Przygotowanie nitroetanu z bromku etylu i azotynu sodu
32,5 grama bromku etylu (0,3 mola) wlano do mieszanego roztworu 600 ml dimetyloformamidu i 36 gramów suchego NaNO2 (0,52 mola) w zlewce stojącej w łaźni wodnej, utrzymując roztwór w temperaturze pokojowej, ponieważ reakcja jest lekko egzotermiczna. Roztwór należy zawsze trzymać z dala od bezpośredniego światła słonecznego. Mieszanie kontynuowano przez sześć godzin. Następnie mieszaninę reakcyjną przelano do zlewki lub kolby o pojemności 2500 ml, zawierającej 1500 ml wody z lodem i 100 ml eteru naftowego. Warstwę eteru naftowego odlano i zachowano, a fazę wodną ekstrahowano jeszcze cztery razy po 100 ml eteru naftowego, po czym ekstrakty organiczne połączono, a następnie przemyto 4x75 ml wody. Pozostałą fazę organiczną wysuszono nad siarczanem magnezu, przefiltrowano, a eter naftowy usunięto przez destylację pod zmniejszonym ciśnieniem na łaźni wodnej, której temperaturę pozostawiono do powolnego wzrostu do około 65°C. Pozostałość, składającą się z surowego nitroetanu, oddestylowano pod zwykłym ciśnieniem (najlepiej przy użyciu małej kolumny destylacyjnej), uzyskując 60% produktu, wrzącego w temperaturze 114-116°C.
Glikol etylenowy działa również jako rozpuszczalnik, ale reakcja przebiega dość wolno w tym środowisku, umożliwiając reakcje uboczne, takie jak
CH3CH2-NO2 + CH3CH2-ONO -> CH3CH(NO)NO2 + EtOH.
Zamiast NaNO2 można również użyć KNO2.
Jeśli NaNO2 jest używany w DMF, można również dodać 30 g mocznika jako zmiatacza azotynów, aby zminimalizować reakcje uboczne, a także jednocześnie zwiększyć rozpuszczalność NaNO2, a tym samym znacznie przyspieszyć reakcję.
Jeśli bromek etylu zostanie zastąpiony jodkiem etylu, wymagany czas reakcji zostanie skrócony do zaledwie 2,5 h zamiast 6 h. W przypadku zastosowania jodku etylu należy wprowadzić niewielką zmianę w powyższej procedurze. Połączone ekstrakty eteru naftowego należy przemyć 2x75 ml 10% tiosiarczanu sodu, a następnie dodać 2 razy 75 ml wody, zamiast czterech razy 75 ml wody, jak powyżej, w celu usunięcia śladowych pozostałości I2.