadzieję, że meskalina może ujawnić tajemnicę schizofrenii i większości innych zdarzeń psychotycznych. Jednak eksperymenty nie ujawniły żadnego wzorca, który mógłby pomóc w rozwiązaniu ich problemu. W 1919 roku Ernst Späth po raz pierwszy zsyntetyzował meskalinę. W tym czasie meskalina była jednym z pierwszych psychodelików używanych przez zachodnich intelektualistów, takich jak Aldous Huxley (któremu meskalinę zaproponował jego psychiatra Humphry Osmond), który opisał jej działanie w swoim eseju "The Doors of Perception" w 1954 roku. Huxley wydał bardzo szczerą opinię, nazywając meskalinę "oknem na świat takim, jakim jest naprawdę, a nie takim, jakim postrzegają go ludzie". Zgodnie z jego słowami, zażywanie meskaliny jest bezcennym doświadczeniem dla każdego, zwłaszcza dla intelektualistów. Ale epickie kamienie milowe historii nie kończą się na tym. W 1955 roku Osmond podał 400 mg członkowi brytyjskiego parlamentu Christopherowi Mayhew w filmie dokumentalnym BBC, ale materiał z tego odcinka został wyłączony z programu. Teraz ten historyczny moment można obejrzeć tutaj. Mayhew nazwał to doświadczenie "najciekawszą rzeczą, jaką kiedykolwiek zrobił". W tym momencie rządy wielu krajów interesowały się meskaliną, ale ich zainteresowanie było wyłącznie polityczne. Z historii wiadomo było, że meskalina była używana jako serum prawdy przez nazistów w obozach koncentracyjnych podczas II wojny światowej. CIA posiadała te informacje i sfinansowała projekt CHATTER, kontynuując próby meskaliny jako serum prawdy itp. W 1953 roku projekt ten został oficjalnie przerwany po 6 latach od jego rozpoczęcia. Meskalina jest również ważną częścią życia Alexandra Shulgina, który wykorzystał ją jako punkt wyjścia do syntezy dziesiątek nowych psychodelicznych związków fenyloetyloaminowych, należących do rodzin 2С-х i DOx, pracując pod auspicjami Dow Chemical Company w latach 60-tych. Meskalina jest częścią tak zwanej "magicznej półtorej dziesiątki", która obejmuje najważniejsze związki fenyloetyloaminowe. Pejotl stał się bardziej znany w latach 60. dzięki antropologom oficjalnie dokumentującym święte polowanie na pejotl wśród Indian Huichol. Amerykański antropolog i pisarz Carlos Castaneda stał się jednym z ważnych popularyzatorów meskaliny po tym, jak opublikował swoją własną podróż z pejotlem w książce "The Teachings of Don Juan: A Yaqui Way of Knowledge", która stała się bestsellerem. Innym nazwiskiem, kojarzonym z meskaliną w tamtym czasie, był Hunter Stockton Thompson, który opisał swoje doświadczenia z meskaliną w znanej książce "Fear and Loathing in Las Vegas: A Savage Journey to the Heart of the American Dream". Warto zauważyć, że jeśli prześledzisz zapytania Google dotyczące meskaliny i pejotlu, najwięcej publikacji na ten temat osiągnie szczyt w latach 1940-1950, a następnie nastąpi gwałtowny wzrost w latach 1960-1970 tuż po książce Carlosa Castanedy. Następnie w latach 90. liczba publikacji ponownie wzrośnie, prawdopodobnie z powodu umieszczenia pejotlu na liście gatunków zagrożonych wyginięciem przez rząd meksykański i poprawki do ustawy o wolności religijnej Indian amerykańskich z 1994 roku. W międzyczasie, od 2004 r. zapytania dotyczące pejotlu wykazały wzrost związany z meskaliną, co można wytłumaczyć obecnością pejotlu w grze Grand Theft Auto V. Istnieje mit, że ziarna meskalu zawierają meskalinę. Nie jest to jednak prawdą. Chociaż "fasola meskalowa" Sophora secundiflora ma pewne właściwości psychoaktywne, w ogóle nie zawiera meskaliny. Termin "meskal" został początkowo błędnie zinterpretowany i zastosowany do pejotlu, a dokładniej do jego wierzchołków, "guzików"; w rzeczywistości słowo to pochodzi od "mexcalli", co w języku azteckim Nahuatl oznacza "agawa". W najnowszej historii, według Global Drug Survey z 2014 roku, meskalina i pejotl znajdowały się w pierwszej dwudziestce najpopularniejszych narkotyków psychoaktywnych wyłącznie w Meksyku. Obecnie popularność meskaliny jest bardzo niewielka, niemniej jednak znaczenie tej substancji od momentu jej odkrycia wciąż pozostaje aktualne.
Meskalina została udokumentowana w wielu gatunkach poza Lophophora williamsii (właściwy pejotl) i T. pachanoi (wachuma, San Pedro, San Pedro hembra). Niemniej jednak, alkaloid ten rzadko występuje obficie, a ze względu na jego niską moc psychodeliczną (doustne dawki około 300 mg wolnej bazy są wymagane do pełnego halucynogennego doświadczenia), L. williamsii i T. pachanoi są jedynymi powszechnie spożywanymi źródłami botanicznymi. T. peruvianus (pochodnia peruwiańska, San Pedro macho) i T. bridgesii (pochodnia boliwijska), obie nazywane również wachuma, są używane, choć rzadziej. Wyczerpująca lista kaktusów zawierających meskalinę i ich skład chemiczny została opracowana przez Trouta. Jeśli chodzi o nomenklaturę tych kaktusów, rodzaj Lophophora został oddzielony od Anhalonium dopiero przez Coultera w 1894 roku, co wyjaśnia, dlaczego pejotl był nazywany Anhalonium williamsii lub A. lewinii we wczesnej literaturze. Farmakopea homeopatyczna nadal zachowuje starszą nazwę. Obecnie istnieją tylko dwa ogólnie uznane gatunki Lophophora, L. williamsii i L. diffusa (pejotl Queret́aro). Ten ostatni zawiera niewiele meskaliny, a głównym alkaloidem jest tetrahydroizochinolina pellotyna. Być może był to materiał po raz pierwszy przeanalizowany przez Hefftera. Jego artykuł "pellote" zawiera dwie piękne ilustracje autorstwa R. Sperlinga przedstawiające Anhalonium williamsii i Anhalonium lewinii. Badając próbkę roślin znalezionych w handlu w Japonii i prawdopodobnie nie reprezentatywnych dla dzikich populacji, zasugerowano, że istnieją dwie różne formy L. williamsii, z których jedna nie zawiera meskaliny, które można odróżnić od siebie i od L. dif f usa morfologicznie, na podstawie zawartości meskaliny i długości sekwencji chloroplastowego DNA.19 Trichocereus to rodzaj południowoamerykański obejmujący około 45 gatunków. Zaproponowano, aby Trichocereus został włączony do pokrewnego Echinopsis, ale ta zmiana nie jest poparta analizą DNA.20,21 W konsekwencji T. pachanoi czasami pojawia się w literaturze jako E. pachanoi, T. peruvianus jako E. peruviana i, co bardziej mylące, T. bridgesii jako E. lageniformis. Co więcej, T. pachanoi i T. peruvianus zostały ostatnio połączone w jeden gatunek jako T. macrogonus var. pachanoi i T. macrogonus var. peruvianus. W niniejszym przeglądzie zachowaliśmy tradycyjną nazwę Trichocereus. Już w 1898 r. Heffter zauważył, że górna część zawierająca chlorofil tego, co nazwał Anhalonium williamsii, jest bardzo gorzka, podczas gdy korzenie nie są prawie wcale gorzkie. Analiza przeprowadzona na kaktusach otrzymanych "świeżo z Saltillo" wykazała, że zielone wierzchołki zawierały 6-7 razy wyższe stężenie alkaloidów ogółem niż reszta rośliny. Klein i in. donieśli, że 10 pojedynczych roślin pejotlu z populacji południowego Teksasu zawierało (w przeliczeniu na suchą masę) 1,82-5,5% meskaliny w koronie i 1-2 rzędy wielkości mniej w niechlorofilowej łodydze i korzeniu, co stanowi nowoczesne wsparcie dla pracy Hefftera i tradycyjnego wykorzystania wierzchołków. Niemniej jednak, w niedawnym artykule opisano analizę korony i korzenia pojedynczej rośliny L. williamsii, która dała podobną całkowitą zawartość alkaloidów w obu częściach, ale o radykalnie różnym składzie. Praktycznie cała meskalina (15,7% alkaloidów) została znaleziona w koronie z prostymi izochinolinami anhalidyną, pelotyną, lopoforyną i anhaloniną stanowiącymi większość reszty (odpowiednio 14,6,19,8,13,3 i 6,0%), a bardzo niewiele z nich w "korzeniu", gdzie hordenina fenetyloaminy była zdecydowanie głównym składnikiem alkaloidowym. Naturalne źródła meskaliny obejmują: lophophora williamsii (meskalina 3-6%) lophophora diffusa (hordenina 0,5% całkowitego alkaloidu, N-metylotyramina 0.1% alkaloidów ogółem, meskalina - ślad); echinopsis pachanoi (meskalina 0,006-0,12%); echinopsis peruviana (meskalina 0,0005%-0,12%); echinopsis lageniformis (meskalina 0.025%, 3,4-dimetoksyfenyloetyloamina 1%, 3-metoksytyramina 1%, tyramina 1%); echinopsis macrogona (meskalina - 0,01-0,05%); echinopsis tacaquirensis (meskalina - 0,005-0.025%); echinopsis terscheckii (meskalina - 0,005-0,025%); echinopsis valida (meskalina - 0,025%); opuntia basilaris (mekalina - 0,01%); cylindropuntia spinosior (meskalina - 0,00004%).
We wczesnych latach Heffter zaczął badać meskalinę poprzez syntezę różnych soli, w tym dihydratu siarczanu obojętnego. Co zaskakujące, doniósł o wolnej bazie, która miała wygląd stałej substancji mięknącej w temperaturze przekraczającej 100 ° C, z temperaturą topnienia około 150 ° C. Niestety, substancja nie została przeanalizowana i prawdopodobnie była węglanem, ponieważ meskalina, jak wiadomo, łatwo absorbuje CO2 i wodę. Sama meskalina jako czysta substancja ma wygląd białej krystalicznej lub sproszkowanej substancji. Bardziej skomplikowana metoda ekstrakcji pozwala uzyskać bardziej skoncentrowaną i czystą substancję, taką jak siarczan lub chlorowodorek meskaliny. Substancja ma strukturę chemiczną podstawionej fenyloetyloaminy, która zawiera pierścień fenylowy, związany z grupą amino-NH2 poprzez łańcuch etylowy. Meskalina ma również trzy metoksy- grupy funkcyjne, przyłączone do atomów węgla przy R3-R5 pierścienia fenylowego. Pełna nazwa meskaliny to 2-(3,4,5-trimetoksyfenylo)-etanamina. Temperatura wrzenia wynosi 180°C przy ciśnieniu 12 mmHg, temperatura topnienia 35,5 °С, umiarkowanie rozpuszczalny w wodzie (o obliczonych parametrach 8,41X10+4 mg/L w 25 °C), w etanolu (słabo rozpuszczalny w ligninie), chloroformie i benzenie, ale prawie nierozpuszczalny w eterze i eterze naftowym; log Kow = 0,78; stała prawa Henry'ego = 1,68X10-10 atm-cu m/mol w 25 °C; рКа=9,56; igły: temperatura topnienia 181 °C; rozpuszczalny w wodzie, alkoholu.
Farmakokinetyka i farmakodynamika.
Proces biosyntezy meskaliny rozpoczyna się od tyrozyny, która jest wytwarzana z fenyloetyloaminy przez hydroksylazę fenyloalaniny. W Lophophora williamsii dopamina przekształca się w meskalinę poprzez szlak, który obejmuje m-O-metylację i aromatyczną hydroksylację. Tyrozyna i fenyloalanina działają jako prekursory metaboliczne w biosyntezie meskaliny. Tyrozyna albo ulega dekarboksylacji przez dekarboksylazę tyrozyny, tworząc tyraminę, albo najpierw jest hydroksylowana przez hydroksylazę tyrozyny do L-DOPA, a następnie dekarboksylowana do DOPA. Tworzą one dopaminę, która jest metylowana przez COMT, a powstały produkt pośredni jest ponownie utleniany przez hydroksylazę, następnie przez hydroksylazę monofenolową przy 5 atomach węgla, po czym jest ponownie metylowany przez COMT. Powstały produkt, metylowany w dwóch pozycjach meta w odniesieniu do podstawnika alkilowego, ulega końcowej metylacji przy 4 atomach węgla, w której pośredniczy O-metylotransferaza gwajakolowa w mechanizmie zależnym od SAM, co daje meskalinę. Meskalina jest szybko wchłaniana w przewodzie pokarmowym, znaczna część dawki jest dystrybuowana w nerkach i wątrobie, wiąże się z odpowiednimi białkami wątroby, utrzymując stężenie we krwi i zwiększając okres półtrwania. To "opóźnia" początek efektu psychoaktywnego. Meskalina ma słabą zdolność do przekraczania bariery krew-mózg, do czego potrzebne są wysokie dawki. Zazwyczaj początek efektów następuje w ciągu 30 minut od zażycia, szczyt efektu psychodelicznego następuje po dwóch godzinach ze stopniowym spadkiem przez dziesięć godzin. Szczyt efektów nie zawsze pokrywa się ze szczytowym stężeniem meskaliny w mózgu, co pozwala nam założyć, że meskalina ulega bioaktywacji, aby osiągnąć maksymalną skuteczność. W badaniach z uprzednim podaniem chloropromazyny 30 minut przed podaniem transowej dawki meskaliny, wystąpiła znaczna retencja halucynogenu w mózgu i innych badanych tkankach z powodu blokady eliminacji meskaliny z różnych tkanek. Okres półtrwania meskaliny po podaniu doustnym wynosi około sześciu godzin u ludzi, około 80% jest wydalane w postaci niezmienionej z moczem w ciągu pierwszej godziny. Około 13% dawki jest wydalane w postaci kwasu 3,4,5-trimetoksyfenylooctowego, szybkość eliminacji tego metabolitu wzrasta z czasem. 87% TMP-A jest eliminowane w ciągu pierwszych 24 godzin i osiąga 96% po 48 godzinach. Meskalina może być wykryta w moczu w ciągu 3 dni, w próbkach włosów - w ciągu 90 dni. W badaniach krwi meskalinę można wykryć w przybliżeniu w ciągu 24 godzin od użycia, w ślinie - w ciągu 10 dni. Zgodnie z danymi z licznych badań, w moczu można wykryć również nieznaczne ilości innych metabolitów, na przykład: N-acetylo-3,4-dimetoksy-5-hydroksyfenyloetyloaminy, kwasu 3,4,5-trimetoksybenzoesowego, 3,4-dimetoksy-5-hydroksyfenyloetyloaminy i 3,4-dihydroksy-5- metoksyfenacetyloglutaminy. Meskalina ulega metabolizmowi głównie na drodze oksydacyjnej deaminacji, dając pośredni niestabilny aldehyd - 3,4,5-trimetoksyfenyloacetaldehyd, który z kolei jest szybko utleniany do nieaktywnego TMP-A lub redukowany do nieaktywnego 3,4,5-trimetoksyfenyloetanolu. Fakt, że istnieje niespójność w szczytowych efektach meskaliny i jej stężeniach w mózgu, jest dowodem na to, że metabolity meskaliny przyczyniają się do jej halucynogennych efektów. Enzym odpowiedzialny za deaminację meskaliny do pochodnej aldehydowej pozostaje nieznany do dziś. W procesie tym może pośredniczyć zarówno oksydaza monoaminowa, jak i oksydaza diaminowa. Udowodniono jednak, że ten szlak metaboliczny jest hamowany przez TPN, nikotynamid, iproniazyd i semikrbazyd. TMP-A jest metabolizowany do kwasu 3,4-dihydroksy-5-metoksyfenylooctowego lub kwasu 3,4,5-trimetoksybenzoesowego. Pierwszy metabolit meskaliny powstaje w wyniku demetylacji TMP-A, a następnie łączy się z glutaminą przez N-acylotransferazę glutaminową i jest wydalany z moczem w postaci 3,4-dihydroksy-5-metoksyfenacetyloglutaminy. Reakcja ta jest podobna do degradacji amfetaminy, w wyniku której powstaje kwas benzoesowy, który łączy się z glicyną i jest eliminowany z organizmu. Najwyższe stężenie 3,4,5-TMPA jest wykrywane w mózgu w porównaniu z innymi tkankami (wątroba, serce i nerki), co wyjaśnia położenie enzymu katalizującego powstawanie TMP-A, który znajduje się we frakcji jądrowej i mikrosomalnej tego narządu. Inhibitory MAO i DAO nie wpływają na powstawanie tego metabolitu. N-acetylacja meskaliny jest najważniejszym szlakiem metabolicznym w mózgu, w wyniku którego powstają takie metabolity jak N-acetylomeskalina, N-acetylo-3,5-dimetoksy-4-hydroksyfenyloetyloamina i N-acetylo-3,4-dimetoksy-5-hydroksyfenyloetyloamina. Wyżej wymienione pochodne stanowią około 30% całkowitej liczby metabolitów wydalanych z moczem, a N-acetylacja jest głównym szlakiem detoksykacji meskaliny w ośrodkowym układzie nerwowym. Wtórne szlaki metaboliczne obejmują jej demetylację przez O-demetylazę do 3,5-dimetoksy-4-hydroksyfenyloaminy i 3,4-dimetoksy-5-hydroksyfenyloaminy, dając formaldehyd. Powyższa reakcja nie zależy od metabolizmu CYP2D6. Mniejszy metabolit 3,4-dihydroksy-5-metoksyfenyloetyloamina jest metylowany do 3,5-dimetoksy-4-hydroksyfenyloetyloaminy przez O-metylotransferazę katecholaminową. Podobnie jak inne aminy biogenne, meskalina ma zdolność do bioaktywacji przez beta-hydroksylazę dopaminy, co ostatecznie prowadzi do powstania β-hydroksymeskaliny. Jednak do tej pory metabolit ten nie został zidentyfikowany u ludzi.
Podrodziny receptorów 5-HT2A/2B i /2С, charakteryzujące się znaczną homologią: 46-50% w całkowitej sekwencji aminokwasów i ponad 70% w domenach transmembranowych, regulują pobudzającą neurotransmisję poprzez rodzinę białek G (głównie Gaq lub Gq/11), które aktywują fosfolipazę C, prowadząc do hydrolizy 4,5-bisfosforanu fosfatydyloinozytolu do rozpuszczalnego inozytolo-1,4,5-trifosforanu, zwiększając w ten sposób jego poziom cytozolowy. Ponadto IP3 dyfunduje już przez cytozol i wiąże się z odpowiednimi receptorami IP-3, zwłaszcza z kanałami wapniowymi w retikulum endoplazmatycznym, zwiększając poziom wapnia cytozolowego. Receptory 5-HT2 mają różne profile ekspresji z ich dystrybucją w korze mózgowej, locus coeruleus, zwojach podstawy mózgu, hipokampie, płytkach krwi i mięśniach gładkich naczyń krwionośnych. Halucynogenne efekty meskaliny są realizowane poprzez interwencję w mechanizmy serotoninergiczne neuronów ze względu na jej właściwości agonistyczne; chociaż nie ma powinowactwa do 5-HT1А, jej działanie przejawia się głównie na poziomie 5-НТ2, podczas gdy powinowactwo do receptorów 5-НТ2А i 2В jest stosunkowo niskie w porównaniu z formą /2С, dla której jest pełnym agonistą. Niskie dawki meskaliny zmniejszają poziom kwasu 5-hydroksyindolooctowego (5-HIAA), który jest głównym metabolitem serotoniny, wysokie dawki tej substancji zwiększają poziom 5-HIAA. Zgodnie z tym efektem, meskalina zwiększa uwalnianie i/lub wychwyt zwrotny serotoniny. Tolerancja krzyżowa między meskaliną a innymi substancjami serotoninergicznymi (np. LSD lub psilocybiną) została eksperymentalnie udowodniona zarówno u ludzi, jak i u zwierząt; rozwija się po kilku dniach stosowania, ale wrażliwość jest przywracana bardzo szybko, w ciągu kilku dni. Działanie meskaliny jest około 1000-3000 razy słabsze niż LSD i 30 razy słabsze niż psilocybiny. Chociaż meskalina jest podobna do innych leków halucynogennych pod względem mechanizmu działania, jej efekt jest najsłabszy spośród innych substancji z tej grupy. Jednak jej działanie może trwać do dwunastu godzin. Meskalina prawdopodobnie nie jest selektywna w uwalnianiu inozytolo-1,4,5-trifosforanu i kwasu arachidonowego. Nie ma badań dotyczących innych sposobów przekazywania sygnału, takich jak zaangażowanie β-arrestyn. Katecholaminy uczestniczą w neurotransmisji i neurotoksyczności, większość ich właściwości biochemicznych wynika z obecności katecholu, który ulega utlenieniu do o-chinonu i półchinonu. W ten sposób katechol przechodzi cykl oksylacyjno-redukcyjny ze swoim chinonowym analogiem. Doniesienia o przekształcaniu się meskaliny w katechol potwierdzają udział ET w tym procesie, podobnie jak ma to miejsce w przypadku analogów katecholamin. Podobieństwo wynika również z obecności aminoetylowego łańcucha bocznego, który w niektórych przypadkach jest podstawiony.
Efekty kliniczne, metody stosowania i dawki.
Na doświadczenie meskaliny wpływa wiele czynników, w tym dawkowanie, sposób myślenia, otoczenie i sposób podawania. Biorąc pod uwagę ten fakt, każda indywidualna podróż będzie wyjątkowa dla każdej osoby, czasu i miejsca, więc nie można dokładnie przewidzieć, co się stanie. Efekt meskaliny jest zwykle odczuwalny w ciągu 45-90 minut po podaniu, osiąga swój szczyt w ciągu dwóch do czterech godzin i trwa do ośmiu godzin. W tym czasie użytkownik zobaczy obrazy kwiatów i wzorów, takich jak mozaiki, arabeski i spirale na zamkniętych oczach. Te efekty wizualne często przekształcają się w wyraźne obiekty, takie jak architektura, zwierzęta i ludzie. Jednocześnie zwykłe obiekty w otoczeniu użytkownika mogą wydawać się fascynujące, piękne i zaskakująco mistyczne - posiadające cechy, które determinują doświadczenie meskaliny. Środowisko fizyczne, w tym ciało użytkownika, zniekształca się pod względem rozmiaru i kształtu, czasami może to być uczucie "utraty" kończyny lub, na przykład, że solidne obiekty (skały i ściany) nagle stały się miękkie i giętkie w dotyku. Inne narządy zmysłów angażują się czasami aż do synestezji: spojrzenia mogą być "słyszane", myśli mogą być "wąchane", dźwięki mogą być "smakowane". Meskalina często wywołuje tymczasową depersonalizację i rozpuszczenie ego; świat wydaje się być "całością". To doświadczenie może wywoływać jasne i połączone myśli, samorealizację, empatię i euforię poznawczą; każda myśl może być głęboka i znacząca. Depersonalizacja jest tymczasowa, więc nie wywołuje niepokoju u większości użytkowników. Ważne jest, aby pamiętać, że efekty wyizolowanej meskaliny różnią się od kaktusa, ponieważ ten ostatni zawiera inne alkaloidy, które zmieniają prawdziwy trip meskalinowy. Meskalina wywołuje stan psychodeliczny podobny do tego wywoływanego przez LSD i psylocybinę, ale z unikalnymi cechami. Subiektywne efekty mogą obejmować zmienione procesy myślowe, zmienione poczucie czasu i samoświadomości oraz zjawiska wizualne z zamkniętymi i otwartymi oczami. Charakterystyczne jest wyeksponowanie kolorów, które wydają się jaskrawe i intensywne. Powtarzające się wzorce wizualne obserwowane podczas doświadczenia meskaliny obejmują paski, szachownice, kątowe kolce, wielokolorowe kropki i bardzo proste fraktale, które stają się bardzo złożone. Angielski pisarz Aldous Huxley opisał te samo-transformujące się amorficzne kształty jako animowane witraże oświetlone światłem wpadającym przez powieki w swojej autobiograficznej książce The Doors of Perception. Podobnie jak LSD, meskalina wywołuje zniekształcenia formy i kalejdoskopowe doświadczenia, ale manifestują się one wyraźniej przy zamkniętych oczach i przy słabym oświetleniu. Heinrich Klüver ukuł termin "figura pajęczyny" w latach dwudziestych XX wieku, aby opisać jedną z czterech stałych form geometrycznych halucynacji wizualnych doświadczanych we wczesnej fazie podróży meskalinowej: "Kolorowe nici biegnące razem w obracającym się centrum, całość podobna do pajęczyny". Pozostałe trzy to szachownica, tunel i spirala. Klüver napisał, że "wiele 'nietypowych' wizji jest po bliższym przyjrzeniu się niczym innym jak wariacjami tych stałych form." Podobnie jak w przypadku LSD, synestezja może wystąpić zwłaszcza przy pomocy muzyki. Niezwykłą, ale unikalną cechą stosowania meskaliny jest "geometryzacja" trójwymiarowych obiektów. Obiekt może wydawać się spłaszczony i zniekształcony, podobny do prezentacji kubistycznego obrazu.
Apogeum tego efektu jest prawdziwa fizyczna euforia, podobna do efektów psylocyny. Wzmocnienie dotykowe występuje po podaniu średnich i wysokich dawek meskaliny, są one proporcjonalnie intensywne w porównaniu do towarzyszących im efektów wizualnych i poznawczych. Zazwyczaj ten efekt meskaliny objawia się różnymi przyjemnymi doznaniami w całym ciele.
Jednym z pożądanych efektów meskaliny jest psychostymulacja, która nie jest tak wyraźna jak psychostymulacja wywołana przez substancje podobne do amfetaminy. Spontaniczne odczucia cielesne spowodowane użyciem tej substancji charakteryzują się stałym i intensywnym uczuciem nagłego uświadomienia sobie i zdolności odczuwania świata każdym zakończeniem nerwowym, prawie wszystkie rodzaje wrażliwości są wzmocnione. Poprawia się poziom kontroli nad własnym ciałem, wzrasta libido, poprawia się poziom postrzegania obiektywnej rzeczywistości, osoba znajduje kreatywne podejście do każdej czynności, którą wykonuje podczas podróży meskalinowej, wpada na nowe pomysły. Euforia poznawcza, która występuje nawet przy niskich dawkach meskaliny, charakteryzuje się pozytywnym stanem psychoemocjonalnym; osoba odczuwa spokój psychiczny i dobre samopoczucie, umiarkowaną radość i szczęście. Po zwiększeniu dawki ten rodzaj euforii nakłada się na euforię fizyczną. Podobnie jak inne entaktogeny, meskalina zwiększa obecną empatogenność, pojawia się poczucie przynależności, wzrasta towarzyskość, dominują efekty współczucia, gdy występują pewne czynniki. Meskalina jest "społecznym" psychodelikiem, co oznacza, że jest bardzo prawdopodobne, że użytkownik poczuje się pewnie w rozmowie, dla porównania - grzyby są introwertycznymi psychodelikami, które zachęcają użytkownika do wycofania się z towarzystwa i bycia samemu. Wzmocnienie koncentracji, wzmocnienie zanurzenia, zwiększone uznanie dla muzyki, śmierć ego, wzmocnienie motywacji, tłumienie osobistych uprzedzeń to klasyczne efekty spowodowane halucynogennymi substancjami psychoaktywnymi, w tym meskaliną. Halucynogenne efekty meskaliny obejmują zniekształcenie słuchu, które objawia się poprawą jakości interpretacji fali dźwiękowej, zwiększeniem ostrości i wyrazistości dźwięku, zniekształceniem słuchu (na przykład słyszalnym monotonnym szumem o niskiej częstotliwości lub zniekształceniem jakichkolwiek dźwięków w postaci sygnałów echa). Przy wysokich dawkach meskaliny pojawienie się nieistniejących dźwięków lub transformacja istniejących, pojawienie się głosów, muzyki, trzasków lub drapania. Jeśli chodzi o stany halucynacyjne, meskalina wywołuje dość wysoki poziom geometrii wizualnej, w tym pojawianie się autonomicznych obiektów (rzadko), zmiany geometrii otoczenia. Zniekształcenia wizualne zaczynają pojawiać się nawet przy niskich dawkach meskaliny, występuje płynność, "oddychanie" lub transformacja obrazów, obiektów, twarzy ludzi, zmiana kolorów, symetryczne powtarzanie widocznych tekstur (na przykład, jeśli skoncentrujesz się na dywanie, może on "ożyć"), pojawiają się różne słabe ślady poruszających się obiektów (podobnie jak na fotografii z długą ekspozycją). Wyobrażenia geometryczne charakteryzują się szybko poruszającymi się, kolorowymi i skomplikowanymi wzorami geometrycznymi, które pojawiają się na zamkniętych oczach, mają różne kolory, płynny ruch i przeważnie błyszczące kolory, z reguły ta geometria jest uważana za poziom 8A. Wewnętrzne halucynacje meskalinowe są realizowane po podaniu dużej dawki w postaci częściowo rozróżnialnych obrazów, rozmytych i wyblakłych w polu widzenia. Pełne zanurzenie w rozległej scenie i pojawienie się jakiejś autonomicznej istoty są rzadkie, najczęściej jest to poprawa wizualizacji mentalnej z powierzchniowym zanurzeniem we własnej wyobraźni użytkownika. Następuje krótkotrwałe oderwanie od bezpośredniego otoczenia, rzeczywistość jest rozmazana i częściowo zastąpiona przez nieokreśloną fantazję, a szczegóły tej wizualizacji są spontaniczne i kontrolowane przez zawartość bieżącego strumienia myśli. Zaczyna się od zmian powiększenia, które przekształcają się w morfing lub przesuwanie z interaktywną fiksacją (coś podobnego do oglądania wideo z własnego życia z różnymi wtrąceniami ze świadomości i myśli) w ciągu 10-15 minut. Pojawia się skompresowana geometria, a w końcu "na wyjściu" następuje stopniowe zanurzenie się w swoich myślach z okresowymi geometrycznymi wtrąceniami, użytkownik w pełni rozumie, że jest w podróży meskalinowej i obiektywnie ocenia sytuację (z wyjątkiem przypadków złych podróży i niepokoju). Skutki uboczne obejmują przede wszystkim nudności, pocenie się, zaburzenia mowy przy dużych dawkach, zaparcia, osłabienie potencji, bolesne oddawanie moczu, bóle głowy, zaburzenia czynności przewodu pokarmowego, zwiększone wydzielanie śliny, skurcze mięśni, zahamowanie apetytu, przyspieszone bicie serca i okresowe drgawki (bardzo rzadko po zażyciu meskaliny). Większość osób używających meskaliny lub roślin zawierających meskalinę uważa, że jej działanie przekształca osobowość, a wielu użytkowników zaczyna doceniać swoje życie i jego rolę we wszechświecie. Czasami nawet prosta myśl o odrębnej tożsamości może wydawać się "niewłaściwa". Inni odczuwają głęboką wdzięczność i bezwarunkowe współczucie dla wszystkich i wszystkiego, co ich otacza w danym momencie lub jakiś czas po podróży. Wczesne badania nad meskaliną wykazały, że to doświadczenie daje ludziom energię do życia i poprawia samopoczucie. Zgodnie z rytualnym użyciem pejotlu przez Indian, meskalina może również pomóc ludziom w rozwiązywaniu skomplikowanych problemów. W jednym z badań polegającym na podaniu meskaliny 27 mężczyznom i poproszeniu ich o rozwiązanie problemu, który napotkali w pracy, po jednej dawce każdy uczestnik albo rozwiązał problem, albo wymyślił metodę jego rozwiązania.
Najpopularniejsze są kapsułki zawierające meskalinę, ale z reguły zawierają one tylko syntetyczną meskalinę lub meskalinę w wysokich stężeniach, ponieważ do uzyskania efektów psychoaktywnych wymagana jest zbyt duża ilość kaktusa. Metoda "Toss & Wash" polega na doustnym podawaniu surowego kaktusa meskalinowego; ma on jednak bardzo gorzki smak, więc aby uzyskać pożądany efekt, należy spożyć go dużo. Palenie to rzadka metoda, która jest obecnie rzadko stosowana; suszony pejotl lub kaktus San Pedro jest mielony i mieszany z tytoniem, a następnie podawany przez inhalację, niestety większość meskaliny ulega zniszczeniu podczas spalania. Alternatywą dla pierwszej metody jest spożywanie meskaliny poprzez parzenie herbaty. Kilka kawałków kaktusa dodaje się do garnka z wodą, a następnie gotuje przez 10-20 minut, po czym spożywa, jednak wysokie temperatury niszczą również meskalinę, co może osłabić jej działanie. Czasami dodaje się również inne zioła, które pomagają w efektach ubocznych żołądkowo-jelitowych (imbir i mięta pieprzowa). Zwykle 3-6 guzików kaktusa (lub 10-20 g suszonego pejotlu) odpowiada 200-400 chlorowodorkowi meskaliny, niemniej jednak stężenie tych substancji znacząco zależy od gatunku, warunków geoklimatycznych, rozwoju, wieku i zebranej części oraz wielu innych czynników. Dawkowanie meskaliny różni się, choć nieznacznie, w zależności od metody ekstrakcji tego związku. Przykładowo, 100 mg chlorowodorku meskaliny odpowiada 111 mg siarczanu meskaliny lub 85 mg wolnej zasady meskaliny. Wszystkie te wartości są stężeniami progowymi, stanowiącymi punkt wyjścia do obliczenia dawki. Najczęstszym zakresem dla chlorowodorku meskaliny jest 200-300 mg, co jest uważane za średnią dawkę. Dawki od 300 do 500 mg są uważane za wysokie, a dawki powyżej 500 mg są bardzo wysokie i nie są zalecane dla niedoświadczonych użytkowników. Wielu użytkowników włączyło mikrodawkowanie do swojego tygodniowego harmonogramu i zgłasza zwiększony poziom kreatywności, niepokój, stres i redukcję depresji. Niektórzy entuzjaści twierdzą również, że mikrodawkowanie meskaliny pomogło im poprawić ich duchową świadomość i samopoczucie. Oprócz pozytywnych efektów poznawczych meskalina ma również umiarkowane działanie przeciwzapalne. Badanie przeprowadzone w 2008 roku przez Bangning Yu wykazało, że meskalina ma niezwykle silne działanie przeciwzapalne, podczas gdy w 2018 roku Thomas W. Flanagan opublikował dane na temat psychodelików pomagających w regulacji kaskady zapalnej, co może mieć istotny potencjał terapeutyczny w leczeniu takich chorób jak astma, miażdżyca, choroby zapalne przewodu pokarmowego i tak dalej. W mikrodawkowaniu stosuje się dawki od 10 do 50 mg chlorowodorku meskaliny. Tolerancja na meskalinę rozwija się niemal natychmiast po spożyciu. Następnie potrzeba 3 dni, aby obniżyć tolerancję i 7 dni, aby powrócić do poziomu początkowego (w przypadku braku wielokrotnego użycia). Meskalina wykazuje tolerancję krzyżową ze wszystkimi innymi psychodelikami; oznacza to, że po spożyciu meskaliny wszystkie psychodeliki będą miały zmniejszone działanie. Zdecydowanie nie zaleca się stosowania meskaliny razem z αMT. Zaleca się ostrożność podczas stosowania meskaliny razem z następującymi substancjami psychoaktywnymi (ze względu na wysokie ryzyko wystąpienia skutków ubocznych i pogorszenia stanu zdrowia): DOx, NBOMes, 2C-x, 2C-T-x, 5-MeO-xxT, konopie indyjskie, amfetamina, kokaina, MAOls, tramadol. Istnieje ryzyko zwiększenia (lub zmniejszenia) efektów w wyniku synergii między meskaliną a następującymi substancjami (wyłącznie w niskich lub średnich dawkach): MDMA, N2O, PCP, kofeina, opioidy, DXM, MXE, ketamina, DMT, LSD, grzyby, alkohol, GHB/GBL, benzodiazepiny, SSRls.
Używanie meskaliny wiąże się z bardzo niskim ryzykiem dla użytkownika, nawet jeśli występują pewne skutki uboczne. Nie ma śmiertelnych skutków bezpośrednio związanych z używaniem meskaliny. Teoretyczna mediana dawki śmiertelnej dla meskaliny wynosi około 880 mg/kg, co jest uważane za niezwykle wysokie, 300 razy przekraczające standardową dawkę psychoaktywną. 12-letni przegląd Kalifornijskiej Bazy Danych Centrum Kontroli Zatruć ujawnił tylko 31 przypadków toksyczności meskaliny przez dość długi okres czasu i żadnych przypadków śmiertelnych. Z pewnością istnieją inne zagrożenia związane z używaniem meskaliny, które są głównie związane z zaburzeniami psychicznymi, takimi jak paranoja lub zaburzenia lękowe. Niemniej jednak opublikowano szereg badań stwierdzających, że psychodeliki, w tym meskalina, mają bardzo niskie ryzyko wywołania zaburzeń psychicznych nawet po "złym doświadczeniu". Meskalina nie powoduje uzależnienia jak większość klasycznych psychodelików. Badania pokazują, że przeciętny rekreacyjny użytkownik psychoaktywnych kaktusów lub meskaliny używa ich 2-3 razy w życiu, co jest bardzo dalekie od "narkomanii". Co więcej, badania pokazują, że meskalina ma właściwości przeciwuzależnieniowe; jest jednym z najlepszych kandydatów, który jest obecnie wypróbowywany jako składnik w leczeniu uzależnienia od substancji psychoaktywnych. Wyróżnia się więc spośród innych psychodelików, takich jak ayahuasca, psilocybina i LSD, ze względu na swój potencjał jako rozwiązanie problemu uzależnienia w powszechnie rozprzestrzeniającej się epidemii zażywania narkotyków. Badania nad ceremonialnym stosowaniem pejotlu wśród rdzennych Amerykanów wykazały, że meskalina nie ma długoterminowych konsekwencji, a ryzyko rozwoju HPPD jest najmniejsze w porównaniu do wszystkich innych halucynogenów. Ponieważ meskalina jest związana z nieprawidłowym rozwojem płodu, jest zabroniona do stosowania przez kobiety w ciąży lub karmiące piersią. Zaleca się unikanie ostrych przedmiotów i przedmiotów, o które można się potknąć podczas używania meskaliny. Rozsądne jest zapewnienie łatwego dostępu do wody, toalety lub wiadra, na wszelki wypadek. Odpowiedzialna opiekunka to również świetny pomysł, przynajmniej dla początkujących. Meskalina powinna być przyjmowana na pusty żołądek, aby zminimalizować nudności i zwiększyć wchłanianie, 3-4 dni wcześniej zaleca się rozpoczęcie kuracji omeprazolem w dawkach terapeutycznych. Meskalina może zwiększać zdolność uczenia się. Tak więc, w eksperymentach na rybach, którym podawano niskie dawki meskaliny, naukowcy odkryli, że meskalina pomogła rybom nauczyć się unikać szoku. Podobnie jak w przypadku wielu innych substancji psychodelicznych, potencjał meskaliny jako substancji terapeutycznej był badany w latach 1950-1960, zwłaszcza w połączeniu z LSD. Pierwsze wyniki wykazały, że meskalina może być stosowana do skutecznego leczenia uzależnień i depresji. Badania nad potencjałem terapeutycznym meskaliny są nadal ograniczone, jednak ponowne zainteresowanie tym lekiem pokazuje, że może on być z powodzeniem stosowany w leczeniu zaburzeń psychicznych. W eksperymentach stwierdzono, że meskalina może zwiększać przepływ krwi i aktywność w korze przedczołowej, która jest obszarem odpowiedzialnym za planowanie, rozwiązywanie problemów, regulację emocjonalną i zachowanie. Niska aktywność tego obszaru jest związana z depresją i lękiem, co zachęciło naukowców do założenia, że meskalina może złagodzić objawy tych zaburzeń. W wyniku przeprowadzonych badań okazało się, że antydepresyjne działanie meskaliny koreluje z chęcią badanych do uczestniczenia w doświadczeniu, zmierzenia się ze swoim wnętrzem i działania zgodnie z wnioskami. Według naukowców z University of Alabama, meskalina może przyczynić się do zmniejszenia myśli samobójczych. Wykorzystując dane z National survey of drug use and health, naukowcy odkryli, że osoby, które przynajmniej raz w życiu zażyły substancję psychodeliczną, wykazują niższy poziom myśli samobójczych. Badanie z 2013 roku wykazało, że dożywotnie stosowanie meskaliny lub pejotlu w małych dawkach wiąże się z niższym poziomem agorafobii, zaburzenia lękowego, które sprawia, że badani postrzegają otoczenie jako zagrażające. I, jak wspomniano powyżej, uzależnienie jest kolejnym obiecującym zastosowaniem potencjału terapeutycznego meskaliny. Naukowcy z Harvard Medical School doszli do wniosku, że meskalina powoduje statystycznie znaczący spadek alkoholizmu i nadużywania narkotyków i może być stosowana w leczeniu uzależnień zarówno w monoterapii, jak i w leczeniu wieloskładnikowym.
Last edited by a moderator:
