Cześć wszystkim!
Próbowałem tej syntezy dwa razy i oto moja konkluzja na ten temat.
Po pierwsze, daleko mi do bycia wyszkolonym chemikiem, więc to, co mówię, należy traktować z przymrużeniem oka. Zachęcam do poprawiania moich wypowiedzi.
Reakcje i mechanizmy są wynikiem moich badań i mojego zrozumienia syntezy, a zatem są również otwarte na krytykę.
Właśnie zobaczyłem, że wiele osób już dyskutowało na ten temat, więc mam nadzieję, że mój post nie będzie zbędny. Ponadto link na końcu mojego postu został już opublikowany w tym temacie. Przepraszam, jeśli nie dowiedziałeś się niczego z mojego postu.
Krok 1: skrzyżowana kondensacja aldolowa:
Zwykle używamy niewielkiego nadmiaru MEK w tej reakcji, ponieważ ketony mogą ulegać samokondensacji, ale ta reakcja jest termodynamicznie niewykonalna i zostanie przeprowadzona maksymalnie do 5% w literaturze, którą udało mi się znaleźć. Niemniej jednak, zgodnie z tym artykułem, benzaldehyd może reagować z produktem końcowym, co znacznie obniżyłoby wydajność, stąd użycie nadmiaru MEK, aby upewnić się, że benzaldehyd reaguje z właściwą cząsteczką. (Ponadto, zgodnie z tym samym artykułem, destylacja między skrzyżowaną kondensacją aldolową a utlenianiem Baeyera-Villigera nie jest przydatna, ponieważ produkty uboczne nie reagują podczas utleniania Baeyera-Villigera i można je wyeliminować podczas następnej destylacji). Zastanawiałem się, czy nie byłoby lepiej dodawać benzaldehyd kropla po kropli, co zapewniłoby nadmiar MEK, a tym samym zapobiegło reakcji benzaldehydu z nowo powstałym produktem. A ponieważ samokondensacja aldolowa ketonów nie jest zbyt korzystna, postępowanie w ten sposób może być lepsze pod względem wydajności. Ale jak powiedziałem, to co mówię wymaga weryfikacji.
Jako katalizatora w reakcjach aldolowych możemy zwykle użyć kwasu lub zasady. Zakładam jednak, że tutaj używamy kwasu, aby uniknąć reakcji Cannizzaro, ponieważ benzaldehyd jest nieenolizowalny. Używając katalizatora kwasowego, przechodzimy przez tworzenie enolu zamiast enolanu.
Jako katalizator kwasowy spróbowałem silnego dodatku stężonego H2SO4 za pierwszym razem, gdy przeprowadzałem tę reakcję, a za drugim razem dodałem tylko kilka kropli. Różnica, jaką zauważyłem między tymi dwoma przypadkami, polegała na tym, że jeśli dodano zbyt dużo H2SO4, produkt polimeryzował, co prawie uniemożliwiało destylację z powodu uderzenia.
Skrzyżowana kondensacja aldolowa prowadzi do 3-metylo-4-fenylo-3-buten-2-onu.
Do utleniania Baeyera-Villigera chciałem wypróbować nadboran lub nadwęglan sodu. Jedyny problem, jaki widziałem z użyciem nadwęglanu sodu był taki, że reagowałby on z GAA i stopniowo go neutralizował. I rzeczywiście jest to dość kiepski pomysł, po wypróbowaniu go na małą skalę. Nadwęglan ma problemy z rozpuszczaniem i potrzebuje pożywki zawierającej nieco więcej wody. Gdy już to zrobisz, musisz uważać, aby nie uwolnić zbyt dużo CO2. Kwas nadoctowy powstaje in situ i reaguje z 3-metylo-4-fenylo-3-buten-2-onem. Aby rozpuścić nadwęglan, dodałem trochę H2O2. Ale powiedziałbym, że jeśli nie masz 50% H2O2, nie trać czasu na tę syntezę. I to jest mój wniosek. Chociaż ta synteza może wydawać się atrakcyjna, jest żmudna i pracochłonna, zwłaszcza z tymi wszystkimi destylacjami próżniowymi (próbowałem bez, działa, ale prowadzi do pracy w wysokich temperaturach, a nawet udało mi się zniszczyć produkt w ten sposób!). Radziłbym więc każdemu zwrócić się ku innej metodzie syntezy. Ostatecznie udało mi się uzyskać pożądany produkt, ale moim zdaniem nie na tyle, by usprawiedliwić całą procedurę. Dla tych, którzy chcą dowiedzieć się więcej, polecam przeczytanie artykułu, wyszukanie "Two dogs aldol", poznanie mechanizmów reakcji aldolowej, utleniania Baeyera-Villigera i hydrolizy estrów.
Scribd to największy na świecie serwis społecznościowy do czytania i publikowania.
www.scribd.com
