Wprowadzenie
2C (2C-x) to ogólna nazwa rodziny psychodelicznych fenetyloamin zawierających grupy metoksy w pozycjach 2 i 5 pierścienia benzenowego. Większość z tych związków zawiera również lipofilowe podstawniki w pozycji 4, co zwykle skutkuje silniejszymi i bardziej stabilnymi metabolicznie i dłużej działającymi związkami. Większość obecnie znanych związków 2C została po raz pierwszy zsyntetyzowana przez Alexandra Shulgina w latach 70. i 80. i opublikowana w jego książce PiHKAL (Phenethylamines I Have Known And Loved). Shulgin ukuł również termin 2C, będący akronimem dla 2 atomów węgla pomiędzy pierścieniem benzenowym a grupą aminową. W tym temacie można znaleźć najpopularniejsze syntezy 2C-członowe, takie jak 2C-E, 2C-D, 2C-B, 2C-I, 2C-F, 2C-P, 2C-T-2, 2C-T-7.
Procedury
Synteza 2C-E (6)Zawiesinę 140 g bezwodnego AlCl3 w 400 mL CH2Cl2 potraktowano 100 g chlorku acetylu. Tę zawiesinę dodano do energicznie mieszanego roztworu 110 g p-dimetoksybenzenu (1) w 300 mL CH2Cl2. Mieszanie kontynuowano w temperaturze otoczenia przez kolejne 40 minut, po czym całość przelano do 1 l wody i rozdzielono fazy. Fazę wodną ekstrahowano 2 x 100 mL CH2Cl2, a połączone fazy organiczne przemyto 3 x 150 mL 5% NaOH. Te popłuczyny, po połączeniu i zakwaszeniu, ekstrahowano 3 x 75 mL CH2Cl2, a ekstrakty przemyto raz nasyconym NaHCO3. Usunięcie rozpuszczalnika pod próżnią dostarczyło 28,3 g 2-hydroksy-5-metoksyaceto-fenonu w postaci żółtych kryształów, które po rekrystalizacji z 2 objętości wrzącego MeOH i wysuszeniu na powietrzu dostarczyły 21,3 g produktu o mp 49-49,5 °C. Powyższą frakcję CH2Cl2 z przemywania zasadą usunięto z rozpuszczalnika na wyparce obrotowej, uzyskując pozostałości oleju, które po destylacji w temperaturze 147-150°C przy pompie wodnej dały 111,6 g 2,5-dimetoksyacetofenonu (2) w postaci prawie białego oleju.
W kolbie okrągłodennej wyposażonej w chłodnicę zwrotną, adapter startowy, termometr zanurzeniowy i mieszadło magnetyczne umieszczono 100 g 2,5-dimetoksyacetofenonu (2), 71 g 85% granulatu KOH, 500 ml glikolu trietylenowego (TEG) i 125 ml 65% hydrazyny. Mieszaninę doprowadzono do wrzenia przez ogrzewanie za pomocą płaszcza elektrycznego, a destylat usunięto, pozwalając na ciągły wzrost temperatury zawartości naczynia. Gdy temperatura naczynia osiągnęła 210°C, wprowadzono refluks i utrzymywano go przez kolejne 3 h. Po schłodzeniu mieszaninę reakcyjną i destylat połączono, przelano do 3 l wody i ekstrahowano 3 x 100 ml heksanu. Po przemyciu zebranych ekstraktów wodą, rozpuszczalnik usunięto, uzyskując 22,0 g cieczy o barwie jasnosłomkowej, która była wolna zarówno od grup hydroksylowych, jak i karbonylowych w podczerwieni. Ciecz tę poddano destylacji w temperaturze 120-140°C przy użyciu pompy wodnej, uzyskując 2,5-dimetoksy-1-etylobenzen w postaci białego, płynnego produktu. Zakwaszenie zużytej fazy wodnej stężonym HCl dało ciężki czarny olej, który ekstrahowano 3 x 100 ml CH2Cl2. Usunięcie rozpuszczalnika na wyparce obrotowej dało 78 g czarnej pozostałości, którą poddano destylacji w temperaturze 90-105°C pod ciśnieniem 0,5 mm/Hg, uzyskując 67,4 g pomarańczowo-bursztynowego oleju, który w dużej mierze zawierał 2-etylo-4-metoksyfenol (3). Materiał ten mógł być ostatecznie wykorzystany jako materiał wyjściowy dla homologów etoksy. Jednak remetylacja (z CH3I i KOH w metanolu) dostarczyła około 28 g dodatkowego 2,5-dimetoksyetylobenzenu.
Roztwór 8,16 g 2,5-dimetoksy-1-etylobenzenu (3) w 30 ml CH2Cl2 schłodzono do 0°C przy dobrym mieszaniu i w obojętnej atmosferze He (lub azotu N2). Następnie dodano 11,7 ml bezwodnego chlorku cyny, po czym wkraplano 3,95 ml eteru dichlorometylometylowego w ciągu 0,5 h. Mieszaninę reakcyjną pozostawiono do osiągnięcia temperatury pokojowej, a następnie utrzymywano na łaźni parowej przez 1 h. Mieszaninę reakcyjną przelano do 1 l wody, ekstrahowano 3 x 75 ml CH2Cl2, a zebrane ekstrakty przemyto rozcieńczonym HCl. Fazę organiczną usunięto pod próżnią, uzyskując 10,8 g ciemnego, lepkiego oleju. Destylowano go w temperaturze 90-110°C pod ciśnieniem 0,2 mm/Hg, uzyskując bezbarwny olej, który po schłodzeniu utworzył białe kryształy. Wydajność 2,5-dimetoksy-4-etylobenzaldehydu (4) wynosiła 5,9 g materiału o mp 46-47 °C. Po oczyszczeniu przez kompleks wodorosiarczynowy, mp wzrosła do 47-48 °C. Zastosowanie syntezy aldehydowej Vilsmeiera (z POCl3 i N-metyloformanilidem) dało wyniki, które były całkowicie nieprzewidywalne. Pochodna malononitrylu (z 0,3 g tego aldehydu i 0,3 g malononitrylu w 5 ml EtOH i kropli trietyloaminy) utworzyła czerwone kryształy, które po rekrystalizacji z toluenu miały mp 123-124 °C.
Roztwór 21,0 g niezrekrystalizowanego 2,5-dimetoksy-4-etylobenzaldehydu (4) w 75 g nitrometanu potraktowano 4 g bezwodnego octanu amonu i ogrzewano na łaźni parowej przez około 2 h. Postęp reakcji najlepiej było śledzić za pomocą analizy TLC surowej mieszaniny reakcyjnej na płytkach z żelem krzemionkowym z CH2Cl2 jako rozpuszczalnikiem rozwijającym. Nadmiar rozpuszczalnika/odczynnika usunięto pod próżnią, uzyskując ziarniste pomarańczowe ciała stałe, które rekrystalizowano z siedmiu objętości wrzącego MeOH. Po chłodzeniu w wodzie z lodem przez 1 h, żółty krystaliczny produkt usunięto przez filtrację, przemyto zimnym MeOH i wysuszono na powietrzu, otrzymując 13,4 g 2,5-dimetoksy-4-etylo-beta-nitrostyrenu (5). Mp wynosiła 96-98 °C, która poprawiła się do 99-100 °C po drugiej rekrystalizacji z MeOH.
Łącznie 120 ml 1,0 M roztworu LAH w THF (120 ml 1,0 M) przeniesiono do kolby o pojemności 3 szyjki 500 ml, w atmosferze obojętnej z dobrym mieszaniem magnetycznym. Roztwór schłodzono do °C za pomocą zewnętrznej łaźni wodnej z lodem, a następnie dodano 3,0 ml 100% H2SO4 w ciągu 0,5 h. Następnie dodano 5,85 g 2,5-dimetoksy-4-etylo-beta-nitrostyrenu (5) w 40 ml ciepłego THF. Mieszaninę reakcyjną mieszano przez 0,5 h, doprowadzono do temperatury pokojowej, ogrzewano na łaźni parowej przez 0,5 h, a następnie ponownie doprowadzono do temperatury pokojowej. Dodanie IPA kroplami zniszczyło nadmiar wodorku, a około 4,5 ml 5% NaOH wytworzyło biały twaróg w zasadowym środowisku organicznym. Mieszaninę przefiltrowano, przemyto THF, a filtrat odparowano, uzyskując 2,8 g prawie białego oleju. Placek filtracyjny ponownie zawieszono w THF, uczyniono bardziej zasadowym za pomocą dodatkowych 15 ml 5% NaOH, ponownie przefiltrowano, a filtrat usunięto, uzyskując dodatkowe 2,8 g surowego produktu. Pozostałości te połączono i oddestylowano w temperaturze 90-100°C pod ciśnieniem 0,25 mm/Hg, uzyskując bezbarwny olej. Rozpuszczono go w 30 ml IPA, zneutralizowano stężonym HCl i rozcieńczono 50 ml bezwodnego Et2O, aby po spontanicznej krystalizacji, filtracji, przemyciu Et2O i wysuszeniu na powietrzu otrzymać 3,87 g chlorowodorku 2,5-dimetoksy-4-etylofenyloaminy (2C-E) (6) w postaci wspaniałych białych kryształów.
Podobną wydajność można uzyskać z redukcji nitrostyrenu w zawiesinie LAH w THF, bez użycia H2SO4. Do 11,3 g LAH w 300 ml suchego THF dodano kroplami roztwór 13,4 g 2,5-dimetoksy-4-etylo-beta-nitrostyrenu (5) w 75 ml THF w ciągu 2 h. Mieszaninę utrzymywano w temperaturze wrzenia przez kolejne 8 h i zabito przez ostrożne dodanie 11 ml H2O, a następnie 11 ml 15% NaOH i na koniec kolejnych 33 ml H2O. Masę tę przefiltrowano, przemyto THF, a połączone filtraty i popłuczyny odparowano do pozostałości pod próżnią. Około 15 ml pozostałości rozpuszczono w 300 ml CH2Cl2 i potraktowano 200 ml H2O zawierającego 20 ml stężonego HCl. Po wytrząsaniu mieszaniny osadziła się masa soli chlorowodorkowej, którą rozcieńczono dodatkową ilością H2O. Fazę organiczną ekstrahowano dodatkowym rozcieńczonym HCL, a fazy wodne połączono. Po zaalkalizowaniu 25% NaOH, fazę tę ponownie ekstrahowano 3 x 75 ml CH2Cl2 i po usunięciu rozpuszczalnika otrzymano 12,6 g bezbarwnego oleju. Rozpuszczono go w 75 ml IPA i zneutralizowano stężonym HCl. Utworzoną zestaloną masę rozluźniono za pomocą kolejnych 50 ml IPA, a następnie przefiltrowano. Po przemyciu Et2O i wysuszeniu na powietrzu otrzymano 7,7 g chlorowodorku 2,5-dimetoksy-4-etylofenetyloaminy (2C-E) (6) w postaci błyszczących białych kryształów.
Synteza 2C-D (6)
Do 1 l H2O mieszanego magnetycznie dodano kolejno 62 g toluhydrochinonu (1), 160 ml 25% NaOH i 126 g siarczanu dimetylu (DMS). Po około 2 godzinach mieszanina reakcyjna nie była już zasadowa i dodano kolejne 40 ml 25% NaOH. Nawet przy mieszaniu przez kilka kolejnych dni, mieszanina reakcyjna pozostawała zasadowa. Ugaszono ją w 2,5 l H2O, ekstrahowano 3 x 100 ml CH2Cl2, a połączone ekstrakty pozbawiono rozpuszczalnika pod próżnią. Pozostałe 56,4 g bursztynowego oleju oddestylowano w temperaturze około 70°C pod ciśnieniem 0,5 mm/Hg, uzyskując 49,0 g 2,5-dimetoksytoluenu w postaci białej cieczy. Pozostałości wodne, po zakwaszeniu, dostarczyły frakcji fenolowej, która destylowała w temperaturze 75-100 °C przy 0,4 mm/Hg, dając 5,8 g bladożółtego destylatu, który częściowo skrystalizował. Te ciała stałe (o mp 54-62 °C) zostały usunięte przez filtrację i dały 3,1 g ciała stałego, które zostało rekrystalizowane z 50 ml heksanu zawierającego 5 ml toluenu. Dało to 2,53 g białego krystalicznego produktu o mp 66-68 ° C. Druga rekrystalizacja (z heksanu) podniosła tę mp do 71-72 ° C. Podana w literaturze wartość mp 2-metylo-4-metoksyfenolu (2) wynosi 70-71 °C. Wartość literaturowa podana dla m.p. izomerycznego 3-metylo-4-metoksyfenolu wynosi 44-46 °C.
Mieszaninę 34,5 g POCl3 i 31,1 g N-metyloformanilidu (3) ogrzewano przez 10 min na łaźni parowej, a następnie dodano 30,4 g 2,5-dimetoksytoluenu (2). Ogrzewanie kontynuowano przez 2,5 h, a lepką, czarną, brzydką maź przelano do 600 ml ciepłej H2O i mieszano przez noc. Powstały w ten sposób gumowaty produkt o konsystencji kropli królika został usunięty przez filtrację i odessany tak, aby był jak najbardziej wolny od H2O. 37,2 g mokrego produktu ekstrahowano na łaźni parowej 4 x 100 ml porcjami wrzącego heksanu, co po dekantacji i schłodzeniu dało łącznie 15,3 g żółtego krystalicznego produktu. Ten, po rekrystalizacji z 150 ml wrzącego heksanu, dał bladożółte kryształy, które po wysuszeniu na powietrzu do stałej masy stanowiły 8,7 g 2,5-dimetoksy-4-metylobenzaldehydu (4) i miały mp 83-84 ° C. Synteza aldehydowa Gattermanna dała lepszą wydajność (60% teorii), ale wymagała użycia cyjanowodoru. Pochodna malononitrylu, otrzymana z 5,7 g aldehydu i 2,3 g malononitrylu w absolutnym EtOH, potraktowana kroplą trietyloaminy, była pomarańczowym krystalicznym produktem. Próbka rekrystalizowana z EtOH dała mp 138,5-139 °C.
Roztwór 8,65 g 2,5-dimetoksy-4-metylobenzaldehydu (4) w 30 g nitrometanu potraktowano 1,1 g bezwodnego octanu amonu i ogrzewano przez 50 min na łaźni parowej. Usunięcie nadmiaru nitrometanu pod próżnią dało pomarańczowe kryształy, które ważyły 12,2 g. Zostały one rekrystalizowane ze 100 ml IPA, dając żółte kryształy 2,5-dimetoksy-4-metylo-beta-nitrostyrenu, które po wysuszeniu ważyły 7,70 g. Temperatura topnienia wynosiła 117-118 ° C i wzrosła do 118-119 ° C po rekrystalizacji z benzenu/heptanu 1:2.
Do dobrze wymieszanej zawiesiny 7,0 g LAH w 300 mL ciepłego THF w atmosferze obojętnej dodano 7,7 g 2,5-dimetoksy-4-metylo-beta-nitrostyrenu (5) w 35 mL THF w ciągu 0,5 h. Mieszaninę reakcyjną utrzymywano w temperaturze wrzenia przez 24 h, schłodzono do temperatury pokojowej, a nadmiar wodorku zniszczono 25 mL IPA. Następnie dodano 7 ml 15% NaOH, a następnie 21 ml H2O. Ziarnistą szarą masę przefiltrowano, a placek filtracyjny przemyto 2 x 50 ml THF. Połączony filtrat i popłuczyny pozbawiono substancji lotnych pod próżnią, uzyskując pozostałość o masie 7,7 g, którą poddano destylacji w temperaturze 90-115°C przy ciśnieniu 0,3 mm/Hg, uzyskując 4,90 g klarownego, białego oleju, który skrystalizował w odbieralniku. Rozpuszczono go w 25 ml IPA i zneutralizowano stężonym HCl, który natychmiast wytworzył kryształy soli. Zdyspergowano je w 80 ml bezwodnego Et2O, przefiltrowano i przemyto Et2O, uzyskując, po wysuszeniu na powietrzu do stałej masy, 4,9 g puszystych białych kryształów chlorowodorku 2,5-dimetoksy-4-metylofenetyloaminy (2C-D) (6).
Temperatura m.p. wynosiła 213-214°C, co nie uległo poprawie w wyniku rekrystalizacji z mieszaniny CH3CN/IPA lub EtOH. Sól bromowodorkowa miała mp 183-184 °C. Acetamid, z wolnej zasady w pirydynie traktowanej bezwodnikiem octowym, był białym krystalicznym ciałem stałym, które po rekrystalizacji z wodnego MeOH miało mp 116-117 ° C.
Synteza 2C-B (4)
Roztwór 100 g 2,5-dimetoksybenzaldehydu (1) w 220 g nitrometanu potraktowano 10 g bezwodnego octanu amonu i ogrzewano na łaźni parowej przez 2,5 h, od czasu do czasu mieszając. Głęboko czerwona mieszanina reakcyjna została usunięta z nadmiaru nitrometanu pod próżnią, a pozostałość krystalizowała spontanicznie. Surowy nitrostyren oczyszczono przez mielenie pod IPA, filtrowanie i suszenie powietrzem, uzyskując 85 g 2,5-dimetoksy-beta-nitrostyrenu (2) jako żółto-pomarańczowy produkt o odpowiedniej czystości do następnego etapu. Dalsze oczyszczanie można osiągnąć przez rekrystalizację z wrzącego IPA.
2,5-dimetoksy-beta-nitrostyren (2)
Do kolby okrągłodennej o pojemności 2 l, wyposażonej w mieszadło magnetyczne i umieszczonej w atmosferze obojętnej, dodano 750 ml bezwodnego THF, zawierającego 30 g LAH. Następnie w roztworze THF dodano 60 g 2,5-dimetoksy-beta-nitrostyrenu (2). Końcowy roztwór miał brudny żółto-brązowy kolor i był utrzymywany w temperaturze wrzenia przez 24 h. Po schłodzeniu nadmiar wodorku został zniszczony przez dodanie kroplami IPA. Następnie dodano 30 ml 15% NaOH w celu przekształcenia nieorganicznych ciał stałych w masę nadającą się do filtrowania. Mieszaninę reakcyjną przefiltrowano, a placek filtracyjny przemyto najpierw THF, a następnie MeOH. Połączone ciecze macierzyste i popłuczyny usunięto z rozpuszczalnika pod próżnią, a pozostałość zawieszono w 1,5 l H2O. Następnie zakwaszono HCl, przemyto 3 x 100 mL CH2Cl2, silnie zasadowym 25% NaOH i ponownie ekstrahowano 4 x 100 mL CH2Cl2. Połączone ekstrakty usunięto z rozpuszczalnika pod próżnią, uzyskując 26 g oleistej pozostałości, którą oddestylowano w temperaturze 120-130 °C przy 0,5 mm/Hg, uzyskując 21 g białego oleju, 2,5-dimetoksyfenetyloaminy (2C-H) (3) , która bardzo szybko odbiera dwutlenek węgla z powietrza.
Do dobrze wymieszanego roztworu 24,8 g 2,5-dimetoksyfenetyloaminy (3) w 40 ml lodowatego kwasu octowego dodano 22 g pierwiastkowego bromu rozpuszczonego w 40 ml kwasu octowego. Po kilku minutach nastąpiło tworzenie się ciał stałych i jednoczesne wydzielanie znacznej ilości ciepła. Mieszaninę reakcyjną pozostawiono do powrotu do temperatury pokojowej, przefiltrowano, a ciała stałe przemyto oszczędnie zimnym kwasem octowym. Była to sól bromowodorkowa. Istnieje wiele skomplikowanych form soli, zarówno polimorfów, jak i hydratów, które mogą sprawić, że izolacja i charakterystyka 2C-B będzie zdradliwa. Najprostszą drogą jest utworzenie nierozpuszczalnej soli chlorowodorkowej za pomocą wolnej zasady. Całą masę soli zwilżonej kwasem octowym rozpuszczono w ciepłej H2O, doprowadzono do co najmniej pH 11 za pomocą 25% NaOH i ekstrahowano 3 x 100 ml CH2Cl2. Po usunięciu rozpuszczalnika otrzymano 33,7 g pozostałości, którą poddano destylacji w temperaturze 115-130°C pod ciśnieniem 0,4 mm/Hg. Biały olej, 27,6 g, rozpuszczono w 50 ml H2O zawierającego 7,0 g kwasu octowego. Ten klarowny roztwór energicznie mieszano i potraktowano 20 ml stężonego HCl. Natychmiast powstała bezwodna sól chlorowodorku 2,5-dimetoksy-4-bromofenyloetyloaminy (2C-B) (4). Tę masę kryształów usunięto przez filtrację (można ją znacznie rozluźnić przez dodanie kolejnych 60 ml H2O), przemyto niewielką ilością H2O, a następnie kilkoma porcjami Et2O o objętości 50 ml. Po całkowitym wysuszeniu na powietrzu otrzymano 31,05 g drobnych białych igieł o mp 237-239 °C z rozkładem.
Gdy w czasie dodawania końcowego stężonego HCl jest zbyt dużo H2O, otrzymuje się uwodnioną formę 2C-B. Sól bromowodorkowa topi się w temperaturze 214,5-215 °C. Sól octanowa ma temperaturę topnienia 208-209 °C.
Synteza 2C-I (4)
Mieszaninę 7,4 g bezwodnika ftalowego i 9,05 g 2,5-dimetoksyfenetyloaminy (1) (patrz przepis na syntezę 2C-B ) ogrzewano z otwartym płomieniem. Utworzyła się pojedyncza przezroczysta faza z utratą H2O. Po tym, jak gorący stop pozostał cichy przez kilka chwil, wylano go do naczynia krystalizacyjnego, uzyskując 14,8 g surowego stałego produktu. Produkt ten rekrystalizowano z 20 ml CH3CN, zwracając uwagę na endotermiczne rozpuszczanie i egzotermiczną krystalizację. Oba przejścia muszą być wykonane bez pośpiechu. Po przefiltrowaniu ciała stałe przemyto 2 x 20 ml heksanu i wysuszono na powietrzu do stałej masy. Otrzymano 12,93 g N-(2-(2,5-dimetoksyfenylo)etylo)ftalimidu (2) w postaci elektrostatycznie żółtych kryształów o mp 109-111 °C. Próbka rekrystalizowana z IPA była biała, o mp 110-111 °C.
Do roztworu 12,9 g N-(2-(2,5-dimetoksyfenylo)etylo)ftalimidu (2) w 130 ml ciepłego (35°C) kwasu octowego, który energicznie mieszano, dodano roztwór 10 g monochlorku jodu w 40 ml kwasu octowego. Mieszano przez 1 h, utrzymując temperaturę około 30 °C. Mieszaninę reakcyjną przelano do 1500 mL H2O i ekstrahowano 4 x 75 mL CH2Cl2. Ekstrakty połączono, przemyto raz 150 ml H2O zawierającego 2,0 g ditionitu sodu, a rozpuszczalnik usunięto pod próżnią, otrzymując 16,2 g N-(2-(2,5-dimetoksy-4-jodofenylo)etylo)ftalimidu (3) jako żółtobursztynową substancję stałą o temperaturze topnienia 133-141 °C. Ta mp została poprawiona przez rekrystalizację z 75 ml CH3CN, uzyskując 12,2 g bladożółtego ciała stałego o mp 149-151 °C. Mała próbka z dużej ilości IPA daje biały produkt topiący się w temperaturze 155,5-157 °C.
Roztwór 12,2 g N-(2-(2,5-dimetoksy-4-jodofenylo)etylo)ftalimidu (3) w 150 ml gorącego IPA potraktowano 6,0 ml wodzianu hydrazyny, a klarowny roztwór ogrzewano na łaźni parowej. Po kilku minutach wytworzyło się białe, podobne do twarogu ciało stałe (1,4-dihydroksyftyzyna). Ogrzewanie kontynuowano przez kilka kolejnych godzin, mieszaninę reakcyjną schłodzono, a substancje stałe usunięto przez filtrację. Przemyto je 2 x 10 ml EtOH, a zebrany filtrat i popłuczyny pozbawiono rozpuszczalnika pod próżnią, uzyskując pozostałość, która po potraktowaniu wodnym kwasem solnym dała 3,43 g białych kryształów o dużej objętości.
Po rekrystalizacji z 2 wag H2O, przefiltrowaniu, przemyciu najpierw IPA, a następnie Et2O i wysuszeniu na powietrzu, otrzymano 2,16 g chlorowodorku 2,5-dimetoksy-4-jodofenyloetyloaminy (2C-I) (4) w postaci białego mikrokrystalicznego ciała stałego o mp 246-247 °C.
Surowy i rekrystalizowany chlorowodorek 2,5-dimetoksy-4-jodofenyloetyloaminy(2C-I) (4)
Synteza 2C-F (5)
Roztwór 76,6 g 2,5-dimetoksyaniliny (1) w 210 ml H2O zawierającej 205 ml kwasu fluoroborowego schłodzono do temperatury 0°C za pomocą zewnętrznej łaźni lodowej. Następnie dodano powoli roztwór 35 g azotynu sodu w 70 ml H2O. Po dodatkowym 0,5 h mieszania, wytrąconą substancję stałą usunięto przez filtrację, przemyto najpierw zimnym H2O, następnie MeOH i na końcu Et2O. Suszenie powietrzem dało około 100 g soli fluoroboranowej aniliny w postaci ciemnofioletowo-brązowych ciał stałych. Sól tę poddano pirolizie z ostrożnym zastosowaniem płomienia, zwracając uwagę zarówno na ryzyko wybuchu, jak i wydzielanie się bardzo korozyjnego trifluorku boru. Ciecz, która zgromadziła się w odbieralniku, poddano destylacji w temperaturze około 120°C pod ciśnieniem 20 mm/Hg, a następnie przemyto rozcieńczonym NaOH w celu usunięcia rozpuszczonego trifluorku boru. Produkt, 2,5-dimetoksyfluorobenzen (2), był płynnym, słomkowym olejem o masie 7,0 g.
Do energicznie mieszanego roztworu 40,7 g 2,5-dimetoksyfluorobenzenu (2) w 215 ml CH2Cl2 chłodzonego zewnętrzną łaźnią lodową dodano 135 g bezwodnego chlorku cyny. Następnie dodano, kroplami, 26 g eteru dichlorometylometylowego z szybkością wykluczającą nadmierne ogrzewanie. Mieszaninę reakcyjną pozostawiono do osiągnięcia temperatury pokojowej w ciągu 0,5 godziny, a następnie schłodzono przez wrzucenie do 500 g tartego lodu zawierającego 75 ml stężonego HCl. Mieszaninę tę mieszano przez kolejne 1,5 h. Oddzieloną warstwę organiczną przemyto 2 x 100 ml rozcieńczonego HCl, następnie rozcieńczonym NaOH, potem H2O i na koniec nasyconą solanką. Po usunięciu rozpuszczalnika pod próżnią otrzymano stałą pozostałość, którą rekrystalizowano z wodnego EtOH otrzymując 41,8 g 2,5-dimetoksy-4-fluorobenzaldehydu (3) o temperaturze topnienia 99-100 °C.
Roztwór 2,5 g 2,5-dimetoksy-4-fluorobenzaldehydu (3) w 15 ml kwasu octowego zawierającego 1 g nitrometanu potraktowano 0,2 g bezwodnego octanu amonu i ogrzewano na łaźni parowej przez 4 h. Po ochłodzeniu i po rozsądnym dodaniu H2O, kryształy oddzieliły się, a dodatkowe H2O dodawano przy dobrym mieszaniu, aż pojawiły się pierwsze oznaki zaolejenia. Substancje stałe usunięto przez filtrację i rekrystalizowano z acetonu, otrzymując 2,0 g 2,5-dimetoksy-4-fluoro-beta-nitrostyrenu (4) o mp 159-162 °C.
Do zawiesiny 2,0 g LAH w 200 ml chłodnego bezwodnego Et2O w atmosferze obojętnej dodano roztwór THF 2,0 g 2,5-dimetoksy-4-fluoro-beta-nitrostyrenu (4). Mieszaninę reakcyjną mieszano w temperaturze pokojowej przez 2 h, a następnie krótko ogrzewano do wrzenia. Po schłodzeniu, nadmiar wodorku został zniszczony przez ostrożne dodanie H2O, a gdy reakcja została ostatecznie wyciszona, dodano 2 ml 15% NaOH, a następnie kolejne 6 ml H2O. Zasadowe nierozpuszczalniki usunięto przez filtrację i przemyto THF. Połączony filtrat i popłuczyny pozbawiono rozpuszczalnika, uzyskując pozostałości oleju, który pobrano w 10 ml IPA, zneutralizowano stężonym HCl, a wytworzone substancje stałe rozcieńczono bezwodnym Et2O.
Biały krystaliczny chlorowodorek 2,5-dimetoksy-4-fluorofenyloetyloaminy (5) (2C-F) rekrystalizowano z IPA, otrzymując suszony powietrzem produkt o masie cząsteczkowej 0,5 g i temperaturze topnienia 182-185 °C.
Synteza 2C-P
Do mieszanego roztworu 138 g p-dimetoksybenzenu (1) w 400 mL CH2Cl2 dodano zawiesinę 172 g bezwodnego AlCl3 w 500 mL CH2Cl2, która zawierała 92,5 g chlorku propionylu. Po mieszaniu przez 1,5 h mieszaninę reakcyjną przelano do 2 L H2O zawierającego lód. Fazy rozdzielono, a frakcję wodną ekstrahowano 2 x 100 mL CH2Cl2. Fazę organiczną i ekstrakty połączono, przemyto raz H2O, a następnie 2x 100 mL 5% NaOH. Rozpuszczalnik z fazy organicznej usunięto pod próżnią, uzyskując głęboko zabarwioną pozostałość. Pozostałość oddestylowano w temperaturze 150-165°C pod ciśnieniem 20 mm/Hg, uzyskując 170 g 2,5-dimetoksypropiofenonu w postaci bladobursztynowego oleju. Zakwaszenie ekstraktu wodorotlenkiem sodu, ekstrakcja CH2Cl2 i odparowanie rozpuszczalnika dało 3 g oleju, który powoli krystalizował. Te ciała stałe, po rekrystalizacji z MeOH, dostarczyły 1,0 g 2-hydroksy-5-metoksypropiofenonu o temperaturze m.p. 47-48 °C. Ta sama reakcja Friedela Craftsa, przeprowadzona w tej samej skali w CS2 zamiast w CH2Cl2, wymagała obniżonej temperatury (5 °C) i 24-godzinnego okresu reakcji. Ta zmiana rozpuszczalnika, z tym samym procesem i izolacją, dała 76 g 2,5-dimetoksypropiofenonu (2) w postaci bladobursztynowego oleju wrzącego w 130-137 ° C przy 4 mm / Hg.
Łącznie 150 g omszałego cynku poddano amalgamacji przez traktowanie roztworem 15 g chlorku rtęci w 1 L H2O. Po wirowaniu przez 0,5 godziny fazę H2O usunięto przez dekantację, a cynk dodano do kolb z trzema szyjkami o pojemności 1 l. Do tego dodano 20 ml H2O i 20 ml stężonego HCl, a następnie 20 g 2,5-di-metoksypropiofenonu (2) rozpuszczonego w 50 ml EtOH. Mieszaninę utrzymywano przez noc pod chłodnicą zwrotną z płaszczem grzewczym, dodając od czasu do czasu HCl w celu utrzymania kwaśnego odczynu. Po schłodzeniu do temperatury pokojowej, pozostałości substancji stałych usunięto przez filtrację, a filtrat ekstrahowano raz 100 ml CH2Cl2 (była to górna faza). Następnie dodano wystarczającą ilość H2O, aby umożliwić ekstrakcję 2 x 100 ml dodatkowego CH2Cl2, przy czym rozpuszczalnik organiczny stanowił dolną fazę. Połączone ekstrakty organiczne przemyto dwukrotnie 5% NaOH, a następnie przemyto rozcieńczonym kwasem. Usunięcie rozpuszczalnika pod próżnią dało 18 g ciemnobrązowego oleju, który oddestylowano przy użyciu pompy wodnej, uzyskując 7,2 g 2,5-dimetoksypropylobenzenu (3) w postaci jasnożółtego oleju wrzącego w temperaturze 90-130 °C.
Mieszaninę 22 g 2,5-dimetoksypropylobenzenu (3 ), 23 g POCl3 i 22 g N-metyloformanilidu ogrzewano na łaźni parowej przez 1,5 godziny. Gorącą, ciemną masę reakcyjną przelano do 1 L H2O, co pozwoliło na ostateczne oddzielenie 2,5-dimetoksy-4-n-propylobenzaldehydu (4) jako klarownego żółtego oleju o masie 14 g. Chociaż homologiczne 4-etylo- i 4-butylobenzaldehydy były czystymi krystalicznymi ciałami stałymi, ten propylowy homolog pozostał olejem. Analiza chromatografii gazowej wykazała, że ma on około 90% czystości i został użyty jako otrzymany w etapach nitrostyrenu z nitrometanem (tutaj) lub nitroetanem (pod DOPR).
Do roztworu 13 g 2,5-dimetoksy-4-n-propylo-benzaldehydu (4) w 100 ml nitrometanu dodano 1,3 g bezwodnego octanu amonu i mieszaninę utrzymywano pod chłodnicą zwrotną przez 1 h. Usunięcie rozpuszczalnika/reagenta pod próżnią dało spontanicznie krystalizującą masę pomarańczowych ciał stałych, którą usunięto za pomocą niewielkiej ilości MeOH. Po przefiltrowaniu i wysuszeniu na powietrzu otrzymano 7,5 g 2,5-dimetoksy-beta-nitro-4-n-propylostyrenu (5) o mp 118-122 °C. Rekrystalizacja z CH3CN dała próbkę analityczną o mp 123-124 °C.
Do kolby okrągłodennej o pojemności 1 l z mieszadłem magnetycznym, w atmosferze obojętnej, dodano 120 ml 1 M LAH w tetrahydrofuranie. Mieszany roztwór schłodzono w zewnętrznej łaźni lodowej i dodano kroplami 3,2 ml 100% H2SO4, świeżo wytworzonego przez dodanie 13,5 g 20% dymiącego H2SO4 do 15,0 g zwykłego 96% stężonego H2SO4. Po zakończeniu dodawania, w ciągu 20 minut wprowadzono łącznie 7,2 g suchego 2,5-dimetoksy-beta-nitro-4-n-propylostyrenu (5) w postaci ciała stałego w kilku partiach, pod strumieniem He. Mieszaninę reakcyjną pozostawiono do osiągnięcia temperatury pokojowej i mieszano przez kolejne 0,5 h, a następnie doprowadzono do wrzenia przez 10 min na łaźni parowej. Nadmiar wodorku zniszczono za pomocą 18 ml IPA, a następnie dodano wystarczającą ilość 15% NaOH, co spowodowało, że tlenki glinu stały się wyraźnie zasadowe i miały konsystencję nadającą się do filtrowania. Substancje nieorganiczne usunięto przez filtrację, a placek filtracyjny przemyto dodatkowym THF. Połączony filtrat i popłuczyny pozbawiono rozpuszczalnika, uzyskując kilka g bladożółtego oleju, który zawieszono w dużej ilości rozcieńczonego H2SO4. Fazę wodną przefiltrowano bez nierozpuszczalnych substancji, przemyto niewielką ilością CH2Cl2 i zasadowano wodnym NaOH. Następnie ekstrahowano 3 x 40 ml CH2Cl2 i po usunięciu rozpuszczalnika pod próżnią oddestylowano pozostałe 2 g białawego oleju. Frakcja destylowana w temperaturze 100-110°C pod ciśnieniem 0,3 mm/Hg była wodnobiała, ważyła 1,59 g i uległa spontanicznej krystalizacji. Frakcję tę rozpuszczono w 7,5 ml ciepłego IPA i zneutralizowano 0,6 ml stężonego HCl.
Spontaniczne kryształy chlorowodorku 2,5-di-metoksy-4-n-propylofenyloaminy (2C-P) (6) zawieszono w 20 ml bezwodnego Et2O, przefiltrowano, przemyto Et2O i wysuszono na powietrzu. Masa wynosiła 1,65 g, a temperatura topnienia 207-209 °C, po uprzednim spiekaniu w temperaturze 183 °C.
Synteza 2C-T-2 (7)
Do roztworu 165 g 1,4-dimetoksybenzenu (1) w 1 l CH2Cl2, w dobrze wentylowanym i dobrze mieszanym miejscu, ostrożnie dodano 300 ml kwasu chlorosulfonowego. Po dodaniu około połowy chlorku kwasu nastąpiło energiczne wydzielanie gazu HCl i wytworzenie dużej ilości ciał stałych. W miarę kontynuowania dodawania rozpuszczały się one ponownie, tworząc klarowny, ciemnozielony roztwór. Pod koniec dodawania ponownie utworzyły się ciała stałe. Gdy wszystko było stabilne, dodano 2 l H2O, po kilka ml na raz, proporcjonalnie do intensywności reakcji. Obie fazy rozdzielono, a fazę wodną ekstrahowano 2 x 75 mL CH2Cl2. Pierwotną fazę organiczną i ekstrakty połączono, a rozpuszczalnik usunięto pod próżnią. Pozostałość ważyła 162 g i był to dość czysty chlorek 2,5-dimetoksybenzenosulfonylu (2), żółte krystaliczne ciało stałe o mp 115-117 °C. Nie wymaga on dalszego oczyszczania w następnym etapie i wydaje się być stabilny podczas przechowywania. Sulfonamid, z tego chlorku kwasu i wodorotlenku amonu, dał białe kryształy z EtOH, o mp 147,5-148,5 ° C.
Następująca reakcja jest również bardzo energiczna i musi być przeprowadzona w dobrze wentylowanym miejscu. Do roztworu 400 ml 25% H2SO4 (V/V) w zlewce o pojemności co najmniej 2 l dodano 54 g chlorku 2,5-dimetoksybenzenosulfonylu i mieszaninę ogrzewano na łaźni parowej. Żółte kryształy chlorku kwasu unosiły się na powierzchni warstwy wodnej. Pod ręką powinno być 80 g pyłu cynkowego. Niewielka ilość pyłu Zn została umieszczona w jednym miejscu na powierzchni tego chapeau. Od czasu do czasu mieszając szklanym prętem, pozwalano na wzrost temperatury. W temperaturze około 60 lub 70°C w miejscu, w którym umieszczono cynk, zaszła reakcja egzotermiczna. Dodawano kolejne porcje cynku, a każde małe egzotermiczne miejsce reakcji było rozprowadzane za pomocą szklanego mieszadła. W końcu reakcja rozprzestrzeniła się na całą stałą warstwę powierzchniową, z topnieniem chlorku kwasu i pozornym wrzeniem na powierzchni H2O. Pozostałą część 80 g pyłu cynkowego dodawano tak szybko, jak to było możliwe do reakcji 165 g 1,4-dimetoksybenzenu w 1 L CH2Cl2, w dobrze wentylowanym miejscu i dobrze mieszano, ostrożnie dodano 300 ml kwasu chlorosulfonowego. Po dodaniu około połowy chlorku kwasu nastąpiło energiczne wydzielanie gazu HCl i wytworzenie dużej ilości substancji stałych. W miarę kontynuowania dodawania rozpuszczały się one ponownie, tworząc klarowny, ciemnozielony roztwór. Pod koniec dodawania ponownie utworzyły się ciała stałe. Gdy wszystko było stabilne, dodano 2 l H2O, po kilka ml na raz, proporcjonalnie do intensywności reakcji. Obie fazy rozdzielono, a fazę wodną ekstrahowano 2 x 75 mL CH2Cl2. Pierwotną fazę organiczną i ekstrakty połączono, a rozpuszczalnik usunięto pod próżnią. Pozostałość ważyła 162 g i był to dość czysty chlorek 2,5-dimetoksybenzenosulfonylu, żółte krystaliczne ciało stałe o mp 115-117 °C. Nie wymaga on dalszego oczyszczania w następnym etapie i wydaje się być stabilny podczas przechowywania. Sulfonamid, z tego chlorku kwasu i wodorotlenku amonu, dał białe kryształy z EtOH, o mp 147,5-148,5 ° C.
Następująca reakcja jest również bardzo energiczna i musi być przeprowadzona w dobrze wentylowanym miejscu. Do roztworu 400 ml 25% H2SO4 (V/V) w zlewce o pojemności co najmniej 2 l dodano 54 g chlorku 2,5-dimetoksybenzenosulfonylu (2) i mieszaninę ogrzewano na łaźni parowej. Żółte kryształy chlorku kwasu unosiły się na powierzchni warstwy wodnej. Pod ręką powinno być 80 g pyłu cynkowego. Niewielka ilość pyłu Zn została umieszczona w jednym miejscu na powierzchni tego chapeau. Od czasu do czasu mieszając szklanym prętem, pozwalano na wzrost temperatury. W temperaturze około 60 lub 70°C w miejscu, w którym znajdował się pojemnik na cynę, zachodziła reakcja egzotermiczna. Po ponownym opadnięciu temperatury, ogrzewanie kontynuowano przez 1 godzinę na łaźni parowej. Po ochłodzeniu mieszaniny reakcyjnej do temperatury pokojowej przefiltrowano ją przez bibułę w lejku Buchnera, a pozostałości metalu przemyto 100 ml CH2Cl2. Dwufazowy filtrat oddzielono, a dolną, wodną fazę ekstrahowano 2 x 75 mL CH2Cl2. Dodanie 2 l H2O do fazy wodnej spowodowało, że stała się ona górną fazą ekstrakcji, którą ponownie ekstrahowano 2 x 75 mL CH2Cl2. Ekstrakty organiczne połączono (przemywanie H2O jest bardziej kłopotliwe niż warte zachodu), a rozpuszczalnik usunięto pod próżnią. Jasnobursztynową pozostałość (30,0 g) poddano destylacji w temperaturze 70-80°C pod ciśnieniem 0,3 mm/Hg, uzyskując 25,3 g 2,5-dimetoksy-tiofenolu (3) w postaci białego oleju. Ta substancja chemiczna z pewnością nie jest centralnie aktywna, ale jest najcenniejszym prekursorem dla wszystkich członków rodziny 2C-T.
Następująca reakcja jest również bardzo energiczna i musi być przeprowadzona w dobrze wentylowanym miejscu. Do roztworu 400 ml 25% H2SO4 (V/V) w zlewce o pojemności co najmniej 2 l dodano 54 g chlorku 2,5-dimetoksybenzenosulfonylu (2) i mieszaninę ogrzewano na łaźni parowej. Żółte kryształy chlorku kwasu unosiły się na powierzchni warstwy wodnej. Pod ręką powinno być 80 g pyłu cynkowego. Niewielka ilość pyłu Zn została umieszczona w jednym miejscu na powierzchni tego chapeau. Od czasu do czasu mieszając szklanym prętem, pozwalano na wzrost temperatury. W temperaturze około 60 lub 70°C w miejscu, w którym znajdował się pojemnik na cynę, zachodziła reakcja egzotermiczna. Po ponownym opadnięciu temperatury, ogrzewanie kontynuowano przez 1 godzinę na łaźni parowej. Po ochłodzeniu mieszaniny reakcyjnej do temperatury pokojowej przefiltrowano ją przez bibułę w lejku Buchnera, a pozostałości metalu przemyto 100 ml CH2Cl2. Dwufazowy filtrat oddzielono, a dolną, wodną fazę ekstrahowano 2 x 75 mL CH2Cl2. Dodanie 2 l H2O do fazy wodnej spowodowało, że stała się ona górną fazą ekstrakcji, którą ponownie ekstrahowano 2 x 75 mL CH2Cl2. Ekstrakty organiczne połączono (przemywanie H2O jest bardziej kłopotliwe niż warte zachodu), a rozpuszczalnik usunięto pod próżnią. Jasnobursztynową pozostałość (30,0 g) poddano destylacji w temperaturze 70-80°C pod ciśnieniem 0,3 mm/Hg, uzyskując 25,3 g 2,5-dimetoksy-tiofenolu (3) w postaci białego oleju. Ta substancja chemiczna z pewnością nie jest centralnie aktywna, ale jest najcenniejszym prekursorem dla wszystkich członków rodziny 2C-T.
Do roztworu 3,4 g granulek KOH w 75 ml wrzącego EtOH dodano roztwór 10,0 g 2,5-dimetoksy-tiofenolu (3) w 60 ml EtOH, a następnie 10,9 g bromku etylu. Reakcja była egzotermiczna, z natychmiastowym osadzaniem się białych ciał stałych. Całość ogrzewano na łaźni parowej przez 1,5 h, dodano do 1 L H2O, zakwaszono HCl i ekstrahowano 3 x 100 mL CH2Cl2. Połączone ekstrakty przemyto 100 ml 5% NaOH, a rozpuszczalnik usunięto pod próżnią. Pozostałością był siarczek 2,5-dimetoksyfenyloetylowy (4), który był bladobursztynowym olejem, ważącym około 10 g i który był wystarczająco czysty do użycia w następnej reakcji bez etapu destylacji.
Mieszaninę 19,2 POCl3 i 18,0 g N-metyloformanilidu ogrzewano krótko na łaźni parowej. Do tego roztworu w kolorze bordo dodano powyższy siarczek 2,5-dimetoksyfenyloetylowy (4), a mieszaninę ogrzewano dodatkowe 20 minut na łaźni parowej. Następnie dodano 500 ml dobrze wymieszanej ciepłej H2O (podgrzanej do 55°C) i mieszanie kontynuowano przez 1,5 h, po czym faza oleista całkowicie zestaliła się do konsystencji brązowego cukru. Substancje stałe usunięto przez filtrację i przemyto dodatkową ilością H2O. Po odessaniu do sucha, ciała stałe rozpuszczono w 50 ml wrzącego MeOH, który po schłodzeniu w łaźni lodowej osadził prawie białe kryształy 2,5-dimetoksy-4-(etylo-tio)-benzaldehydu (5). Po przesączeniu, przemyciu zimnym MeOH i wysuszeniu na powietrzu do stałej masy otrzymano 11,0 g produktu o mp 86-88 °C. Rekrystalizacja małej próbki ponownie z MeOH dostarczyła próbkę analityczną o mp 87-88 °C.
Do roztworu 11,0 g 2,5-dimetoksy-4-(etylo-tio)benzaldehydu (5) w 100 g nitrometanu dodano 0,5 g bezwodnego octanu amonu i mieszaninę ogrzewano na łaźni parowej przez 80 min (postęp reakcji należy monitorować za pomocą TLC, aby określić punkt, w którym wyjściowy aldehyd został zużyty). Nadmiar nitrometanu usunięto pod próżnią, pozostawiając pozostałość, która spontanicznie utworzyła pomarańczowo-czerwone kryształy. Kryształy te zeskrobano, uzyskując 12,9 g surowego 2,5-dimetoksy-4-etylotio-beta-nitrostyrenu (6) o temperaturze topnienia 152-154°C. Próbka rekrystalizowana z toluenu miała kolor dyni i mp 148-149 °C. Inna próbka z acetonu stopiła się w temperaturze 149 °C i była jasnopomarańczowa. Z IPA otrzymano spektakularne fluorescencyjne pomarańczowe kryształy o mp 151-152 °C.
Zawiesinę 12,4 g LAH w 500 ml bezwodnego THF mieszano pod He. Do tego dodano 12,4 g 2,5-dimetoksy-4-etylotio-beta-nitrostyrenu (6) w niewielkiej ilości THF, a mieszaninę utrzymywano pod chłodnicą zwrotną przez 24 h. Po powrocie mieszaniny reakcyjnej do temperatury pokojowej nadmiar wodorku zniszczono przez ostrożne dodanie 60 ml IPA, a następnie 20 ml 5% NaOH, a następnie wystarczającej ilości H2O, aby nadać tlenkom biały ziarnisty charakter. Mieszaninę reakcyjną przefiltrowano, a placek filtracyjny przemyto najpierw THF, a następnie MeOH. Usunięcie rozpuszczalników z połączonego filtratu i popłuczyn pod próżnią dało 9,5 g żółtego oleju. Dodano go do 1 l rozcieńczonego HCl i przemyto 2 x 100 ml CH2Cl2, który usunął cały kolor. Po dodaniu 25% NaOH do fazy wodnej, ekstrahowano ją 3 x 100 ml CH2Cl2, ekstrakty połączono, a rozpuszczalnik usunięto pod próżnią, uzyskując 7,3 g bladobursztynowego oleju. Destylacja w temperaturze 120-130°C przy 0,3 mm/Hg dała 6,17 g klarownego białego oleju. Rozpuszczono go w 80 ml IPA i zneutralizowano stężonym HCl, tworząc natychmiastowe kryształy chlorowodorku 2,5-dimetoksy-4-etylotiofenyloaminy (2C-T-2) (7).
Dodano taką samą objętość bezwodnego Et2O i po całkowitym zmieleniu i wymieszaniu sól usunięto przez filtrację, przemyto Et2O i wysuszono na powietrzu do stałej masy. Otrzymane białe kryształy ważyły 6,2 g.
Synteza 2C-T-7 (5)
Do roztworu 3,4 g granulek KOH w 50 ml gorącego MeOH dodano mieszaninę 6,8 g 2,5-dimetoksy-tiofenolu (1) (sposób przygotowania patrz pod przepisem na 2C-T-2) i 7,4 g bromku n-propylu rozpuszczonego w 20 ml MeOH. Reakcja była egzotermiczna, z osadzaniem się białych ciał stałych. Całość ogrzewano na łaźni parowej przez 0,5 h, dodano do 800 mL H2O, dodano dodatkowy wodny NaOH do uzyskania zasadowego pH i ekstrahowano 3 x 75 mL CH2Cl2. Połączone ekstrakty przemyto rozcieńczonym NaOH, a rozpuszczalnik usunięto pod próżnią. Pozostałością był siarczek 2,5-dimetoksyfenylo-n-propylu (2), który otrzymano jako bladożółty olej o masie 8,9 g. Miał lekki, przyjemny owocowy zapach i był wystarczająco czysty do użycia w następnej reakcji bez destylacji.
Mieszaninę 14,4 g POCl3 i 13,4 g N-metyloformanilidu ogrzewano przez 10 minut na łaźni parowej. Do tego roztworu w kolorze bordo dodano 8,9 g siarczku 2,5-dimetoksyfenylo-n-propylu (2), a mieszaninę ogrzewano dodatkowe 25 minut na łaźni parowej. Następnie dodano ją do 800 ml dobrze wymieszanej ciepłej H2O (podgrzanej do 55°C) i kontynuowano mieszanie aż do całkowitego zestalenia fazy oleistej (około 15 minut). Powstałe brązowe, podobne do cukru ciała stałe usunięto przez filtrację i przemyto dodatkową ilością H2O. Po odessaniu do sucha rozpuszczono je w równej masie wrzącego MeOH, który po schłodzeniu w łaźni lodowej osadził kryształy o barwie bladej kości słoniowej. Po przesączeniu, przemyciu zimnym MeOH i wysuszeniu na powietrzu do stałej masy, otrzymano 8,3 g 2,5-dimetoksy-4-(n-propylo-tio)benzaldehydu (3) o temperaturze topnienia 73-76°C. Rekrystalizacja z 2,5 objętości MeOH dała białą próbkę analityczną o mp 76-77 °C.
Do roztworu 4,0 g 2,5-dimetoksy-(n-propylotio)benzaldehydu (3) w 20 g nitrometanu dodano 0,23 g bezwodnego octanu amonu i mieszaninę ogrzewano na łaźni parowej przez 1 h. Klarowny pomarańczowy roztwór zdekantowano z części nierozpuszczalnego materiału, a nadmiar nitrometanu usunięto pod próżnią. Pozostały pomarańczowo-żółty krystaliczny materiał wykrystalizowano z 70 ml wrzącego IPA, który po powolnym schłodzeniu osadził 2,5-dimetoksy-beta-nitro-4-n-propylotiostyren (4) w postaci pomarańczowych kryształów. Po ich usunięciu przez filtrację i wysuszeniu na powietrzu do stałej masy, ważyły one 3,6 g, a ich mp wynosiła 120-121 °C.
Roztwór LAH (132 ml 1 M roztworu w THF) schłodzono, w atmosferze obojętnej, do 0 °C za pomocą zewnętrznej łaźni lodowej. Przy dobrym mieszaniu dodano kroplami 3,5 ml 100% H2SO4, aby zminimalizować zwęglanie. Następnie dodano 8,4 g 2,5-dimetoksy-beta-nitro-4-n-propylotiostyrenu (4) w 50 ml bezwodnego THF. Nastąpiła natychmiastowa utrata koloru. Po kilku minutach dalszego mieszania, temperatura została podniesiona do łagodnego wrzenia na łaźni parowej, a następnie całość została ponownie schłodzona do 0 °C. Nadmiar wodorku został zniszczony przez ostrożne dodanie IPA (wymagane 21 ml), a następnie wystarczającej ilości 5% NaOH, aby nadać tlenkom biały ziarnisty charakter i zapewnić, że mieszanina reakcyjna była zasadowa (użyto 15 ml). Mieszaninę reakcyjną przefiltrowano, a placek filtracyjny przemyto najpierw THF, a następnie IPA. Przesącz i popłuczyny połączono i pozbawiono rozpuszczalnika pod próżnią, uzyskując około 6 g bladobursztynowego oleju. Bez dalszego oczyszczania destylowano go w temperaturze 140-150°C przy 0,25 mm/Hg, uzyskując 4,8 g produktu w postaci klarownego białego oleju. Rozpuszczono go w 25 ml IPA i zneutralizowano stężonym HCl, tworząc natychmiastowe kryształy soli chlorowodorkowej w rozpuszczalniku alkoholowym. Dodano taką samą objętość bezwodnego Et2O i po całkowitym zmieleniu i wymieszaniu, chlorowodorek 2,5-dimetoksy-4-n-propylo-tiofenyloetyloaminy (2C-T-7 ) (5) usunięto przez filtrację, przemyto Et2O i wysuszono na powietrzu do stałej masy. Powstałe spektakularne białe kryształy ważyły 5,2 g.
Last edited:
. 
