Tutaj zilustrowałem klasyczną konfigurację reakcji z gazem obojętnym. Można śledzić przepływ N2 do skraplacza, gdzie ostatecznie zostaje wypchnięty, zapewniając, że do środka nie dostanie się tlen. Przepływ musi być skalibrowany w taki sposób, aby azot nie wypychał produktów reakcji lub rozpuszczalników, których nie chcemy wypychać, w tym celu między kanistrem a kolbą można przymocować bełkotkę, aby wizualizować przepływ gazu. N2 jest używany w ten sposób w oficjalnych ustawieniach, ponieważ jest łatwo dostępny i tani, ale także lekki, więc musi płynąć, aby nie został zastąpiony powietrzem atmosferycznym.
Gazem obojętnym i w przeciwieństwie do N2 znacznie cięższym jest argon, który jest droższy i znacznie rzadszy, ale dostępny. Argon można wykorzystać w ten sposób, napełniając jedynie medium reakcyjne za pomocą kanistra i opcjonalnie wyciągając próżnię na końcu skraplacza i ponownie napełniając argonem.